Όταν ήμουν μικρή και ερχόταν να με πάρει το σχολικό, έβγαινε η μαμά μου στο μπαλκόνι και με χαιρετούσε μέχρι να στρίψω στη γωνία.
Η ιεροτελεστία ήταν απλή και συγκεκριμένη. Θα γυρνούσα 3 φορές να την χαιρετήσω. Ούτε μια ούτε δυο ούτε τέσσερις...πάντα 3 φορές και πάντα στα ίδια σημεία της διαδρομής. Δεν ξέρω τι είδους ασφάλεια ή διαστροφή αποτελούσε αυτή η εμμονή. Δεν μου την είχε επιβάλει κανείς, δεν το είχα ξεσηκώσει από κάπου. Άρχισε την πρώτη μέρα που πήγα γυμνάσιο και τελείωσε μαζί με το σχολείο.
Σήμερα, αρκετά χρόνια από την τελευταία φορά που την είχα χαιρετήσει κάνοντας ακριβώς την ίδια διαδρομή, και αρκετά αλλαγμένη από το ψηλό και ολίγον ατσούμπαλο "κοριτσάκι" της (όπως πολύ άστοχα επέμενε να με φωνάζει πρός έκπληξη των υπολοίπων παρευρισκομένων που έβλεπαν εμένα και έψαχναν το κοριτσάκι...) πέρασα να τη δω.
Φεύγοντας συνειδητοποίησα οτι είχε βγει και πάλι στο μπαλκόνι και με χαιρετούσε.
Το δέντρο που υπάρχει εδω και χρόνια στη μέση του πεζοδρομίου έχει πια ψηλώσει και δεν μπορούσα να τη δω καλά, τα λουλούδια στο μπαλκόνι μας έχουν κάνει ζούγκλα και η μαμά μου κρυβόταν πίσω από μια πρασσινάδα που επιμένει οτι στο τέλος θα βγάλει τριαντάφυλλα αλλά δεν ξέρω πόσο αργεί αυτό το τέλος μπαμπα Στρουμφ, η καινούρια πολυκατοικία έχει κάτι μπαλκόνια που σου κρύβουν τη θεα όταν γυρνάς το κεφάλι και προσπαθείς να δεις...παρόλα αυτά, ήταν εκεί.
Μου κούνησε το χέρι, μου είπε οτι αύριο θα φτιάξει γεμιστά και οτι αν μέχρι αύριο δεν σταματήσει ο βήχας μου θα πρέπει να παω στο γιατρό. Και να σκεφτείς οτι μερικά λεπτά πρίν ήμουν στο πατρικό μου!
Και μπορεί αυτή τη φορά να γύρισα μια μόνο φορά και μετά να συνέχισα το δρόμο μου αλλά ξέρω καλά πως εκείνη είχε μείνει στο μπαλκόνι και με κοιτούσε μέχρι που έστριψα στη γωνία, σαν να είχα γυρίσει και να την είχα χαιρετήσει και τις 3, προβλεπόμενες, φορές...
Η ιεροτελεστία ήταν απλή και συγκεκριμένη. Θα γυρνούσα 3 φορές να την χαιρετήσω. Ούτε μια ούτε δυο ούτε τέσσερις...πάντα 3 φορές και πάντα στα ίδια σημεία της διαδρομής. Δεν ξέρω τι είδους ασφάλεια ή διαστροφή αποτελούσε αυτή η εμμονή. Δεν μου την είχε επιβάλει κανείς, δεν το είχα ξεσηκώσει από κάπου. Άρχισε την πρώτη μέρα που πήγα γυμνάσιο και τελείωσε μαζί με το σχολείο.
Σήμερα, αρκετά χρόνια από την τελευταία φορά που την είχα χαιρετήσει κάνοντας ακριβώς την ίδια διαδρομή, και αρκετά αλλαγμένη από το ψηλό και ολίγον ατσούμπαλο "κοριτσάκι" της (όπως πολύ άστοχα επέμενε να με φωνάζει πρός έκπληξη των υπολοίπων παρευρισκομένων που έβλεπαν εμένα και έψαχναν το κοριτσάκι...) πέρασα να τη δω.
Φεύγοντας συνειδητοποίησα οτι είχε βγει και πάλι στο μπαλκόνι και με χαιρετούσε.
Το δέντρο που υπάρχει εδω και χρόνια στη μέση του πεζοδρομίου έχει πια ψηλώσει και δεν μπορούσα να τη δω καλά, τα λουλούδια στο μπαλκόνι μας έχουν κάνει ζούγκλα και η μαμά μου κρυβόταν πίσω από μια πρασσινάδα που επιμένει οτι στο τέλος θα βγάλει τριαντάφυλλα αλλά δεν ξέρω πόσο αργεί αυτό το τέλος μπαμπα Στρουμφ, η καινούρια πολυκατοικία έχει κάτι μπαλκόνια που σου κρύβουν τη θεα όταν γυρνάς το κεφάλι και προσπαθείς να δεις...παρόλα αυτά, ήταν εκεί.
Μου κούνησε το χέρι, μου είπε οτι αύριο θα φτιάξει γεμιστά και οτι αν μέχρι αύριο δεν σταματήσει ο βήχας μου θα πρέπει να παω στο γιατρό. Και να σκεφτείς οτι μερικά λεπτά πρίν ήμουν στο πατρικό μου!
Και μπορεί αυτή τη φορά να γύρισα μια μόνο φορά και μετά να συνέχισα το δρόμο μου αλλά ξέρω καλά πως εκείνη είχε μείνει στο μπαλκόνι και με κοιτούσε μέχρι που έστριψα στη γωνία, σαν να είχα γυρίσει και να την είχα χαιρετήσει και τις 3, προβλεπόμενες, φορές...
18 σχόλια:
Τι ωραίο post. Tι ωραία συνήθεια. Τι ωραίοι άνθρωποι...
Όσα χρόνια και αν περάσουν κάποιες συνήθειες έχουν γίνει βίωμα.. :)
Τι όμορφο κείμενο; Σε έχει κάνει πιο σοφή ο γάμος ή μου φαίνεται; Vote for wiser Dot!!! Hoorayyyyy!!!
υ.γ. Τώρα για πιο μαγείρισα...μη θέλουμε και θαύματα... ;-)
όπως ήταν ιεροτελεστεία για σένα ήταν και για κείνη.
μπορεί και να περίμενε εκείνες τις 3 φορές ή να τις φανταζόταν την ώρα που έφευγες :)
πολύ γλυκιά κίνηση και όμορφη προσωπική στιγμή.
γιατί δεν την ρωτάς όταν θα ξαναπάς αν θυμάται που την χαιρετούσες να δει τον τρόπο που θυμάται εκείνη τις στιγμές εκείνες.
φιλάκια!
αχ το ίδιο κάνουν και οι μουρλογονείς μου στο μπαλκόνι, μισοκρυμμένοι πάντα πίσω από τα φυτά. αλλά είναι εκεί κάθε φορά που φεύγω! με συγκίνησες!
me sygkinises
αγαπώ μαμα DOt!
Τελικά οι μαμάδες are made to ξεροσταλιάζουν στα μπαλκόνια.
@apos...
Τι ωραίο...έτσι απλά! Κι ακόμα περισσότερο τι ωραίο που συμβαίνει ακόμα, τι ωραίο που το θυμάμαι, τι ωραίο που εύχομαι να μπορέσω να κάνω κι εγω το ίδιο μια μέρα για δικό μου κοριτσάκι (ή αγοράκι απλά εκεί θα πρέπει να είμαι πολύυυυυ διακριτίκ!)
@Hfaistiwnas...
Συνήθειες που έγιναν βίωμα...έτσι ακριβώς. Συνήθειες που έγιναν ενα πέπλο ασφαλείας, μια πεποίθηση οτι αφού έγινε αυτό, ολα θα πάνε μια χαρά!
@DaisyCrazy...
Αν θυμάται...? Το παράξενο θα ήταν αν δεν θυμόταν! Σα να τη βλέπω μπροστά μου, θα με κοιτάξει με αυτό το υπέροχα μαμαδίστικο βλέμμα τύπου "υπάρχει περίπτωση να μην το θυμάμαι?" και απλά θα μου χαμογελάσει...και θα με πάρει αγκαλιά! Έτσι είναι...
@Zero Point...
Κι εγω νιώθω πιο σοφή, πράγματι! Κάθε πρωι που ξυπνάω αναλύω και μια νεα ιδέα μου στο έταιρο ημισυ το οποίο, τον τελευταίο ειδικά καιρό, φεύγει πολύ νωρίς και σβέλτα για το γραφείο...χμ! Και μαγείρισσα εχω γίνει...και αστροναύτης...και πιλότος F16!
@petites musiques de mon coeur...
Πράγματι, μπορώ κι εγω να το επιβεβαιώσω αυτό...ήμουν παρούσα πρίν από μερικά χρόνια όταν κουνήθηκε η ζαρντινιέρα και τσουπ, να το ζευγαράκι! :)
@ασωτος γιος...
:) χαίρομαι...
@Aunt Donna...
Κι εγω! :)
@Mirelen...
Ειδικά το δικό σου μπαλκόνι έχει τρελή κάλυψη!!!! :) :)
Αιώνια ασφάλεια; Ενδιαφέρον. Οι υπερβολές που στολίζουν τις ψευδαισθήσεις με τις οποίες ζούμε.
@Ανώνυμος...
Ψευδαισθήσεις και υπερβολές? Ε οχι κι έτσι...! Μέση λύση δεν υπάρχει?
Να σας πω αγαπητή μου εάν είσθε Αριστοτελική μπορείτε να την ακολουθήσετε.Υπάρχει και μια πολλή καλή διατύπωση για την άποψη αυτή: "Ο σκοπός της ζωής του ανθρώπου λοιπόν είναι η ευδαιμονία, η ευτυχία. Για να γίνει ο άνθρωπος ευδαίμων οφείλει να ακολουθεί έναν ορισμένο (ενάρετο) τρόπο ζωής. Αυτός ο ενάρετος τρόπος ζωής συνίσταται στην τήρηση της Μεσότητας . Μεσότητα ο Αριστοτέλης αποκαλεί τη μέση οδό που υπάρχει ανάμεσα σε δύο ακραίες καταστάσεις. Για παράδειγμα το μέσον μεταξύ της παρόρμησης και της αδράνειας είναι η σύνεση, μεταξύ της έκστασης και της απάθειας είναι η νηφαλιότητα."
Αλλά και ο Βούδας ήταν της ιδίας αντιλήψεως:
"Το οκταπλό μονοπάτι
Το Οκταπλό Μονοπάτι είναι η Μέση Οδός που ακολούθησε ο Βούδας στην προσωπική του αναζήτηση για φωτισμό. Είναι ο κώδικας, για να ζει ένας βουδιστής.
1. Σωστή αντίληψη: όπως η κατανόηση των Ευγενικών Αληθειών.
2. Σωστή πρόθεση: όπως να προσπαθείς να ενεργείς διακριτικά.
3. Σωστή ομιλία: ν’ αποφεύγεις τον θυμό, τα ψέματα και το κουτσομπολιό.
4. Σωστή ενέργεια: όπως το να ζεις τίμια και να μη βλάπτεις τα ζωντανά πλάσματα (πολλοί βουδιστές είναι χορτοφάγοι).
5. Σωστή εργασία: ν’ αποφεύγεις εργασίες που μπορεί να βλάψουν κάποιον.
6. Σωστή προσπάθεια: όπως το να προσπαθείς σκληρά να ξεπεράσεις την επιθυμία και την προσκόλληση.
7. Σωστή σκέψη: όπως να σκέφτεσαι πριν κάνεις κάποια ενέργεια.
8. Σωστός διαλογισμός: να ελευθερώσεις το μυαλό σου από τις απολαύσεις, για να οδηγηθείς στον φωτισμό και τη νιρβάνα.
Οι πέντε κανόνες
Ο Βούδας δίδαξε πως η μόνη οδός για τον φωτισμό ήταν να αναλάβει ο άνθρωπος την ευθύνη των πράξεών του. Έθεσε πέντε κανόνες, που ο βουδιστής πρέπει να υπακούει στην καθημερινή του ζωή.
1. Να αποφεύγουμε να βλάψουμε ζωντανά όντα.
2. Να μην παίρνουμε τίποτε που δεν μας έχει δοθεί.
3. Να ζούμε έντιμα.
4. Να αποφεύγουμε να μιλάμε με αγένεια και ψευτιά.
5. Να αποφεύγουμε αλκοόλ και ναρκωτικά.
Και πολλοί άλλοι φυσικά.Τώρα βέβαια άλλοι επιλέγουν τα άκρα. Αλλά αυτοί δεν είναι οπαδοί του μέτρου.
@Ανώνυμος...
Αγαπητέ Ανώνυμε, μόλις αναιρέσατε την ανωνυμία σας! Καλό σας απόγευμα και χαιρετίσματα στο βουνό! :)
Βούρκωσα. Αλήθεια, μαρή. Σου μιλάει ο υπέρ-απόλυτος σούπερ-μαμάκιας γαρ. Σνιφ.
@kika...
Καλημέρες και φιλιά από ακόμα μια απόλυτη (κρυφο)μαμάκια!!!!! :)
Δημοσίευση σχολίου