9 Οκτωβρίου 2011

(δεν) Υπόσχομαι



Πρίν από λίγες ημέρες, γυρνώντας σπίτι με το τραμ, πέτυχα ενα ζευγαράκι στο πρώτο βαγόνι. Απλές, καθημερινές φυσιογνωμίες, χαμογελαστές, πιασμένες χερι χερι, ερωτευμένες...αυτό ίσως και να τα λέει ολα. Στο αριστερό τους χέρι φορούσαν από μια λεπτή βέρα...δεν ξέρω για ποιό λόγο μου δημιουργήθηκε η αίσθηση οτι επρόκειτο για εκείνες τις βέρες που δεν συνοδεύονταν από κάποιον αρραβώνα με επισημότητες και τα σόγια δεξιόθεν και αριστερόθεν να δίνουν συγχαρητήρια και ευχές τσιμπολογώντας κεφτεδάκια. Για κάποιο λόγο αυτές οι βέρες πήραν στο μυαλό μου το σχήμα εκείνων των υποσχέσεων που μπορούσαμε και δίναμε μεταξύ μας όταν είμασταν πιο μικροί, πιο νέοι, λιγότερο αναλωμένοι και αναλώσιμοι. Τότε που μιλούσαμε χωρίς το φόβο του να μην μπορέσουμε να κρατήσουμε το λόγο μας, χωρίς την ανησυχία του να μην καταφέρουμε να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και με τη βεβαιότητα οτι όπου υπάρχει αγάπη ολα γίνονται, ολα συμβαίνουν, ολα συγχωρούνται, ολα λύνονται.
Σκέφτηκα οτι πρίν το γάμο μας δεν είχα φορέσει μια τέτοια βέρα στη ζωή μου. Μια βέρα υπόσχεσης. Κοίταξα τη βέρα μου. Στο αριστερό χέρι τα παιδιά, στο δεξί χέρι εγω. Βέρα στο δεξί...κλεμμένο είναι τελικά. :) Ίσως για πρώτη φορά να αναρωτήθηκα πραγματικά πόσες υποσχέσεις, πόσες δεσμεύσεις, πόσες προσδοκίες, πόσες χαρές και την ίδια στιγμή πόσες ενδεχόμενες απογοητεύσεις μπορεί να κλείνει μέσα του ενα τόσο δα κομματάκι μέταλλο. Θυμήθηκα τη μέρα του γάμου μας, πόσο τεντωμένα ήταν τα δάχτυλά μου από τη στιγμή που ο αγαπημένος μας κουμπάρος μας πέρασε (με επιτυχία!) τις βέρες...λες και βρέθηκαν ξαφνικά σε εγρήγορση. Ως μέρος ενός συνόλου που είχε δεσμευτεί απέναντι σε έναν άνθρωπο, θεωρητικά και μακάρι και πρακτικά για το υπόλοιπο της ζωής μας, τα δάχτυλα μου άφησαν στην άκρη τη νυφική τους ακαμψία και χαλάρωση και τσίτωσαν. Ακόμα και στις φωτογραφίες φαίνεται...λες και οσο άγχος δεν είχα, είχε συγκεντρωθεί στα 10 δάχτυλα των χεριών μου. Κι εκεί, στο προτελευταίο δάχτυλο του δεξιού μου χεριού η συνεχής υπενθύμιση του νέου μου ρόλου. Πλέον, ήμουν ένας άνθρωπος που είχε δώσει μια υπόσχεση σε κάποιον. Μια υπόσχεση που δεν έχει αρχή και τέλος ενω το περιεχόμενό της είναι τόσο μεταβλητό οσο η ίδια η ζωή. Μια υπόσχεση που δεν ειπώθηκε αλλά καταγράφηκε. Μια υπόσχεση της οποίας η αθέτηση δεν αποτελεί επιλογή παρα μόνο κατάληξη και μάλιστα ατυχής.
Κοίταξα αυτό το μικρό κομμάτι από μέταλλο που φοράω εδω και 1.5 χρόνο. Δεν την εχω συνηθίσει ακόμα. Καμιά φορά τη βγάζω για λίγες ημέρες να δω αν θα μου λείψει η αίσθησή της. Είναι μαγεμένη, μάλλον, γιατί οσο κι αν με ενοχλεί ωρες ωρες η απουσία της με ενοχλεί περισσότερο και την αναζητώ. Σκέφτομαι οτι είναι σαν το δαχτυλίδι από τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Έχει ενα μεγάλο ειδικό βάρος από το οποίο μικρές καθημερινές στιγμές μπορεί να θέλεις να ξεφύγεις, την ίδια στιγμή όμως σε προκαλεί να το κουβαλήσεις κιόλας. Η παρομοίωση δεν με τρελαίνει αλλά μέσα στο βαγόνι του τραμ αυτό σκέφτομαι και αυτό καταγράφω.
Κοιτάζω τα παιδιά και ψάχνω στα κατα τα άλλα άγνωστα πρόσωπά τους να διαβάσω τις υποσχέσεις που έχουν δώσει ο ένας στον άλλον. Με βλέπουν που τους κοιτάω και χαμογελάνε ενω στριμώχνονται ακόμα πιο πολύ ο ένας πάνω στον άλλον. Τους βλέπω που με βλέπουν και στριμώνχνω ακόμα πιο πολύ την περιέργειά μου σε ενα αόριστο βλέμμα εξω από το παράθυρο. Κι όμως δεν είναι περιέργεια με χαρακτήρα κουτσομπολιού. Είναι περισσότερο απορία, είναι αναζήτηση, είναι, ίσως, ανάγκη για καθοδήγηση. Βλέπεις, εκείνοι έδωσαν μια υπόσχεση πρίν από την υπόσχεση. Προηγούνται....έχουν εμπειρία, έχουν την επιλογή να αλλάξουν τους όρους και τις προϋποθέσεις. Δεν έχουν την υποχρέωση να κρατήσουν την υπόσχεση, έχουν την επιθυμία και την ελπίδα οτι μπορούν να την κρατήσουν. 

"Κι εσυ...κι εσείς..."
"Κι εγω...? κι εμείς...?"

Κι εγω, κι εμείς...μας κινεί η ελπίδα, μας δίνει χώρο και χρόνο η επιθυμία οτι τελικά θα μπορέσουμε να κρατήσουμε τις υποσχέσεις μας. Οχι μόνο εκείνη ή εκείνες που δώσαμε 1.5 χρόνο πρίν αλλά όλες εκείνες που μας οδήγησαν σε εκείνη τη μέρα. Αυτό είναι το κοινό μας σημείο. Δεν είναι η υπόσχεση, είναι η υποχρέωση και η ανάγκη μας να σταθούμε ευθυτενείς απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό και στον άνθρωπο που πλέον είναι προέκταση της ίδιας μας της ύπαρξης με την γνώση οτι τελικά κάναμε αυτό που έπρεπε, που θέλαμε, που μπορούσαμε, που γινόταν...γιατί καμιά φορά ακόμα και ενα φαινομενικά μικρό αποτέλεσμα μπορεί να δικαιώσει μια ουσιαστικά μεγάλη προσπάθεια.

Δεν σου υπόσχομαι οτι θα τα καταφέρω. Σου υπόσχομαι όμως οτι θα προσπαθήσω.

11 σχόλια:

Petites Musiques De Mon Coeur είπε...

δεν θα σταθώ σε καμία υποχρέωση ή υπόσχεση.
εδώ πρόκειται για πλήρη ελευθερία.
ελευθερία να αγαπάς και να αγαπιέσαι.
δες το έτσι, ίσως να απαλλαγείς από περιττά βάρη, όλως υλιστικά και καθωσπρεπικά.
ένα τεράστιο φιλί.

Hfaistiwnas είπε...

Σωστή η υπόσχεση όμως.. μου άρεσε..
Η προσπάθεια είναι αυτή που οδηγεί.. :)

apos είπε...

Επειδή θυμήθηκες τον "Αρχοντα", θυμήσου και αυτό: "one ring to rule them all". Σε αυτή τη φράση μπορείς εσύ να δώσεις περιεχόμενο. Ή όποια υπόσχεση θέλεις..

mahler76 είπε...

μια χαρά πάντως θα τα πάτε με τις υποσχέσεις σας. Εκτός κι αν μέσα σε αυτές ήταν και το μαγείρεμα.

Ανώνυμος είπε...

καλά.

Baobab είπε...

Από υποσχέσεις χορτάσαμε, τα λόγια του Πανάρετου ξεχάσαμε κουκίδα μου.......Το χάσαμε το κορμί παριώτες. www.youtube.com/watch?v=R3OdLy5cMnY

One Happy Dot είπε...

@εύη...

Το ξέρεις βέβαια οτι και πάλι έδωσα υπόσχεση έτσι...? :)
Καλό απόγευμα να έχεις!

@Petites Musiques De Mon Coeur...

(Με) ξέρεις καλά οτι τα υλιστικά και οι καθωσπρεπισμοί δεν μου πάνε και δεν με πάνε επίσης. Απλή αφορμή στάθηκε, ίσως για να συνειδητοποιήσω οτι ακόμα και η ελευθερία που λες, ίσως, λεω ξανά ίσως, τελικά να έχει ορια όταν μοιραζόμαστε τις στιγμές και τα συναισθήματά μας με έναν άνθρωπο...όρια τα οποία ακόμα και η αγάπη, είτε δίνεται είτε εισπράτεται, δεν γίνεται να ξεπεράσει. Σε φιλώ στουμπάκι!

@Hfaistiwnas...

Να δούμε μόνο που θα οδηγήσει...γιατί καμιά φορά φοβάμαι οτι μένουμε στο ίδιο σημείο ή κάνουμε κύκλους γύρω απο το ίδιο σημείο. ;)

One Happy Dot είπε...

@apos...

Και όντως έτσι ήταν...όλους τους όριζε, όλους τους μεταμόρφωνε. Απλά άλλους για λίγο, άλλους για περισσότερο. Ίσως είναι η αντοχή στο χρόνο που να κάνει τη διαφορά σε μια υπόσχεση τελικά...

@mahler76...

Είπαμε να υποσχεθώ οχι να κάνω εγχείρηση αλλαγής εγκεφάλου!!! :)

@Θεια...

αυτό λεω κι εγω.

@Baobab...

Δεντράκι, κανένα κορμί δεν χάνεται αν πρώτα το ίδιο το μυαλό δεν έχει πάρει τις αποφάσεις του. Και ξέρεις οτι...λειτουργώ εγκεφαλικά! ;)

DaisyCrazy είπε...

Όταν προσπαθείτε κι οι δύο θα τα καταφέρετε δίχως αμφιβολία!

Κι εγώ με τη βέρα έχω μια παράξενη σχέση.. όταν τη φοράω δεν την νιώθω αλλά αν τη ξεχάσω αμέσως μου λείπει..

Φιλιά!!

υγ. μ'άρεσε πολύ η σκηνή με το ζευγαράκι στο τραμ :)

One Happy Dot είπε...

@DaisyCrazy...

Πουλάκι μου (μάλλον παπάκι μου!) κι εσυ με βέρα??? Join the club of promises! ;)

Kος Μηδενικός είπε...

Νομίζω τελικά ότι τις περισσότερες φορές η θέληση και η προσπάθεια μετράει. Χάρη σε αυτά τα δύο έκανε και ο Φρόντο ό,τι έκανε. Φιλί μεγάλο, ζουπηχτό και με μια μεγάλη αγκαλιά!