Δευτέρα κάτι έχω...

Όποιος συμπαθεί τις Δευτέρες να σηκώσει το χέρι του...
...
...

Κανείς? Τίποτα? Εσείς μαντάμ εκεί πίσω μήπως σηκώσατε το χεράκι σας? Οχι είναι το καπέλο σας pardon! Εξαιρετικό το παραδείσσιο πουλί σας, τι είναι μπεκατσίνι? :) The one and only βlack χιούμορ της dot! :)

Λοιπόν τι σοφό έλεγα? Α ναι...η Δευτέρα είναι μια πολύ άσχημη μέρα και είναι ίσως η μόνη ημέρα της εβδομάδας που έχει σύνδρομο. Το διαχρονικά ενοχλητικό "σύνδρομο της Δευτέρας". Συνοδεύεται από νευράκια, μελαγχολία και γενικότερα κατσούφικη διάθεση. Αν το καλοσκεφτείς, τα πιο δυσάρεστα πράγματα τη Δευτέρα ξεκινάνε από την παιδική μας ηλικία...

Σχολείο - Μπορεί να έχουν περάσει κάμποσα χρόνια από τότε που πήγαινες σχολείο αλλά ακόμα θυμάσαι εκείνο το σφίξιμο στη στήθος κάθε Κυριακή βράδυ, λίγο μετά τη χαρακτηριστική μουσική από την Αθλητική Κυριακή στην ΕΡΤ, όπου έπρεπε να βγάλεις τα ρούχα σου για την επόμενη μέρα (γιατί με το μάτι μισόκλειστο το πρωί κάθε απόπειρα επιτυχών χρωματικών συνδυασμών ήταν εξαρχής χαμένη!) να φτιάξεις τη....σάκα, να αγχωθείς για ότι δεν είχες διαβάσει (προσωπική παραδοσιακή αναλογία: για κάθε ενα μάθημα που διάβαζα υπήρχαν 2-3 που δεν διάβαζα με τον διαχωρισμό να γίνεται βάσει του ονόματος που είχε εξεταστεί την τελευταία φορά. Αν σε κάποιο μάθημα κινδύνευα με "ιερά εξέταση" επικεντρωνόμουν εκεί ενω τα υπόλοιπα τα άφηνα για το διάλειμμα!) και μετά να ξαπλώσεις στο κρεβάτι και να χαζεύεις το ταβάνι υπολογίζοντας τις μέρες μέχρι τα Χριστούγεννα, το Πάσχα, το καλοκαίρι και όλες τις μονοήμερες αργίες. Σε περιπτώσεις διαγωνισμάτων ή απλού άγχους ενδεχομένως να περνούσες ολο το βράδυ κάνοντας πρόβα το "μαμά δεν αισθάνομαι πολύ καλά" της επόμενης μέρας με μηδενικές υποκριτικές ικανότητες και η μαμά με βλέμα "πάλι τα ίδια?" να σου λέει απλά "σήκω" το οποίο δεν άφηνε περιθώρια για τις λιποθυμίες που είχες κατα νου.

Μετά το σχολείο είτε πηγαίνεις να υπηρετήσεις τη μαμά πατρίδα (εδω δεν εχω άποψη καθώς δεν εχω κάνει φαντάρος ούτε είχα τη χαρα να πλέξω κάλτσες για κανένα ναύτη μούτσο, δεκανέα, υπολοχαγό κλπ!) είτε μπαίνεις σε κάποια σχολή (1η επιλογή ή 35η από ενα σημείο και μετά δεν έχει σημασία...πλέον σπουδάζεις και οι γονείς σε βλέπουν ηδη γιατρό ακόμα και να έχεις περάσει στη σχολή ιχθοκαλλιεργιών Μεσολογγίου!) και το σύνδρομο της Δευτέρας για λίγο σε εγκαταλείπει. Δηλώνεις φοιτητής και λίγο πολύ όλες οι μέρες είναι ίδιες. Αν είσαι μάλιστα φοιτητής μακριά από το σπίτι σου τότε ο πρώτος χρόνος ισοδυναμεί με επιδοτούμενες διακοπές διαρκείας ή ενα συνεχές σαββατοκύριακο, μια κατάσταση την οποία πείθεις τον εαυτό σου ότι δικαιούσαι μετά από το άγχος των πανελληνίων. Ξεκούραση σώματος και πνεύματος.

Και τα χρόνια περνάνε, αισίως παίρνεις πτυχίο (κάποια στιγμή, ανάλογα με το πόσο αιώνιος φοιτητής δηλώνεις και αισθάνεσαι) και απο κει και πέρα είτε κάνεις ενα μεταπτυχιακούλι ακολουθώντας τη μόδα και τις ανάγκες εύρεσης εργασίας, είτε κλείνεις μύτη και πέφτεις απευθείας στα βαθειά αναζητώντας δουλειά.

Απο εδω δυο δρόμοι ξεκινούν...

Ο ένας είναι του μεταπτυχιακού, στη διαδρομή του οποίου η Δευτέρα αρχικά παραμένει ως είχε (ίδια με τις υπόλοιπες μέρες) αλλά με τον καιρό σου δείχνει τις διαθέσεις της όταν αρχίζει να συνοδεύεται από έννοιες όπως "εμπρόθεσμη παράδοση εργασίας" ή αλλιώς (και πιο τρομακτικά) deadline!!! Να τη φας και να είναι κρύα! Εκεί θυμάσαι κάτι από τον τρόμο του σχολείου και αναρωτιέσαι αν έτσι θα είναι η ζωή σου στο εξής ενω την ίδια στιγμή τα δεδομένα είναι σαφή...έτσι θα είναι η ζωή σου στο εξής!

Στη περίπτωση που έχεις επιλέξει -και έχεις καταφέρει- να βρείς δουλειά μετά το πανεπιστήμιο χωρίς μεταπτυχιακό (που πας ξυπόλητος στα αγκάθια Θανάσ'?) απλά έχεις προλάβει το αναπόφευκτο και έχεις καταλήξει με σιγουριά ότι έτσι θα είναι η ζωή σου στο εξής εφόσον, οσο και να σου αρέσει αυτό που κάνεις, δεν με πείθεις ότι κάθε Δευτέρα πας δουλειά με το χαμόγελο και την ανακούφιση "ουφ Σαββατοκύριακο ήταν και πέρασε" ενω τα μάτια σου πετάνε καρδούλες πρός τη μεριά του αφεντικού σου!
Η εκδοχή αυτή αφορά και την περίπτωση εκείνη όπου τελικά έκανες μεταπτυχιακούλι, βγήκες με το κεφάλι ψηλά και με ύφος "I have the power" και μετά χρόνου, κόπων και βασάνων βρήκες δουλειά λίγο διαφορετική από ότι υπολόγιζες και με λιγότερα έσοδα από οσα θα ήθελες αλλά έχεις μέλλον να πριονίσεις τις καρέκλες των συναδέλφων και να ανέβεις στην ιεραρχία!

Τελικά, το μόνο διάστημα της ζωής μου κατά το οποίο η Δευτέρα πραγματικά δεν με απασχολούσε ήταν από τα 0 μου εως το Δημοτικό όταν μάθαινα να τη γράφω και το μόνο που με ενοχλούσε ήταν ότι γράφεται με "υ" αντί με "φ". Που να ήξερα...

Καλή εβδομάδα να έχουμε!!! :)

p.s. Μη ξεχάσω...και οι δίαιτες Δευτέρα ξεκινάνε...άλλο που τελειώνουν την Τρίτη της ίδιας εβδομάδας!