Παλιά ήταν πιο γερά...

Απόγευμα χθεσινής Τρίτης, βρισκόμαι μέσα στο λεωφορείο το οποίο περιμένω να ξεκινήσει να με πάει σπιτάκι μου να μαγειρέψω κοτοπουλάκι αλα κρεμ με πιπεριές και μανιτάρια (δεν είμαι πάντα τόσο προκομένη αλλά είχα πρωινή έμπνευση και εν πάσει περιπτώσει είναι πολλές οι κατσαρόλες Άρη να μένουν στο ντουλάπι!) και αναλογίζομαι και το σίδερο που έχει φτάσει στους πρόποδες του Ολύμπου με προοπτικές να δούμε και την κορυφή σύντομα, παρόλα αυτά είμαι αισιόδοξη ότι θα τα καταφέρω ως άλλη Μαίρη Παναγιωταρά.
Εκεί λοιπόν που σκέφτομαι τα ως ανω και παράλληλα αναλογίζομαι ότι μια εβδομάδα πριν αναζητούσα την χαμένη Ατλαντίδα με τη μάσκα (ο καθένας έχει τις δικές του βλέψεις!) ακούω μια φωνή δίπλα μου να μονολογεί..."έχει γεμίσει ο τόπος πόρνες". Μου κάθεται βαριά αυτή η φιλοσοφημένη κουβέντα, γυρίζω και βλέπω δίπλα μου καθισμένη μια κυρία γύρω στα 60 καλοστεκούμενη να με κοιτάει και να επαναλαμβάνει την παραπάνω φράση. What the fuck? Why me? Την κοιτάω καλά καλά (το γνωστό βλέμμα αγελάδα-τρένο έρχεται-μπαμ) και αναρωτιέμαι γιατί πρέπει να το υποστώ αυτό. Με κοιτάει και με ρωτάει αν το λεωφορείο περνάει από τη Λεόντειο ξεχνώντας, μάλλον, τις προηγούμενες βαρύγδουπες δηλώσεις της.
Της απαντάω "ναι" και συνειδητοποιώ ότι το μεγάλο μας ταξίδι μόλις ξεκινάει!
Το λεωφορείο φεύγει και η κυρία κάθεται δίπλα μου ανήσυχα ήσυχη και με παρατηρεί με την άκρη του ματιού της να της παρατηρώ με την άκρη του ματιού μου. Οφθαλμικοί διαξιφισμοί και η διαδρομή ως τη Νεα Σμύρνη αποκτά άλλη αξία. Μέχρι το Σύνταγμα δεν κρατιέται και ξεκινάει. Μέσα σε 5 λεπτά εχω μάθει ότι ζούσε στην Αυστραλία και γύρισε πρίν 12 χρόνια μαζί με τις 2 κόρες της, ότι η καλύτερή της φίλη έμενε στην Αγγλία αλλά μετά το θάνατο του στρατιωτικού άντρα της τα πούλησε ολα και επέστρεψε στα πάτρια εδάφη και της τα τρώνε τα παιδιά της αλλά τι να κάνεις "είναι κουτή αυτή η γυναίκα από τότε που τη θυμάμαι".
Το επόμενο 5λεπτο το αφιερώνουμε στις σχέσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών οι οποίες μένουν μόνες (οι γυναίκες) και έρημες (το αυτό!) αν δεν καταφέρουν να παντρευτούν μέχρι τα 32 τους γιατί μετά τα "αρσενικά κυνηγάνε τις μικρούλες κι εσυ ψάξε να βρείς το γαμπρό" (moi?) Παράλληλα μνημονεύουμε την μικρή της κόρη που "κατάφερε" να παντρευτεί νωρίς ενω η άλλη η μεγάλη ακόμα περιμένει την τύχη να της χτυπήσει την πόρτα" (μήπως να βγεί στο μπαλκόνι σαν τη θεία από το Σικάγο και να πετάει στάμνες?). Λίγο πρίν μπούμε στη Συγγρού κι ενω περνάμε μπροστά από τις στήλες του Ολυμπίου Διός αναρωτιέται "από τι υλικό να είναι φτιαγμένες τούτες οι κολώνες που έχουν αντέξει τόσα χρόνια? Τώρα μια πολυκατοικία κάνουν και με το πρώτο κούνημα πάρτην κάτω!"
Με το που φτάνουμε στον Άγιο Σώστη σταματάει, κάνει το σταυρό της και μετά αρχίζει να μιλάει με το Θεό! Του δίνει κουράγιο να μας αντέξει εμάς τους ανθρώπους ενω μου λέει με σιγουριά ότι αργά ή γρήγορα θα πέσει κόκκινο αίμα και θα μας κάψει (τωρά αυτό χημικά στέκει?). Εκείνη συνεχίζει να μιλάει κι εγω την ακούω.
Το διαβολάκι στον αριστερό μου ωμο πηδάει πάνω κάτω και ζητάει να κατέβω 10 στάσεις νωρίτερα ενω το αγγελάκι στα δεξιά έχει σταυρώσει τα χέρια του και μου λέει να κάνω υπομονή, είναι μεγάλη γυναίκα έχει ανάγκη να μιλήσει. Τελικά το αγγελάκι κερδίζει, το διαβολάκι σκάει από το κακό του κι εγω παραμένω στη θέση μου για 2 στάσεις ακόμα όπου τα έχει βάλει και πάλι με την εξ Αγγλίας φιλενάδα της. Σηκώνομαι για να κατέβω, με φτύνει και με σταυρώνει.
Βρίσκομαι εξω από το λεωφορείο το οποίο κλασσικά έχει κολήσει εξω από το Zara και σκέφτομαι ότι στα τόσα χρόνια που χρησιμοποιώ τα ΜΜΜ δεν είναι η πρώτη φορά που καποιος μου απλώνει την ιστορία της ζωής του σε περίληψη. Μεγάλο σουξέ εχω στις ηλικιές 50-70. Περπατάω πρός το σπίτι και αναρωτιέμαι αν οι άνθρωποι, ιδιαίτερα εκείνοι που έχουν γράψει περισσότερα χρόνια συνεχούς παρουσίας στον πλανήτη Happy, έχουν τόσο μεγάλη ανάγκη την επικοινωνία που δεν ενδιαφέρονται στην πραγματικότητα ποιος θα είναι ο συνομιλητής τους, αρκεί να υπάρχει. Να τον βλέπουν μπροστά τους και να νιώθουν πως τους ακούει. Ας μην τους προσέχει...αρκεί να τους ακούει. Πολλές οι ιστορίες που έχουν να πουν, χαμένες κάπου ανάμεσα στη λογική και το παράλογο, το χθές και το σήμερα, την ανάμνηση του πως ήταν και το όνειρο του πως θα ήθελαν να έχουν υπάρξει.
Και τελικά, αν εγω εχω λίγο χρόνο μέσα στο λεωφορείο, το τρένο, το τραμ γιατί να μην τον διαθέσω να τους ακούσω? Άλλωστε, τώρα που το σκέφτομαι, ποτέ δεν είχα αναρωτηθεί από τι να είναι φτιαγμένες οι κολώνες που έχουν αντέξει τόσα χρόνια και δεν πέφτουν. "Είναι παλιές" κατέληξε η συνεπιβάτισσα "και παλιά όλα τα φτιάχναν πιο γερά". Γειά σου Ανδριανέ αυτοκράτορα που διάλεξες καλά υλικά! :)

p.s. Η φωτογραφία είναι από το μπαλκόνι του σπιτιού μια Κυριακή που έβρεξε καλοκαίρι...