"Πρωί πρωί που ξεκινώ, χαμογελώ στον ουρανόόόόό"
... τραγουδούσε με μπρίο ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ στις Διπλοπενιές με το κολατσιό του διπλωμένο σε καρώ τραπεζομάντηλο και το χάρτινο καπέλο διπλωμένο σε σχήμα βαρκούλας να ισορροπεί χαριτωμένα!
Κάπως έτσι κι εγω σήμερα την είδα πρωινή και με το βλέμμα ξεκούραστο από τον 5ωρο ύπνο μου (όπου ξεκούραστο βλέμμα βλέπε βλέμμα μοσχαρίσιο του γάλακτος) μπήκα στο γραφείο η ώρα 8 το πρωί! Οι συνάδελφοι, αφού έκαναν τον σταυρό τους τρις και ψιθύρισαν τις γνωστές επικλήσεις πρός τα Θεία, με έχωσαν να παω στο super market για τα ψώνια της εβδομάδας καθώς ο καφές τελείωνε γεγονός το οποίο ισοδυναμεί με παύση όλων των δραστηριοτήτων μέχρι ανανέωσης των αποθεμάτων και του ακούσματος "κλικ" στο on της καφετιέρας. Μόνο έτσι ξεμπλοκάρει ο εγκέφαλος και η μονάδα παραγωγής ξανά πρός τη δόξα τραβά!
Πήρα λοιπόν κι εγω το δισάκι μου και κατηφόρισα πρός γνωστή αλυσίδα super market όπου του πουλιού το γάλα δεν τελειώνει ποτέ (αγγλιστί the bird's milk) και ενω πας για τα απολύτως απαραίτητα φεύγεις με ηλεκτρικό μπρίκι που βράζει τα αυγά όρθια και αυτόματο καθαριστήρι για τα κολοκυθάκια!
Μπήκα μέσα, καλημέρισα τις οικείες φυσιογνωμίες και αφου πήρα καλαθάκι ξεκίνησα να περιδιαβαίνω στους διαδρόμους σαν τη Heidi. Μόνο που το δικό της πλεκτό καλαθάκι είχε αντικατασταθεί από μπλέ πλαστικό καλάθι με εργονομικό χερούλι το οποίο σε κάθε τσαχπινιά έριχνε και μερικά πράγματα από τα ράφια. Το καλάθι, οχι εγω!
Περιόρισα τις απότομες κινήσεις και ξεκίνησα από τα βασικά: καφές (γαλλικός, νες, ελληνικός, cappuccino σε stick ώστε να ξυπνήσει ο λαός και να κάνουμε καμία δουλειά πρίν το Πάσχα...θα είμαι απασχολημένη άλλωστε τότε με το έργο μου ως πασχαλινό κουνέλι), ζάχαρη, γαλατάκια light και κανονικά (είμαστε της υγιεινής διατροφής ως γνωστόν!), καραμέλες baloo και mini lactas (να τρατάρουμε κάτι τον κόσμο που έρχεται μη μας πούνε και τσιγκούνηδες...εγω ως γνωστόν ούτε που να τα δω αυτά!), μπισκοτάκια που πάνε με τον καφέ μην το πίνουν ξεροσφύρι και τους πειράξει στα νεύρα και φύγει καμία ξανάστροφη πρός το μέρος μου, ψωμάκι, τυράκι σαλαμάκι να κάνουμε κανένα σαντουϊτσάκι να μην μείνει άδειο το στομάχι μας και ακούγεται το γουργουριστάν ως τη λεωφόρο (μιας και από ποδοσφαιρικής πλευράς δεν βλέπει ή ακούσει άλλες χαρές αυτές ο δρόμος...χμ!)
Πήρα επίσης κάτι χρωματιστά χαρτάκια σε κύβο να οργανώσω τις δουλειές μου. Εντάξει η αλήθεια είναι ότι είναι πολύ ζουζου τα χρωματάκια και μάλλον θα καταλήξουν σε κολάζ, σε απροδιόριστες καλλιτεχνίες τις οποίες θα προσπαθήσω με σιλικόνη να στερεώσω στην επιφάνεια του διαχωριστικού και όταν θα θελήσω να τις ξεκολήσω θα φύγουν μαζί με το διαχωριστικό - το εχω δει, δεν το εχω κάνει ποτέ ξανά - ή σε χαζά σημειωματάκια τύπου "βαριέμαι" ή "why me?" αλλά είναι η πρόθεση που μετράει! Μαζί προμηθεύτηκα και στυλό σε 4 διαφορετικά χρώματα επίσης για την οργάνωση και αρχειοθέτηση των εργασιών (επίσης θα καταλήξουν να χρωματίζουν τα ηδη χρωματιστά χαρτάκια προκαλώντας οπτικό ντελίριο σε όποιον προσπαθήσει να διαβάσει το πράσσινο πάνω στο μπλε και το κόκκινο πάνω στο πορτοκαλί, τι γλυκό!) και λευκούς φακέλους (δεν είχε χρωματιστούς μη νομίζεις ότι δεν ρώτησα!) με αυτοκόλλητο γιατί αυτοί που είχα ηδη είναι προπολεμικοί και θέλουν γλύψιμο για να κλείσουν (γεγονός το οποίο είναι 1.ανθυγιεινό, 2. επικίνδυνο καθώς έτσι και κοπείς στη γλώσσα και μετά πας να φας ντομάτα γατζώνεσαι από το ταβάνι και κάνεις τη μαϊμού από τον εκνευριστικό πόνο που σου προκαλεί το τραύμα, 3. αποτελεί σεξουαλική παρενόχληση στο χώρο εργασίας για όποιον/α κάθεται απέναντι τη δεδομένη χρονική στιγμή και άντε να πείσεις τον κυρ δικαστά ότι εσυ ήθελες απλά να κλείσεις εναν ρημαδοφάκελο...τελικά η αγορά των φακέλων αυτών αποτελεί επένδυση και μπράβο μου!)
Ευχαριστημένη καθώς ήμουν από τα ψώνια μου κατευθύνθηκα στο ταμείο και περίμενα πίσω από μια καλή κυρία η οποία άδειαζε το καλάθι της...Fabuloso, χαρτοπετσέτες, μπουκάλια με εμφιαλωμένο νερό και μακαρόνια. Αν βγάλεις τα μακαρόνια, ολα τα υπόλοιπα ήταν πράγματα τα οποία θα έπρεπε να βρίσκονται και στο δικό μου καλάθι καθώς, αν εξαιρέσεις τον καφέ που είναι απαραίτητο συστατικό κίνησης και λειτουργίας του γραφείου, ολα τα υπόλοιπα ψώνια μου ήταν απλά...περιφερειακά προϊόντα με ελάχιστη χρησιμότητα.
Ναι...αλλά ήταν ολα ωραία και μου έφτιαξαν τη μέρα! To Fabuloso δεν θα το έκανε ποτε αυτό για μένα. Οπότε κόντρα στη λίστα που είχα ξεχάσει στην τσέπη του μπουφάν μου πήρα τα καλούδια μου και επέστρεψα στο γραφείο. Στο μεταξύ είχε έρθει η καθαρίστρια και μουρμουρίσε ότι δεν είχε με τι να σφουγγαρίσει το πάτωμα. Επέστρεψα στο super market για το Fabuloso το οποίο νομίζω ότι με κοιτούσε με το χαιρέκακο βλέμμα της απόλυτης εκδίκησης από το ράφι οπότε προτίμησα Azax λεβάντα που έδινε δώρο και ενα ασορτί μωβ σφουγγάρι!
Σκέφτομαι λοιπόν...Δεν είναι που είμαι καταναλωτικό ον...είναι που είμαι λίγο περισσότερο από το κανονικό καταναλωτικό ον και κάθε φορά πρέπει να εκλογικεύω τις αγορές μου πρίν τις παρουσιάσω στο φιλοθέαμον κοινό μετατρέποντάς τις από impulsive σε compulsive (για να μιλάμε και με όρους Marketing που είναι πολύ της μοδός λέει φέτος μιας και οι εταιρείες στην Ελλάδα έχουν ακόμα τα τμήματα Marketing σε βρεφικό στάδιο και στόχος είναι να απογαλακτιστούν από τις πωλήσεις και να λειτουργούν αυτόνομα και οχι υποστηρικτικά...? whatever! Nutella σε καραμέλα θα βγάλει κανείς? οχι, αρα οποίος απογαλακτισμός?)...ορίστε, ξέχασα τι έλεγα...α ναι, είναι που λες ότι δεν πείθω κανέναν ότι αυτά που αγοράζω πραγματικά τα χρειάζομαι.
Αλλά εχω καταλήξει ότι ο κόσμος είναι δύσπιστος γενικότερα και με το μάυρο σύννεφο της κρίσης πάνω από τα κεφάλια μας ποιός θα βρεθεί να υποστηρίξει τη θεωρία του καπιταλισμού ψωνίζω αρα υπάρχω? Εδω ακόμα κι εγω ωρες ωρες αμφιβάλω...ψωνίζω αρα υπάρχω, υπάρχω αρα ας ψωνίσω, ψωνίζω για να υπάρχω?
Καταραμένο super market, δεν ξαναπάω πρωί πρωί!
Καλημερούδια! :)
There's a fine line between my wish and what people wish for me...always has and always will be!
