Την Πέμπτη δεν κρατιέμαι...

...και όλη μέρα κατουριέμαι!

Αυτό άκουσα στην τράπεζα σήμερα οσο περίμενα στην ουρά να εξυπηρετηθώ! Θεϊκή ατάκα και εκείνη τη στιγμή με εξέφραζε απόλυτα!

Διότι όταν περιμένεις με τις ώρες μαζί με άλλους 30 μπροστά και άλλους 30 από πίσω να μουρμουράνε, όλες οι βιολογικές σου ανάγκες ξυπνάνε. Έτσι πεινάς, νυστάζεις, θες να πας στο μπάνιο και εν γένει θέλεις να κάνεις ολα οσα δεν μπορείς.
Τι κάνεις λοιπον? Θα σου πω. Βρίσκεις τον φαινομενικά πιο ανυπόμονο και τον μπριζώνεις ώστε να ξεκινήσει ο φραμπαλάς να περάσει η ώρα. :)

Το σημερινό θύμα ήταν σε απόσταση αναπνοής και δεν χρειάστηκε να κάνω πολλά. Με το που μπήκε μέσα, οριοθέτησε το χώρο του ("ποιός είναι τελευταίος? Εσείς? Είμαι από πίσω σας") και κάθησε σε μια γωνία. Γύρω στα 50, ίδρωνε, φυσούσε ξεφυσούσε και έκανε αέρα με μια ζενιάλ βεντάλια φούξια με κάτι λέλουδα μωβ. Chic σου λέω!

Κάποια στιγμή κι ενω η ουρά έχει σταματήσει να προχωράει βγάζω ενα μακρόσυρτο "ουυυυυυυυυυυφ" δήθεν άνευ λόγου και αιτίας. Αυτό ήταν! Το "ουφ" το δικό μου άστραψε στα εγκεφαλικά κύτταρα του κυρίου ο οποίος αναπήδησε με τη βεντάλια στο χέρι και άρχισε να πηγαίνε περα δώθε.
"Τι κατάσταση είναι αυτή? Θα πεθάνουμε για να πληρώσουμε εναν λογαριασμό (την εφορία του ήρθε να πληρώσει αλλά δεν βαριέσαι, ας το λέμε λογαριασμό είναι πιο ανώδυνο!) μόνο 2 ταμεία είναι ανοιχτά και είμαστε τόσοι χριστιανοί εδω!"

Την κατάσταση σπέυδει A.S.A.P να σώσει ο κύριος διευθυντής!
Μια απίστευτη προσωπικότητα που τα έχει καλά με όλους. Κατανοεί τα προβλήματα κάθε κυρίας της οποίας το παιδί δεν πέρασε στις Πανελλήνιες και τώρα σπουδάζει στα εξωτερικά και πρέπει κάθε μήνα να του στέλνει 1000€ γιατί "Tι να κάνει το πουλάκι μου έχει αναγκες!" (ακριβό πουλάκι κανατε μανδάμ, την επόμενη φορά πάρτε ενα καναρινάκι να σας τραγουδάει κιόλας...τσάμπα!) και κάθε καημένου που έχει πάρει 1-2-3 δάνεια τα οποία δεν μπορεί να πληρώσει εγκαίρως και του βάζουν οι "κακοί" της τράπεζας αδικαιολόγητους τόκους για μια ημέρα καθυστέρησης! (Κύριέ μου, άλλοι και άλλοι αυτη τη "μια μέρα καθυστέρησης" την πληρώνουν μια ζωή κι εσείς σκάτε για ενα τόσο δα μικρό επιτοκιάκι? ήμρτον!)

Ο φοβερός αυτός διευθυντής λοιπόν ήρθε να φέρει την Ειρήνη (καλώς με!) Με λάθος τρόπο!
"Έχετε απόλυτο δίκιο αλλά πρέπει να καταλάβετε ότι πολλοί συνάδελφοι λείπουν με άδεια και...". Στο άκουσμα της λέξης "άδεια" ο κύριος από πίσω είχε μεταφερθεί 3 κυρίες και 5 παππούδες μπροστά και ήταν ηδη σε θέση μάχης!
"Κι επειδή εσείς κάνετε διακοπές εμείς θα πρέπει να περιμένουμε με τις ώρες να μας τρώει η ζέστη? (το air condition στο φουλ, λίγο ακόμα και θα φεύγαμε με κρυοπαγήματα!) Κι εμείς θα θέλαμε να είμαστε σε κάποια παραλία με το αμόρε μας (αχου αχου που είναι και της σχολής J'adore!) αλλά είμαστε ακόμα εδω να πληρώνουμε τους λογαριασμούς (εφορία είπαμε!) και να μας τρώει το λιοπύρι! Φυσάει κιόλας! (άσχετο!)"

Ο κύριος διευθυντής εχει σταυρώσει τα χέρια του στο στήθος, έχει πάρει το ύφος "σας καταλαβαίνω απόλυτα-έχετε δίκιο-σας εχω γραμμένο-πότε θα φύγω να γλιτώσω γαμώ το Οικονομικό μου Πανεπιστήμιο μέσα!" και κουνάει το κεφάλι του πάνω κάτω.
"Σας παρακαλώ να ηρεμήσετε. Έχετε δίκιο αλλά θα πρέπει να κάνετε υπομονή. Εκτός αν υπάρχει θέμα υγείας που να επιβάλει την άμεση εξυπηρέτησή σας, διαφορετικά θα πρέπει να περιμένετε στην ουρά όπως οι υπόλοιποι".

Έλαμψε ο κύριος και θυμήθηκε ότι έχει πίεση! Και το είπε με τόση χαρά λες και κέρδισε το Τζόκερ με δώρο το πιεσόμετρο!
"Είμαι υπερτασικός" αναφώνησε και μετά βίας συγκράτησε το "γιούπι".
Κι εκεί κάπου άρχισαν τα παράπλευρα όργανα...Με ενα στόμα μια φωνή άρχισαν όλοι να παραθέτουν τα προβλήματά τους.

"κι εγω εχω πίεση"
"εγω εχω την καρδιά μου"
"εχω ηλικιωμένο άνθρωπο σπίτι"
...

και ο υπερτασικός κύριος μουγκάθηκε απότομα καθώς ως φάνηκε ουδείς ήταν διατεθημένος να δώσει την πολύτιμη θέση του.

Ο κύριος διευθυντής είπε ενα μαραμένο "δυστυχώς..." γύρισε την πλάτη του και επέστρεψε στο γραφείο του με τις μπλιμπλικοοθόνες να αναβοσβήνουν.

Ο υπερτασικός κύριος μουρμούρισε κάτι που ακούστηκε σαν "γκρμαλστοδιαολογκρ" και βάλθηκε να κοιτάει τον λογαριασμό (εφορία!) ενω ο υπόλοιπος λαός, αφού είπε τον καημό του και ηρεμήσε λούφαξε στην ορθοστασία του και συνέχισε να περιμένει.

Με αυτά και με εκείνα ήρθε και η σειρά μου...

Τελικά, η ώρα περνάει ευχάριστα όταν έχεις έναν κύριο και έναν λαό που θέλουν απλά να πάρουν ο ένας τη θέση του άλλου στην ουρά, ανάλογα με το ποιός είναι πιο μπροστά!

Α! Μην ξεχνιόμαστε...Πέμπτη είναι...και πέρασε!