Διότι όποιος βιάζεται σκοντάφτει και όποιος θέλει να κάνει Κούλουμα στο αμάξι καταλήγει να μαζεύει ελιές από το πατάκι!
Διότι δεν γίνεται αγαπημένε μου σύντροφε να θέλεις να γυρίσουμε νωρίς καθαροδευτεριάτικα και να περιμένεις να αγνοήσω το νοστιμότατο έθιμο του τρίπτυχου λαγάνα-ελιές-χαλβάς λες και δεν υπάρχει!
Γι'αυτό κι εγω, ως γνήσια νοικοκυρά, δούλα και κυρά προμηθεύτηκα φρέσκια ζεστή λαγάνα, χαλβά σαπουνέ τοπικής προελεύσεως, ελιές Καλαμών στρόγγυλες και ζουμερές και...γραβιέρα Τραχιάς! Θα μου πεις τώρα και με το δίκιο σου...τι νηστίσιμο είχε μαρή η γραβιέρα Τραχιάς και την πεθύμησες Σαρακοστιάτικα? Τίποτα δεν είχε...απλά την είδα στο ψυγείο και μου μίλησε και της μίλησα κι εγω και πιάσαμε κουβέντα και μου είπε πόσο πολυ βαριόταν εκεί μέσα με τις άλλες τις γραβιέρες και πώς η σουρτούκο από την Αμφιλοφία τα έριχνε στο Μετσοβόνε και...ε τη λυπήθηκα και την πήρα μαζί! Μη φανταστείς πολύ...200 γραμμάρια έτσι για τη λιγούρα!
Εν πάσει περιπτώσει δεν είναι αυτό το θέμα μας!!!
Πήρα λοιπόν τα καλούδια μου και κινήσαμε με την αγάπη να γυρίσουμε στο σπιτικό μας. Κι εκεί που περιμέναμε την παντόφλα να περάσουμε από Πόρο-Γαλατά (στο είπα οτι είχαμε πάει Πόρο? Οχι? Εεεελα! Ναι καλέ πήγαμε να κανονίσουμε τα του μυστηρίου...μη με κοιτάς με βλέμμα αγελάδα-τρένο-έρχεται-μπουμ! Τα του γάμου!!!)...συνεχίζω? Εκεί που περιμέναμε λοιπόν, έστρωσα η καλή σου καρώ χαρτοπετσετούλα στα πόδια, άνοιξα και τα καλούδια και να το γεύμα!
Ελα όμως που σε ανύποπτη χρονική στιγμή κι ενω απολαμβάναμε τη δεύτερη μπουκιά, το χαρτί από τον χαλβά έσπρωξε το πλαστικό κεσεδάκι με τις ελιές και αυτές με τη σειρά τους κύλισαν στο κενό ανάμεσα στο χειρόφρενο και το κάθισμα του οδηγού αφήνοντας την αφεντιά μου με το παράπονο (γιατί όπως σου είπα ήταν πολύ νόστιμες ελιές!) και την αγάπη με βλέμμα λίγο πρίν το εγκεφαλικό να κοιτάει μια το κενό (το οποίο στο μεταξύ είχε γεμίσει...με ελιές!) και μια εμένα. Στο σημείο δε που κοιτούσε πρός το μέρος μου, θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς οτι η αριστερή του πλευρά τρεμόπαιζε, το μάτι του πετούσε και το χέρι του ολο και έκανε να πιάσει το μαχαίρι που στεκόταν αγέρωχα πάνω στο χαλβά!
Ευθύς αμέσως (3-4 μπουκιές αργότερα) έκανα να τον βοηθήσω στο ανελέητο κυνήγι της ελιάς στο οποίο είχε επιδωθεί με ζήλο και με καντήλια! Διότι τις πάνω πάνω και τα οσα βλέπει η πεθερά τα πιάνεις εύκολα...για δοκίμασε όμως να χώσεις το χέρι κάτω από το κάθισμα, κάτω από το πατάκι, πίσω ενα μαρκούτσι που στηρίζει το κάθισμα, δίπλα από τη βάση της ζώνης, κάτω από το πλαστικό μιας μπουρδίας που δεν καταλαβαίνω τι κάνει!!!! Δύσκολο...
Παρόλα αυτά, κατάφερε και έβγαλε κάμποσες ελίτσες τις οποίες ευθύς αμέσως τις πετούσε στη θάλασσα παρά τις εκκλήσεις μου για επιείκια και την επιμονή μου οτι "με λίγο νερό μπορούμε να τις ξεπλύνουμε"!!!
Με αυτά και με κείνα (και με μια εσάνς Ελαϊς στο αμάξι) ήρθε το πλεούμενο. Μπήκαμε μέσα, βολευτήκαμε με τις ευγενέστατες οδηγίες κυρίου ναυτάκι Σκυριανό λοστρόμο Πειραιώτη ο οποίος μας φώναζε να κρατάμε το τιμόνι σταθερά πρός τα αριστερά, εμείς το κρατούσαμε σταθερά πρός τα δεξιά και παραλίγο να πέσουμε πάνω στο διπλανό τζιπ στο οποίο επιβάτης ήτο...ο Αιμίλιος Λιάτσος με μια πουράκλα ΝΑ μετά συγχωρήσεως!
Μη στα πολύλογώ, στο ολιγόλεπτο ταξίδι μας εμείς φάγαμε τα υπόλοιπα καλούδια μας, ο επιφανής δημοσιογράφος μετά βίας συγκρατούσε τα σάλια του και...το επόμενο πρωί το αμάξι ακόμα θύμιζε ελαιοτριβείο!
Και του χρόνου να είμαστε καλά να πάρουμε και λίγο ταραμά μαζί μας!
Πι.Ες. Στη φώτο μοστράρουν ο χαλβάς, η λαγάνα και το λειψό κεσεδάκι! Η γραβιέρα δεν είχε κάνει ακόμα εμφάνιση!!!
Διότι δεν γίνεται αγαπημένε μου σύντροφε να θέλεις να γυρίσουμε νωρίς καθαροδευτεριάτικα και να περιμένεις να αγνοήσω το νοστιμότατο έθιμο του τρίπτυχου λαγάνα-ελιές-χαλβάς λες και δεν υπάρχει!
Γι'αυτό κι εγω, ως γνήσια νοικοκυρά, δούλα και κυρά προμηθεύτηκα φρέσκια ζεστή λαγάνα, χαλβά σαπουνέ τοπικής προελεύσεως, ελιές Καλαμών στρόγγυλες και ζουμερές και...γραβιέρα Τραχιάς! Θα μου πεις τώρα και με το δίκιο σου...τι νηστίσιμο είχε μαρή η γραβιέρα Τραχιάς και την πεθύμησες Σαρακοστιάτικα? Τίποτα δεν είχε...απλά την είδα στο ψυγείο και μου μίλησε και της μίλησα κι εγω και πιάσαμε κουβέντα και μου είπε πόσο πολυ βαριόταν εκεί μέσα με τις άλλες τις γραβιέρες και πώς η σουρτούκο από την Αμφιλοφία τα έριχνε στο Μετσοβόνε και...ε τη λυπήθηκα και την πήρα μαζί! Μη φανταστείς πολύ...200 γραμμάρια έτσι για τη λιγούρα!
Εν πάσει περιπτώσει δεν είναι αυτό το θέμα μας!!!
Πήρα λοιπόν τα καλούδια μου και κινήσαμε με την αγάπη να γυρίσουμε στο σπιτικό μας. Κι εκεί που περιμέναμε την παντόφλα να περάσουμε από Πόρο-Γαλατά (στο είπα οτι είχαμε πάει Πόρο? Οχι? Εεεελα! Ναι καλέ πήγαμε να κανονίσουμε τα του μυστηρίου...μη με κοιτάς με βλέμμα αγελάδα-τρένο-έρχεται-μπουμ! Τα του γάμου!!!)...συνεχίζω? Εκεί που περιμέναμε λοιπόν, έστρωσα η καλή σου καρώ χαρτοπετσετούλα στα πόδια, άνοιξα και τα καλούδια και να το γεύμα!
Ελα όμως που σε ανύποπτη χρονική στιγμή κι ενω απολαμβάναμε τη δεύτερη μπουκιά, το χαρτί από τον χαλβά έσπρωξε το πλαστικό κεσεδάκι με τις ελιές και αυτές με τη σειρά τους κύλισαν στο κενό ανάμεσα στο χειρόφρενο και το κάθισμα του οδηγού αφήνοντας την αφεντιά μου με το παράπονο (γιατί όπως σου είπα ήταν πολύ νόστιμες ελιές!) και την αγάπη με βλέμμα λίγο πρίν το εγκεφαλικό να κοιτάει μια το κενό (το οποίο στο μεταξύ είχε γεμίσει...με ελιές!) και μια εμένα. Στο σημείο δε που κοιτούσε πρός το μέρος μου, θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς οτι η αριστερή του πλευρά τρεμόπαιζε, το μάτι του πετούσε και το χέρι του ολο και έκανε να πιάσει το μαχαίρι που στεκόταν αγέρωχα πάνω στο χαλβά!
Ευθύς αμέσως (3-4 μπουκιές αργότερα) έκανα να τον βοηθήσω στο ανελέητο κυνήγι της ελιάς στο οποίο είχε επιδωθεί με ζήλο και με καντήλια! Διότι τις πάνω πάνω και τα οσα βλέπει η πεθερά τα πιάνεις εύκολα...για δοκίμασε όμως να χώσεις το χέρι κάτω από το κάθισμα, κάτω από το πατάκι, πίσω ενα μαρκούτσι που στηρίζει το κάθισμα, δίπλα από τη βάση της ζώνης, κάτω από το πλαστικό μιας μπουρδίας που δεν καταλαβαίνω τι κάνει!!!! Δύσκολο...
Παρόλα αυτά, κατάφερε και έβγαλε κάμποσες ελίτσες τις οποίες ευθύς αμέσως τις πετούσε στη θάλασσα παρά τις εκκλήσεις μου για επιείκια και την επιμονή μου οτι "με λίγο νερό μπορούμε να τις ξεπλύνουμε"!!!
Με αυτά και με κείνα (και με μια εσάνς Ελαϊς στο αμάξι) ήρθε το πλεούμενο. Μπήκαμε μέσα, βολευτήκαμε με τις ευγενέστατες οδηγίες κυρίου ναυτάκι Σκυριανό λοστρόμο Πειραιώτη ο οποίος μας φώναζε να κρατάμε το τιμόνι σταθερά πρός τα αριστερά, εμείς το κρατούσαμε σταθερά πρός τα δεξιά και παραλίγο να πέσουμε πάνω στο διπλανό τζιπ στο οποίο επιβάτης ήτο...ο Αιμίλιος Λιάτσος με μια πουράκλα ΝΑ μετά συγχωρήσεως!
Μη στα πολύλογώ, στο ολιγόλεπτο ταξίδι μας εμείς φάγαμε τα υπόλοιπα καλούδια μας, ο επιφανής δημοσιογράφος μετά βίας συγκρατούσε τα σάλια του και...το επόμενο πρωί το αμάξι ακόμα θύμιζε ελαιοτριβείο!
Και του χρόνου να είμαστε καλά να πάρουμε και λίγο ταραμά μαζί μας!
Πι.Ες. Στη φώτο μοστράρουν ο χαλβάς, η λαγάνα και το λειψό κεσεδάκι! Η γραβιέρα δεν είχε κάνει ακόμα εμφάνιση!!!
