Keep on falling...

Κάνω μια σκέψη...

Όταν μια σχέση φτάνει πρός το τέλος της ίσως είναι σαν να πέφτεις από ενα ψηλό κτίριο και να καρφώνεσαι στο έδαφος...χωρίς να εχω πέσει ποτέ από ψηλό κτίριο (μόνο από κούνια και ιδου τα αποτελέσματα) για να γνωρίζω τι συμβαίνει στο σώμα και στο μυαλό εκείνη τη στιγμή, τη φαντάζομαι σαν μια κατάσταση όπου ολα συμβαίνουν πολύ γρήγορα, δεν προλαβαίνεις να αισθανθείς, να νιώσεις, να αντιληφθείς, να σκεφτείς, να κοιτάξεις γύρω σου...απλά πέφτεις.
Ίσως να δακρύζουν τα μάτια, ίσως να πονάει το κεφάλι, ίσως να μικραίνει η καρδιά...και μετά χτυπάς πάτο...έδαφος.
Ενδεχομένως να τρέξουν φίλοι, γνωστοί, γείτονες και απλοί περαστικοί, θεατές του ατυχήματος, και να σου προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες. Να σε μεταφέρουν στο πλησιέστερο νοσοκομείο, να σου ψιθυρίζουν καθησυχαστικά λόγια στη διαδρομή, να σου χαϊδεύουν το κεφάλι, να σου κρατάνε το χέρι.
Εσυ ομως δεν τους καταλαβαίνεις...ακούς φωνές αλλά δεν ακούς μια λέξη. Αισθάνεσαι βαβούρα αλλά είσαι χαμένος σε μια παράλληλη πραγματικότητα με απίστευτη ηρεμία. Πονάς αλλά δεν ξέρεις που. Φοβάσαι αλλά δεν ξέρεις τι. Δεν θυμάσαι αλλά δεν μπορείς και να ρωτήσεις. Οπότε απλά παραμένεις και περιμένεις. Κάποια στιγμή αναλαμβάνει δράση μέγας γιατρός ονόματι χρόνος...λένε πως είναι καλός και έχει το φάρμακο για κάθε περίπτωση. Η δική σου φαίνεται ανίατη αλλά δεν είναι. Θέλει να σε κοιτάξει στα μάτια αλλά είναι κλειστά. Τρυπώνει στο μυαλό σου και με φωνή δυνατή, καθαρή σου λέει ότι ολα θα πάνε καλά. Δεν μπορείς να τον αμφισβητήσεις γιατί έχεις ανάγκη να τον πιστέψεις. Σου λέει ότι είναι στο χέρι σου αν θα σηκωθείς να περπατήσεις ή αν θα αφήσεις τη ζωή να σε προσπεράσει.
Η αδυναμία της στιγμής σου φαίνεται αιώνια αλλά έχεις ενα σύμμαχο οπότε παίρνεις κουράγιο.
Χρονος γιατρός, γιατρός χρόνος και η αποθεραπεία ξεκινάει...δεν είναι εύκολο αλλά δεν είναι και ακατόρθωτο. Πονάς και απελπίζεσαι αλλά συνεχίζεις γιατί και η ζωή συνεχίζεται και είπαμε...δεν θέλεις να σε προσπεράσει.
Κι εκεί που αναρώνεις, ξαφνικά θυμάσαι...αρχίζουν τα κομμάτια να μπαίνουν στη θεση τους και το παζλ του μυαλού σχηματίζει μια εικόνα. Γυρνάς το χρόνο πίσω και αναρωτιέσαι αν κάποιος δεν ήταν τελικά τόσο καλός οσο έλεγαν...σου χαμογελάει και σου λέει ότι χρόνος πάει μόνο μπροστά, δεν γυρίζει πίσω παρα μόνο για να κλείσεις τις πόρτες που άφησες ανοιχτές φεύγοντας, να βάλεις στη θέση τους τις αναμνήσεις σου και να συνεχίσεις. Μετά χάνεται κι εσυ ξεκινάς να βάζεις τάξη.
Τα πάντα λειτουργούν αντίστροφα...ξεκινάς από το έδαφος και ανεβάινεις ανάποδα πρός τα πάνω. Τα μάτια στεγνώνουν, η καρδιά μεγαλώνει, το κεφάλι επανέρχεται. Κοιτάς, βλέπεις, ακούς, αισθάνεσαι...βρίσκεσαι δίπλα στο κάγκελο το οποίο και κρατάς σφιχτά και κάνεις ενα βήμα πίσω. Απομακρύνεσαι και μπαίνεις μέσα στο σπίτι. Κλείνεις το παράθυρο, κάθεσαι στην πολυθρόνα και ακουμπάς ενα χέρι που είχες καιρό να νιώσεις ζεστά δικό σου. Αυτή τη φορά, ας κρατήσουμε κλειστό το παράθυρο...ναι? Έχουμε χρόνο μπροστά μας...