Είναι αυτό που λέμε...

ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΝΩ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Χάθηκα...

...κυριολεκτικά!

Είπα να ακολουθήσω άλλο δρόμο για το γραφείο σήμερα και χάθηκα στα στενά στους πρόποδες του Λυκαβηττού!
Το ένστικτό μου έλεγε αριστερά και ως συνήθως ήταν διαμετρικά αντίθετο από την κατεύθυνση που έπρεπε να ακολουθήσω οπότε βρέθηκα να σουλατσάρω εντός κι εκτός Κολωνακίου αναζητώντας τα επι τα αυτά!
Κι ενω ήταν σχετικά πρωί ο ήλιος βαρούσε ανελέητα, κι ενω οι περαστικοί μου έλεγαν οτι έπρεπε να γυρίσω πρός τα πίσω και να κάνω δεξιά εγω το χαβά μου πήγαινα ευθεία...έχοντας φυσικά στρίψει αριστερά!
Κι όμως στη στροφή επάνω κι αφού βρέθηκα αρκετά πιο πάνω από οσο θα έπρεπε (αφού ανέβηκα με δόξα και τιμή μια ανηφόρα στη διάρκεια της οποίας σιχτίρισα τα Κολομβικά μου ένστικτα που είναι και λανθασμένα!) είδα την Αθήνα από ψηλά και οχι στην ευθεία.
Είδα παλιά σπίτια με τα σημάδια του χρόνου να κρέμονται στα μπαλκόνια τους, κι άλλα ανακαινισμένα να κρατάνε κάτι από τη δόξα του παλιού και τη μόδα του καινούριου.
Είδα κυρίες "βέρες Κολωνακιώτισες" με πέρλες και φαρδιά καπέλα να βγάζουν τα μικρά πατσαβουράκια τους βόλτα, να τα σέρνουν στο πεζοδρόμιο κάτω από έναν Αθηναϊκό ήλιο που έβραζε, κι όμως εκείνες με τον αέρα μιας κάποιας διαχρονικής αριστοκρατίας περπατούσαν δίπλα μου σαν αερικά σκορπώντας Μυρτώ λεμόνι στο πέρασμα και την καλημέρα τους.
Είδα το δρόμο που ανεβαίνει στο θέατρο του Λυκαβηττού και θυμήθηκα όλες εκείνες τις συναυλίες για τις οποίες εχω ξεποδαριστεί και ξεσανδαλωθεί (γιατί καλό το σανδαλάκι κοπελιά αλλά οχι όταν πρόκειται να ανέβεις τρέχοντας τον χωματόδρομο γιατί ακούς ηδη τον Αλκίνοο να τραγουδάει τις πρώτες νότες από τον "Προσκυνητή" και είσαι και κουλτουριάρα ωρες ωρες!) αλλά κάθε φορά άξιζε τον κόπο...ασε που το κατέβασμα σε πάει από μόνο του!
Είδα ενα κιούτικο μαγαζάκι το οποίο χρονολογείται από το 1950 και πουλάει χειροποίητα καράβια σε διάφορα μεγέθη, από εκείνα που ακόμα και τώρα στολίζουν τα Χριστούγεννα αντί δέντρου (ψιτ kyrios Dot, φέτος κι εμείς παπόρι θα στολίσουμε οπότε το δέντρο μπορείς να το ανακυκλώσεις!)
Μετά από κύκλους επί κύκλων έφτασα στο γραφείο με καθυστέρηση μιας κάποιας ώρας και με την δικαιολογία "χάθηκα" στο στόμα. Το παράξενο είναι οτι με πίστεψαν...
Τελικά, η Αθήνα που μισώ να αγαπώ, η Αθήνα που με κουράζει κι ολο θέλω να φεύγω, η Αθήνα που μου λείπει όταν φεύγω και όταν επιστρέφω για λίγο με ανακουφίζει, η Αθήνα στην οποία μεγαλώνω και ζω, η Αθήνα με το πολύ τσιμέντο και το τόσο λίγο πράσσινο, αυτή η Αθήνα με μάγεψε ακόμα μια φορά.
Είναι αυτό που λέμε "παράξενη πόλη"...?

Chocolove!

Χωρίς σχόλια...Απλά μου γύρισε το μάτι και θέλω σοκολάτα!!
Σοκολάτα λιωμένη που κολλάει στα δάχτυλα και χρειάζεται να την γλύψω από το χαρτί! Σοκολάτα που μοσχοβολάει και η μυρωδιά της μου φαίνεται διαφορετική μετά από τόσα παγωτά που εχω καταναλώσει η μοσχάρα! Σοκολάτα...τι έπαθα η αψηλή στα καλά του καλοκαιριού?
Αν συνεχίσουμε έτσι το επίπεδο τούτου του βλογίου θα πέσει ακόμα πιο χαμηλά, τα παγωτάδικα της ευρύτερης περιοχής των νοτίων προαστείων θα κλείσουν κι εγω θα την βγάζω στο Ιπποκράτειο με στομαχικά προβλήματα τα οποία όλοι θα ξέρουμε από που θα προέρχονται καλοκαιριάτικα!
Βοηθάτε συνβλόγιοι γιατί χανόμαστε!

The moment I wake up...

Ανοίγω τα μάτια και με βλέμμα θολό από τον ύπνο αντικρύζω μια ασπρόμαυρη εικόνα απόλυτης χαλάρωσης. Κι αν η αλήθεια έχει γαλάζιο, πράσσινο και λευκό το μόνο που με νοιάζει είναι να ανοίγω τα μάτια και να είσαι εκεί...

I don't fight her! (μτφρ. Δεν την παλεύω!)

Αν μου δείξει κάποιος το δρόμο για αυτό το μέρος...

Θα βάλω τις τσέξυ παντοφλίτσες μου...

Και θα παω περπατώντας αν χρειαστεί, με τα απολύτως απαραίτητα ανα χείρας...

μέχρι να φαγωθούν ή να λιώσουν!!!!

Dunno...

Όταν θέλεις κάτι πολύ και γύρω σου χορεύουν τόσες συμπτώσεις που σε κάνουν πραγματικά να απορείς μήπως το συμπτωματικό και το επίτηδες είναι έννοιες παράλληλες, αυτό...
Είναι η συνωμοσία του σύμπαντος, κατά τον Αλχημιστή?
Είναι τα σημάδια που πρέπει να ακολουθήσεις ώστε να φτάσεις στην κορυφή της φασολιάς, κατά τον Jack?
Μήπως πολύ απλά είναι το ξέσπασμα μιας επιθυμίας καλά κρυμμένης κατά...τη λογική ενός παράλογου και ξέφρενου "θέλω" που αργά ή γρήγορα θα βρει τη χαραμάδα που γυρεύει και...θα ελευθερωθεί?

Και μετά τι γίνεται μάστορα, εσυ που ξέρεις από αυτά?

~ ~ ~ ~ ~ ~

Καλό σαββατοκύριακο κυρίες και κύριοι!!

Μικρή μου δεσποινίς σε φιλώ γλυκά και υπόσχομαι να σου φέρω κάτι νησιώτικο!
...
Οχι ευφυέστατε πατέρα της δεσποινίδος, το "κάτι" δεν θα κάνει ντάρι ντάρι!

Ξεκινάω εντατίκ μαθήματα μαγειρικής!

Προκειμένου να σώσω τη σκέση μου (με κ οχι με χ...και με στόμφο....σκκκκκκέέέέση!) αποφάσισα να πάρω μαθήματα μαγειρικής από μια ιδιαίτερη προσωπικότητα με καταπληκτικές γκουρμεδιάρικες ικανότητες και οργανωτικό πνεύμα επι κουζίνας!

Οχι, δεν αναφέρομαι στην κοσμογυρισμένη θεία, η οποία μας προμηθεύει ηδη με ανπιστεύταμπλ συνταγές, ούτε στη Sakafiora της βλογόσφαιρας. Η θεία άλλωστε είναι του σπιτιού κ όποτε έρχεται μας σιάχνει κανένα φαγάκι, στρώνει το στομαχάκι μας και ρίχνουμε στάχτη στα μάτια του σατράπη (Dot κοιτάζει πάτωμα με βλέμμα Candy Candy που κοιτάζει τον Clean να κατεβαίνει τη ραχούλα, πάτωμα κοιτάζει Dot με βλέμμα "αει μαρή ανεπρόκοπη"!) ενω η μανταμ Sakafiora το έχει ρίξει στα ταξίδια και δεν έχουμε δει παγωτό φέτος ούτε σε φωτογραφία! Μην αρχίσω τώρα!!!

Ο επαγγελματίας λοιπόν που θα με αναλάβει, pro bono παρακαλώ, είναι Σουηδός, έχει εκπομπή στην τηλεόραση και απλά...δεν παίζεται!

Για του λόγου το αληθές, ιδου το πρώτο επίσημο γεύμα μας και ο chef επι το έργο!

Συλλογή πρώτων και βασικών υλών...ποκ!


Παρασκευή κυρίως πιάτου...κεφτεδάκια της Ριρής


Επιλογή ανάμεσα σε δύο γλυκά της επιλογής σας...Banana Split ή...


Μους σοκολάτας (αγγλιστί chocolate "moose")

Καλή όρεξη αγαπάκι μου...(*blink blink skibur skibur*)

Άλλος είπε το "ναι" άλλος το πληρώνει!

Αυτό το καλοκαίρι θα κάνουμε διακοπές στους γάμους και τις βαφτίσεις φίλων.

Θα βάλουμε τα καλά μας, θα πάρουμε τα δώρα μας (μια ωραιότατη φοντανιέρα!) και αφού εγκριθεί το δάνειο φύγαμε!
Ποιό δάνειο?
Το δάνειο που θα χρειαστούμε έτσι ωστε να μπορέσουμε να δώσουμε το παρόν (και το δώρον!) σε όλα εκείνα τα ευχάριστα πλήν εκτός Αθηνών events στα οποία είμαστε καλεσμένοι για να μοιραστούμε τη χαρά των χαρούμενων που χαίρονται που παντρεύονται/βαφτίζουν και θα είμαστε όλοι μαζί εκεί...να χαρούμε παρέα!

Διότι είναι ωραία αυτά τα εκτός Αθηνών γεγονότα που αποτελούν και αφορμή για Mini διακοπές αλλά όταν πλακώνουν ολα μαζί σε κάνουν να απορείς...που θα βρω τόσα λεφτά η μαύρη (η ταμ ταμ ταμ!)?
Κι εδω φυσικά ακούγεται από τη μια η σοβαρή φωνή της λογικής που λέει να φερθείς επιλεκτικά και να πας εκεί που μπορείς/σε παίρνει/πρέπει να πας αφήνοντας στην άκρη τα υπόλοιπα.
Την ίδια στιγμή όμως, ο άλλος εαυτός (εκείνος που χρωστάει ακόμα και στο μικρό του ξαδερφάκι του οποίου το χαρτζιλίκι προερχόμενο από παπούδες, γιαγιάδες, κάλαντα και γιορτογεννέθλια γεμίζει τις τρύπες της ζωής -κεφαλοτύρι που τόσο όμορφα έχεις σιάξει!) σου φωνάζει πόσο σουπερντούπερ θα είναι ενα σ/κ στο νησί, πόσο θα λείψεις στα παιδιά αν δεν πας (γιατί η ξαδέρφη του μπατζανάκη της γυναίκας του κουμπάρου είναι κολητάρι τρελό και ισα που θα ακυρώσει το γαμοβαφτίσι a.k.a. γάμος & βαφτίσι αν δεν είσαι εσυ εκεί!) και έχεις αρχίσει ηδη να ψάχνεις για εισητήρια, ξενοδοχείο, τι θα βάλεις, τι θα πάρεις μαζί και αν μπορείς να κολήσεις μια μέρα παραπάνω άδεια αφου θα πας που θα πας να το φχχχχχαριστηθείς!
Εννοείται δε ότι φτάνοντας στο νησί μπαίνεις απευθείας σε mood διακοπών και χαλάς αβέρτα (και κουβέρτα μη σου πω) ενω το μόνο παρήγορο θέμα για το οποίο δεν θα χρειαστεί να "αγχωθείς" το Σαββάτο είναι το που και τι θας φας...να είναι καλά το catering του γάμου! Στον οποίο γάμο παραλίγο να ξεχάσεις να πας όντας αραχτός σε μια παραλία κάνοντας πίτσι πίτσι με τον Τσίλυ (ρεπόρτερ γνωστού ενημερωτικού καναλιού που μπαστακώνεται σε ενα συγκεκριμένο νησί-κόλαση κάθε καλοκαίρι και ζει από τα κοντινά σε γλουτούς και νεανίες που ξελαρυγγιάζονται φωνάζοντας το όνομα του νησιού....μήπως και κάποιος έχει ξεχαστεί, τράβηξε για Χιο και βρέθηκε Μυτιλήνη!) αλλά ας όψεται οι γουργουριστάν ήχοι που βγάζει το στομάχι σου στο οποίο είχες υποσχεθεί γαρίδες κοκτέηλ και τούρτα γάμου!

Και θα έρθει ο Αύγουστος κοπελιά που περίμενες από το προηγούμενο καλοκαίρι και θα σε βρεί με άδειες τσέπες, να κάνεις αέρα με τα τούλια από τις μπομπονιέρες που με περισσή επιμέλεια μάζευες τόσο καιρό ενω τα κουφέτα θα αποτελούν βασικό (μη σου πω και το μόνο) στοιχείο της μεσογειακής δίαιτας που θα ακολουθείς με θεαματικά αποτελέσματα!

Τι να πω...να ζήσετε, να ευτυχήσετε και στα δικά μας οι λεύτερες να δούμε χαρά σε κάποιο νησί του Ειρηνικού στο οποίο θα πάμε με το "εχω και κότερο, πάμε μια βόλτα" και όποιος διευκολύνεται έρχεται...ούτε ο γαμπρός δεν θα παρευρίσκεται οπότε να θυμηθώ να μην του κρατήσω θέση στο τραπέζι!

Ουφ...ζέστη!

Me like...u like? Let's both like!

Ψιτ...

Εσυ που δεν διαβάζεις αλλά ρίχνεις κλεφτές ματιές...


Το κατάλαβες?
Ναι?
Ωραία...

Και τώρα υποσχέσου μου οτι αυτό ΘΑ είναι ενα καλό σαββατοκύριακο...
Τι είπες?
Δεν σε άκουσα?
Μίλα πιο δυνατά ντεεεεεεεε!!!!

("Ναι" είπε αλλά το παίζω δύσκολη...μάλλον όμως το παράκανα γιατί τώρα νομίζει οτι είμαι κουφή!)

Σήμερα το πρωί εκεί που περπατούσα είδα ενα κουτσό περιστέρι...

Είχε ενα πόδι γερό πάνω στο οποίο στηριζόταν. Το άλλο του πόδι ήταν κομμένο μέχρι ενα σημείο οπότε, θεωρητικά και χωρίς να ξέρω οτιδήποτε γύρω από την ανατομία των περιστεριών, μάλλον δεν είχε καμία χρησιμότητα στην κίνησή του.
Το περιστέρι ουσιαστικά πηδούσε πάνω στο ενα του πόδι σαν να κάνει κουτσό και κυνηγούσε ενα άλλο περιστέρι το οποίο αν και είχε και τα δυο του πόδια σώα και μπορούσε να τρέξει πιο άνετα, παρόλα αυτά έμενε εκεί κι ας φαινόταν ενοχλημένο από το επίμονο κουτσό περιστέρι το οποίο το τραμπούκιζε τσιμπώντας του το σβέρκο. Θα μου πείς μπορεί να ήταν ενα θηλυκό και ενα αρσενικό και να του έκανε καμάκι και το άλλο να το έπαιζε αλα Mahler "σας παρακαλώ δεν θα'θελα!" Η άνοιξη πέρασε, το καλοκαιράκι μπήκε και το αμουρ πάει περα δώθε! Μετά από λίγο και τα δυο άνοιξαν με την ίδια ευκολία τα φτερά τους και πέταξαν ψηλά.

Το θέμα είναι ότι ενα παράξενο θέαμα όπως ενα κουτσό περιστέρι που πηδάει στο ενα του πόδι ξενίζει...αλλά για λίγο. Όταν συνειδητοποιήσεις ότι κατά τα άλλα φέρεται και αντιδρά όπως κάθε κανονικό περιστέρι ξεχνάς την ιδιομορφία του και μετά από λίγο δεν το παρατηρείς καν.

Βλέπεις η φύση έχει τον τρόπο της να παίρνει κάτι διαφορετικό και να το κάνει κομμάτι της. Μπορεί η προσαρμογή να είναι δύσκολη. Μπορεί το μη συνηθισμένο να ξενίζει και αυτομάτως να απομονώνεται από τα καθημερινά, εκείνα που το μάτι έχει συνηθίσει και από τα οποία δεν εντυπωσιάζεται.
Ο χρόνος όμως λειτουργεί καταλυτικά και πολλές φορές φαρμακευτικά. Επουλώνει τις πληγές, δίνει περιθώρια στη συνήθεια να κάνει τα μαγικά της, οδηγεί το μυαλό σε διαδρομές λιγότερο ταξιδεμένες με "δρόμους" μεγαλύτερους στους οποίους ο νους μπορεί να κινηθεί πιο εύκολα, δίχως όρια.

Χρόνος γιατρός, χρόνος σύμμαχος, χρόνος φίλος.
Μια απογοήτευση θα καταλαγιάσει, μια άσχημη κουβέντα θα παραμεριστεί, μια δυσσάρεστη εικόνα σιγά σιγά θα θαφτεί εκεί που υπάρχει χώρος.

Ο χρόνος και η φύση ίσως λειτουργούν παράλληλα.
Δυο συνεργάτες που έχουν απόλυτη αναγκη ο ένας τον άλλον για να μην κολήσει ο νους στο χθές, να μην σταθεί το μάτι σε οτι δεν βλέπει συχνά, να μην παραμείνουμε ίδιοι και απαράλαχτοι. Άλλωστε, το γεγονός οτι έχουμε συνηθίσει στο θέαμα ενός περιστεριού με δυο πόδια δεν σημαίνει ότι εκείνο με το ενα πόδι είναι το παράξενο. Στα δικά του μάτια μπορεί οι άλλοι να είναι απλά διαφορετικοί. Μπορεί κανείς να πει με σιγουριά ποιός έχει δίκιο και ποιός οχι?

(όπου ροζ ψάρι σκέψου κουτσό περιστέρι. Όπου μπλε ψάρι σκέψου περιστέρι με δυο πόδια...πόση ωρα μπορείς να κοιτάς ενα ροζ ψάρι που κολυμπάει κόντρα στο ρεύμα και να σου κάνει την ίδια εντύπωση που σου έκανε το πρώτο λεπτό...? Δεν σου έκανε εντύπωση? Ε δεν είσαι παρατηρητικός τελικά!!)

Daddy...this is just between girls!

Δεν είναι εύκολο να περιγράψεις το συναίσθημα...

Βλέπεις μια ύπαρξη μια σταλίτσα και κάτι περισσότερο να σε βλέπει αλλά να μην σε κοιτάει, με εκείνο το θολό μωρουδίσιο βλέμμα που σε λιώνει...

Βλέπεις 10+10 δαχτυλάκια να κουνιούνται, να σφίγγονται, να χαλαρώνουν...

Νιώθεις την πιο γλυκειά μυρωδιά να σου γαργαλάει τα ρουθούνια και γίνεσαι αχόρταγος...θέλεις να μείνει αυτή η μυρωδιά πάνω σου για πολύ περισσότερο από μια στιγμή...

Ακούς μια καρδιά να χτυπάει και ξέρεις ότι είναι η δική σου που χτυπάει από αγάπη για εναν ανθρωπάκο που μόλις έφτασε και τίποτα πια δεν θα είναι ίδιο...και η βεβαιότητα οτι ολα θα είναι πιο όμορφα είναι κι αυτή ροζ (φούξια, με Glitter, με αστεράκια, με χρυσόσκονη και ολα τα απαγορευμένα!!)

Πιο πολύ όμως νιώθεις ευγνωμοσύνη που όλα πήγαν καλά...

Νιώθεις συγκίνηση που το παιδί αυτό είναι κομμάτι ενός ανθρώπου που μέχρι πρότινος αισθανόσουν εσυ σαν παιδί.

Ενός ανθρώπου με τον οποίον είχες γελάσει, είχες βουρκώσει, είχες μεθύσει, είχες ξε-μεθύσει, είχες περάσει άπειρες ώρες κουβεντιάζοντας για γκόμενους, για ρούχα. Για το χθές που ερχόταν από το πουθενά και τάραζε τη ζωή μας. Για το σήμερα που κρατάει μόνο 24 ώρες και τι να πρωτοπρολάβεις να κάνεις μέσα σε 24 ωρες μου λες? Για το υπέροχο αύριο που το έφερε πρόωρα μια εκδρομή κάπου στην Εύβοια (Εύβοια δεν ήταν? Ας πει κάποιος ναι ρε παιδιά!) και ξαφνικά ολα άλλαξαν...

Ενός ανθρώπου που μεγάλωσε μέσα σε μια μέρα για να γίνει η πιο γλυκειά, η πιο τρυφερή μαμά του κόσμου.

Για τη νεα μαμά και αγαπημένη μου φίλη, για την υπέροχη, μοναδική, απίστευτη κόρη που από το Σαββάτο 30/5/2009 20.50 έκανε, έγινε, είναι το θαύμα...

When I'm feeling weak
And my pain walks down a one way street
I look above
And I know I'll always be blessed with love
And as the feeling grows
She breathes flesh to my bones
And when love is dead
I'm loving angels instead

...

Μπαμπάκα μην μας παρεξηγήσεις αλλά αυτό το Post είναι...γυναικεία υπόθεση! :)