Απορίας άξιο...

Τί γίνεται με τον χρόνο? Γιατί περνάει έτσι γρήγορα και δεν προλαβαίνω ούτε ανάσα να πάρω?
Γιατί οι μέρες μοιάζουν ίδιες?
Γιατί ενω αποζητάμε χρόνο για μας, όταν τον βρίσκουμε ψάχνουμε την έξοδο κινδύνου να φύγουμε τρέχοντας?
Γιατί οι φιλίες έχουν γίνει εύθραυστες?
Γιατί οι άνθρωποι αποφασίζουν πιο εύκολα να φύγουν από το να μείνουν?
Γιατί η θεωρία απέχει τόσο από την πράξη?
Γιατί δεν χαμογελάμε? Γιατί κοιτάζουμε περίεργα όποιον χαμογελάει?
Γιατί είμαστε καχύποπτοι? Γιατί φοβόμαστε?
Γιατί δεν αφήνουμε τα πράγματα να έρθουν όπως είναι και θέλουμε πάντα να επεμβαίνουμε στη μοίρα μας όταν ξέρουμε ότι δεν είμαστε πιο δυνατοί από το περωμένο μας?
Γιατί παίρνουμε τις λάθος αποφάσεις γνωρίζοντας εκ των πρωτέρων το λάθος?
Γιατί στο ενδεχόμενο μια δεύτερης ευκαιρίας δρούμε ακριβώς όπως της πρώτη φορά?
Γιατί απορούμε με οσα μαθαίνουμε για τους άλλους και δεν μας κάνει εντύπωση ότι ανακαλύπτουμε για τον εαυτό μας καθημερινά?
Γιατί λέμε αλλά δεν κάνουμε? Γιατί άλλα λέμε και άλλα κάνουμε?
Γιατί έχουμε απωθημένα αντί για εμπειρίες?
Γιατί ακούμε αυτά που θέλουμε και κλείνουμε τα αυτιά μας στα υπόλοιπα?
Γιατί χάνουμε το χρώμα μας και γινόμαστε ίδιοι?
Γιατί δεν εμπιστευόμαστε ούτε τον εαυτό μας?
Γιατί δεν ερωτευόμαστε με πάθος?
Γιατί βολευόμαστε σε σχέσεις, καταστάσεις, εικόνες και γεγονότα που δεν μας ικανοποιούν? Γιατί αφήνουμε άλλους να κάνουν κουμάντο στη ζωή μας?
Γιατί κατηγορούμε τους γύρω και ποτέ τον εαυτό μας για τα λάθη μας?
Γιατί επιλέγουμε τη λογική όταν το συναίσθημα είναι οδηγός?
Γιατί ζητάμε το λόγο όταν ο λόγος δεν μας πέφτει?

Και τελικά, γιατί πέρασε η Ισπανία στο Euro και δεν την έπαιξα στο στοίχημα?

Στην πραγματικότητα με εκνευρίζουν αυτές οι απορίες. Δεν ζητάω απαντήσεις...για την ώρα απλά κάνω απολογισμό των ερωτήσεών μου με την ελπίδα ότι θα με κρατήσει απασχολημένη αυτή η διαδικασία και δεν θα χρειαστεί να έρθω αντιμέτωπη με την αλήθεια που από επιλογή (μου? μάλλον!) κρατάω κρυφή...από εμένα!

Αρα...γιατί ψάχνω? Και όταν βρω τις απαντήσεις πόσο πιο πολύ θα εχω μεγαλώσει? Και θα έχει πια αξία, ή νέου είδους και σοβαρότητας προβληματισμοί θα έχουν σκαλώσει τον εγκέφαλό μου ακόμα μια φορά?
Μήπως τελικά αρνούμαι να μεγαλώσω? Μήπως τελικά βολεύομαι με τις απορίες μου? Μήπως τελικά οι απορίες μου είναι και το διαβατήριό μου για την παραμονή σε αυτό τον κόσμο και οι απαντήσεις θα με απελάσουν?

Καλημέρες απορημένες σε όλους και καλή εβδομάδα να έχουμε!!!!!!
:) :) :) :)

p.s.1 Blackie is back! Still in need of a home!!!! Help!!!

p.s.2 (...και πιο σημαντικό!) Επειδή στην πραγματικότητα μεγαλώνω και μαζί με μένα μεγαλώνεις κι εσυ (οσο και αν δεν το θές και επιμένεις να θολώνεις τα νερά σχετικά με την ηλικία σου!) κι επειδή παρά τα οσα δεν σου λέω ξέρεις περισσότερα και από εμένα την ίδια, κι επειδή όπως πολύ σωστά λες κ επιμένεις "εσυ με γέννησες", κυρία μαμά μου, σήμερα που γεννεθλιάζεις σου εύχομαι να είσαι πάντα χαμογελαστή, έτσι όπως είσαι από την πρώτη μέρα που με είδες. Να με χαίρεσαι λοιπόν! :)

α! κι επειδή ο Πάριος ακόμα δεν είναι στο ρεπερτόριο του βλογίου, σου αφιερώνω Amy McDonald "This is the life" για όλες εκείνες τις φορές που απαντήσαμε η μια στην άλλη ότι όντως...έτσι είναι η ζωή!

Thinking this is the life
And you wake up in the morning and you're head feels twice the size
Where you gonna go? Where you gonna go?
Where you gonna sleep tonight?