Το καλό με τον επίμονο θόρυβο είναι οτι με τη λήξη του ακολουθεί μια ανακουφιστική ησυχία...
Και πλέον είμαι πεπεισμένη οτι δεν είναι τα αυτιά μου ευαίσθητα.
Είναι ο θόρυβος ενοχλητικός.
Παρακαλώ λοιπόν κάποιον να με βγάλει από την πρίζα...
Το καλώδιο ας επιστραφεί στον κατασκευαστή μου.
Ευχαριστώ προκαταβολικά.
I don't know your thoughts these days
We're strangers in an empty space
I don't understand your heart
It's easier to be apart
We might as well be strangers in another town
We might as well be living in another time
We might as well, we might as well
We might as well be strangers, be strangers
Μαγικές οι ιδιότητες της μουσικής...παίρνει τα λόγια που δεν εχουν ειπωθεί, τα ντύνει με μια μελωδία που δεν έχει ακουστεί και συνθέτει ενα αποτέλεσμα το οποίο, την κατάλληλη χρονική στιγμή, σε αφήνει να αισθάνεσαι παράξενα εκτεθημένος...λες και κάποιος γνώριζε για σένα εκείνο που ακόμα κι εσυ δεν είχες καταλάβει. Τελικά τίποτα δεν μένει στη σιωπή, με τον ενα ή τον άλλο τρόπο ολα αποκτούν φωνή, ακόμα κι αν δεν είναι η δική σου.
Χθες το βράδυ περνώντας από τη λεωφόρο Συγγρού με τα πόδια είδα τα εξής:
Τα σκουπίδια, τα οποία έχουν ξεχυλίσει τους κάδους να εξάπτουν το τουριστικό, μάλλον, ενδιαφέρον μιας ομάδας Αμερικανών οι οποίοι οχι μόνο τα φωτογράφιζαν μεμονωμένα (τύπου "τοπίο στο σκουπιδαριό ντου γιου λαϊκ μαμαζελ δι Γκρης?") αλλά ποζάροντας παράλληλα δίπλα από το σωρό με σκέρτσο, νάζι, βερμούδα και κάλτσα ως τη γάμπα. Μη χαίρεσαι κοπελιά...βούκινο θα γίνουμε στο flickr!
Τον πορτιέρη ενός στριπτιτζάδικου λίγα μέτρα παρακάτω να έχει ανοίξει το καπώ ενός αυτοκινήτου και να μετράει άπειρα πακέτα τσιγάρα - διάφορες μάρκες - τα οποία ήταν τοποθετημένα μέσα σε ενα χαρτυφύλακα. Ηλικιωμένος περαστικός ο οποίος πήρε χαμπάρι το "τσιτσι" σταμάτησε για λίγο σόπινγκ! Περίπτερο την έκανε τη Μπέμπα ο πορτιέρης!
Μια κατακόκκινη γυαλισμένη και τεράστια Ferrari με ενα μουσάτο νεανία - golden (θα'θελε αλλά δε νομίζω Τακη!) Boy περνούσε την ίδια στιγμή, από το ίδιο σημείο μαρσάροντας....στον παράδρομο της Συγγρού...που από τα σκουπίδια δεν μπορείς να περπατήσεις καλά καλά πόσο μάλλον να "πατήσεις" λίγο παραπάνω το γκάζι της Ferrari. Πανε πάρε ενα Zastava να βρεις την υγειά σου παλλικαράκι μου. Κι αν είσαι τυχερός μπορεί να θεωρηθείς vintage από τα αμερικανάκια και να δεις τη μούρη σου στο flickr μαζί με το σκουπιδαριό. Πες ταζίκι και χαμογέλα!
Το κερασάκι στην τούρτα μου...το δημοφιλές στριπτιτζάδικο των νοτίων προαστίων Lido (να και διαφήμιση το Ντοτί!) προτιμάει και λανσάρει προφυλακτικά Versace! Διότι η φαντασία δεν έχει ορια, η πολυτέλεια στον έρωτα δεν είναι αμαρτία και εν πάσει περιπτώσει, αν ο Versace ζούσε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς αν μη τι άλλο θα ήταν περήφανος να δει το λογότυπό του να ποζάρει έξοθεν του Lido παραπλεύρως ενός ψηφιοποιημένου οπίσθιου που ανεβοκατεβάζει ενα στρινγκ!
Αντι να αναρωτιέσαι γιατί περπατάω δεν μου λες καλύτερα...τελικά το σύμπαν μας κάνει πλάκα ή εμείς προσπαθούμε να τρελάνουμε το σύμπαν?
Είναι άραγε ο καιρός που κάνει το φευγιό μου μια, ακόμα πιο επιτακτική, ανάγκη?
Είναι άραγε η ίδια η ανάγκη που κάνει τον καιρό μια τόσο ταιριαστή πινελιά σε έναν πίνακα με μουντζούρες που, μάλλον μόνο εγω, βλέπω σαν αριστούργημα?
Είναι τελικά η αγάπη ενα ταξίδι ενα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή...?
Είναι τελικά η αγάπη ενα ταξίδι από πληγή σε πληγή...?
Πόσοι τρόποι υπάρχουν να πληγιάσουν τις γιορτές μου? Πόσοι τρόπου υπάρχουν να γιορτάσω τις πληγές μου?
Είναι ο καιρός μάλλον...αλλιώς δεν εξηγείται.
Εξηγείται?
Σκέφτομαι μήπως θα ήταν σκόπιμο να συνεχίσω να χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο μέχρις οτου είτε να κατεβάσω καμία καλή ιδέα είτε να κατεβάσω το ντουβάρι. Σε κάθε περίπτωση, απώτερος σκοπός μου είναι η επίτευξη επικοινωνίας...είτε με το μέσα μου (στην περίπτωση της καλής ιδέας) είτε με το γείτονα (στην περίπτωση του ντουβαριού).
Πρίν από λίγες ημέρες, γυρνώντας σπίτι με το τραμ, πέτυχα ενα ζευγαράκι στο πρώτο βαγόνι. Απλές, καθημερινές φυσιογνωμίες, χαμογελαστές, πιασμένες χερι χερι, ερωτευμένες...αυτό ίσως και να τα λέει ολα. Στο αριστερό τους χέρι φορούσαν από μια λεπτή βέρα...δεν ξέρω για ποιό λόγο μου δημιουργήθηκε η αίσθηση οτι επρόκειτο για εκείνες τις βέρες που δεν συνοδεύονταν από κάποιον αρραβώνα με επισημότητες και τα σόγια δεξιόθεν και αριστερόθεν να δίνουν συγχαρητήρια και ευχές τσιμπολογώντας κεφτεδάκια. Για κάποιο λόγο αυτές οι βέρες πήραν στο μυαλό μου το σχήμα εκείνων των υποσχέσεων που μπορούσαμε και δίναμε μεταξύ μας όταν είμασταν πιο μικροί, πιο νέοι, λιγότερο αναλωμένοι και αναλώσιμοι. Τότε που μιλούσαμε χωρίς το φόβο του να μην μπορέσουμε να κρατήσουμε το λόγο μας, χωρίς την ανησυχία του να μην καταφέρουμε να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και με τη βεβαιότητα οτι όπου υπάρχει αγάπη ολα γίνονται, ολα συμβαίνουν, ολα συγχωρούνται, ολα λύνονται.
Σκέφτηκα οτι πρίν το γάμο μας δεν είχα φορέσει μια τέτοια βέρα στη ζωή μου. Μια βέρα υπόσχεσης. Κοίταξα τη βέρα μου. Στο αριστερό χέρι τα παιδιά, στο δεξί χέρι εγω. Βέρα στο δεξί...κλεμμένο είναι τελικά. :) Ίσως για πρώτη φορά να αναρωτήθηκα πραγματικά πόσες υποσχέσεις, πόσες δεσμεύσεις, πόσες προσδοκίες, πόσες χαρές και την ίδια στιγμή πόσες ενδεχόμενες απογοητεύσεις μπορεί να κλείνει μέσα του ενα τόσο δα κομματάκι μέταλλο. Θυμήθηκα τη μέρα του γάμου μας, πόσο τεντωμένα ήταν τα δάχτυλά μου από τη στιγμή που ο αγαπημένος μας κουμπάρος μας πέρασε (με επιτυχία!) τις βέρες...λες και βρέθηκαν ξαφνικά σε εγρήγορση. Ως μέρος ενός συνόλου που είχε δεσμευτεί απέναντι σε έναν άνθρωπο, θεωρητικά και μακάρι και πρακτικά για το υπόλοιπο της ζωής μας, τα δάχτυλα μου άφησαν στην άκρη τη νυφική τους ακαμψία και χαλάρωση και τσίτωσαν. Ακόμα και στις φωτογραφίες φαίνεται...λες και οσο άγχος δεν είχα, είχε συγκεντρωθεί στα 10 δάχτυλα των χεριών μου. Κι εκεί, στο προτελευταίο δάχτυλο του δεξιού μου χεριού η συνεχής υπενθύμιση του νέου μου ρόλου. Πλέον, ήμουν ένας άνθρωπος που είχε δώσει μια υπόσχεση σε κάποιον. Μια υπόσχεση που δεν έχει αρχή και τέλος ενω το περιεχόμενό της είναι τόσο μεταβλητό οσο η ίδια η ζωή. Μια υπόσχεση που δεν ειπώθηκε αλλά καταγράφηκε. Μια υπόσχεση της οποίας η αθέτηση δεν αποτελεί επιλογή παρα μόνο κατάληξη και μάλιστα ατυχής.
Κοίταξα αυτό το μικρό κομμάτι από μέταλλο που φοράω εδω και 1.5 χρόνο. Δεν την εχω συνηθίσει ακόμα. Καμιά φορά τη βγάζω για λίγες ημέρες να δω αν θα μου λείψει η αίσθησή της. Είναι μαγεμένη, μάλλον, γιατί οσο κι αν με ενοχλεί ωρες ωρες η απουσία της με ενοχλεί περισσότερο και την αναζητώ. Σκέφτομαι οτι είναι σαν το δαχτυλίδι από τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Έχει ενα μεγάλο ειδικό βάρος από το οποίο μικρές καθημερινές στιγμές μπορεί να θέλεις να ξεφύγεις, την ίδια στιγμή όμως σε προκαλεί να το κουβαλήσεις κιόλας. Η παρομοίωση δεν με τρελαίνει αλλά μέσα στο βαγόνι του τραμ αυτό σκέφτομαι και αυτό καταγράφω.
Κοιτάζω τα παιδιά και ψάχνω στα κατα τα άλλα άγνωστα πρόσωπά τους να διαβάσω τις υποσχέσεις που έχουν δώσει ο ένας στον άλλον. Με βλέπουν που τους κοιτάω και χαμογελάνε ενω στριμώχνονται ακόμα πιο πολύ ο ένας πάνω στον άλλον. Τους βλέπω που με βλέπουν και στριμώνχνω ακόμα πιο πολύ την περιέργειά μου σε ενα αόριστο βλέμμα εξω από το παράθυρο. Κι όμως δεν είναι περιέργεια με χαρακτήρα κουτσομπολιού. Είναι περισσότερο απορία, είναι αναζήτηση, είναι, ίσως, ανάγκη για καθοδήγηση. Βλέπεις, εκείνοι έδωσαν μια υπόσχεση πρίν από την υπόσχεση. Προηγούνται....έχουν εμπειρία, έχουν την επιλογή να αλλάξουν τους όρους και τις προϋποθέσεις. Δεν έχουν την υποχρέωση να κρατήσουν την υπόσχεση, έχουν την επιθυμία και την ελπίδα οτι μπορούν να την κρατήσουν.
"Κι εσυ...κι εσείς..."
"Κι εγω...? κι εμείς...?"
Κι εγω, κι εμείς...μας κινεί η ελπίδα, μας δίνει χώρο και χρόνο η επιθυμία οτι τελικά θα μπορέσουμε να κρατήσουμε τις υποσχέσεις μας. Οχι μόνο εκείνη ή εκείνες που δώσαμε 1.5 χρόνο πρίν αλλά όλες εκείνες που μας οδήγησαν σε εκείνη τη μέρα. Αυτό είναι το κοινό μας σημείο. Δεν είναι η υπόσχεση, είναι η υποχρέωση και η ανάγκη μας να σταθούμε ευθυτενείς απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό και στον άνθρωπο που πλέον είναι προέκταση της ίδιας μας της ύπαρξης με την γνώση οτι τελικά κάναμε αυτό που έπρεπε, που θέλαμε, που μπορούσαμε, που γινόταν...γιατί καμιά φορά ακόμα και ενα φαινομενικά μικρό αποτέλεσμα μπορεί να δικαιώσει μια ουσιαστικά μεγάλη προσπάθεια.
Δεν σου υπόσχομαι οτι θα τα καταφέρω. Σου υπόσχομαι όμως οτι θα προσπαθήσω.
