Αλήθεια, τι είναι η αλήθεια?

Αυτο το Post είναι μια (αυτο)πρόσκληση από τον Mahler την οποία τσίμπησε και ο vk οπότε είπα...y not?! Άλλωστε αυτές τις μέρες η αλήθεια και το ψέμα φαίνεται οτι ισορροπούν με προσοχή γύρω μου...

Υπήρχε ενα παιχνίδι που παίζαμε όταν είμασταν πιο μικρά (και ανόητα?) το οποίο λεγόταν "Θάρρος ή αλήθεια" και ήταν το Must κάθε party! Νομίζω ότι πάντα επέλεγα θάρρος. Οχι γιατί είμαι καμία ατρόμητη Xena και δεν μασάω...το αντίθετο. Η έννοια όμως "αλήθεια" πρίν καν καταλάβω τη σημασία της μου προκαλούσε μια παράξενη ανησυχία. Άσε που το θάρρος κατέληγε σε κανένα φιλάκι στην καλύτερη των περιπτώσεων (είπαμε είμασταν μικρά και ανόητα τότενες!) ενω η αλήθεια έβγαζε του σχολείου τα άπλυτα στη φόρα!

Θεωρητικά η αλήθεια είναι μια λυτρωτική κατάσταση κατά την οποία απαλάσσεσαι από προσωπικές εκτιμήσεις και αντιμετωπίζεις μια κατάσταση ως έχει και οχι όπως ιδανικά θα ήθελες να είναι, με ότι συνεπάγεται αυτό.

Σαν ορισμός έχει λογική αλλά εξακολουθώ να αναρωτιέμαι πεισματικά...Τι είναι η αλήθεια?

Και πού ξέρεις εσυ ότι αυτό που χαρακτηρίζω εγω ως αλήθεια, γιατί έτσι το εχω μεταφράσει, στην πραγματικότητα δεν είναι ενα μέρος αυτής ή δεν έχει καν σχέση με την δική σου εκτίμηση της αλήθειας? Η αλήθεια ορίζεται από εσένα και μένα που συμμετέχουμε στη δημιουργία μιας κατάστασης ή υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που την οριοθετούν?
Αν για παράδειγμα σε μια σχέση ενας εκ των δυο κερατώσει τον άλλον (εμ ποιόν άλλον εκτός του άλλου θα μπορούσε να κερατώσει?) τότε πόσοι εμπλέκονται στην αλήθεια που κρύβεται πίσω από το κέρατο? Υπάρχει η αλήθεια της αφορμής, η αλήθεια της αιτίας, η αλήθεια της στιγμής, η αλήθεια που αφορά το ζευγάρι, η αλήθεια που αφορά το τρίτο πρόσωπο...κ.οκ.
Το ποιά από όλες είναι διατεθημένος να αναζητήσει κανείς και που θα καταλήξει είναι σαν την ιστορία χωρίς τέλος και ίσως να λειτουργεί σε συνάρτηση με την αλήθεια που είναι διατεθημένος να ομολογήσει κανείς και την αλήθεια που αντέχει να ακούσει.
(Κλισέ το σενάριο με το κέρατο αλλά είναι θέμα εύκολα πραγματεύσιμο καθώς ολοι έχουμε παίξει τον έναν ή τον άλλο ρόλο.)

Και πες οτι ολο αυτό το φιλοσοφείν είναι πολύ μπλεγμένο και άκρη το κουβάρι δεν έχει.
Έστω λοιπόν ότι η αλήθεια είναι σχετική για τον καθένα από εμάς. Γιατί όμως φτάνουμε στο σημείο να τη φοβόμαστε ώρες ώρες? Αν υποθέσουμε ότι η αλήθεια υφίσταται και πως ότι συμβαίνει έχει άμεση σχέση με αυτή, γιατί καταφεύγουμε τόσο εύκολα στα ψέματα τα οποία αργά ή γρήγορα θα αποκαλυφθούν και η όποια αλήθεια θα "λάμψει"?

Είναι η εύκολη λύση ενδεχομένως. Είναι το κανονάκι μας να κερδίσουμε λίγο χρόνο. Να σκεφτούμε, να αποφασίσουμε. Με τον τρόπο αυτό όμως γινομαστε ίσως λίγο πιο ενοχικοί από όσο μπορούμε να αντέξουμε. Φτιάχνουμε ιστορίες και πείθουμε εαυτόν ότι τελικά ίσως τα πράγματα να είναι (και) αλλιώς. Ζούμε σε μια συνειδητή φούσκα γνωρίζοντας πολύ καλά τι γίνεται έξω από αυτή αλλά τη συντηρούμε για λόγους... αυτοπροστασίας?

Υπάρχει κι εκείνο το σενάριο της "αναγκαστικής απόκρυψης" της αλήθειας (που δεν είναι ψέμα ?) η οποία έχει διάφορες παραμέτρους. Λέμε ότι το κάνουμε για το καλό του άλλου αλλά...είναι έτσι? Γινόμαστε τόσο ανιδιοτελείς και προστατευτικοί απέναντι σε μια αλήθεια που μπορεί να πονέσει το φίλο/φίλη/συγγενή/συνεργάτη μας ώστε να γίνουμε το "μαξιλαράκι" πάνω στο οποίο θα προσγειωθεί ο άλλος απαλά και να συνεχίσει να πιπιλά το δάχτυλό του γαλήνια?

Πολλές φορές εχω έρθει αντιμέτωπη με αλήθειες που δεν μου άρεσαν. Με αλήθειες που με πόνεσαν, με αλήθειες που πόνεσαν τους γύρω μου, με αλήθειες που θα μπορούσαν να είναι αλλιώς αλλά δεν ήταν, με αλήθειες που με έκαναν να χαρώ, με αλήθειες που με άφησαν αδιάφορη. Κοινος παρονομαστής σε ολες τις καταστάσεις δεν υπάρχει καθώς διαφορετικά αντιμετωπίζεις μια πικρή αλήθεια από μια χαρούμενη. Και ψέματα εχω πει...μικρά, μεγάλα, ανευ ουσίας ή σοβαρά. Και την αλήθεια εχω στολίσει έτσι ώστε να ακουστεί πιο όμορφη από ότι ειναι. Αλήθεια, αυτό χαρακτηρίζεται ως ψέμα? Ο σημαιοστολισμός? Οπως και να έχει, το αποτέλεσμα σε ολες αυτές τις καταστάσεις είναι κοινό...τύψεις, τύψεις και...τύψεις. Μέχρι να ανακαλυφθεί το ψέμα ή μέχρι να ξεχαστεί...και από μένα που το είπα και από τον άλλον που το άκουσε αλλά δεν το ξέρει. Και όλα επιστρεφουν στη θέση τους.

Ίσως τελικά να λειτουργούμε όντως επιλεκτικά ως πρός το κομμάτι της αλήθειας που θα κρατήσουμε κι εκείνο που θα πεταξουμε. Ίσως ο χρόνος να λειτουργεί καταλυτικά.
Το κακό είναι ότι ορισμένες φορές το "άσχημο" κομμάτι επιστρέφει με μη φιλικές διαθέσεις. Γιατί για κάθε προσπάθειά μας να πείσουμε τον εαυτό μας ότι τα πράγματα είναι έτσι, υπάρχει μια θύμηση, ενα γεγονός, μια εικόνα, ένας άνθρωπος που μας χτυπάζει το καμπανάκι ότι στην πραγματικότητα είναι αλλιώς και αργά ή γρήγορα θα πρέπει να το αντιμετωπίσουμε.

Τελικά η αλήθεια πονάει ή λυτρώνει? Ο κόσμος μας θα είναι καλύτερος αν γίνουμε όλοι αληθινοί ή απλά θα πέσουν οι μάσκες και θα ψάχνουμε πέτρα να κρυφτούμε?

"Ο δρόμος της αλήθειας περνάει πάνω από ένα σκοινί, που δεν είναι τεντωμένο σε μεγάλο ύψος, αλλά ακριβώς λίγο πιο πάνω από τη γη. Φαίνεται περισσότερο να προορίζεται να σκοντάφτουν οι άνθρωποι, παρά να βαδίζουν πάνω σ' αυτό." ~ Φραντς Κάφκα

Μήπως τελικά πρέπει απλά να προσέχουμε που πατάμε ? :)

UPDATE...Μετά την "ευγενή" προτροπή του καλού μας Spy, παραθέτω μια πρωινή έμπνευση περι αλήθειας όπως προέκυψε από τα comments όλων στο συγκεκριμένο post...

"Ίσως τελικά η πραματική αξία της όποιας αλήθειας έχει να κάνει με την επιμονή κάποιου να την ανακαλύψει ή με το πείσμα κάποιου άλλου να την αποκρύψει."

Καλημέρες updated!