Καθώς μεγαλώνω...

Ανησυχώ για εκείνους και εκείνα που μια ζωή είχα σαν δεδομένα.
Βουτάω σε μια σταγόνα από ενα παρελθόν που με κόπο φέρνω στο παρόν μου.
Γυρίζω το βλέμμα σε οσα μέχρι τώρα δεν μπορούσα ή δεν ήθελα να δω.
Διαλέγω τους ανθρώπους οχι τις υποσχέσεις.
Επιλέγω το φόβο της ωμής αλήθεια αντί την ανακούφιση ενός καλομαγειρεμένου ψέμματος.
Ζω για μια στιγμή που ακόμα δεν έχει έρθει.
Ήλπισα σε λάθος όνειρα που λάθος δεν ήταν, απλά ήταν περισσότερο παραμύθια και καλύτερα που έμειναν σε ενα κουτί.
Θυμάμαι εικόνες, μυρωδιές και συναισθήματα και αυτό κρατάει το άλμπουμ της ζωής μου ανοιχτό.
Ισοσταθμίζω το μέσα μου με το εξω του κόσμου.
Κοιτάζω και πλέον βλέπω.
Λυπάμαι για εκείνα που δεν έκανα.
Μετανιώνω που λυπάμαι και δεν παίρνω την απόφαση να τα κάνω ακόμα και τώρα.
Νυχτοπερπατώ και κλέβω σοκολάτα από το ντουλάπι όταν όλοι κοιμούνται.
Ξέρω πως τίποτα δεν διαρκεί για πάντα εκτός από την αιώνια αγάπη η οποία εξ'ορισμού απλά δεν τελειώνει.
Ορίζω τα όρια και τα ξεπερνώ μόνο αν αξίζει τον κόπο και με πλήρη συνείδηση της γραμμής που μόλις έσβησα.
Πηγαίνω αλλά δεν ακολουθώ.
Ρωτάω ακόμα και αν ξέρω πως δεν θα πάρω απάντηση.
Συμπληρώνω το σταυρόλεξο της ζωής μου με λέξεις που δεν βγάζουν νόημα, απλά και μόνο μου αρέσουν.
Τρέχω για να προλάβω τον χρόνο που τρέχει πιο γρήγορα από μένα αλλά ακόμα δεν με έχει ξεπεράσει.
Υψώνω τη φωνή μα καμιά φορά δεν ακούγεται μιλιά.
Φοβάμαι το σκοτάδι όταν στην άκρη δεν βλέπω φως.
Χρειάζομαι αλλά δεν εχω ανάγκη.
Ψάχνω και καμιά φορά, χωρίς να το ξέρω, ανακαλύπτω εκείνα που δεν είχα φανταστεί.
Ωριμάζω (ίσως) και δυσκολεύομαι (σίγουρα) να ξεπερνάω, να μη μιλάω, να αποδέχομαι...

Αφιερωμένο στη μαμά μου που γιορτάζει και στο μπαμπά μου που γιόρταζε...γιατί δεν μεγαλώνετε μόνο εσείς, μεγαλώνω κι εγω μέσα από εσάς και ορισμένα πράγματα ίσως τώρα να τα καταλαβαίνω λίγο καλύτερα...και ίσως τελικά να έχετε και δίκιο... ίσως! :)