Running up that hill...

P.S.1 |
PLACEBO - Running up that hill

It doesn't hurt me.
You want to feel, how it feels?
You want to know, know that it doesn't hurt me?
You want to hear about the deal I'm making.
You, (If I only could, be running up that hill)
You and me (If I only could, be running up that hill)

And if I only could,
Make a deal with God,
Get him to swap our places,
Be running up that road,
Be running up that hill,
Be running up that building.
If I only could

You don't want to hurt me,
But see how deep the bullet lies.
Unaware that I'm tearing you asunder.
There's a thunder in our hearts, baby

So much hate for the ones we love?
Tell me, we both matter, don't we?
You, (If I only could, be running up that hill)
You and me (If I only could, be running up that hill)
You and me, won't be unhappy

And if I only could,
Make a deal with God,
And get him to swap our places,
Be running up that road,
Be running up that hill,
Be running up that building.
If I only could

Come on, baby, come on, come on, darling,
Let me steal this moment from you now.
Come on angel, come on, come on, darling,
Let's exchange the experience

And if I only could,
Make a deal with God,
And get him to swap our places,
Be running up that road,
Be running up that hill,
With no problems.

And if I only could,
Make a deal with God,
And I'd get him to swap our places,
Be running up that road,
Be running up that hill,
With no problems.

If I only could, be running up that hill
If I only could, be running up that hill
If I only could, be running up that hill
If I only could, be running up that hill

P.S. 2| Εσύ δεν με γνωρίζεις αλλά εγω σήμερα σε είδα...Είχες και στα 2 χέρια σου σημάδια από κάψιμο και τα κόκαλά σου εξήχαν από τη θέση τους. Τα ποδαράκια σου ήταν επίσης παραμορφωμένα, από οσο μπορούσα να παρατηρήσω πάνω από το παντελόνι σου.
Το πρόσωπό σου όμως ήταν ανέπαφο. Κανένα σημάδι, καμία παραμόρφωση...λές και μας έκανε τη χάρη "κάποιος" και δεν μας στέρησε την ομορφιά του βλέματός σου και ας ήταν μελαγχολικό. Κοιτούσες στο κενό λες και αυτή ήταν η μοναδική σου επιλογή...με πείσμα χωρίς να παρεκλίνεις στιγμή από αυτό. Αναρωτιέμαι αν ήταν τα βλέματα των γύρω σου που προσπαθούσες να αποφύγεις στην πραγματικότητα. Ο κόσμος μπορεί να γίνει τόσο μικρόψυχος, ακόμα και με μια ματιά.
Σηκώθηκες όταν ήρθε η ώρα να κατέβεις στη στάση και φαινόσουν ακόμα πιο μικροκαμωμένος. Κουβαλούσες την αγνότητα των 12-13 σου χρόνων σε ενα σώμα πιο κουρασμένο και από ενός ανθρώπου που έχει ζήσει μια ζωή και άλλες τόσες. Κι όμως στάθηκες μπροστά μου, σήκωσες το κεφάλι σου και με ενα βλέμα σάρωσες όλο το βαγόνι και όλοι κοίταξαν χαμηλά. Βγήκες εξω κι ενω το βήμα σου ήταν αργό, ήταν συγχρόνως περήφανο. Τον τελευταίο που τόλμησε να σε κοιτάξει περίεργα δεν πρόλαβες να του ανταποδώσεις το βλέμα. Χωρίς να ξέρω γιατί μπήκα μπροστά σαν να ήθελα να σε προστατέψω από τη μικροψυχία της κοινής περίεργeιας. Το κατάλαβες και μου χαμογέλασες...μπορεί και να μου φάνηκε. Μπορεί απλά να ήθελα να σε δω να χαμογελάς. Προχώρησα ευθεία, έστριψες δεξιά. Ακόμα σε εχω στο νου μου μικρέ μου "φίλε". Εύχομαι για σένα...Να έχεις τη δύναμη να αντιμετωπίσεις τους πάντες και τα πάντα μα πάνω από ολα τον εαυτό σου. Να έχεις γύρω σου αγάπη και χαμόγελα που θα σε στηρίζουν όταν εσυ ενδεχομένως δεν μπορείς. Να μην λυγίσεις για χάρη κανενός. Να μην χρειαστείς να βιαστείς για να προλάβεις τον κόσμο αλλά ο κόσμος να πάει πιο σιγά και να σε περιμένει. Για σένα...