Και να που γύρισα...

...έστω και νωρίτερα από οσο θα ήθελα, εστω και αργότερα από οσο θα έπρεπε!

Μικρές αλήθειες ενός καλοκαιριού που πέρασε αλλά συνεχίζεται... χωρίς σειρά προτεραιότητας, χωρίς σειρά σπουδαιότητας. Χωρίς κουτάκια...

Σας αποθύμησα...όλους!
Ξεκουράστηκα.
Ταξίδεψα στο Πήλιο, τη Σκιάθο, τη Σκόπελο και την Αλόνησο.
Κολύμπησα στη Σκάτζουρα, την Κυρα Παναγιά, τη Γιούρα και την Περιστέρα.
Είδα φώκιες...2+1 όταν κοιμόμουν.
(Αν και μέγας χέστης) Βούτηξα με μάσκα και αναπνευστήρα και χάζεψα το βυθό με όπλα έναν ενθουσιασμό για ότι βρισκόταν εκεί κάτω και με παρακολουθούσε να το αναζητώ, μια απίστευτη γαλήνη σε γαλάζιο φόντο και...πρακτικά μια παρέα από άλλους 7 αναπνευστήρες να μου δείχνουν το δρόμο.
Ικανοποίησα την πείνα μου με...πείνα (=τεράστιο οστρακοειδές σαν μεγάλη αχοιβάδα το οποίο κρύβει απίστευτο μεζεδάκι. Αν το κάνεις στο τηγάνι με σκορδάκι, λεμόνι και λίγο κρασί θα γλύφεις και τα δάχτυλα των ποδιών σου!) από τα ικανά χεράκια του Θωμά!
Έμεινα άπλυτη 4 μέρες...με ενα μαγιώ, ενα παρεό και μπόλικο αλάτι. Ούτε μια στιγμή δεν ένιωσα βρώμικη. Την 5η μέρα κατανάλωσα 22 λίτρα νερού για να πλυθώ! :)
Διάβασα υπέροχα βιβλία της Πωλίνα Σίμμονς μετά από προτροπή της Naf.
Με έπιασε νευρικό γέλιο μέσα σε ενα dinky που δεν έλεγε να πάρει μπροστά με τίποτα (tip: τέρμα το γκάζι σαν τα παλιά αυτοκίνητα!!!!) στο λιμάνι της Αλονήσου, ενα βράδυ που ολα πήγαιναν στραβά αλλά στο τέλος δέσαμε πριμάτσες σε μια γοργόνα και έναν καπετάνιο.
Είδα Πανσέληνο και μετά από λίγο το φεγγάρι χάθηκε...σε ενα βράδυ.
Έβλεπα το φεγγάρι να βγαίνει κάθε βράδυ.
Έμαθα ότι ο βορράς έχει στα δεξιά του την Ανατολή και για πρώτη φορά περίμενα το φεγγάρι να βγεί από τη σωστή μεριά! :)
Κοιμήθηκα μετρώντας κύμματα.
Ξύπνησα με βουτιές.
Είδα σάλπες και έναν κουτσό αστερία.
Ψαρέψαμε με ψωμί, γαλοπούλα, φλούδες από καρπούζι και πεπόνι. Ότι πιάναμε το αφήναμε και τα ψάρια θα μας θυμούνται για περισσότερο από 3''!
Περπάτησα ξυπόλητη και έχει μείνει στις πατούσες μου σημάδι ανεξίτηλο κάθε λιμάνι που πιάσαμε.
Μαύρισα όσο μου επιτρέπουν τα αποθέματα μελανίνης μου και ξεφλούδισε η μύτη μου.

...

Μετά από 1 εβδομάδα εν πλω, η στεριά κουνάει ενω το 1ο πρωινό σηκώθηκα από το κρεβάτι και ονειρευόμουν τη βουτιά που θα έκανα για να ξυπνήσω. Τελικά βολεύτηκα με ενα ντουσάκι και ενα μικρό παράπονο.

Μια τελευταία αλήθεια-επίλογος και συγχρόνως πρόλογος μιας νέας αρχής...κατά ενα περίεργο τρόπο χαίρομαι που γύρισα.

Συνταξιδιώτες μου στο "no stress" ήταν χαρά μου που ορτσάραμε και ποδίσαμε παρέα.

Για όλους τους υπόλοιπους...καλώς σας βρήκα και καλή συνέχεια να έχουμε! :)