Manu Chao: ένας γαλλοκαταλανός ροκάς...

...που δεν γίνεται να μην σε ξεσηκώσει!
Τραγουδάει με χαρακτηριστική φρεσκάδα μια μουσική που δύσκολα κατηγοριοποιείται και κινείται μεταξύ έθνικ, γαλλικής μπαλάντας, ρέγκε και …παιδικών τραγουδιών. Σαν γνήσιο "παιδί" παίζει, πηδάει πάνω κάτω, χτυπάει το μικρόφωνο στο μέρος της καρδιάς και μετατρέπει τα τραγούδια του σε καρδιογράφημα πότε ήρεμο σαν να ρεμβάζεις πάνω σε σύννεφο και πότε αναστατωμένο σαν να παλεύεις με τα δαιμόνια του κόσμου που ο ίδιος προσπαθεί να αλλάξει.
Έχει έντονα πολιτικοποιημένο στίχο (αν καταφέρεις να τον καταλάβεις ή πας "διαβασμένος" καθώς τραγουδάει στα γαλλικά, τα Ισπανικά, τα Αραβικά και τα Αγγλικά, πολλές φορές μέσα στο ίδιο κομμάτι), κοροϊδεύει τον George Bush και λατρέυει τους Έλληνες! Grecia para sempre φώναζε λίγο πρίν φύγει από τη σκηνή για 5η φορά (οχι δεν τον αφήναμε να σταματήσει) και το κοινό παραληρούσε.
Μετά τον Roger Waters ήταν η επόμενη συναυλία όπου είδα τόσο πολύ κόσμο μαζεμένο στο TerraVibe το οποίο και ταρακουνήθηκε! Άνθρωποι κάθε ηλικίας, κάθε μουσικής/ενδυματολογικής προτίμησης μαζεύτηκαν και μετά την Patti Smith, την οποία δυστυχώς δεν προλάβαμε να δούμε αλλά ακούσαμε να τραγουδάει Because the night και για λίγο ρομαντζάραμε διακριτικά, κανείς δεν σταμάτησε να χορεύει, να πηδάει πανω κάτω, να γίνεται ενα με το ρυθμό που ο ίδιος και οι Radio Bemba Sound System πρόσταζαν.
Δεν θα το κρύψω, όλοι είμασταν σε μια ευφορία...μια χαρούμενη ατμόσφαιρα. Σε αυτό φυσικά συνέβαλλαν οι "ποικιλλίες" όλου του κόσμου που είχαν μαζευτεί και δημιουργούσαν ενα σύννεφο πάνω από τα κεφάλια μας, μέσα στα ρουθούνια μας και τρύπωναν ακόμα πιο μέσα στον εγκέφαλό μας. Ενα ελαφρύ αεράκι που φυσούσε που και που καθάριζε λίγο την ατμόσφαιρα ώστε το νεο "κύμα" να μας βρεί λίγο πιο αποτοξινωμένους και έτοιμους για νέα "ταξίδια" υπό τις μελωδίες μιας κιθάρας που κυριολεκτικά μας καθήλωνε.
Προσωπικά η συναυλία θα μου μείνει αξέχαστη, παρά το γεγονός ότι ποτέ δεν ήμουν φανατική θαυμάστρια του Manu Chao. Δηλαδή ok me gustas αλλά μετά από χθές me gustas ακόμα περισσότερο! Μοναδικό "παράπονο"...δεν είπε το Me llaman Calle αλλά δεν βαριέσαι, είπε τόσα με τη φωνή και άλλα τόσα με τη γλώσσα του σώματος που τελικά δεν αφήνει περιθώρια για παράπονα!
Σε μια συνέντευξή του είχε ζητήσει να μην τον αποκαλούν ηγέτη γιατί οι ηγέτες διαφθείρονται. Οι ηγέτες ομως εμπνέουν κι εκείνος χθές ήταν σίγουρα μια πηγή έμπνευσης για όλους μας.