Gimme Christmas mood I'll give you Easter bunny!

Θεωρητικά τα Χριστούγεννα είναι μια εποχή που...
Πρακτικά τα Χριστούγεννα δεν είναι εποχή!
Εποχή είναι ο χειμώνας, το καλοκαίρι η άνοιξη και το φθινόπωρο!
Εμείς ουσιαστικά καταλαβαίνουμε μόνο το χειμώνα και το καλοκαίρι εφόσον κλιματικά το φθινόπωρο και η άνοιξη έχουν πέσει σε αχρηστία και ο Zara-s λίγο πριν το 15αυγουστο φέρνει παλτό ενω εκεί που ο Μάρτης βγάζει δόντια βγάζει κι αυτός (ο Zara-s ντε!) στις κρεμάστρες φούξια τσιτάκι που επιμελώς καλύπτει τίποτα ενω μπάζει από παντού!
Αλλά άλλο ήθελα να πω...Α ναι! Τα Χριστούγεννα λοιπόν δεν είναι εποχή!
Είναι περίοδος, είναι γιορτή οχι εποχή! Είναι λοιπόν μια γιορτή χαράς όπου ο κόσμος αγαπάει και αγαπιέται περισσότερο σε σχέση με τον υπόλοιπο χρόνο, κάνει δώρα, φιλάει και φιλιέται, αγκαλιάζει και αγκαλιάζεται και γενικότερα πορεύεται εν ειρήνη με ενα χαμόγελο ευδαιμονίας, πίστης και ελπίδας.

Ωραία...

Για πάτα λίγο το rewind τώρα και βάλε το δίσκο να παίζει ανάποδα στο πικ απ να δούμε και την άλλη όψη.

Τα Χριστούγεννα είναι μια περίοδος οπου ο κόσμος αγαπάει και αγαπιέται = Προσπαθεί να βάλει στην άκρη οσα τον χωρίζουν από τον υπόλοιπο κόσμο που στην πραγματικότητα αγαπάει να μισεί, να μην ζηλεύει τη χαρά του άλλου ενω εκείνος δηλώνει δυστυχής (το αν είναι είναι μια άλλη ιστορία!), να χαίρεται για τα πλούτη του άλλου ενω ο ίδιος δηλώνει φτωχός πλήν τίμος (το αν είναι είτε φτωχός είτε τίμιος είναι επίσης μια άλλη ιστορία!) και να υπακούει στο πνεύμα των ημερών που θέλει εκείνο το ξεχασμένο τσουβάλι με τις καρδιές να ανοίγει και όποιος πρόλαβε την αγάπη είδε! Γαλλιστί: Ου ζε λοβ!

Τα Χριστούγεννα ο κόσμος κάνει δώρα = Τα Χριστούγεννα ο κόσμος κάνει δώρα γιατί αν δεν κάνει δώρα είναι μίζερος, είναι κακός, είναι παράξενος, είναι τσιγγούνης. Τα Χριστούγεννα ο κόσμος κάνει δώρα γιατί αν δεν κάνει πολύ απλά την έκατσε! Όπως σε εκείνο το επεισόδιο των Απαράδεκτων που ο ενας έκανε δώρο στον άλλο δώρα προηγούμενων χρόνων που σε κανέναν δεν είχαν αρέσει...πλην της θείας Βιργινίας που μόνο εκείνη έπρεπε να πάρει δώρο γιατί μόνο εκείνη μεγάλωσε το Γιάννη και η Δημητρούλα ήταν έξαλη γιατί εκείνη δεν είχε γεννηθεί για να τον μεγαλώσει και ως εκ τούτου να δικαιούται δώρο και ο Γιάννης έπαθε μια κρίση ηλικίας γιατί δεν είναι δυνατόν η Δημητρούλα να δηλώνει τζόβενο ενω δεν είναι!

Τα Χριστούγεννα ο κόσμος φιλάει και φιλιέται περισσότερο = Ενα ζευγάρι σταυρωτά φιλιά για τα Χριστούγεννα και ενα για την Πρωτοχρονιά μας κάνει αμέσως αμέσως 4 ξεχωριστά φιλιά. Βάλε ενα μέσο όρο 10 ατόμων στους οποίους θα ευχηθείς και τις 2 ημέρες, χώρια το σοϊ που θα μαζευτεί ανήμερα το μεσημέρι για φαγητό με φιλιά και στο "καλώς ήρθατε, χρόνια πολλά μα πώς μεγάλωσε ο Θανασάκης" (Θανασάκης ετών 39) και στο "να πηγαίνουμε σιγά σιγά γιατί έχει και Ζαμανφού το βράδυ και η Ανίτα έχει για ρεβεγιόν τη γυναίκα Μαραντόνα". Τα'βαλες? Ωραία, βάλε και τα ξέμπαρκα φιλιά παραμονές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς εκεί που θα τραβιέσαι στα μαγαζιά μαζί με το ποσοστό αποχής και συμμετοχής των φετινών δημοτικών εκλογών που έβγαλε το Δήμαρχο τον τσίφτη τον οικολόγο που φρόντισε για τα 250 δέντρα που συναποτελούν το φετινό μας δέντρο να είναι μεταφυτεύσιμα στις περιοχές που έγιναν στάχτη και μπούρμπερι το καλοκαίρι που μας πέρασε αλλά...δεν φρόντισε να ταϊσει και τα δύστυχα Μικρά μου Πόνυ Στάβλος Σπιτάκι Πόσο Σ'αγαπώ και τα βλέπεις να πλησιάζουν ύπουλα και πεινασμένα το δέντρο και να μασουλάνε τα κλαδιά...Μα που ήθελα να καταλήξω? Α ναι! Και να τα φιλιά πώς αυξάνονται στον αριθμό! Εδω η γρίπη των χοίρων δεν μας πειράζει ???

...ανάσα ανάσα γιατί τα είπα μονοκοπανιά και έσκασα!

Τα Χριστούγεννα ο κόσμος αγκαλιάζει και αγκαλιάζεται περισσότερο = Ε αυτό δεν κοστίζει τίποτα και αν δεν είναι αγκαλιά τύπου "Χρυσουλάκι μου σε ακουμπώ μόλις και μετά βίας και τζους τώρα γιατί θα με τσαλακώσεις και έκανα και μαλλί λίγο πρίν και πλήρωσα και δώρο, μα δεν ντρέπονται?!" αλλά από εκείνες που σε βουτάει και σε ζουπάει και αν είχε ουρά θα την κουνούσε από τη χαρά του που σε βλέπει...αν είναι τέτοια αγκαλιά τότε ας γεμίσει ο τόπος με ανώμαλους πλην γλυκούς αγκαλιαστές και αγκαλιαζόμενους!

Τα Χριστούγεννα ο κόσμος πορεύεται εν ειρήνη με ενα χαμόγελο πίστης, ευδαιμονίας και ελπίδας = Τα Χριστούγεννα πολύς κόσμος είναι πιο δυστυχισμένος σε σχέση με άλλες περιόδους γιατί σαν από θαύμα μόνο τότε έρχεται αντιμέτωπος με τη μοναξιά του, την ανασφάλειά του, τη φτώχεια του, τη χαμένη του αγάπη, το σπίτι που δεν έφτιαξε ποτέ, τη δουλειά που δεν άλλαξε, τα λόγια που δεν είπε, τα τηλέφωνα που δεν απάντησε, τα σ'αγαπάω που δεν ξεστόμισε. Τα Χριστούγεννα όμως είναι και μια περίοδος όπου ο κόσμος ανανεώνει τις ελπίδες του...βάζει στο μηχάνημα ακόμα ενα κέρμα και κερδίζει ενα χρόνο ακόμα να κάνει οσα δεν έκανε τη χρονιά που πέρασε. Ανάμεσα στο τίποτα και στο λίγο επιλέγει με δυνατή φωνή τα πάντα και δίνει υποσχέσεις στον εαυτό του και στους γύρω του. Υποσχέση οτι θα κρατήσει την υπόσχεση δεν δίνει αλλά είναι η υπόσχεση που μετράει...

Τελικά η ιδέα μια ελπίδας είναι πιο δυνατή από την ίδια την ελπίδα. Κι εγω τόση ώρα παω να σας το χαλάσω η γαϊδούρα...

Γι'αυτό μη δίνετε σημασία σε μένα και τις ορμόνες μου που κάνουν ρεβεγιόν και περάστε υπέροχες γιορτές!
Ζήστε μοναδικά Χριστούγεννα και υποδεχτείτε τη νεα χρονιά όπως πραγματικά επιθυμείτε. Δώστε υποσχέσεις, δώστε χαμόγελα, δώστε αγάπη, φιλιά και αγκαλιές και κάντε το απο καρδιάς γιατί πολύ απλά...είναι Χριστούγεννα ρε γαμώτο!

Α! Και αν δείτε να βρέχει Nutella τότε να ξέρετε οτι είναι η δική μου ευχή που έπιασε και τελικά φέτος ο Santas δεν έφερε (μόνο) ελαφάκι!

Puressence

...@Fuzz 19/12/2009

κλαψ...
λυγμ...
σνιφ...
γκρρρ...
χμ...
next time!

Για πες...

Κάθε πρωί που περνάω μπροστά από το Grande Bretagne, από τη μεριά της Πανεπιστημίου, βγαίνουν από τα λούκια στο πεζοδρόμιο μυρωδιές χλωρίνης και απορρυπαντικού. Κάθε πρωί αυτό είναι το ευωδιαστό μου διάλειμμα από την γενικότερη σκουπιδομυρωδιά που επικρατεί στους δρόμους αυτές τις μέρες και η μύτη μου είναι πλέον εθισμένη. Κάθε πρωί σκέφτομαι οτι είναι τραγική ειρωνία το γεγονός οτι σε μια πόλη που μόλις φωτίστηκε το χριστουγεννιάτικο δέντρο φάνηκαν καθαρά οι εκατοντάδες τόνοι από απορρίματα στους δρόμους, μόλις φούντωσαν οι βροχές αναδύθηκαν μυρωδιές από πολυκαιρισμένα σκουπίδια που ουδείς μη μόνιμος μπήκε στον κόπο να περισυλλέξει, παρόλα αυτά το πεζοδρόμιο της Grande Bretagne εξακολουθεί να ευωδιάζει καθαριότητα και απολύμανση. Καμιά φορά απορώ αν είμαστε όλοι κάτοικοι της ίδιας πόλης πόσο περισσότερο περαστικοί από τον ίδιο πλανήτη...

Δανεικό...

Την εποχή των μεγάλων πραγμάτων θα'θελα, εμείς οι δυο, να μαθαίναμε την αξία των μικρών...

Ζητάω πολλά?

Πώς το βλέπεις Santa Bill?

Το έχουμε ή θα την βγάλουμε πάλι με ελαφάκι?

I am having a BAD day!

Αυτό...δεν έχει συνέχεια!
...
...
...
Παω τώρα...
Παω είπα...
Δεν σε νοιάζει ε?
Το ήξερα!
Αλλά πάντα έτσι ήσουν...
Εαυτός να σου πετύχει...
Και σου έδωσα τα καλύτερά μου χρόνια...
Μπουμπούκι με γνώρισες, αποξηραμένο βερύκοκο με κατάντησες...
Γι'αυτό κι εγω θα φύγω...
Παω...
Ζντουπ!
(Πάλι κλείστηκα εξω και το μέσα μου θα τα κάνει ρημαδιό...!!)

(not) to do list!

Φράσεις που δεν έχει νόημα να ξεστομίζεις όταν φροντίζεις το κουτσό έταιρο ημισυ...

• Τα στήνουμε στο διάδρομο? (Μόνη πας, μόνη γυρνάς!)
  
• Όποιος φτάσει πρώτος στην κουζίνα τρώει το τελευταίο κομμάτι cheese cake! (Είναι πλέον βέβαιο οτι είσαι η νικήτρια και η έλλειψη ανταγωνισμού εξαφανίζει το σασπενς!)
  
• Θα μπείς για μπάνιο τώρα? (η έννοια του "τώρα" είναι σχετική όταν η ταχύτητά σου συναγωνίζεται εκείνη ενός σαλιγκαριού με έλλειψη προσανατολισμού και αστιγματισμό!)
  
• Πάμε για ενα ποτάκι απόψε? (Αν ρίξω οινόπνευμα στη βυσσινάδα που είχε φέρει η μάνα μου λες να πιάσει το κοκτέηλ?)
• Θα φορέσεις παντελόνι? (Θα χρειαστείς χάρτη ώστε να αποφασίσεις από ποιό μπατζάκι θα ξεκινήσεις, πώς θα περάσεις από το ενα πόδι στο άλλο χωρίς να πιέσεις το πονεμένο ενω μέχρι να ολοκληρωθεί το project θα είναι ωρα για ύπνο...βάλε σορτσάκι μια και καλή!)
• Θέλεις να δοκιμάσεις να περπατήσεις χωρίς πατερίτσα? (Μπουμ!-Αου!-#$@%&!!!!! Οχι ε?)
• Ο πάγος τελείωσε. Έχουμε αρακά, καλαμπόκι και τις μπάμιες που θα κάνω αύριο, τι προτιμάς? (Τις μπάμιες!)
• Θα είσαι εδω όταν γυρίσω? (Καμιά φοράάάάάά λεω να αλλάξω ουρανόόόό!!!)
• Σκέφτομαι μήπως αντι να κάνουμε μια μια τις ενέσεις να στις πατήσω μια και καλή, κάτι σαν βελονισμό... τι λές? (Και από εκείνο το απόγευμα κανείς δεν είδε ξανά τη σακουλίτσα με τις ενέσεις ενω αγνοείται και το οινόπνευμα!)
  
• Επειδή φέτος δεν χωράς και εσυ με τις πατερίτσες και το χριστουγεννιάτικο δέντρο, θα ήθελα να κάτσεις να σκεφτείς το ενδεχόμενο να προσαρμόσουμε φωτάκια στο νάρθηκα και να κυκλοφορείς με μπαλαντέζα...(Και μετά ήρθε η σιωπή και ενα βλέμμα απόγνωσης στόλισε το προσωπάκι σου!)
  

and last but not least...

• Πονάς? (Oχι, είναι το πάθος της στιγμής, είναι το ζωώδες ερωτικό κάλεσμα, η κραυγή αγωνίας για τον θα του κάτσεις ή οχι...πάνω στο πόδι όπως τόσο άγαρμπα έκανες χθές βράδυ πάνω στην αποτυχημένη σου προσπάθεια να φανείς τσαχπίνα!)

Κατά τα άλλα η διαδικασία αποκατάστασης προχωράει αγάλι αγάλι (αν η αγουρίδα γίνει μέλι να με χέσεις!), η επικοινωνία μεταξύ ασθενούς και νοσοκόμας έχει αποκατασταθεί πλήρως (ποιό πόδι είναι είπαμε?) και τα γατιά έχουν εκπαιδευτεί απόλυτα και πηδάνε μόνο πάνω στο πονεμένο!

Ah la vie en rose!

Κλειστόν λόγω μπάλας!

Πολυαγαπημένο αναγνωστικό κοινό...

Το παρόν βλόγι θα παραμείνει κλειστό για λίγες ημέρες καθώς η αγάπη, ως γνήσια αθλητική ψυχή, έφαγε τα μούτρα της στη μπάλα και πρόκειται να χειρουργηθεί εντός των ημερών.
Προσωπικά πιστεύω οτι κάθε μεγάλος αθλητής ο οποίος φέρει σημάδι εις το γόνατο (εκεί το πάθαμε εκεί επικεντρωνόμαστε ντε...!) αποτελεί φωτεινή απόδειξη του αγωνιστικού πνεύματος και του μεγάλου πάθους που διακρίνει τον αθλητή...τον αθλητή βεβαίως βεβαίως! Η αγάπη από την άλλη απλά μουρμουράει...Στην πορεία (μάλλον) θα αλλάξουμε ρόλους και θα μουρμουράω εγω!

Όπως και να έχει, καταλαβαίνεις π(χ)οιότικε αναγνώστα οτι η θέση μου είναι παρά το πλευρό του ανθρώπου μου!

Οχι δεν θα χαζεύω νυφικά!

Οχι δεν θα εχω 5689743 περιοδικά με τίτλο "νύφη", "γάμος", "εμείς" "εσείς", "οι άλλοι" επιμελώς τοποθετημένα σε ολο το σπίτι ώστε αν θέλει κάποιος να διαβάσει κάτι βρε αδερφέ να πιάσει ενα και να ξεστραβωθεί...Pardon να ρίξει μια ματιά!

Οχι δεν θα ζω σε ενα παράλληλο σύμπαν όπου η αγάπη θα μου ζητάει depon κι εγω θα του πηγαίνω κουφέτο με γεύση lemon cheesecake!!

Δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος κυρίες και κύριοι!
Θα είμαι μια καλή νοικοκυρά, νοσοκόμα, σύντροφος με απεριόριστη υπομονή (θεία Lexotanill το είπες?), με τα τσουκάλια μου γεμάτα φαγητό (τι είναι το τσυκάλι?) και το σπίτι καθαρό!
Μέχρι και στα γατιά χωρίστρα θα κάνω! Μνιάου!
...
Παρακαλείσθαι μόνο οι γνώστοι άγνωστοι που επιμένετε οτι το φαγητό είναι απαραίτητο συστατικό της καθημερινότητάς μας να κάνετε καμιά βόλτα πρός το σπιτικό μας με γεμάτα κατσαρολάκια έχοντας πάντα υπόψην οτι δεν τρώω τις αγκινάρες, το μπρόκολο και το κουνουπίδι, τα φασόλια χάντρες και τη φάβα!

Οχι για μένα παιδιά...για τη φουκαριάρα την αγάπη!!!

Σας μερσώ δεόντως και ανυπερθέτως!

Με αγάπη
1 :) .

p.s. Φυσικά και θα σε προσέχω...

Αμε!

-Ψιτ, κοπελιά!
-Μουα?
-Σι, σουα!
-Παρακαλώ!
-Σαν πολύ τράβηξε αυτή η ιστορία, δεν νομίζεις?
-Όταν λες ιστορία?
-Καλά το πόσο με εκνευρίζει που απαντάς στην ερώτηση με ερώτηση δεν μπορώ να σου περιγράψω!
-Αφού δεν ξέρω για ποιά ιστορία μιλάς τι θες να σου κάνω?
-Να σου πω τι θέλω να μου κάνεις?
-Θέλεις να μου πείς?
-Να πάλι το έκανες!
-Τι έκανα?
-Απαντάς με ερώτηση!
-Πω ρε φίλε μου! Ωραία, ας το πάμε από την αρχή...ναι λοιπόν νομίζω οτι τράβηξε πολύ αυτή η ιστορία!
-Ποιά ιστορία?
-Η ιστορία!
-Αφού δεν ξέρεις για ποιά ιστορία μιλάω, πώς ξέρεις οτι τράβηξε πολύ?
-Αγάπη, αυτό που ξέρω είναι οτι τράξηξε πολύ αυτός ο διάλογος και εχω αρχίσει να εκνευρίζομαι! Θέλω να μαγειρέψω κιόλας...
-Τέτοια μου λες και φτιάχνεις!!! Σκέτη φαντασίωση έχει καταντήσει το μαγειρεμένο φαγητό εδω μέσα!
-Είσαι κακός! (νιαου!)
-Εντάξει λοιπόν...θα σου κάνω μια ερώτηση αλλά έτσι και μου απαντήσεις πάλι με ερώτηση να ξέρεις θα σφαχτούμε!
- (πωπω σκιάχτηκα...μπρρρρρ!) ΟΚ!
-Λοιπόν...έτοιμη?
-Οχι!
-Τι οχι?
-Οχι δεν είμαι έτοιμη!
-Γιατί?
-Τώρα είμαι έτοιμη...πρίν που με ρώτησες δεν ήμουν!
-Γιατί έκανες κάτι?
-Οχι...αλλά δεν ένιωθα έτοιμη!
-Για τι πράγμα?
-Για να μην σου απαντήσω με ερώτηση!
-Αφού δεν ήξερες τι θα σε ρωτήσω, πώς ήξερες οτι θα μου απαντούσες με ερώτηση?
-Πάντα το κάνω!
-Γιατί?
-Τι γιατί?
- (Βλέμμα θολωμένο...) Απαντησέ μου σε παρακαλώ...
-Παρακαλώ...
-Θέλεις να με παντρευτείς?
-Ε?
-Ο!
-Μιλάς σοβαρά?
-Οχι κάνω πλάκα!
-Μιλάς σοβαρά ή κάνεις πλάκα?
-Μιλάω σοβαρά!
-Αρα θέλεις να σου απαντήσω κι εγω σοβαρά?
-Αν έχεις την καλοσύνη!
-Φυσικά την εχω!
-Και?
-Και?
-Και τι λες?
-Για ποιό πράγμα?
-Έχεις βάλει σκοπό της ζωής σου να με τρελάνεις?
-Οχι βέβαια!
-Είσαι σε πολύ καλό δρόμο πάντως!!! Παω να βάλω μια μπυρίτσα να χαλαρώσω γιατί είχες δεν είχες...θέλεις μια?
-Θέλω!
-Τι μπύρα?
-Δεν θέλω μπύρα!
-Και τι σκατά θέλεις?
-Να σε παντρευτώ!
-Μιλάς σοβαρά?
-Οχι κάνω πλάκα!
-Μιλάς σοβαρά ή κάνεις πλάκα?
-Μιλάω σοβαρά!
-Αρα θέλεις?
-Θέλω!

Πι. Ες 1: Όπου γαλάζιο και λευκό ένας φανταστικός διάλογος που θα μπορούσε κάλλιστα να είχε γίνει...

Πι. Ες 2: Όπου κόκκινο μια πραγματική ερώτηση που έγινε και μια πραγματική απάντηση που δόθηκε...

Πι. Ες. 3: Και η συνέχεια αναμένεται εξίσου επεισοδιακή με σκηνές από τα προσεχώς...


Πι.Ες. 4: Η όποια ομοιότης των μελλόνυμφων με καραφλό βατράχι και ευτραφή γουρουνίτσα είναι εντελώς παντελώς συμπτωματική.

and last but not least...

Πι. Ες. 5: Αφ(χ)ιερωμένο το ασματάκι στις φιλενάδες που για τους επόμενους μήνες θα ανεχτούν τις κρίσεις πανικού, αμφιβολίας, χαράς, ενθουσιασμού μου, τις τάσεις φυγής και τα come back(ζ) μου, τις πρόβες, τις φωνές...κορίτσια, ας μας φωτίσει όποιος κρατάει μεγαλύτερο φανάρι!

This year...

Τώρα που έδωσα το πανό σε άλλο κοριτσάκι να το κρατάει με δόξα και τιμή...

Τώρα που εχω μάθει πλέον οτι στην Καλλιδρομίου όπου υπάρχει καπνός υπάρχει σίγουρα και φωτιά από το γειτονικό αστυνομικό τμήμα...
Τώρα που εχω προνοήσει και εχω αρματωθεί βαζελίνες και υγρά μαντηλάκια έτσι ώστε αν συναντήσω το γνωστο άγνωστο πλήθος να ετοιμαστώ τακα τακα...
Τώρα που εχω καταναλώσε 1.5 λίτρο νερό και κατουριέμαι με εκνευριστική συχνότητα ολη μέρα...
Τώρα πλέον νομίζω οτι μπορώ να ελπίζω πως φέτος θα γυρίσω σπίτι ασφαλής, χωρίς να μου καίνε το λαιμό τα δακρυγόνα, χωρίς τα ρούχα μου να μυρίζουν τον καπνό, τις φωνές, τις διαμαρτυρίες, τις αναμνήσεις εκείνων που έζησαν το βράδυ της 16ης Νοεμβρίου 1973 χωρίς την απορία αν ολο αυτό, σήμερα πλέον, έχει το ίδιο νόημα...
Πάνω από ολα όμως ίσως τελικά η κυρα Σόφη (aka mamma Dot) να πιστέψει οτι Manu & Quillo είναι τα ονόματα των γάτων μας και οχι τα ψευδώνυμα των συντρόφων μας στη γιάφκα! Ήμαρτον μητέρα, η φαντασία σας κάθε χρόνο!!!

Μήνυμα πρός τον αγαπημένο μου...

Αν εσυ οδηγείς εγω μπορώ να ακολουθώ
Αν εσυ γελάς εγω μπορώ να είμαι ευτυχισμένη
Αν εσυ ονειρεύεσαι εγω μπορώ να πραγματοποιώ

αλλά...

αν μου ξαναφας το τελευταίο μπισκότο σοκολάτας τότε να ξέρεις
θα σε τσακίσω!!!!!

Με αγάπη
Εγω!

Fairy...truth!

'Ηξερα κάποτε ενα κοριτσάκι...

Ενα κοριτσάκι που της άρεσε να ζει στα παραμύθια με βασιλόπουλα και πριγκιπέσσες, με κολοκύθες που γίνονταν άμαξες και ποντίκια που μεταμορφώνονταν σε άλογα, με αστερόσκονη που έφερνε χαμόγελα και σκούπιζε τα δάκρυα, με σύννεφα ροζ και άσπρα που άντεχαν και τις πιο παχουλές μάγισσες...


Ενα κοριτσάκι που ερωτευόταν τις λέξεις που θα ήθελε να είχε ακούσει, που πίστευε σε εικόνες που νόμιζε οτι είχε δει, που αγαπούσε τα πρόσωπα όπως εκείνη τα είχε φτιάξει στο μυαλό της...
Ενα κοριτσάκι που ζούσε στιγμές οι οποίες στριμωγμένες στην άκρη του μυαλού της ξεμυτούσαν μόνο τα βράδια και νυχοπατούσαν μην τύχει και ξυπνήσουν τη νοικάρισσά τους και θυμηθεί ολα εκείνα τα α(νεκ)πλήρωτα όνειρα που της χρωστούσαν και τις διώξει...


Ενα κοριτσάκι που έψαχνε την άκρη στο κουβάρι της καρδιά της και όταν την έβρισκε άρχιζε πάλι από την αρχή να το μπερδεύει λες και δεν ήθελε ποτέ να τελειώσει η αναζήτηση...
Ενα κοριτσάκι που χάζευε τους ανθρώπους στο δρόμο και έψαχνε ανάμεσα στα μεγάλα θέση για τα μικρά...


Ενα κοριτσάκι που πίστευε στα θαύματα εστω κι αν δεν είχε δει να εξαφανίζεται ως δια μαγείας ο πόνος μιας ανεκπλήρωτης αγάπης...
...είχε δει όμως ενα ουράνιο τόξο πάνω σε μια στροφή του δρόμου και θα ορκιζόταν, με κίνδυνο να την πουν παραμυθού, οτι ήταν εκεί τη στιγμή που μια σταγόνα άρχισε να κατρακυλάει πάνω στο ουράνιο τόξο, να αντανακλά χρώματα και αποχρώσεις ενδιάμεσες που όνομα δεν έχουν για να καταλήξει πάνω σε ενα πράσσινο φύλλο και να ενωθεί με μια ακόμη σταγόνα, αιώνια δεμένες να κυλάνε μαζί...

MySpace Playlist at MixPod.com

Καμιά φορά, όταν κοιτάζω στον καθρέφτη το βλέπω να μου χαμογελάει και να με χαιρετάει σαν από μακριά. Μετά χάνεται και μένει πάλι το είδωλό μου στον καθρέφτη να προσπαθεί να θυμηθεί πότε, που και πώς είχα γνωρίσει εκείνο το κοριτσάκι.
Κι όταν θυμάμαι, γιατί πάντα θυμάμαι, την προσκαλώ να έρθει ξανά, να μείνει λίγο παραπάνω, να θυμηθούμε παρέα οσα επιλέξαμε να ξεχάσουμε και να φτιάξουμε κάστρα από άμμο, σκόνη και αέρα ξανά...

Πι.Ες...Αφιερωμένο στη Γιάννα την κοντή, τη Μελίνα που θα γίνει ψηλή και...σσσσστ!

A piece of advice...

Beware of those who may want to spoil your weekend...
In such a case scenario, please be kind enough as to extend your middle finger up their face and enjoy the feeling!!!!

Be happy
be dotty
be...whatever you want to be!
Better...be a bee!!! :)

Carousel

αποφάσεις που δεν εχω πάρει

όνειρα που δεν εχω αντέξει να δω να πραγματοποιούνται

επιθυμίες που δεν εχω επιθυμήσει περισσότερο

λέξεις που δεν εχω ακούσει

λέξεις που δεν εχω πει

αλήθειες που δεν εχω παραδεχτεί

Κλείνω τα μάτια και γυρίζω πάντα εκεί...στο πρώτο κάθισμα και ενω τα πάντα γύρω μου κινούνται και αλλάζουν εγω παραμένω σταθερή. Βλέπω μικρές κουκίδες από μεγάλες πραγματικότητες να έρχονται κατά πάνω μου με ταχύτητα φωτός και σκοταδιού μαζί και κλείνω τα μάτια για να τα ανοίξω και να βρεθώ στο ίδιο σημείο που ήμουν όταν άρχισα να περπατάω. Πάλι κάνω κύκλους, πάλι εδω γυρίζω κι όμως το ημερολόγιο λέει οτι προχώρησα ακόμα μια μέρα...

Κατά ενα τρόπο μαγικό...

Τα πρωινά της Δευτέρας θα ήθελα να ήμουν τουρίστας σε αυτή την πόλη!

Να ξυπνάω από τα χαράματα και με το αγουροξυπνημένο μου στυλ να συνδυάζω κάλτσες μέχρι το γόνατο και κακόγουστα πλήν άνετα σανδάλια...
Να διακτινίζομαι από την Πλάκα στο Μοναστηράκι και από την Ακρόπολη στο Σούνιο με τη φωτογραφική μηχανή να βγάζει καπνούς...
Να τριγυρνάω με ενα τσούρμο παιδιά δικά μου, του γείτονα, της ξαδέλφης, του μπατζανάκη (αλήθεια πως λέγεται ο μπατζανάκης στα ξενικά?) και να είναι ολα ευτυχισμένα με ενα μπουκαλάκι νερό το καθένα και ενα τσολιαδάκι made in Greece παραμάσχαλα...
Να κοιτάζω τους οργανοπαίχτες στο τραμ και στο μετρό με συμπάθεια και να νομίζω οτι είναι μέρος της διαδρομής, μια ευγενική προσφορά των φτωχών αυτής της πόλης...
Να μην ανησυχώ για το χρόνο...
Να κυκλοφορώ με έναν χάρτη που με κρύβει από τη μέση και πάνω και με οδηγεί στο νεο Μουσείο της Ακρόπολης το οποίο με ξενίζει λίγο στην αρχή αλλά μετά θυμάμαι όλες εκείνες τις διαφημίσεις του ΕΟΤ και αποφασίζω οτι αξίζει τον κόπο να το δω...
Να πίνω ελληνικό καφέ και να ορκίζομαι οτι θα πάρω μαζί μου 10 πακέτα όταν γυρίσω πίσω...
Να αναρωτιέμαι για την ακρίβεια αυτής της πόλης και να απορώ με τους κατοίκους της που παραπονιούνται οτι δεν έχουν λεφτά...
Να ακούω όλου τους κόσμου τις γλώσσες να μπερδεύονται μεταξύ τους και να νιώθω μέρος ενός linguaphone πίνακα που κάποιος παράξενος καλλιτέχνης έφτιαξε με λέξεις από ολo τον κόσμο...
Να ζεσταίνομαι, να κρυώνω, να θέλω ομπρέλα και λίγα λεπτά μετά να μην τη θέλω, να ιδρώνω, να ξεφυσώ, να κάνω αέρα με ενα φυλλάδιο με δωρεάν συνταγές που μου έδωσαν στο μετρό...
Να τρώω σουβλάκι με πίτα και τζατζίκι και να προσπαθώ να κατανοήσω το μεγαλείο της απλότητας αυτής της συνταγής...
Να παρατηρώ τον κόσμο από τον πάνω όροφο ενός κατακόκκινου πούλμαν που με γυρίζει σε οσα αξίζει να δει κανείς όταν είναι στην Αθήνα...
Να ψάχνω εκείνα που αξίζουν περισσότερο και δεν τα έχει ο χάρτης...
Να αγοράζω κάρτ ποστάλ να στείλω σε συγγενείς και φίλους στο σπίτι...

Κι όταν ο ήλιος θα έδυε και η άμαξα θα γινόταν και πάλι κολοκύθα, και τα άλογα θα μεταμορφώνονταν πάλι σε ποντίκια, και αντί για γυάλινα γοβάκια θα φορούσα στα πόδια μου starakia ας γινόμουν κι εγω πάλι εγω...με την τσάντα στον ώμο και τη μουσική στα αυτιά να ακολουθώ τα βήματα που θα με οδηγήσουν σπίτι...

Καλή εβδομάδα!

Carlos Ruiz Zafon: The Angel's game

Το έκανε πάλι το θαύμα του...
Πήρε τις εικόνες από μια Βαρκελώνη που μόνο ο ίδιος ξέρει να ξεναγεί, δανείστηκε λέξεις από μια άλλη εποχή που μόνο εκείνος μπορεί να προφέρει σωστά, έδωσε πνοή σε ξεχασμένου ήρωες που μόνο εκείνος έχει αγαπήσει τόσο πολύ και έφτιαξε μια νεα ιστορία.
Μια νεα αφορμή να εύχομαι να είχα στο μυαλό μου τις εικόνες, στο στόμα μου τις λέξεις και σε μια ανάμνηση τους ήρωές του.
Όταν ενα βιβλίο γράφεται με τόση δύναμη, τόση ευαισθησία και τόση ζωντάνια λες και η ζωή του συγγραφέα εξαρτάται από το αποτέλεσμα, τότε και μόνο τότε μπορεί το ιδιο το αποτέλεσμα να ικανοποιήσει το όνειρο του δημιουργού και να δικαιώσει εκείνους που εμπιστεύηκαν τις ώρες ή τις μέρες τους για να το διαβάσουν.
Γιατί όπως λέει και ο συγγραφέας "σκοπός είναι να γράφεις για τους άλλους και οχι για σένα...αν θέλεις να γράψεις για σένα μπορείς κάλλιστα να βάλεις ολη σου την έμπνευση και να γράψεις τη λίστα για το σουπερ μαρκετ!"

Το νεο βιβλίο του Carlos Ruiz Zafon, μια ιδιόμορφη συνέχεια της Σκιάς του Ανέμου, λέγεται "Το παιχνίδι του αγγέλου" και κυκλοφορεί ηδη στα βιβλιοπωλεία ενω αξίζει να κατεβάσει κανείς και τη μουσική που ο ίδιος ο Zafon έχει γράψει για κάθε βιβλίο από το www.carlosruizzafon.co.uk

Καλό χουχουλιάρικο σ/κ!

O-ποιος Ε-χει Ο-ρεξη...

...ας μου πει...

Τι είναι το καπάρο?

Γιατί ο γούγλης το εξηγεί ακολούθως:

Καπάρο Για να “κλείσετε” ένα ακίνητο που σας άρεσε ώστε αυτό να μην διακινείται πλέον στην αγορά θα πρέπει να καταβάλετε προς τον κτηματομεσίτη ή τον ιδιοκτήτη ένα χρηματικό ποσό ως καπάρο. Όσο πιο υψηλό είναι το καπάρο τόσο περισσότερο διαφαίνεται στα μάτια του ιδιοκτήτη και του Κτηματομεσίτη η σοβαρότητά σας ως αγοραστή και κατά συνέπεια τόσο πιο εξασφαλισμένη είναι η συμφωνία που κάνατε μέχρι την ημέρα των οριστικών συμβολαίων.

Κι εγω με την απορία να σχηματίζει συννεφιασμένη Κυριακή δέχτηκα (δεν έβαλα, προσοχή!) για καπάρο ενα βρακί αντί...εμού??!!

Δηλαδή τώρα εαν δεν ικανοποιηθεί το αίτημα για το οποίο μπήκε το καπάρο...εγω δικαιούμαι να κρατήσω το βρακί?
Κι αν το βρακί ξεβάψει ή μπεί στο πλύσιμο τι γίνεται?
Και η σοβαρότητα του "αγοραστή" τίθεται σε...σοβαρή αμφισβήτηση?
Κι εγω πλέον δεν κάνει να "διακινούμαι" στην αγορά μέχρι νεοτέρας?
Και ο "κτηματομεσίτης" τι σκ@τ@ κάνει?

Βρε περίεργα πράματα που έλεγε και ο Αυλωνίτης!

Σκυλίσια ζωή!

Ο Ερμής...μερικά χρονάκια πριν!

Προχθές το πρωί μπήκε στο μετρό ένας σκύλος...

Ούτε μεγάλος ούτε μικρός
Ράτσας δεν ήταν
μα ήταν μπάσταρδος σωστός
Με μυτερά αυτιά
μουσούδα κανελιά
Την ουρά κουνούσε μα η ωρα δεν περνούσε
Μια κυρία με κλειστοφοβία
ξεκίνησε την κωμωδία
Θυμήθηκε που ήτανε μικρή
και είδε στο δρόμο ενα σκυλί
Πριν τη στροφή να φτάσει
από τη γάμπα την είχε πιάσει
Κι από τότε τα φοβάται
και δεν θέλει να θυμάται
Κι ένας κύριος με καπέλο
τον εφώναξε Κανέλο
Τον τσάκωσε από το αυτάκι
για να δει αν έχει τσιπάκι
Μα το μετρό είχε φτάσει Σύνταγμα
και ο Κανέλος με ενα τίναγμα
καπνός έγινε μέσα στο πλήθος
και κουτρουβαλιάστηκε ως συνήθως
Κατέβηκα δυο δυο τις σκάλες
ευτυχώς, σκέφτηκε, που δεν υπάρχουν άλλες
Το μετρό περίμενε, η γραμμή η 3
σε 2 λεπτά αριβάρησε, ήτανε κιουρία
Στο δεύτερο βαγόνι μπήκε
στο Μέγαρο Μουσικής εβγήκε
Έχει μουσικό αυτί
αποφάνθηκε κάποιος
Πάει στην Πρεσβεία
φώναξε μια κυρία
Και ο Κανέλος μας έριξε μια ματιά
με τα μάτια του τα μελιά
Και είχε στο βλέμμα του την απορία...
Δίποδοι...νομίζουν οτι τα ξέρουν ολα
αλλά αντί για μυαλό έχουν φόλα
Για έξυπνοι περνιούνται
Κοίτα τους πως χασμουριούνται
Για την ωρα όμως
πρέπει να με βγάλει ο δρόμος
Σε εκείνο το παρκάκι
που εχω κρύψει το κοκαλάκι
πρίν το βρεί εκείνο το χαλάκι
Ο Λάκης της κυρίας Ρίτσας
που έχει μουσούδα σαν σφουγγαρίστρα

Γουφ και σας έφαγα!!!!

Για αντιπερισπασμό ο Κανέλος σιγογαυγίζει για έναν Γάτο γνωστό και μη εξαιρετέο...

Διαφορές...

The heart, asks the pleasure first
The heart asks the pleasure, first

Φέτος (δεν) ψηφίζουμε νησί!

Φταίμε? Κάτσε να σου πω πώς έχει η ιστορία και να αποφασίσεις εσυ...ναι ναι εσυ!

Τα πράγματα είναι απλά...

Αφού το υποψήφιο ζεύγος επέλεξε το νησί της Σαντορίνης για να ενωθεί με τα ιερά και σφιχτά δεσμά του γάμου (τόσο σφιχτά που καμιά φορά ο υποψήφιος γαμπρός γίνεται μωβ σαν Ριμπενάκι και βάζουμε στοιχήματα πόσο γρήγορα θα την κάνει από την εκκλησία!) και θέλησαν να μας καλέσουν να αποθανατίσουμε το σουαρέ (να τραβάμε φωτογραφίες, βίδιου και λοιπά αποδεικτικά στοιχεία οτι το μυστήριο έλαβε χώρα σε περίπτωση που ο γαμπρός δηλώσει εκ των υστέρων μεθυσμένος, έχων σώας τας φρένας μόνο του αυτοκινήτου και λοιπές δικαιολογίες των οπισθίων!) μπορούμε να μην πάμε?

Ασε μην το σκέφτεσαι δεν μπορούμε!

Κατά συνέπεια οι φετινές εκλογές θα διαξαχθούν χωρίς τη δική μας, καθοριστική θα έλεγα ψήφο...καθοριστική βεβαίως βεβαίως!

Αυτό σημαίνει οτι όόόόλοι εσείς που έχετε ηδη φύγει για τα χωριά και έχετε πάρει άδεια από χθές γιατί το ταξίδι ως την Κόρινθο είναι μεγάάάάάάλο, επιβαρύνεστε με το υψίστης εθνικής σημασίας έργο να βγάλετε την Ελλαδίτσα μας από το λάκο με τα σκ@τ@ και να επιλέξετε το Greece's next top model.

Μα τους χίλιους κάστορες, η σκέψη μου θα είναι μαζί σας!

Καλό σαββατοκύριακο!!!!

Κατα φαντασίαν ρεαλιστής

Στα σύννεφα περπατάει
σε δρόμους νομίζει οτι βρίσκεται
Ακούει μουσικές
πάνω από τις φωνές των ανθρώπων
Βλέπει χαμόγελα
σε σκυθρωπά πρόσωπα
Κρύβει με το χέρι τον ήλιο
σε μια μέρα που βρέχει ασταμάτητα
Μιλάει, φωνάζει, τραγουδάει
σε αυτιά που δεν ακούν
Τρέχει να προφτάσει
το λεωφορείο που έχει ηδη περάσει
Παίρνει βαθειές ανάσες
από ενα μαύρο σύννεφο που τον πνίγει
Νιώθει ευγνώμων
για εκείνα που οι άλλοι απεύχονται
Πιστεύει
σε λέξεις που δεν έχουν νόημα
Εμπιστεύεται
ανθρώπους που δεν έχουν ψυχή
Αγαπάει
Πονάει
Ελπίζει
...Και στο τέλος της κάθε ημέρας του αναρωτιέται αν είναι η βλακεία του που τον οδηγεί, αν είναι ο ρομαντισμός του που τον παρασύρει ή αν απλά είναι...ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Επιλέγει το (γ) και πέφτει για ύπνο χαμογελαστός. Και κάθε πρωί, τον αγαπάω ολοένα και περισσότερο...

MySpace Playlist at MixPod.com

Αμπελοφιλοσοφίες...

Όταν μια λέξη δεν μπορεί να βρεί χώρο σε μια συζήτηση...
Όταν ενα βλέμμα δεν μπορεί να βρεί ανταπόκριση σε μια ματιά...
Όταν ένας αναστεναγμός δεν μπορεί να βρεί παρηγοριά σε μια κουβέντα...
Όταν μια σκέψη δεν μπορεί να βρεί άκρη σε ενα μυαλό γεμάτο από όμοιές της...
Όταν ενα κουβάρι δεν μπορεί να βρεί μια άκρη...
Όταν μια ανάμνηση δεν μπορεί να βρεί μια γωνιά να κρυφτεί...
Όταν ενα κουτί δεν μπορεί να βρεί το κλειδί να ανοίξει...
Όταν το "όταν" δεν το ακολουθεί ενα "πότε"...

...τότε επιστήμονα έχουμε πρόβλημα!

Κι όταν έχουμε πρόβλημα, τότε το μόνο που μένει να κάνουμε είναι να βιώσουμε την απόλαυση της αναζήτησης μιας λύσης. Κι όταν η λύση βρεθεί είναι ωρα για πειραματισμό. Κι αν -οχι "όταν"- ο πειραματισμός πάει καλά τότε είμαστε ήρεμοι και ευτυχισμένοι. Αν -οχι "όταν"- το πείραμα αποτύχει και πάλι στο "όταν" βρεθούμε ...τότε ίσως πρέπει απλά να αλλάξουμε πρόβλημα.

Χθες βράδυ είδα στον ύπνο μου σκόρπιες λέξεις και σήμερα το πρωί τις έβαλα σε σειρά...ακόμα ψάχνω να βρω την άκρη!

My way!

It's my life and it's now or never, I ain't gonna live forever, I just wanna live while I'm alive
It's my life, my heart is like an open highway, like Frankie said I did it MY WAY, I just want to live while I'm alive...

Σου έχει τύχει να ξυπνήσεις να πρωί και να έχεις το απίστευτο συναίσθημα οτι μπορείς να κατακτήσεις τον κόσμο?
Οχι όλον τον κόσμο ούτε τα περίεργα και τα πολύπλοκα αυτού. Μόνο εκείνα που περιβάλλουν και συναποτελούν το δικό σου (μικρό)κοσμο. Εκείνα που σου φαίνονται απλησίαστα, εκείνα που σε κάνουν να φοβάσαι ή να διστάζεις. Εκείνα για τα οποία έχεις δηλώσει "εγω ποτέ!" αλλά η καρδούλα σου το ξέρει πόσο μεγάλο είναι το ψέμμα που ξεφουρνίζεις! Εκείνα για τα οποία οι άλλοι αδιαφορούν ή τα έχουν ηδη κι εσυ παλεύεις με το μέσα και το εξω σου προκειμένου να πάρεις μια γ@μημένη απόφαση!

Ε λοιπόν καπως έτσι ξύπνησα σήμερα...κάτι ανάμεσα σε Superman με λιγότερο κόκκινο στη στολή (σαν ιπτάμενη φράουλα ήταν ο υπερήρωας!) και Batman χωρίς το batmobil (Καθώς ως φαίνεται ο Φρίξος απέκτησε νεο γκαραζόσπιτο!).
Το μόνο που μένει τώρα είναι να τα βάλω σε σειρά προτεραιότητας, με σειρά επικινδυνότητας, χωρίς σειρά φόβου και πάνω από ολα χωρίς την επιλογή να πάρω πίσω ούτε μια απόφαση, ούτε μια στιγμή, ούτε ενα συναίσθημα, ούτε μια ανάσα.

Γιατί σε τελική ανάλυση και όπως λέει και ο Jon που το έχει ακούσει από τον Frankie, στο τέλος της βόλτας μου θέλω να εχω το δικαίωμα να πώ...

I did it my way!!

Αφ(χ)ιερωμένο...

...σε οσα ξεχνάω και θέλω να θυμηθώ.
Πάω με το νου πίσω σε πάρτυ που ξεκινούσαν στις 18.30 και τελείωναν στις 23.00 (στα τσακίρ κέφια και με τους γονείς και κηδεμόνες να περιμένουν εξω από το σπίτι!), με υποψήφια ζευγαράκια να περιμένουν τους Europe για να κάνουν ενα βήμα (το πρώτο βήμα!), με ρούχα που τότε ήταν η τελευταία λέξη της μόδας και τώρα δεν θα μπορούσες να αρθρώσεις λέξη αν τα έβλεπες (κι όμως το μέλλον της μόδας παρουσιάζει παρελθοντικές και παρελθούσες τάσεις...κοίτα που θα ξεθάψουμε και τις βάτες σε λίγο!), με την αφεντιά μου παντα πιο ψηλή από κάθε υποψήφιο "μοναμούρ" να παρακαλάει να τελειώσει το μαρτύριο των "μπλουζ" οσο το δυνατόν πιο ανώδυνα (μα είναι ωραίο τώρα να πιάνω εγω αυχένα με άνεση κι εκείνος να σκύβει "διακριτικά" για να βρεί τη μέση?? Κάπως έτσι δημιουργούνται τα παιδικά τραύματα!), με λόγια που κρύβονταν πίσω από ενα χέρι για να μην ακουστούν την ίδια στιγμή που οι μάτιες έπαιζαν στα φανερά και όποιος ήθελε να πιάσει το "μήνυμα" το έπιανε (και χωρίς κινητό, το νου σου!)...

Αφ(χ)ιερωμένο λοιπόν σε όσους καταλαβαίνουν τι θέλω να πω χωρίς να χρειάζεται να το πω γιατί τότε θα κάνω ενα ποστ σεντόνι από τα παλιά και περιμένει και η αγάπη σπίτι! :)

Καθώς μεγαλώνω...

Ανησυχώ για εκείνους και εκείνα που μια ζωή είχα σαν δεδομένα.
Βουτάω σε μια σταγόνα από ενα παρελθόν που με κόπο φέρνω στο παρόν μου.
Γυρίζω το βλέμμα σε οσα μέχρι τώρα δεν μπορούσα ή δεν ήθελα να δω.
Διαλέγω τους ανθρώπους οχι τις υποσχέσεις.
Επιλέγω το φόβο της ωμής αλήθεια αντί την ανακούφιση ενός καλομαγειρεμένου ψέμματος.
Ζω για μια στιγμή που ακόμα δεν έχει έρθει.
Ήλπισα σε λάθος όνειρα που λάθος δεν ήταν, απλά ήταν περισσότερο παραμύθια και καλύτερα που έμειναν σε ενα κουτί.
Θυμάμαι εικόνες, μυρωδιές και συναισθήματα και αυτό κρατάει το άλμπουμ της ζωής μου ανοιχτό.
Ισοσταθμίζω το μέσα μου με το εξω του κόσμου.
Κοιτάζω και πλέον βλέπω.
Λυπάμαι για εκείνα που δεν έκανα.
Μετανιώνω που λυπάμαι και δεν παίρνω την απόφαση να τα κάνω ακόμα και τώρα.
Νυχτοπερπατώ και κλέβω σοκολάτα από το ντουλάπι όταν όλοι κοιμούνται.
Ξέρω πως τίποτα δεν διαρκεί για πάντα εκτός από την αιώνια αγάπη η οποία εξ'ορισμού απλά δεν τελειώνει.
Ορίζω τα όρια και τα ξεπερνώ μόνο αν αξίζει τον κόπο και με πλήρη συνείδηση της γραμμής που μόλις έσβησα.
Πηγαίνω αλλά δεν ακολουθώ.
Ρωτάω ακόμα και αν ξέρω πως δεν θα πάρω απάντηση.
Συμπληρώνω το σταυρόλεξο της ζωής μου με λέξεις που δεν βγάζουν νόημα, απλά και μόνο μου αρέσουν.
Τρέχω για να προλάβω τον χρόνο που τρέχει πιο γρήγορα από μένα αλλά ακόμα δεν με έχει ξεπεράσει.
Υψώνω τη φωνή μα καμιά φορά δεν ακούγεται μιλιά.
Φοβάμαι το σκοτάδι όταν στην άκρη δεν βλέπω φως.
Χρειάζομαι αλλά δεν εχω ανάγκη.
Ψάχνω και καμιά φορά, χωρίς να το ξέρω, ανακαλύπτω εκείνα που δεν είχα φανταστεί.
Ωριμάζω (ίσως) και δυσκολεύομαι (σίγουρα) να ξεπερνάω, να μη μιλάω, να αποδέχομαι...

Αφιερωμένο στη μαμά μου που γιορτάζει και στο μπαμπά μου που γιόρταζε...γιατί δεν μεγαλώνετε μόνο εσείς, μεγαλώνω κι εγω μέσα από εσάς και ορισμένα πράγματα ίσως τώρα να τα καταλαβαίνω λίγο καλύτερα...και ίσως τελικά να έχετε και δίκιο... ίσως! :)

Keep walking...

Ποιός είπε ότι...

ενα τόσο δα μπισκοτάκι δεν μπορεί να λύσει ακόμα και το πιο μεγάλο πρόβλημα?
Χμ...
Κανείς δεν θα μπορούσε να είναι τόσο παράλογος!

Με ενα ολόκληρο πακέτο δε...την ακους στερεοφωνικά, μασουλάς αργά αργά και μουγκρίζεις ευχαριστημένα! (έτσι μου είπανε, εγω δεν ξέρω από αυτά!)

Τελικά είναι αυτές οι μικρές απολαύσεις που κρύβονται σε -ιδανικά- μεγάλα κουτιά που κάνουν τη ζωή πιο όμορφη!

P.S. Ψιτ Nutellitsa...δεν σε αντικατέστησα, είναι ο ενθουσιασμός της νέας γνωριμίας που μιλάει!

Ενα "κλαψ" κι ενα "λυγμ"!

Χθές μελαγχόλησα...
Δεν μου ταιριάζει να μελαγχολώ...
Δεν ήταν ο καιρός...μου είχε λείψει μια στάλα...
Ήταν όλοι εκείνοι που γνώρισα πρίν χρόνια κι έχουν αλλάξει πια σελίδα...
Ήταν το σπίτι που ήταν πια γεμάτο με παιδάκια...
Με φωνές και ασυνάρτητες λεξούλες, με κλάμματα και εκνευρισμούς για ενα πλαστικό σπιτάκι που πολλοί διεκδικούσαν αλλά μόλις 2 χωρούσαν και άλλοι 10 έμειναν απ'εξω, με τους Mazoo and the Zoo vol.1 & 2 σε loop, με χυμένες πορτοκαλάδες, με πασαλειμμένα μουτράκια και δαχτυλάκια, με ποτηράκια και χαρτοπετσέτες της Ντόρας της εξερευνήτριας, με ποδηλατάκια, περπατούρες, μπιμπερό, καρότσια...
Με εκείνα που φοβόμουν κι όμως είναι πάντα εδω πλέον...
Γιατί κάποιοι μεγάλωσαν, γιατί κάποιοι έκαναν το επόμενο βήμα...
Κι εγω μελαγχόλησα...
Οχι γιατί φοβάμαι πια...
Αλλά γιατί δεν κατάφερα να δω τους φόβους μου να εξαφανίζονται, δεν πρόλαβα να δω την επόμενη σελίδα...
Δεν κράτησε πολύ...
Δυο φανάρια μετά και πάλι χαμογελούσαμε...
Χέρι χέρι και ολα θα γίνουν...
Έτσι δεν πάει?

Ετοιμάσου κοντή...

Αφού βρω σπίτι για τον Φρίξο μετά...πάμε για ορθοπεταλιές!
Εκεί να δεις στροβοτιμονιές και πανηγύρια!!!

p.s. Φωτογραφίες του υπεροχήματος (=υπέροχου+οχήματος!) θα ακολουθήσουν σύντομα!

Το πουλάω το σπίτι...

Επειδή όμως μετά δεν θα έχουμε που να μείνουμε και που να τριγυρνάμε στους δρόμους 2 δίποδα και άλλα 2 τετράποδα και δεν το ξέρει και η αγάπη και μπορεί να θυμώσει αν μπεί στο σπίτι και δει έναν άγνωστο με το σώβρακο στο σαλόνι και ποιός ξέρει τι θα βάλει με το νου του...

Για το λόγο αυτό λεω τελικά να πουλήσω το αμάξι!

Τον λένε Φρίξο, είναι γαλάζιος, είναι πεντάμορφος και πενταπέρατος με άριστους τρόπους! Μόλις 5.5 Απριλίων (οχι 55 μαρή! Τι είναι κάρο?) με άριστη γνώση της ιταλικής κουλτούρας, μοναδική αίσθηση ασφάλειας και κάτι κρατήματα να σου φύγει το κλαπέτο (απορία: από άποψη ανατομίας τι ακριβώς είναι το κλαπέτο και πόσο εύκολα φεύγει?)
Ο αδαμάντινος χαρακτήρας του ενισχύεται από 1400 κυβικά ανα ρόδας, cruise control να πηγαίνεις βόλτα αεράτα και τσαχπίνικα, δερμάτινα καθίσματα να μην ιδρώνουν τα μπουτάκια σου, air condition να μη σε τρώει η ζέστη (και μάλιστα άλλη θερμοκρασία ο ντραϊβερ άλλη ο κοου ντραϊβερ να μην τσακώνεστε ποιός θα ζεσταθεί ή ποιός θα κρυώσει περισσότερο), αυτόματες κλειδωνιές-καθρέφτες-πορτοπαραθύρια να μην κουράζεσαι με το χεράτο σύστημα, ABS, ABC, BBC, CBC...θες κ άλλα?
Πάνω από ολα όμως πρέπει να σου πω αναγνωστικό κοινό ότι ο Φρίξος είναι ανέγγιχτος! Ξένο αμάξι δεν έχει βάλει προφυλακτήρα πάνω του. Qιούρος με τα ολα του!
Καθώς λοιπόν ενα τέτοιο παιδί είναι κρίμα να μαραζώνει σε ενα σκοτεινό γκαράζ, καλείται όποιος/α ενδιαφέρεται να αφήσει σημείωμα και μερικά σοκολατάκια ή ενα κοκκινιστό στο ιστοκιβώτιο και θα επικοινωνήσουμε το συντομότερο δυνατόν!

Μούμπλε μούμπλε...

Αν κάθε Αύγουστο είναι παχιές οι μύγες τότε κάθε φθινόπωρο θα έχουν σοβαρό πρόβλημα να χωρέσουν στο τζήν τους!

Καλό μήνα!!!!

Summer...

Tell me it's not over...

(It's not over!)

Oh goodie!! Thanks so much my lovely self...it's always so nice to talk to you!

(yeah ok...psycho!)

Πάει και το τελευταίο προβατάκιιιιιιιιιιι!!!!!!

Τα λέμπεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε!!!!!!!!!

Το προβατάκι και το mojito!

Ο Ιωάννης ο Μπε

Το ενα προβατάκι πήγε στην παραλία και μέχρι πρίν από λίγο ήταν ακόμα εκεί.
Το άλλο προβατάκι πήγε κι αυτό στην παραλία και βρήκε το ενα προβατάκι και μέχρι πρίν από λίγο ήταν παρέα.
Το άλλο άλλο προβατάκι πήγε κι αυτό στην παραλία και βρήκε τα άλλα δυο προβατάκια και μέχρι πρίν από λίγο ήταν ολα μαζί στην παραλία μασουλώντας το δυόσμο από το mojito του δίπλα.
Το άλλο άλλο άλλο προβατάκι πήγε-φυσικά-και αυτό στην παραλία και βρήκε τα άλλα τρια προβατάκια να μασουλάνε το δυόσμο από το mojito του δίπλα κι επειδή δεν είχε χώρο να κάτσει στην πετσέτα κάρφωσε τα τρια προβατάκια στον δίπλα που του τρώγανε το δυόσμο από το mojito. Ο δίπλα πήρε στο κυνήγι τα τρια προβατάκια και το προβατάκι σπιούνος βρήκε χώρο στην παραλία, άραξε και είναι μια χαρά ακόμα και τώρα που μιλάμε.
Το προβατάκι που ξέμεινε είναι αυτό της φωτογραφίας με το ηλίθιο χαμόγελο το οποίο για να αντέξει την παραμονή του στο εργασιακό λιβάδι μασάει δυόσμο, πίνει ρούμι και σόδα, κρατσανίζει ζάχαρη και γλύφει lime με την ελπίδα οτι τα προαναφερθέντα συστατικά θα ομογενοποιηθούν σε ενα πρώτης τάξεως mojito, χωρίς να χρειαστεί γουδοχέρι καθώς αυτό μπορεί να αποτελέσει τελικά φονικό όπλο και το μικρό προβατάκι να καταλήξει στο μαντρί...με τα υπόλοιπα προβατάκια.

Κάτι δεν πάει καλά...

...είναι 1 το βράδυ και είμαι ακόμα στη δουλειά!
...είναι τέλος Ιουλίου και εχω ακόμα 2 γεμάτες εβδομάδες μέχρι να κλείσω την πόρτα του γραφείου πίσω μου με την άδεια ανα χείρας.
...είναι το πρώτο post μετά το καλοκαιρινό αποχαιρετιστήριο κι ενω η μουσική παίζει και η έμπνευση εξακολουθεί να είναι χαμένη στο παλιονησί της φωτογραφίας δεν εχω ούτε μια δική μου καλοκαιρινή φωτογραφία να ανεβάσω...ακόμα!
...είναι κουραστικές οι τελευταίες μέρες που δεν περνάνε και η συσσωρευμένη κούραση κάνει τα δύκολα δυσκολότερα!
...(μάλλον) είναι που μου λείπεις...

Υπομονή...
(=αρετή όταν τη διαθέτεις, αφορμή για νευρικό κλονισμό όταν την προτείνουν οι ηδη λουόμενοι και διακοπεύοντες, τελευταία ελπίδα σωτηρίας ώστε να μην γυρίσει το μάτι και τα κάνεις γης μαδιάμ! Υπομονή λοιπόν!)

Εξακολουθεί να αγνοείται η άτιμη!!!

...
Αλλά που θα πάει δεν θα γυρίσει να βάλει ενα πλυντήριο, να πάρει μια δεύτερη αλλαξιά ρούχα, να πληρώσει κανένα λογαριασμό που έχουν φτάσει στο ύψος τη Γκιόνας και απειλούν να την ξεπεράσουν??? Όταν γυρίσει θα της δώσω να καταλάβει! Μέχρι τότε όμως αποφάσισα να στείλω και το παρόν βλόγι για διακοπές να ξεκουραστεί, να μαυρίσει, να κάνει γνωριμίες, να πάρει τα πάνω του βρε αδερφέ!

Αν θα παω κι εγω μαζί? Οχι αγάπη μου...εδω θα είμαι μέχρι τις 8 Αυγούστου να φυλάω την πόλη μπας και πάει πουθενά. Αλλά που θα βρεί καλύτερα θα μου πείς!

Εν πάση (->κατόπιν υποδείξεως της - βάζω αντίχερα ναζιάρικα στα χείλη και κάνω το γνωστό κόλπο με το λοξό γλυκό κοίταγμα- φίλης decor) περιπτώσει, φιλοθεάμον κοινό σου εύχομαι να περάσεις πολυτρομερές διακοπές μέσα ή/και εξω από την τσιμεντούπολη, να μαυρίσεις από τον ήλιο, το νέφος ή από το κακό σου που θα βλέπεις τους άλλους να φεύγουν ενω εσυ θα παραμένεις ενταύθα και αν δεις την άτιμη βρες ενα τσουλούφι και σύρτην πίσω!

Σε γλυκοφιλώ στη μούρη και μέχρι το Σεπτέμβριο που θα τα ξαναπούμε-εκτός αν επιστρέψει η σουρτούκο ή κοσμοϊστορικά γεγονότα λάβουν χώρα όπως π.χ. μια ξαφνική Nutelloβροχόπτωση-να θυμάσαι να φοράς αντηλιακό γιατί τώρα που μίκρυναν οι συσκευασίες στο γιαούρτι-οικονομία του κώλου pardon κιόλας!-δεν συμφέρει να αυτογιαουρτώνεσαι!

Φιλιά φιλιά φιλιά...τραγουδιστά!

DJ βάλε την κασσέτα στο μαγνητόφωνο να παίζει και το νου σου μη μασήσει την κορδέλα!!!! Δεν έχουμε άλλη!!!!!!!!

MySpace Music Playlist at MixPod.com

Έμπνευση...αγνοείται!

...την έκανε η άτιμη με ελαφρά πηδηματάκια πρός άλλες παραλίες μαγικές και ξέμεινα εγω εδω να καθαρίζω τα αποτυπώματα που άφησε στην άμμο η πατουσάρα της! Όποιος και (ότ)αν την συναντήσει να της πεί να τσακιστεί να επιστρέψει στο κεφάλι μου διαφορετικά το παρόν ιστιοβλόγιο θα αυτοκτονήσει με Nutella! Α! Κι (ότ)αν αποφασίσει να διαβεί το κατώφλι να έχει σκουπίσει τα πόδια της γιατί θα εχω κάνει παρκέ!
Φχαρστώ!

Ρεαλιστικά...αδύνατον!

Και το έχει πει η Λαίδη Άντζελα..."έχτιζα παλάτια με νερό και άμμο, έπιασε βροχή τα'ριξε ολα χάμω"

Κάποιος μου είπε οτι το σύνθημα το Μαή του '68 ήταν το "είμαστε ρεαλιστές, ζητάμε το αδύνατο". Το βρήκα αντιδραστικό, επαναστατικό, και πάνω από ολα παντός καιρού. Έτσι κι εγω ως γνήσια ρεαλίστρια που (δεν) είμαι ζητάω τα εξής αδύνατα...και τα ζητάω δυνατά! Ακούει κανείς? Οχι? Δεν βαριέσαι εγω θα τα πω!

Λοιπόν έχουμε και λέμε...

Διακοπές εδω και τώρα!

Οικονομική αποκατάσταση δική μου και εκείνων που αγαπώ χωρίς πλέον άγχη και χωρίς να δουλεύουμε (Sakafiora my darling, εδω είσαι εσυ!)

Ως δια μαγείας απώλεια βάρους χωρίς στερήσεις με κύριο στοιχείο διατροφής τα γλυκά και τα παγωτά τα οποία θα προσδίδουν στην επιδερμίδα λάμψη και υγεία ενω παράλληλα θα ενισχύουν τον οργανισμό με τα θρεπτικά συστατικά που χρειάζεται ώστε να μεγαλώσω και να γίνω γερό παιδί χαρά γεμάτο. (Σημ. στο συγκεκριμένο σενάριο είμαι πάντα νεα πλήν ώριμη και παλεύω να μεγαλώσω αντί της πραγματικότητας που με βρίσκει να μεγαλώνω σε καθημερινή βάση ενω εγω αντιστέκομαι σθεναρά γατζωμένη από μια κολώνα φωνάζοντας "εγω δεν ήξερα ποιός είναι ο Michael Jackson, δεν τον πρόλαβα όταν γεννήθηκα!")

Αυτόματοποιημένο καθάρισμα του σπιτού που θα περιλαμβάνει καθημερινό ξεσκόνισμα, σκούπισμα, σφουγγάρισμα, τζάμια, πόρτες, παράθυρα, μπαλκόνια καθώς επίσης ΚΑΙ την άμμο των γατιών. Βέβαια θα μου πείς αν έχω - ρεαλιστικά - τόσα πολλά λεφτά θα εχω και μια Λεονί να με βοηθάει/φροντίζει/τα κάνει ολα για μένα αλλά...κατά βάθος είμαι παραδοσιακή νοικοκυρά και τα θέλω με τον τρόπο μου.

Ικανότητες μαγειρικής που θα ξεπερνούν το Μαμαλάκη, το σαμιαμίδι τον Jamie Oliver, τη Βέφα και τον Παρλιάρο μαζί. Ο έρωτας περνάει από το στομάχι και πολύ φοβάμαι οτι στη σχέση μας αυτή τη διαδρομή την παρακάμπτει!

Κι επειδή τώρα που τα ξαναδιαβάζω συνειδητοποιώ ότι γίνομαι πολύ υλίστρια και διαβάζει και η βαφτιστήρα, για την οποία είμαι σχεδόν σίγουρη ότι αποτελώ ηδη πρότυπο ζωής (οχι πες μου....σου κουνάει κανείς την κόκκινη αγελαδίτσα πιο ωραία από τη νονά?), προσθέτω υγεία, ευημερία και μακροζωία για εκείνους που αγαπώ! Οι υπόλοιποι να κάνουν τακτικά εξετάσεις!

Α! Να μην ξεχάσω κι εκείνη τη ρημαδοNutelloβροχή που εχω ζητήσει εδω και ενα χρόνο αλλά προκοπή δεν εχω δει.

Μανιφέστο οτι να'ναι αλλά μην ξεχνάτε οτι είναι Ιούλιος και τον Ιούλιο δηλώνω περιορισμένη εγκεφαλική λειτουργία με αραιές εκλάμψεις οι οποίες διαρκούν ελάχιστα και αφορούν βασικές ανάγκες επιβίωσης και τίποτα πιο ουσιώδες.

Πι Ες: Ο/Η Naf είπε...και η Ιο συμφώνησε: Το ξέρω οτι ζητάω πολλά αλλά νά κάτι τελεταίο: ανεξίτηλο-super fabulus manicure/pedicure/make up φερ έβερ???Ε?ΕΕ???

Απορώ πως το είχα ξεχάσει!!!!!!!! Τζήζους! Thank u ladies! Να βάλουμε και κομμωτηριακά ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (aka ανταύγειες, βαφή και χτένισμα ) χωρίς να χρειάζεται να πηγαίνουμε στα σαλόν ντε μπωτέ παρα μόνο για να πάρουμε λίγο τις άκρες ή θεωρείτε ότι είναι πολύ ρεαλιστικό για τα γούστα μας?

Είναι αυτό που λέμε...

ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΝΩ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Χάθηκα...

...κυριολεκτικά!

Είπα να ακολουθήσω άλλο δρόμο για το γραφείο σήμερα και χάθηκα στα στενά στους πρόποδες του Λυκαβηττού!
Το ένστικτό μου έλεγε αριστερά και ως συνήθως ήταν διαμετρικά αντίθετο από την κατεύθυνση που έπρεπε να ακολουθήσω οπότε βρέθηκα να σουλατσάρω εντός κι εκτός Κολωνακίου αναζητώντας τα επι τα αυτά!
Κι ενω ήταν σχετικά πρωί ο ήλιος βαρούσε ανελέητα, κι ενω οι περαστικοί μου έλεγαν οτι έπρεπε να γυρίσω πρός τα πίσω και να κάνω δεξιά εγω το χαβά μου πήγαινα ευθεία...έχοντας φυσικά στρίψει αριστερά!
Κι όμως στη στροφή επάνω κι αφού βρέθηκα αρκετά πιο πάνω από οσο θα έπρεπε (αφού ανέβηκα με δόξα και τιμή μια ανηφόρα στη διάρκεια της οποίας σιχτίρισα τα Κολομβικά μου ένστικτα που είναι και λανθασμένα!) είδα την Αθήνα από ψηλά και οχι στην ευθεία.
Είδα παλιά σπίτια με τα σημάδια του χρόνου να κρέμονται στα μπαλκόνια τους, κι άλλα ανακαινισμένα να κρατάνε κάτι από τη δόξα του παλιού και τη μόδα του καινούριου.
Είδα κυρίες "βέρες Κολωνακιώτισες" με πέρλες και φαρδιά καπέλα να βγάζουν τα μικρά πατσαβουράκια τους βόλτα, να τα σέρνουν στο πεζοδρόμιο κάτω από έναν Αθηναϊκό ήλιο που έβραζε, κι όμως εκείνες με τον αέρα μιας κάποιας διαχρονικής αριστοκρατίας περπατούσαν δίπλα μου σαν αερικά σκορπώντας Μυρτώ λεμόνι στο πέρασμα και την καλημέρα τους.
Είδα το δρόμο που ανεβαίνει στο θέατρο του Λυκαβηττού και θυμήθηκα όλες εκείνες τις συναυλίες για τις οποίες εχω ξεποδαριστεί και ξεσανδαλωθεί (γιατί καλό το σανδαλάκι κοπελιά αλλά οχι όταν πρόκειται να ανέβεις τρέχοντας τον χωματόδρομο γιατί ακούς ηδη τον Αλκίνοο να τραγουδάει τις πρώτες νότες από τον "Προσκυνητή" και είσαι και κουλτουριάρα ωρες ωρες!) αλλά κάθε φορά άξιζε τον κόπο...ασε που το κατέβασμα σε πάει από μόνο του!
Είδα ενα κιούτικο μαγαζάκι το οποίο χρονολογείται από το 1950 και πουλάει χειροποίητα καράβια σε διάφορα μεγέθη, από εκείνα που ακόμα και τώρα στολίζουν τα Χριστούγεννα αντί δέντρου (ψιτ kyrios Dot, φέτος κι εμείς παπόρι θα στολίσουμε οπότε το δέντρο μπορείς να το ανακυκλώσεις!)
Μετά από κύκλους επί κύκλων έφτασα στο γραφείο με καθυστέρηση μιας κάποιας ώρας και με την δικαιολογία "χάθηκα" στο στόμα. Το παράξενο είναι οτι με πίστεψαν...
Τελικά, η Αθήνα που μισώ να αγαπώ, η Αθήνα που με κουράζει κι ολο θέλω να φεύγω, η Αθήνα που μου λείπει όταν φεύγω και όταν επιστρέφω για λίγο με ανακουφίζει, η Αθήνα στην οποία μεγαλώνω και ζω, η Αθήνα με το πολύ τσιμέντο και το τόσο λίγο πράσσινο, αυτή η Αθήνα με μάγεψε ακόμα μια φορά.
Είναι αυτό που λέμε "παράξενη πόλη"...?