Χρόνια σου πολλά...

(...καμιά φορά είναι και ο προορισμός, οχι μόνο το ταξίδι. Είναι και το να πραγματοποιηθεί μια επιθυμία, οχι μόνο να υπερνικηθεί. Είναι το λίγο ακόμα, οχι το αρκετά. Είναι και εκείνα που θέλεις να ξεχάσεις και σε θυμούνται αυτά. Καμιά φορά, είναι απλά τα πράγματα και είμαστε εμείς που τα κάνουμε δύσκολα...)

(Σε) χαιρετώ.

...προσωπικά μου αρέσει η λέξη...

Αντίο.

Τόση δα λεξούλα. 

Τόσο περιορισμένη χρήση γραμμάτων. 

Ξεκινάς να τη λες και μέχρι να την καλοσκεφτείς ή να την μετανιώσεις την έχεις ηδη πει. 

Ξεκινάς να την ακούς και μέχρι να τη συνειδητοποιήσεις ή να κλείσεις τα αυτιά σου έχει ηδη ειπωθεί.

Είναι τόσο μικρή λέξη που από μόνη της δεν μπορεί να σταθεί. Μπορεί να σε ρίξει αλλά η ίδια δεν μπορεί να σταθεί. Χρειάζεται και βοήθεια. Μια εισαγωγή. Μια εξήγηση που να αιτιολογεί, φαινομενικά ή σε βάθος, στην κατά τα άλλα άσκοπη χρήση 5 γραμμάτων. Όταν όμως προηγηθεί η εισαγωγή και δωθούν οι απαραίτητες επεξηγήσεις, τότε το αντίο αποκτά νόημα. Αποκτά ουσία. Αποκτά υπόσταση.

Μετράω τα αντίο που εχω ακούσει και τα αντίο που εχω πει. Αντίο που έχουν παγιωθεί με το χρόνο και αντίο που δεν έχουν τηρηθεί απόλυτα. Ήταν περισσότερο τα λέμε παρά αντίο. Εις το επανειδείν. Μετράω τα αντίο που ήθελα να πω και τα αντίο που δεν ήθελα να ακούσω. Δεν μου βγαίνει το μέτρημα και τα παρατάω. Κλείνω τα μάτια, κατεβάζω τα ρολά του μυαλού μου. Κάτι τέτοιες στιγμές θα πήγαινε ενα τσιγάρο, σκέφτομαι. Γελάω με κάτι τέτοιες κινηματογραφικές εικόνες που εχω δει και αναπαράγω διόλου πρωτότυπα και ακούω ξανά τον κύριο Staples να αποχαιρετά τους παλιούς του φίλους. Ανρωτιέμαι αν εκείνου του βγαίνει καλύτερα το μέτρημα...

Δεν είναι στραβός ο γυαλός πάντως.

Θέλω να αλλάξω εκείνα που δεν γίνεται να αλλάξουν από μόνα τους ώστε να εχω την ικανοποίηση οτι έπαιξα ενα ρόλο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα μου στο παράλογο θεατρικό έργο που λέγεται η ζωή μου αυτός ο ξένος. Μπορώ?

(Αν υπάρχει εστω και ενας που θα απαντήσει καταφατικά τότε σίγουρα θα εχω παρεάκι στο δωμάτιο που θα με κλείσουν μια εκ των προσεχών ημερών οπότε αφήστε τηλέφωνο να συννενοηθούμε ποιός θα φέρει τι. Ευχαριστώ!)

Εσυ που ξέρεις τα πολλά...

...πες και σε μένα. 

Τελικά η αγάπη κουράζει ή κουράζεται?

Κι αν τελικά κουράζει γιατί τις περισσότερες φορές θέλουμε κι άλλο?

Κι αν κουράζεται γιατί ποτέ δεν εγκαταλείπει?

(δεν) Χάρηκα για τη γνωριμία...

Είναι που ορισμένες φορές απλά δεν προσπαθούμε να μάθουμε τον άλλον. Από φόβο, από βαρεμάρα, από εκείνη την βεβαιότητα οτι τον/την ξέρουμε, ποιός ξέρει. Και ο χρόνος περνάει, και ο άλλος/άλλη αλλάζει κι εμείς νομίζουμε οτι ξέρουμε τα πάντα και στην πραγματικότητα δεν ξέρουμε απολύτως τίποτα. Και περπατάμε με ανοιχτά τα μάτια αλλά τόσο μα τόσο τυφλοί που είναι να απορείς πώς δεν σκοντάφτουμε σε κάθε δεύτερο βήμα μας. Και όλες μας οι αποφάσεις στηρίζονται πάνω σε φαντασίες και εικασίες και λανθασμένους υπολογισμούς. Ναι αλλά όταν αντί του συν πατάς το πλην πώς περιμένεις να προσθέσεις? Κι όταν διαιρείς αντί να πολλαπλασιάζεις πώς περιμένεις να μην μείνεις μόνος στο τέλος? Και τελικά τι είναι πιο δύσκολο...να μάθω εγω εσένα κι εσυ εμένα ή να ξαναγνωρίσουμε τους εαυτούς μας? Γιατί εσένα σίγουρα θα χαρώ να σε (ξανα)γνωρίσω. Εμένα όμως...?

Τι σκέφτεσαι αυτή τη στιγμή...?

Τίποτα.
Και δεν έχεις ιδέα καμιά φορά αυτό το τίποτα πόσο πιο πολύ μπορεί να ενοχλεί, περισσότερο ακόμα κι από το μεγαλύτερο και ασχημότερο κάτι.

2.

Και ξαναγράφω...στο ηλεκτρονικό μου ημερολόγιο. Στον ψηφιακό μου χώρο που είναι σίγουρα μεγαλύτερος από τον πραγματικό. Σκέφτομαι την κοινότυπη έκφραση που επαναλαμβάνω εδω και καιρό στον εαυτό μου...τα εχω κάνει σκατά. Από τη μια αναγνωρίζω μια μεγάλη αλήθεια στην παραδοχή αυτή: όντως τα εχω κάνει σκατά. Την ίδια στιγμή αναρωτιέμαι...πόσο συνειδητό και επι τούτου γίνεται κάτι τέτοιο? Δηλαδή, ποιός ξέρει οτι πρόκειται να τα κάνει μαντάρα (ας μην επαναλαμβάνω την κακιά λέξη!) και παρόλα αυτά προχωράει ακλόνητος? Όλοι θα πει κάποιος. Οι περισσότεροι θα πει κάποιος άλλος. Κανείς θα πει κάποιος τρίτος. Εγω, θα πω εγω κι εκει θα σταματήσει η κουβέντα που άνοιξα μεσημεριάτικα με το μέσα μου. Αρα ανήκω στην πρώτη και δεύτερη κατηγορία του όλοι και του οι περισσότεροι αλλά το κανείς δεν μου πάει. Απόλυτο το κανείς. Και το όλοι απόλυτο είναι αλλά οχι σαν το κανείς. Μην ξεφεύγεις τώρα...Βασική παραδοχή λοιπόν το μαντάρα. Απορίας άξιον το πως αλλάζει το μαντάρα. Σημαντική ερώτηση: αλλάζει? Υπάρχει ο χρόνος, η διάθεση, η επιθυμία? Τι λένε τα χαρτιά? Τα άστρα? Τα γραμμένα? Τα ξεγραμμένα? Εκείνα για τα οποία μετανιώνουμε μπορούν να θεωρηθούν παραγραφθέντα αδικήματα ή ο νόμος είναι ενας και δεν κάνει διακρίσεις ανάμεσα σε αδικήματα και αδικούντες? Ανέκαθεν θεωρούσα το μυστήριο της ζωής μυστήριο απο βιολογικής πλευράς. Το πως ερχόμαστε σε αυτό τον κόσμο και το πως φεύγουμε από τον κόσμο αυτό. Το πως παραμένουμε, μεγαλώνουμε, δημιουργούμε σχέσεις, χαλάμε σχέσεις, κάνουμε φίλους, χάνουμε φίλους, το πως αγαπάμε, ερωτευόμαστε, πονάμε, απογοητευόμαστε, ολα αυτά ήταν στοιχεία που θεωρούσα τόσο προφανή που ποτέ δεν μπήκα στον κόπο να παρακαλουθήσω, να σημειώσω, να μεταφράσω. Κι όμως, βρίσκομαι σήμερα στα 34 μου να απορώ για ολα, να αμφιβάλλω για θεωρίες θεωρητικά θεμελιωμένες, για αρχές που είχαν τη σφραγίδα μιας γροθιάς στο τραπέζι και μια δήλωσης "εγω δεν θα το κάνω ποτέ αυτό, εγω δεν θα αισθανθώ ποτέ έτσι, εγω δεν θα σκεφτώ ποτέ αλλιώς". Εγω...εγω τα εχω πει αυτά. Ενδεχομένως να τα εχω πιστέψει αυτά. Ίσως και να είχα την αφέλεια να θεωρήσω οτι οι αστάθμητοι παράγοντες δεν με αφορούν και σημασία έχει τι πιστεύω εγω για τη ζωή μου. Εγωίστρια και αφελής λοιπόν. Επικίνδυνος συνδυασμός για την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους. Ζω με φαντασίες και εικασίες και εικόνες που βλέπω μόνο εγω. Εκεί που οι άλλοι βλέπουν ενα δάσος εγω κοιτάζω ενα και μόνο δέντρο. Εκεί που οι άλλοι βλέπουν μια αλήθεια εγω επιλέγω να βλέπω και να συντηρώ ενα ψέμα τόσο μεγάλο που ακόμα και το ίδιο μου το μυαλό έχει κατεβάσει ρολά και ακούει στις βασικές λειτουργίες του απλά και μόνο για να μην με αφήσει κι αυτό. Εκεί που οι άλλοι ξέρουν εγω επιλέγω να ρωτάω και να μην λεω να καταλάβω. Μα είσαι σοβαρή? Δεν γελάω πάντως. Δεν χαμογελάω καν. Επομένως είμαι σοβαρή. Αυτό είναι το χειρότερο. Πράγματι. Όταν πολλοί γελάνε και ένας είναι σοβαρός τότε κάποιος έχει χάσει κάτι. Αρα είναι ωρα για απολογισμό. Τι είχαμε, τι χάσαμε. Κενό. Δηλαδή εκείνα που είχαμε και αυτά που χάσαμε είναι ίδια? Οχι. Απλά ο απολογισμός προϋποθέτει μια προηγούμενη ταξινόμηση των πραγμάτων. Μια κούτα, δυο σακούλες, τρια κουτάκια. Κάπου να χωρέσουν ολα ώστε να μετρηθούν. Μη βάζεις τη ζωή σου σε κουτάκια, λένε. Δεν μπορώ. Όταν αποφάσισα να βγάλω τις συσκευασίες ξεχύθηκε το σύμπαν ολόκληρο και φτάσαμε εδω να σου γράφω ασυναρτησίες που μόνο εγω καταλαβαίνω και να ψάχνω ταινία να κολήσω και πάλι τα σπασμένα. Τα θρύψαλα. Κολάνε τα θρύψαλα? Εκείνα τα ψιλά, μικρά, τοσοδούλικα κομμάτια που κάποτε έφτιαχναν κάτι μεγάλο, σήμερα είναι σαν σκόνη και αντε να βρεις που ανήκει τι, ποιό πάει με τι, που ήταν ποιό. Πάρε άλλο. Μην πάρεις τίποτα. Πάρε μια απόφαση. Κάνε κάτι. Μην κάνεις τίποτα. Πήγαινε κάπου. Κάτσε εδω. Προσανατολίσου. Στην γεωγραφία δεν ήμουν καλή. Ποτέ. Σε τι ήσουν καλή? Δεν ξέρω. Μπορεί και σε τίποτα. Δεν μπορεί, σε κάτι θα είσαι καλή. Κι όμως δεν ξέρω. Πρέπει να ρωτήσεις τον κατασκευαστή μου. Γιατί με έφτιαξε? Με τι σκοπό? Ίσως έτσι να καταλάβουμε και τις ατέλειες, τις προϋποθέσεις ωστε να δουλέψει σωστά. Μα τι είσαι, μηχάνημα? Οχι, αλλά λειτουργώ μηχανικά. Είμαι άνθρωπος, γι'αυτό και ίσως ακόμα να με δικαιολογείς. Ως πότε όμως? Μη βάζεις όρια. Μόνα τους μπαίνουν. Η ζωή τα βάζει. Η ζωή είναι οι επιθυμίες και οι επιλογές μας. Οχι η ζωή γενικά. Η ζωή μου. Μόνο που η δική μου ζωή επηρεάζει και τη ζωή των άλλων. Γιατί κάποια στιγμή μπλέχτηκαν οι ζωές μας. Και τότε μας άρεσε και περνούσαμε καλά. Και δεν θέλαμε να ξεμπερδέψουμε τίποτα. Ισα ισα θέλαμε να μπερδευτούμε ακόμα πιο πολύ. Το δικό μας κουβάρι. Αλλά αν το κουβάρι δεν το ξεμπλέξεις ή δεν το πλέξεις, στην πραγματικότητα παραμένει ενα κουβάρι που απλά μαζεύει σκόνη και περιμένει κάποιον να κάνει τη δύσκολη αρχή. Γιατί κάθε αρχή είναι δύσκολη και ήρωες δεν υπάρχουν πολλοί. Υπάρχουν...?

Τι θέλεις?

Από εκείνα τα ταξίδια που δεν ξεχνάω αλλά και που δεν θυμάμαι πια...

Νομίζω οτι κάπου έχασα και κάπου χάθηκα. Μια πολύ λεπτή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε δυο έννοιες πολύ διαφορετικές. Και κάπου ξέχασα και κάπου ξεχάστηκα. Συνειδητές αποφάσεις όλες σκέφτηκα πρίν τις πάρω για να διαπιστώσω στην πορεία οτι δεν υπάρχει τίποτα πιο ασυνείδητο από εκείνο που θεωρώ συνειδητό. Γράψε, μου είπαν, θα νιώσεις καλύτερα. Γράφω λοιπόν. Οχι για να νιώσω καλύτερα. Απλά για να γράψω. Απλά γιατί θέλω να γράψω. Γιατί πρέπει να να υπάρχει πάντα και κάτι πιο μεγάλο από το απλά? Εγω το απλά θέλω. Εγω το απλό θέλω. Εγω. Εσυ? Εμείς, κάποτε θέλαμε τα ίδια. Τώρα ο καθένας θέλει κάτι. Κάτι που δεν είναι ίδιο με του άλλου. Αυτό μας κάνει διαφορετικούς. Και η διαφορετικότητα μας ξενίζει και μας στεναχωρεί. Αλλάξαμε όμως. Και χαθήκαμε. Μπορεί και να χαθήκαμε πρώτα και να αλλάξαμε μετά. Κάπου άκουσα οτι παίζει ρόλο η σειρά των γεγονότων. Σκέφτομαι τα γεγονότα. Δεν μπορώ να τα βάλω σε σειρά. Αρά δεν παίζει ρόλο. Για μένα τουλάχιστον. Για σένα είναι αλλιώς. Είμαστε αλλιώς βλέπεις. Ψάχνω να βρω απαντήσεις σε ερωτήματα σιωπηλά, που δεν ακούγονται αλλά είναι εκεί. Ρωτάω τόσα πολλά το ίδιο μου το κενό και απάντηση δεν μου δίνει. Ποτέ δεν ήταν κοινωνικό το τίποτα το δικό μου. Ρωτάς κι εσυ άλλα τόσα και τό ίδιο τίποτά μου σε κοιτάζει κατάματα. Πώς θα κάνουμε χωριό εμείς οι δυο, αναρωτιόμαστε. Δεν θα κάνουμε χωριό. Θα κάνουμε μια μικρή κοινότητα με δικούς της κανόνες και όρους και όρια και γλώσσα και διάλεκτο. Θα κάνουμε δικό μας χάρτη. Δικό μας νόμισμα να το πληρώνουμε και να βλέπουμε και τις δυο όψεις του. Ποτέ δεν είμασταν μέρος του συνόλου και όταν γίναμε χαθήκαμε. Και τώρα ακολουθούμε σαν πρόβατα το σύνολο χωρίς ιδεά που στο καλό πάμε. Εμπιστευόμαστε τους πολλούς και οχι ο ενας τον άλλον. Αφιερωνόμαστε σε κρίσεις και κριτικές και έχουμε πάψει να σκεφτόμαστε. Βλέπουμε τα άσχημα και τα υιοθετούμε. Παιδιά δικά μας που δεν είναι τα βάλαμε σπίτι μας και τα ντύσαμε και τα ταϊσαμε από το λιγοστό φαϊ που δεν είχαμε και τα σκεπάσαμε και τα κάναμε μέρος του κόσμου μας. Όμως δεν χωράμε όλοι πια εδω. Στριμώχτηκε ο ένας πάνω στον άλλον. Και μπλέχτηκαν τα καλά με τα κακά, τα όμορφα με τα άσχημα, τα πρέπει με τα θέλω, τα φύγε με τα μείνε, τα ναι με τα οχι, τα πολλά με τα λίγα. Και ξεχάσαμε αν ήρθαμε για τα πολλά ή για τα λίγα και κινδυνεύουμε να γυρίσουμε σπίτια μας με τίποτα. Σπίτια μας οχι σπίτι μας. Γιατί εκεί δεν χωράμε. Ποιός θα φύγει λοιπόν? Εσυ? Εγω? Εμάς είναι το σπίτι μας. Τα άσχημα να φύγουν. Εκείνα που φέραμε. Εκείνα που περισσεύουν. Εκείνα που θα ήταν αλλιώς αν ήταν ολα αλλιώς αλλά δεν είναι. Να φύγουν. Δεν με νοιάζει αν θα πάνε αλλού. Με νοιάζει να φύγουν. Από την πόρτα, από το παράθυρο. Από την καμινάδα που δεν έχουμε. Να φτιάξουμε μια για να φύγουνε και μετά ας την μπαζώσουμε. Όπως μπαζώσαμε τις ψυχές μας. Είμαστε καλοί σ'αυτό. Είναι αργά, θα πεις κι εγω δεν θα διαφωνήσω. Τουλάχιστον οχι φωναχτά. Θα το δεις όμως στο βλέμμα και θα με πεις αναποφάσιστη. Κι εγω δεν θα διαφωνήσω. Οχι φωναχτά. Κι εσυ θα κοιτάξεις πρός μια οθόνη που τρεμοπαίζει γιατί κάποιος αντίπαλος από την άλλη άκρη του κόσμου θέλει να σου επιτεθεί κι εσυ πρέπει να προστατέψεις τα στρατά σου. Κι εγω θα κοιτάξω μια άλλη οθόνη που τρεμοπαίζει γιατί ακόμα ενα εικονικό έγκλημα έχει διαπραχθεί και πρέπει κάποιος να το εξιχνιάσει. Και ξαφνικά είμαστε τόσο μακριά που πια δεν φαινόμαστε, πια δεν βλεπόμαστε. Είμαστε δυο πια οι κουκίδες στον ορίζοντα. Δυο τελείες. Σχεδόν φτιάχνουμε ενα αποσιωποιητικό. Από εκείνα που τόσο αγαπώ. Από εκείνα που έμαθες να χρησιμοποιείς. Κι όμως, ενα κόμμα θέλω να γίνουμε. Από εκείνα που αρκούν ισα ισα να πάρεις μια ανάσα και να συνεχίσεις. Ενα κόμμα, μια ανάσα και μια συνέχεια...Αυτό θέλω.