Κατα φαντασίαν ρεαλιστής

Στα σύννεφα περπατάει
σε δρόμους νομίζει οτι βρίσκεται
Ακούει μουσικές
πάνω από τις φωνές των ανθρώπων
Βλέπει χαμόγελα
σε σκυθρωπά πρόσωπα
Κρύβει με το χέρι τον ήλιο
σε μια μέρα που βρέχει ασταμάτητα
Μιλάει, φωνάζει, τραγουδάει
σε αυτιά που δεν ακούν
Τρέχει να προφτάσει
το λεωφορείο που έχει ηδη περάσει
Παίρνει βαθειές ανάσες
από ενα μαύρο σύννεφο που τον πνίγει
Νιώθει ευγνώμων
για εκείνα που οι άλλοι απεύχονται
Πιστεύει
σε λέξεις που δεν έχουν νόημα
Εμπιστεύεται
ανθρώπους που δεν έχουν ψυχή
Αγαπάει
Πονάει
Ελπίζει
...Και στο τέλος της κάθε ημέρας του αναρωτιέται αν είναι η βλακεία του που τον οδηγεί, αν είναι ο ρομαντισμός του που τον παρασύρει ή αν απλά είναι...ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Επιλέγει το (γ) και πέφτει για ύπνο χαμογελαστός. Και κάθε πρωί, τον αγαπάω ολοένα και περισσότερο...

MySpace Playlist at MixPod.com

Αμπελοφιλοσοφίες...

Όταν μια λέξη δεν μπορεί να βρεί χώρο σε μια συζήτηση...
Όταν ενα βλέμμα δεν μπορεί να βρεί ανταπόκριση σε μια ματιά...
Όταν ένας αναστεναγμός δεν μπορεί να βρεί παρηγοριά σε μια κουβέντα...
Όταν μια σκέψη δεν μπορεί να βρεί άκρη σε ενα μυαλό γεμάτο από όμοιές της...
Όταν ενα κουβάρι δεν μπορεί να βρεί μια άκρη...
Όταν μια ανάμνηση δεν μπορεί να βρεί μια γωνιά να κρυφτεί...
Όταν ενα κουτί δεν μπορεί να βρεί το κλειδί να ανοίξει...
Όταν το "όταν" δεν το ακολουθεί ενα "πότε"...

...τότε επιστήμονα έχουμε πρόβλημα!

Κι όταν έχουμε πρόβλημα, τότε το μόνο που μένει να κάνουμε είναι να βιώσουμε την απόλαυση της αναζήτησης μιας λύσης. Κι όταν η λύση βρεθεί είναι ωρα για πειραματισμό. Κι αν -οχι "όταν"- ο πειραματισμός πάει καλά τότε είμαστε ήρεμοι και ευτυχισμένοι. Αν -οχι "όταν"- το πείραμα αποτύχει και πάλι στο "όταν" βρεθούμε ...τότε ίσως πρέπει απλά να αλλάξουμε πρόβλημα.

Χθες βράδυ είδα στον ύπνο μου σκόρπιες λέξεις και σήμερα το πρωί τις έβαλα σε σειρά...ακόμα ψάχνω να βρω την άκρη!

My way!

It's my life and it's now or never, I ain't gonna live forever, I just wanna live while I'm alive
It's my life, my heart is like an open highway, like Frankie said I did it MY WAY, I just want to live while I'm alive...

Σου έχει τύχει να ξυπνήσεις να πρωί και να έχεις το απίστευτο συναίσθημα οτι μπορείς να κατακτήσεις τον κόσμο?
Οχι όλον τον κόσμο ούτε τα περίεργα και τα πολύπλοκα αυτού. Μόνο εκείνα που περιβάλλουν και συναποτελούν το δικό σου (μικρό)κοσμο. Εκείνα που σου φαίνονται απλησίαστα, εκείνα που σε κάνουν να φοβάσαι ή να διστάζεις. Εκείνα για τα οποία έχεις δηλώσει "εγω ποτέ!" αλλά η καρδούλα σου το ξέρει πόσο μεγάλο είναι το ψέμμα που ξεφουρνίζεις! Εκείνα για τα οποία οι άλλοι αδιαφορούν ή τα έχουν ηδη κι εσυ παλεύεις με το μέσα και το εξω σου προκειμένου να πάρεις μια γ@μημένη απόφαση!

Ε λοιπόν καπως έτσι ξύπνησα σήμερα...κάτι ανάμεσα σε Superman με λιγότερο κόκκινο στη στολή (σαν ιπτάμενη φράουλα ήταν ο υπερήρωας!) και Batman χωρίς το batmobil (Καθώς ως φαίνεται ο Φρίξος απέκτησε νεο γκαραζόσπιτο!).
Το μόνο που μένει τώρα είναι να τα βάλω σε σειρά προτεραιότητας, με σειρά επικινδυνότητας, χωρίς σειρά φόβου και πάνω από ολα χωρίς την επιλογή να πάρω πίσω ούτε μια απόφαση, ούτε μια στιγμή, ούτε ενα συναίσθημα, ούτε μια ανάσα.

Γιατί σε τελική ανάλυση και όπως λέει και ο Jon που το έχει ακούσει από τον Frankie, στο τέλος της βόλτας μου θέλω να εχω το δικαίωμα να πώ...

I did it my way!!

Αφ(χ)ιερωμένο...

...σε οσα ξεχνάω και θέλω να θυμηθώ.
Πάω με το νου πίσω σε πάρτυ που ξεκινούσαν στις 18.30 και τελείωναν στις 23.00 (στα τσακίρ κέφια και με τους γονείς και κηδεμόνες να περιμένουν εξω από το σπίτι!), με υποψήφια ζευγαράκια να περιμένουν τους Europe για να κάνουν ενα βήμα (το πρώτο βήμα!), με ρούχα που τότε ήταν η τελευταία λέξη της μόδας και τώρα δεν θα μπορούσες να αρθρώσεις λέξη αν τα έβλεπες (κι όμως το μέλλον της μόδας παρουσιάζει παρελθοντικές και παρελθούσες τάσεις...κοίτα που θα ξεθάψουμε και τις βάτες σε λίγο!), με την αφεντιά μου παντα πιο ψηλή από κάθε υποψήφιο "μοναμούρ" να παρακαλάει να τελειώσει το μαρτύριο των "μπλουζ" οσο το δυνατόν πιο ανώδυνα (μα είναι ωραίο τώρα να πιάνω εγω αυχένα με άνεση κι εκείνος να σκύβει "διακριτικά" για να βρεί τη μέση?? Κάπως έτσι δημιουργούνται τα παιδικά τραύματα!), με λόγια που κρύβονταν πίσω από ενα χέρι για να μην ακουστούν την ίδια στιγμή που οι μάτιες έπαιζαν στα φανερά και όποιος ήθελε να πιάσει το "μήνυμα" το έπιανε (και χωρίς κινητό, το νου σου!)...

Αφ(χ)ιερωμένο λοιπόν σε όσους καταλαβαίνουν τι θέλω να πω χωρίς να χρειάζεται να το πω γιατί τότε θα κάνω ενα ποστ σεντόνι από τα παλιά και περιμένει και η αγάπη σπίτι! :)

Καθώς μεγαλώνω...

Ανησυχώ για εκείνους και εκείνα που μια ζωή είχα σαν δεδομένα.
Βουτάω σε μια σταγόνα από ενα παρελθόν που με κόπο φέρνω στο παρόν μου.
Γυρίζω το βλέμμα σε οσα μέχρι τώρα δεν μπορούσα ή δεν ήθελα να δω.
Διαλέγω τους ανθρώπους οχι τις υποσχέσεις.
Επιλέγω το φόβο της ωμής αλήθεια αντί την ανακούφιση ενός καλομαγειρεμένου ψέμματος.
Ζω για μια στιγμή που ακόμα δεν έχει έρθει.
Ήλπισα σε λάθος όνειρα που λάθος δεν ήταν, απλά ήταν περισσότερο παραμύθια και καλύτερα που έμειναν σε ενα κουτί.
Θυμάμαι εικόνες, μυρωδιές και συναισθήματα και αυτό κρατάει το άλμπουμ της ζωής μου ανοιχτό.
Ισοσταθμίζω το μέσα μου με το εξω του κόσμου.
Κοιτάζω και πλέον βλέπω.
Λυπάμαι για εκείνα που δεν έκανα.
Μετανιώνω που λυπάμαι και δεν παίρνω την απόφαση να τα κάνω ακόμα και τώρα.
Νυχτοπερπατώ και κλέβω σοκολάτα από το ντουλάπι όταν όλοι κοιμούνται.
Ξέρω πως τίποτα δεν διαρκεί για πάντα εκτός από την αιώνια αγάπη η οποία εξ'ορισμού απλά δεν τελειώνει.
Ορίζω τα όρια και τα ξεπερνώ μόνο αν αξίζει τον κόπο και με πλήρη συνείδηση της γραμμής που μόλις έσβησα.
Πηγαίνω αλλά δεν ακολουθώ.
Ρωτάω ακόμα και αν ξέρω πως δεν θα πάρω απάντηση.
Συμπληρώνω το σταυρόλεξο της ζωής μου με λέξεις που δεν βγάζουν νόημα, απλά και μόνο μου αρέσουν.
Τρέχω για να προλάβω τον χρόνο που τρέχει πιο γρήγορα από μένα αλλά ακόμα δεν με έχει ξεπεράσει.
Υψώνω τη φωνή μα καμιά φορά δεν ακούγεται μιλιά.
Φοβάμαι το σκοτάδι όταν στην άκρη δεν βλέπω φως.
Χρειάζομαι αλλά δεν εχω ανάγκη.
Ψάχνω και καμιά φορά, χωρίς να το ξέρω, ανακαλύπτω εκείνα που δεν είχα φανταστεί.
Ωριμάζω (ίσως) και δυσκολεύομαι (σίγουρα) να ξεπερνάω, να μη μιλάω, να αποδέχομαι...

Αφιερωμένο στη μαμά μου που γιορτάζει και στο μπαμπά μου που γιόρταζε...γιατί δεν μεγαλώνετε μόνο εσείς, μεγαλώνω κι εγω μέσα από εσάς και ορισμένα πράγματα ίσως τώρα να τα καταλαβαίνω λίγο καλύτερα...και ίσως τελικά να έχετε και δίκιο... ίσως! :)

Keep walking...

Ποιός είπε ότι...

ενα τόσο δα μπισκοτάκι δεν μπορεί να λύσει ακόμα και το πιο μεγάλο πρόβλημα?
Χμ...
Κανείς δεν θα μπορούσε να είναι τόσο παράλογος!

Με ενα ολόκληρο πακέτο δε...την ακους στερεοφωνικά, μασουλάς αργά αργά και μουγκρίζεις ευχαριστημένα! (έτσι μου είπανε, εγω δεν ξέρω από αυτά!)

Τελικά είναι αυτές οι μικρές απολαύσεις που κρύβονται σε -ιδανικά- μεγάλα κουτιά που κάνουν τη ζωή πιο όμορφη!

P.S. Ψιτ Nutellitsa...δεν σε αντικατέστησα, είναι ο ενθουσιασμός της νέας γνωριμίας που μιλάει!

Ενα "κλαψ" κι ενα "λυγμ"!

Χθές μελαγχόλησα...
Δεν μου ταιριάζει να μελαγχολώ...
Δεν ήταν ο καιρός...μου είχε λείψει μια στάλα...
Ήταν όλοι εκείνοι που γνώρισα πρίν χρόνια κι έχουν αλλάξει πια σελίδα...
Ήταν το σπίτι που ήταν πια γεμάτο με παιδάκια...
Με φωνές και ασυνάρτητες λεξούλες, με κλάμματα και εκνευρισμούς για ενα πλαστικό σπιτάκι που πολλοί διεκδικούσαν αλλά μόλις 2 χωρούσαν και άλλοι 10 έμειναν απ'εξω, με τους Mazoo and the Zoo vol.1 & 2 σε loop, με χυμένες πορτοκαλάδες, με πασαλειμμένα μουτράκια και δαχτυλάκια, με ποτηράκια και χαρτοπετσέτες της Ντόρας της εξερευνήτριας, με ποδηλατάκια, περπατούρες, μπιμπερό, καρότσια...
Με εκείνα που φοβόμουν κι όμως είναι πάντα εδω πλέον...
Γιατί κάποιοι μεγάλωσαν, γιατί κάποιοι έκαναν το επόμενο βήμα...
Κι εγω μελαγχόλησα...
Οχι γιατί φοβάμαι πια...
Αλλά γιατί δεν κατάφερα να δω τους φόβους μου να εξαφανίζονται, δεν πρόλαβα να δω την επόμενη σελίδα...
Δεν κράτησε πολύ...
Δυο φανάρια μετά και πάλι χαμογελούσαμε...
Χέρι χέρι και ολα θα γίνουν...
Έτσι δεν πάει?

Ετοιμάσου κοντή...

Αφού βρω σπίτι για τον Φρίξο μετά...πάμε για ορθοπεταλιές!
Εκεί να δεις στροβοτιμονιές και πανηγύρια!!!

p.s. Φωτογραφίες του υπεροχήματος (=υπέροχου+οχήματος!) θα ακολουθήσουν σύντομα!

Το πουλάω το σπίτι...

Επειδή όμως μετά δεν θα έχουμε που να μείνουμε και που να τριγυρνάμε στους δρόμους 2 δίποδα και άλλα 2 τετράποδα και δεν το ξέρει και η αγάπη και μπορεί να θυμώσει αν μπεί στο σπίτι και δει έναν άγνωστο με το σώβρακο στο σαλόνι και ποιός ξέρει τι θα βάλει με το νου του...

Για το λόγο αυτό λεω τελικά να πουλήσω το αμάξι!

Τον λένε Φρίξο, είναι γαλάζιος, είναι πεντάμορφος και πενταπέρατος με άριστους τρόπους! Μόλις 5.5 Απριλίων (οχι 55 μαρή! Τι είναι κάρο?) με άριστη γνώση της ιταλικής κουλτούρας, μοναδική αίσθηση ασφάλειας και κάτι κρατήματα να σου φύγει το κλαπέτο (απορία: από άποψη ανατομίας τι ακριβώς είναι το κλαπέτο και πόσο εύκολα φεύγει?)
Ο αδαμάντινος χαρακτήρας του ενισχύεται από 1400 κυβικά ανα ρόδας, cruise control να πηγαίνεις βόλτα αεράτα και τσαχπίνικα, δερμάτινα καθίσματα να μην ιδρώνουν τα μπουτάκια σου, air condition να μη σε τρώει η ζέστη (και μάλιστα άλλη θερμοκρασία ο ντραϊβερ άλλη ο κοου ντραϊβερ να μην τσακώνεστε ποιός θα ζεσταθεί ή ποιός θα κρυώσει περισσότερο), αυτόματες κλειδωνιές-καθρέφτες-πορτοπαραθύρια να μην κουράζεσαι με το χεράτο σύστημα, ABS, ABC, BBC, CBC...θες κ άλλα?
Πάνω από ολα όμως πρέπει να σου πω αναγνωστικό κοινό ότι ο Φρίξος είναι ανέγγιχτος! Ξένο αμάξι δεν έχει βάλει προφυλακτήρα πάνω του. Qιούρος με τα ολα του!
Καθώς λοιπόν ενα τέτοιο παιδί είναι κρίμα να μαραζώνει σε ενα σκοτεινό γκαράζ, καλείται όποιος/α ενδιαφέρεται να αφήσει σημείωμα και μερικά σοκολατάκια ή ενα κοκκινιστό στο ιστοκιβώτιο και θα επικοινωνήσουμε το συντομότερο δυνατόν!

Μούμπλε μούμπλε...

Αν κάθε Αύγουστο είναι παχιές οι μύγες τότε κάθε φθινόπωρο θα έχουν σοβαρό πρόβλημα να χωρέσουν στο τζήν τους!

Καλό μήνα!!!!