Η dot η τραγουδιάρα η τσαχπίνα!

Η βλογοκοινότητα έχει ενα γιατρό που δεν παίρνει φακελάκια, διαθέτει ασθενοφόρο του κεφιού που κάνει ιου ιου ιου (...) και πολλά άλλα που δεν μπορώ καν να απαριθμήσω. Τώρα, πώς είναι δυνατόν επιστήμονας άνθρωπος να προσκαλεί σε παίγνιο την αφεντιά μου προκειμένου να καταστρέψω το ρεφραίν ενός κάποιου άσματος ζητώντας εμέσως πλήν σαφώς το εν λόγω άσμα να είναι του φτουκακα Φοίβου Αντιγραφωταπαντακαιτακανωεπιτυχιες, αυτό μετά βίας το αποδέχομαι απλά και μόνο γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται στη ζωή αυτή και εν πάσει περιπτώσει αχρείαστος να είστε γιατρέ μου!

Τσίμπησα λοιπόν το γνωστό ασματάκι της Κοκκίνου "Μωρό μου καλοκαιρινό" και μετά τις χθεσινές Mini φωτιές η έμπνευση με οδήγησε στο εξής...

Σου υπόσχομαι αυτό το καλοκαίρι
να’ναι ενα απ’τα πιο μοιραία
για τον Υμηττό μωρό μου
Στάχτη και μπούρμπερη την Αττική
Θα κάνουμε εμείς παρέα
Είν’ τ'ονειρό μου
Ωραία, ωραία με γκαζάκια και παρέα
μαζί σου θα'μαι
ποιά θέα ποιά θέα,
καπνούς και τσίκνα ως την Τερψιθέα
ωραία που θα περνάμε εμείς οι δυο
Βιλίτσα πάνω θα χτισωωωωωωωωωωω

Χωρίς μάλιστα να θέλω να φανώ παραπάνω ενθουσιώδης από οσο πρέπει, το ασματάκι αυτό ενδεχομένως να "ντύσει" μουσικά το νεο διαφημηστικούλι του Υπουργείου Περιβάλλοντος Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων που θα σκάσει σαν γκαζάκι κάπου εκεί μετά τις πολλές φωτιές και λίγο πριν την "αναγκαστική" απαλλοτρίωση! Διότι κατά βάθος είμαστε οικολογικά ευσυνείδητοι, απλά αυτή μας την ιδιότητα την έχουμε σε λανθάνουσα (και λανθασμένη) μορφή!

Doctor, ευχαριστώ για την πρόσκληση και καλώ όποιον καλίφωνο επιθυμεί από το blogroll στα αριστερά να μας κελαηδήσει!

The shadow of the wind by Carlos Ruiz Zafon

Το μοναδικό βιβλίο που εχω διαβάσει 2 φορές, μια στα αγγλικά και μια στα ελληνικά και νομίζω ότι θα υπάρξει και τρίτη...στα ισπανικά? Θι...που λέει ο λόγος βρε !

Επίσης είναι το μοναδικο βιβλίο του οποίου δεν διάβασα το τέλος όπως κάνω συνήθως και για το οποίο με κρίνουν γνωστοί και φίλοι (αφού ποτέ δεν αποκαλύπτω το τέλος, εσάς τι σας νοιάζει και χτυπιέστε πάνω από το κεφάλι μου???) :)

Κατά τη γνώμη μου είναι από τα πιο ωραία μυθιστορήματα που έχουν πέσει στα χέρια μου...έτσι για να μην είμαι απόλυτη και πω ότι είναι από τα πιο ωραία μυθιστορήματα που έχουν γραφτεί!
Κι επειδή ψάχνοντας για άσχετα βρίσκεις τα πλέον σχετικά, ανακάλυψα μόλις χθές ότι ο Carlos Ruiz Zafon, συγγραφέας του εν λόγω βιβλίου, έχει συνθέσει μουσική, σε πιάνο κυρίως, για κάθε κεφάλαιο ξεχωριστά και ο συνδυαμός των 2 είναι μαγικός.

Και για να το τραβήξω λίγο παραπέρα, αν επισκεφτεί κανείς και τη Βαρκελώνη όπου και διαδραματίζονται τα γεγονότα, νομίζω ότι εύκολα θα νιώσει ότι γίνεται μέρος της ιστορίας και ψάχνει με τον Daniel Sempere τη λύση του...των μυστηρίων. Αν πάλι η Βαρκελώνη είναι ακόμα ανάμεσα στους μελλοντικούς προορισμούς πολλών, όποιος επιθυμεί μπορεί να κάνει μια e-βόλτα στα μέρη από τα οποία μας περνάει ο συγγραφέας με ενα απλό κλικ.

Αν κάποιος θέλει πληροφορίες σχετικά με το βιβλίο (αν και καλύτερα απλά να το διαβάσει χωρίς πολλή σκέψη και φιλοσοφία) μπορεί να χώσει τη μύτη του εδω. Για τη μουσική το Link είναι εδω...

Για όποιον το πάρει απόφαση...njoy! :)

Next life please!

Παρατηρώ τα γατιά μας...

Το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας το παιρνούν κάπως έτσι...--->


ή...κάπως έτσι...--->


Στις μεγάλες χαρές, μας ρίχνουν ενα βλέμμα τύπου "πόσο χαζή είσαι τελικά?" --->


Ενω κάτι πρωινά σαν σήμερα είμαι σίγουρη ότι πάνω από το κεφάλι τους υπάρχει συννεφάκι που λέει "θα κατέβω κάτω και θα σου τσακίσω τα παϊδια αν με ξαναξυπνήσεις χωρίς να θες να με ταϊσεις και σταμάτα τα γούτσι γούτσι όση ώρα σου μιλάω σοβαρά!"--->

Τελικά, στην επόμενη ζωή μου θα ήθελα να γεννηθώ γατί και να βρω μια σαν και του λόγου μου να με φροντίζει! Ακούς Εσυ εκεί πάνω??? Γ-Α-Τ-Ι!!!! Μερσι! Α! Μην ξεχάσεις να τροποποιήσεις και τη σχέση μου με τα θαλασσινά ναι? Γύρνα το κουμπί από το "fish are friends, not food" στο "fishy yamie" αλλιώς θα πεθάνω από την πείνα πρίν καν γεννηθώ! Και πάλι Μερσι και τα δέοντα στην οικογένεια!

Απορίας άξιο...

Τί γίνεται με τον χρόνο? Γιατί περνάει έτσι γρήγορα και δεν προλαβαίνω ούτε ανάσα να πάρω?
Γιατί οι μέρες μοιάζουν ίδιες?
Γιατί ενω αποζητάμε χρόνο για μας, όταν τον βρίσκουμε ψάχνουμε την έξοδο κινδύνου να φύγουμε τρέχοντας?
Γιατί οι φιλίες έχουν γίνει εύθραυστες?
Γιατί οι άνθρωποι αποφασίζουν πιο εύκολα να φύγουν από το να μείνουν?
Γιατί η θεωρία απέχει τόσο από την πράξη?
Γιατί δεν χαμογελάμε? Γιατί κοιτάζουμε περίεργα όποιον χαμογελάει?
Γιατί είμαστε καχύποπτοι? Γιατί φοβόμαστε?
Γιατί δεν αφήνουμε τα πράγματα να έρθουν όπως είναι και θέλουμε πάντα να επεμβαίνουμε στη μοίρα μας όταν ξέρουμε ότι δεν είμαστε πιο δυνατοί από το περωμένο μας?
Γιατί παίρνουμε τις λάθος αποφάσεις γνωρίζοντας εκ των πρωτέρων το λάθος?
Γιατί στο ενδεχόμενο μια δεύτερης ευκαιρίας δρούμε ακριβώς όπως της πρώτη φορά?
Γιατί απορούμε με οσα μαθαίνουμε για τους άλλους και δεν μας κάνει εντύπωση ότι ανακαλύπτουμε για τον εαυτό μας καθημερινά?
Γιατί λέμε αλλά δεν κάνουμε? Γιατί άλλα λέμε και άλλα κάνουμε?
Γιατί έχουμε απωθημένα αντί για εμπειρίες?
Γιατί ακούμε αυτά που θέλουμε και κλείνουμε τα αυτιά μας στα υπόλοιπα?
Γιατί χάνουμε το χρώμα μας και γινόμαστε ίδιοι?
Γιατί δεν εμπιστευόμαστε ούτε τον εαυτό μας?
Γιατί δεν ερωτευόμαστε με πάθος?
Γιατί βολευόμαστε σε σχέσεις, καταστάσεις, εικόνες και γεγονότα που δεν μας ικανοποιούν? Γιατί αφήνουμε άλλους να κάνουν κουμάντο στη ζωή μας?
Γιατί κατηγορούμε τους γύρω και ποτέ τον εαυτό μας για τα λάθη μας?
Γιατί επιλέγουμε τη λογική όταν το συναίσθημα είναι οδηγός?
Γιατί ζητάμε το λόγο όταν ο λόγος δεν μας πέφτει?

Και τελικά, γιατί πέρασε η Ισπανία στο Euro και δεν την έπαιξα στο στοίχημα?

Στην πραγματικότητα με εκνευρίζουν αυτές οι απορίες. Δεν ζητάω απαντήσεις...για την ώρα απλά κάνω απολογισμό των ερωτήσεών μου με την ελπίδα ότι θα με κρατήσει απασχολημένη αυτή η διαδικασία και δεν θα χρειαστεί να έρθω αντιμέτωπη με την αλήθεια που από επιλογή (μου? μάλλον!) κρατάω κρυφή...από εμένα!

Αρα...γιατί ψάχνω? Και όταν βρω τις απαντήσεις πόσο πιο πολύ θα εχω μεγαλώσει? Και θα έχει πια αξία, ή νέου είδους και σοβαρότητας προβληματισμοί θα έχουν σκαλώσει τον εγκέφαλό μου ακόμα μια φορά?
Μήπως τελικά αρνούμαι να μεγαλώσω? Μήπως τελικά βολεύομαι με τις απορίες μου? Μήπως τελικά οι απορίες μου είναι και το διαβατήριό μου για την παραμονή σε αυτό τον κόσμο και οι απαντήσεις θα με απελάσουν?

Καλημέρες απορημένες σε όλους και καλή εβδομάδα να έχουμε!!!!!!
:) :) :) :)

p.s.1 Blackie is back! Still in need of a home!!!! Help!!!

p.s.2 (...και πιο σημαντικό!) Επειδή στην πραγματικότητα μεγαλώνω και μαζί με μένα μεγαλώνεις κι εσυ (οσο και αν δεν το θές και επιμένεις να θολώνεις τα νερά σχετικά με την ηλικία σου!) κι επειδή παρά τα οσα δεν σου λέω ξέρεις περισσότερα και από εμένα την ίδια, κι επειδή όπως πολύ σωστά λες κ επιμένεις "εσυ με γέννησες", κυρία μαμά μου, σήμερα που γεννεθλιάζεις σου εύχομαι να είσαι πάντα χαμογελαστή, έτσι όπως είσαι από την πρώτη μέρα που με είδες. Να με χαίρεσαι λοιπόν! :)

α! κι επειδή ο Πάριος ακόμα δεν είναι στο ρεπερτόριο του βλογίου, σου αφιερώνω Amy McDonald "This is the life" για όλες εκείνες τις φορές που απαντήσαμε η μια στην άλλη ότι όντως...έτσι είναι η ζωή!

Thinking this is the life
And you wake up in the morning and you're head feels twice the size
Where you gonna go? Where you gonna go?
Where you gonna sleep tonight?

10+1 άπλυτα στη φόρα!

Μετά την παταγώδη ήττα του καλού μου Mahler από τον γιατρό της βλογόσφαιρας αποφάσισα να του κάνω το χατήρι (τσώπα τσώπα μη μου κλαίς...μπούκωσε με λίγη σοκολατίτσα ακόμα!) και να παίξω το παιχνιδάκι στο οποίο πολύ ευγενικά με προσκάλεσε επειδή λύσιαξε από το κακό του που πήγα στο Τσούριχ!

Ιδού λοιπόν τα 10+1 άχρηστα πράγματα για την αφεντιά μου:

1. Φόρεσα για πρώτη φορά γυαλιά ηλίου στα 24...μέχρι τότε περπατούσα με το δεξί μάτι μισόκλειστο αλλά διαβεβαίωνα του πάντες ότι ήμουν μια χαρά, γεγονός το οποίο όλως παραδόξως ίσχυε!
   
2. Μου έχουν κλέψει 2 φορές το κινητό, εχω πνίξει άλλα 2 ενω μια συσκευή ακόμα αγνοείται.
   
3. Όταν ήμουν μικρή έβαλα τον κατα 4 χρόνια νεότερο αδερφό μου να φάει ενα μπαλόνι το οποίο μόλις είχα σκάσει ώστε να τον κάνει κι εκείνον τσακωτό η μαμά και να του δώσει μερικές ξυλιές όπως είχε κάνει και σε μένα λίγη ώρα νωρίτερα. Τελικά ο μικρός με κάρφωσε και πάλι εγω τις έφαγα!
4. Όταν κάτι δεν το καταλαβαίνω (story of my life κοπελιά!) η φράση "what the fuck" κολλάει στον εγκέφαλό μου (?) και παίζω νευρικά με τη μύτη μου.
5. Δεν εχω καθόλου προσανατολισμό...ανατολή, δύση, βορράς, νότος ολα τα ίδια είναι βρε!
6. Είμαι αγεωγράφητη...τελείως όμως!
7. Στα ταξίδια (μακρινά και κοντινά) ζαλίζομαι στις στροφές οπότε κοιμάμαι συνέχεια με αποτέλεσμα να ξέρω από που φεύγουμε και πρός τα που πάμε αλλά όχι τα ενδιάμεσα.
8. Αλλάζω το γραφικό μου χαρακτήρα ανάλογα με τη διάθεσή μου.
9. Όταν ήμουν μικρή δήλωνα ότι θα παντρευτώ τον Risk Astley (Never gonna give you uuuuuppppp, never gonna let you down, never gonna go round and round and desert you...πχοιότητα!)
   
10. Δεν μπορώ με τίποτα να φάω μπρόκολο, κουνουπίδι, αγκινάρες και σχεδον ολα τα οστρακοειδή.

+1...

Στο δρόμο διαβάζω με αποτέλεσμα να πέφτω πάνω σε ανθρώπους και κολώνες...ζητάω συγνώμη από όλους ανεξαιρέτως!!

Τώρα που το σκέφτομαι, τα 5, 6, 7 και 10 πρέπει να τα ξέρετε διότι πες ότι πάμε ενα ταξιδάκι βρε αδερφέ ...εχω ξεκαθαρίσει τη θέση μου ώστε να μην βασίζεστε στις γεωγραφικές μου γνώσεις, στον ανύπαρκτο προσανατολισμό μου, να μην παίρνετε απότομα τις στροφές ώστε να μην ξυπνήσω και σε καμία περίπτωση να μην κάνουμε στάση για φαγητό σε μαγαζί που έχει μόνο...μπρόκολο, κουνουπίδι, αγκινάρες και σχεδον ολα τα οστρακοειδή (αν υπάρχει τέτοιο μαγαζί πρέπει να αλλάξει επειγόντως μάγειρα! Θείτσα do something!)

Για να μην χώσω κανέναν με το ντε και το καλά όποιος επιθυμεί να μας απαριθμήσει τα 10+1 ράμματα της βιζόν του/της παρακαλώ όπως ξεκινήσει...

La La La I love this Chocoland!

...Λίγο μετά την ήττα από την Σουηδία και λίγο πρίν την ήττα από τη Ρωσία, ήρθε η πολυπόθητη επίσκεψη στην σοκολατοχώρα (=Ελβετία) για να ανανεωθεί το ενδιαφέρον μας γύρω από το Euro 2008.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή όμως...κάτσε να τσιμπήσω και λίγο σοκολατίτσα για να πάρω ενέργεια!

Λίγο μετά το Πάσχα κι ενω μνημονεύουμε ακόμα τη Βαρκελώνη αποφασίζει η αγάπη να πάρει μέρος σε ενα διαγωνισμό γνωστής μάρκας λιπαντικών (castrα έχτιζα, castrα γκρέμιζες άδική μου αγάπη...μα τι ευρηματικό!) όπου ζητούσε να συντάξει ο κάθε συμμετέχοντας την ιδανική 11αδα για το Euro 2008 με σκοπό την συμμετοχή του σε μια κλήρωση για ενα από τα δεν ξέρω κι εγω πόσα κληρώθηκαν VIP εισητήρια για το Euro 2008. Ποδοσφαιρόφιλη η αγάπη αφιερώνει μερικές ώρες μπροστά στο πιτσι με excelόφυλλα ορθάνοιχτα, χαρτάκια με ονόματα και πιθανότητες και την αφεντιά μου να μουρμουράει ότι ολα αυτά είναι μπούρδες με τη βεβαιότητα κλασσικής γυναίκας που ξέρει τα παντα και έχει άποψη για ακόμα περισσότερα.

Περνούν οι μέρες, εχω ξεχάσει τον διαγωνισμό, το Euro, εχω χάσει τα αυγά και τα πασχάλια γιατί στη δουλειά γίνεται κόλαση και γενικά η ζωή μας κυλάει ήρεμα και ομορφα όταν ενα απόγιομα γυρίζει η αγάπη από τη δουλειά και σαν γιούφτικο σκεπάρνι μου ανακοινώνει ότι μια κυρία Δενθυμάμαιτοονομάτης τον πήρε τηλέφωνο από την λιπαντικοεταιρεία και του είπε ότι κέρδισε ενα (1) VIP πακέτο για Ελβετία που περιλαμβάνει αεροπορικά εισιτήρια, διαμονή σε ξενοδοχείο 4 αστέρων και εισιτήριο για τον αγώνα Ολλανδία-Γαλλία στις 13/6/2008. Πανηγύρια και χαρές, γιούπι και ζήτω με κάποια εγκράτεια διότι μπορεί και να μας δουλεύουν σκεφτόταν η αγάπη...Το δικό μου το τσερβέλο όμως, μετά την πρώτη χαρά προσγειώθηκε στην γυναικουλίστικη πραγματικότητα του ενός (1) πακέτου VIP! Τι πάει να πεί 1? Δηλαδή, μόνος του θα πάει στην Ελβετία όπου κυκλοφορούν αυτές οι γκαμηλόξανθες με τα γαλάζια μάτια και τον κώλο που αγγίζει τον ουρανό? Βάλε και όλο το λαό που θα μαζωχτεί εκεί να πανηγυρίσει και για τους υπόλοιπους αγώνες...Ιταλίδες, Γαλλίδες, Ολλανδές...(λες και μόνο γυναίκες βλέπουν μπάλα και οι άντρες κάνουν κοπανέλι σπίτι!!! αει μαρή χαζή!). Παρόλα αυτά, κιουρία εγω. Το έπαιξα λίγο "πάλι έμεινα στην απ'εξω αλλά τι να κάνουμε, να περάσεις καλά αγάπη και να μου φέρεις σοκολατίτσες μη σου σπάσω το κεφάλι γλυκέ μου!" και έβρασα στο ζουμί μου μέχρι που μαλάκωσα.
Οι μέρες περνούσαν, το πακέτο το περιμέναμε να έρθει με το κουριέρι και ως εκ θαύματος χτυπάει το τηλέφωνο και να σου πάλι η κυρία Δενθυμάμαιτοονομάτης να μας πει ότι τελικά το πακέτο είναι για δυο (2) άτομα!!!!!!!!!!!!!!!!! Πανηγύρια και χαρές και πάλι σε συνδυασμό με ευχαριστίες πρός τα θεία και με την ανακούφιση τύπου "αει να χαθείς ξανθό Ελβετιδοτσουλάκι"!!! Βέβαια, κιουρία γαρ, πρέπει να ομολογήσω ότι δεν αποδέχτηκα την πρόταση αμέσως. Οχι αγάπη μου...αν θέλεις να πας με κάποιον φίλο σου το καταλαβαίνω (ελαφριά κλίση του κεφαλιού, βλέμμα με κατανόηση και ελαφριά μελαγχολία, βαθύς αναστεναγμός τρένου που φεύγει...) Δεν θέλεις? Σίγουρα? Καλά λοιπόν...I do! εεε θα έρθω θέλω να πω! :)

Κι έτσι η αγάπη και η αφεντιά μου βρεθήκαμε στη σοκολατοχώρα να μας έχουν βασιλιάδες απλά και μόνο επειδή η 11αδα πήρε καλή βαθμολογία και ο Ερμής δεν ήταν ανάδρομος και η Αφροδίτη τα σιαξε με τον Πλούτωνα στον έβδομο ουρανό επάνω! (Οχι, ακόμα δεν εχω καταλάβει τους όρους του διαγωνισμού, τι θές τώρα?)

Το πόσο ωραία περάσαμε ειλικρινά δεν μπορώ να το περιγράψω με λόγια οπότε ελπίζω ενα πολύ μικρό μέρος από τις 187 φωτογραφίες να είναι ενδεικτικό. Πρίν τις φωτογραφίες όμως να δηλώσω τα εξης...

• Οι Ελληνάρες είμαστε παντού και το σουβλάκι κυριαρχεί! Δεν λέω, καλό το prezzel και τα περιέργα ζυμαροειδή τους αλλά αν δεν φας πίτα γύρο με ελληνική σημαιούλα και μπακλαβαδάκι για γλυκό παρέα με τον Καρπετόπουλο και τον Τσώχο κάτω από μια τέντα με άλλους 6 Έλληνες καρντάσια στη μέση της Ζυρίχης κι ενω εξω ρίχνει καρεκλοπόδαρα...ε δεν έχεις δoκιμάσει τίποτα ακόμα! :) Που λέει ο λόγος!
  
• Δεν υπάρχουν σκουπίδια στην πόλη αυτή...απλά! Ο σκουπιδιάρικος χαμός αποβραδύς χανόταν με το πρώτο φως της μέρας όπου ολα λαμποκοπούσαν και λειτουργούσαν...ρολόϊ!
  
• Είναι ακριβή πόλη της οποίας δεν έχουμε και πολλά να ζηλέψουμε ιδίως σε θέματα μόδας. Τα καταστήματα Zara είναι τα πιο καλόγουστα που έχουν. Παρόλα αυτά είδα μια τσάντα που ερωτεύτηκα αλλά η τιμή της έκανε την καρδιά μου να ραγίσει. (1.500 φράγκα και χωρούσε μόνο ενα κλειδί και τα πλήκτρα του κινητού!!!! Ασταδιάλα καλές!)
• Οι Ελβετοί είναι ήρεμοι ανθρωποι, ευγενικοί, ειλικρινά χαμογελαστοί και μας πάνε εμάς τους Έλληνες ακριβώς επειδή είμαστε πιο φασαριόζοι και πιο εξω καρδιά!
• Η ελβετική σοκολάτα απλά δεν υπάρχει...μάλλον υπάρχει κ ευχαριστώ τον καλό Θεούλη που την ανακάλυψα από την πρώτη κιόλας μέρα!
• Ζήλεψα το πράσσινο στη χώρα αυτή και απογοητεύτηκα όταν την ώρα που προσγειωνόμασταν στο Ελ.Βενιζελ. είδα ολο αυτό το τσιμέντο που έχει γεμίσει την Αθήνα μας.
  

...

Ο ναός της σοκολάτας!


Επι το έργο! (Αν παρατηρήσετε στα δεξιά θα δείτε μια βρύση από σοκολάτα γάλακτος κάτω από την οποία δυστυχώς δεν με άφησαν να κάτσω ενα λεπτάκι...τσ τσ!)


Ορισμένα κτίρια είναι παραμυθένια...άπλωσε την κοτσίδα να ανέβω ενα πράγμα!


Φραπεδιά uber alles!


Για το γραφείο, το σπίτι, την εξοχή...το λαμέ κορσεδάκι του Ροσελιέ πολύ το εγουστάρησα!


Στο δρόμο πρός Βέρνη για να παρακολουθήσουμε τον αγώνα...πολύ πράσσινο σε λέω!!!


Εμείς είμασταν με τους Ολλανδούς και οι Ολλανδοί ήταν στον πλανήτη Πορτοκαλί! Ολε!


Και ο μικρός "Ολλανδέζα" ήταν εκεί!


Και με το νούμερο 9 για την Ολλανδία...Ruud Van Nystelroy!!!!!


Τσαχπινιά στον αγωνιστικό χώρο! Που είσαι Τάκη Ζαχαράτε να χαρείς!


4-1 ήταν αυτό, χειροκροτάτε τα παλλικάρια!


Η θέα από το δωμάτιο λίγες ώρες πρινα να φύγουμε...προλαβαίνω να κρυφτώ κάτω από το κρεβάτι να μείνω λίγο ακόμα?


Αναρωτιέμαι τι απέγιναν ολες αυτές οι σοκολάτες...


Άντε και στα επόμενα να είμαστε καλά!!!

I know what you watched last night!

Χθές βράδυ, οι περισσότεροι από εμάς (και οχι όλοι το λέω με σιγουριά!) είχαμε κολήσει μπροστά σε μια οθόνη με το ηθικόν μας ακμαιότατο και περιμέναμε να δούμε την Ελλαδίτσα μας να σκίζει τη Σουηδία στα 2. Αντί γι'αυτό "φάγαμε" 2 και καθόλου καλά δεν μας έκατσαν. Άργησε και η pizza!
Το αν παίξαμε καλά ή οχι δεν θα το αναλύσω διότι η μπάλα είναι στρογγυλή και αυτό καλύπτει πλήρως τις ποδοσφαιρικές μου γνώσεις και τη σχέση μου με το ευγενές αυτό άθλημα.
Για παράπονα, σχόλια και αξιολόγηση των παιχτών καθώς επίσης και των σχολιαστών του αγώνα μπορείτε να μπείτε στο φανταστικό site του Spy. (έχει λίγο τα νεύρα του σήμερα αλλά κάτα βάθος τον αγαπάμε!)
Το μόνο που εχω να πω είναι ότι στα πλαίσια του Euro και εξαιτίας της τύχης που διακρίνει την αγάπη (διαδικασίες slourp slourp μπαίνουν σε εφαρμογή!) αύριο το μεσημέρι θα βρεθώ εγω η άσχετη με το σπορ στην Ελβετία προκειμένου να παρακολουθήσω τον αγώνα μεταξύ Ολλανδίας-Γαλλίας.
Το καλύτερο κομμάτι του σεναρίου είναι η εξής λεπτομέρεια: θα είναι ΟΛΑ πληρωμένα από τον φορέα του διαγωνισμού στον οποίο έλαβε μέρος η αγάπη (slourp slourp!) και κέρδισε! Και παίρνει εμένα μαζί. (ααααααχχχχχ! J'adore!)
Έχω δεχτεί αρκετές απειλές για τη ζωή και την υγεία μου από φίλους και γνωστούς προκειμένου να απαρνηθώ τη συμμετοχή μου στο συγκεκριμένο ταξίδι και χωρίς βια να "παραχωρήσω" τη θέση μου αλλά εγω βράχος! Ελβετία=σοκολάτα...αρα μη χαλάτε σάλιο αγαπημένοι φίλοι, φίδια μου καλά! Σήμερα ετοιμάζω βαλίτσες και αύριο φεύγουμε και πάμε στην ευχή του Θεού και του Γιούρου.
Νεότερα και φωτογραφικά ντοκουμέντα με την επιστροφή μας σε 2 μέρες.
Καλό ταξίδι να έχουμε και το Σαββάτο να χώσουμε 4 γκολάκια στη Ρωσία να στανιάρουμε! (Πολύ καγκουροποδοσφιαριάρικο ήταν αυτό...τελικά μήπως το'χω? Μήπως το αξίζω αυτό το ταξίδι? ε?ε?ε?)
:)

Θέλω διακοπές...τέλος!

Αλεποχώρι-Ψάθα, 2008

Θέλω παραλία, με μαγιώ ή χωρίς, με παρεό, με καπελάκι ή μαντήλι ή τίποτα, με αντηλιακό οσο και αν στην πραγματικότητα δεν θέλω αλλά θα γεμίσω φακίδες και θα γκρινιάζω, με σαγιοναρίτσα διχαλωτή που κάνει κλατς κλατς σε κάθε βήμα, με μια ψάθα τεράστια, έναν ήλιο μέσα στον καύσωνα, με βότσαλο λευκό ή άμμο, με πετσέτα εμπριμέ (XDYE με τσεπούλα σαν της φιλενάδας Α. που είναι πολύ βολικιά σε λέω!), με ταβερνάκι δίπλα, πάνω ή/και κάτω για τις πολλές λιγούρες, με ουζάκι και πάγο, με παγωτάκι ανα χείρας που λιώνει και σε κάνει χάλια, με ρακέτες (γραφική εχω γίνει πια!), με βιβλίο άπειρων σελίδων που δεν θα τελειώνει ποτέ, με αγαπημένη μουσική στα αυτιά, με μαλλιά γεμάτα αλάτι και με τα βλέφαρα να χουζουρεύουν, με νωχελικά τεντώματα και μοναδικό προβληματισμό "ψήθηκα αρκετά, να γυρίσω μπρούμυτα?", με φίλους, με σένα, με μένα...να με βρω που με εχω χάσει γιατί η πόλη η τρελή με παρασύρει σε χορό που δεν θέλω να χορέψω.
Και σε ρωτάω...Είναι μακριά ακόμα ο Αύγουστος?

Όση ώρα έβρεχε...

Something Corporate "Konstantine"

...Ακούγαμε αυτό το κομματάκι και μια μελαγχολία μας ήρθε! Μετά όμως η βροχή σταμάτησε, ο Ιούνιος πήρε και πάλι τη θέση του κι εμείς δηλώνουμε yoooohoooo & weeeeeee όπως πάντα!! Ανάσα...oufies!

Mr. Keen...thank u! ;)

The "mniaou" project!

H μανδαμίτσα της φωτογραφίας είναι μόλις 1.5 μηνών (αν και δεν είναι καθόλου chic να αναφερόμαστε στην ηλικίας μια δεσποινίδος) και βρέθηκε προ ημερών σε άσχημη κατάσταση στον ακάλυπτο χώρο πίσω από το γραφείο μας. Κάποια ζηλιάρα μεσόκοπη γάτα της επιτέθηκε γιατί την είδε μικρή και τσαχπίνα και φοβήθηκε ότι θα της πάρει τον γάτο τον χοντρό, τον τσίφτη τον καραμπουζουκλή. Το αποτέλεσμα ήταν άσχημο για την όμορφη κυρία η οποία υπέστη ισχυρό σοκ και παρέλυσε ολη η αριστερή της πλευρά ενω για μέρες ήταν με υποθερμία. Για καλή της τύχη, τα νιαουρίσματά και οι εκκλήσεις της για βοήθεια έφτασαν ως τα τσαχπίνικα αυτιά της ομιλούσας η οποία και έσπευσε πρός βοήθεια του αιλουροειδούς.

Για μέρες την είχαμε με θερμοφόρα ώστε να επανέλθει στις κανονικές για την εποχή θερμοκρασίες και την ταϊζαμε με σύριγγα ενω η ίδια δεν μπορούσε ούτε να κουνηθεί. Με τον καιρό, με υπομονή, με φροντίδα και προδέρμ τα 600 γραμμάρια του βάρους της έγιναν 800 και πλέον έχει φτάσει σχεδόν το κιλό. Εννοείται ότι το βάρος αυτό το έχει πάρει ομοιόμορφα και δεν πάσχει από περιφέρειες και κυτταρίτιδα! Οι κινήσεις της έχουν πλέον αποκατασταθεί πλήρως και είναι μέσα στην τρελή χαρά! Πρόκειται για ενα πολυ τρυφερό κοριτσάκι το οποίο χωρίς δεύτερη σκέψη θα κρατούσαμε εαν δεν είχαμε ηδη το φοβερό dueto των Manu & Quillo...

...οι οποίοι κυκλοφορούν στο σπίτι αναζητώντας την κάτοχο της νέας μυρωδιάς που τους γαργαλάει τα ρουθούνια εδω και μέρες και τους "αναστατώνει" τις νύχτες!

Καθώς λοιπόν ενα σπίτι 65 τ.μ. δεν μπορεί να φιλοξενήσει 2 ανθρώπους και 3 γάτες (υπερτερούν και στον αριθμό τα τετράποδα φυντάνια μας!) ζητείται ζωόφιλος/η, γατόφιλος/η με λίγο χώρο και λίγο περισσότερο χρόνο να διαθέσει στο μαύρο σίφουνα που σημειωτέον...ακόμα δεν έχει όνομα. Την λένε blacky, lucky, κυρά, Μαρίκα και στο τέλος το γατί μια σύγχυση θα την πάθει!
Όποιος ενδιαφέρεται ή ξέρει κάποιον που μπορεί να ενδιαφέρεται ας με ενημερώσει μέσω του βλογίου!
Ευχαριστώ εκ μέρους της μανταμίτσας για το χρόνο σας.
1 :) .

Θείτσα...Γύρισα!!!!

Άνδρος: χωρίς λόγια...

Όρμος Ζόργκος

Πίσω Γυάλια

Η θέα από το δωμάτιο

Αθήνα...με λόγια!

...και μετά από ενα σαββατοκύριακο μοναδικό, επιστρέφουμε στα πάτρια εδάφη και τα νεύρα μας αρχίζουν να περνάνε τις γνωστές δοκιμασίες...

Ξημερώνει ο καλός Θεός τη μέρα του και ο πλακάς που θα φτιάξει το μπάνιο μας (το οποίο σύμφωνα με την γειτόνισσα είναι η αιτία που ο τοίχος της έχει βγάλει υγρασία...whatever!) έχει ηδη αργήσει 40 λεπτά. Κάποια στιγμή καταφτάνει και μου αποκαλύπτει το δασύτριχο στέρνο του με το καλημέρα σας και με μια φραπεδιά με 2 ζάχαρη 1 καφέ και λίγο γαλατάκι μανίτσα! Μανίτσα? Moi? Έγινεεεεεεεεεεε! Στα καπάκια φτάνει mama Dot να επιβλέψει την κατάσταση και να κράξει τον πλακά αν τύχει και σηκώσει σκόνη με το μηχανάκι του ωστε να μπορέσω κι εγω να πάω στην ευχή του Θεού. Τη στιγμή που παω να κλείσω την πόρτα τρώει φλασιά η mama Dot και θυμάται ότι η κόρη της είναι ανύπαντρη ακόμα και το πετάει στον αέρα σαν κονφετί τις Απόκριες! Γιούπι! Μητέρα, από ποιά πλευρά ξυπνήσατε τούτο το ηλιόλουστο πουρνό? Και εν πάσει περιπτώσει...Καλημέρα σας με αγάπη!

Σπέυδω να αγοράσω σκούπες και σφουγγαρίστρες διότι ο πλακάς έχει κάνει το σπίτι τοπίο στην Ομίχλη και οι ηδη υπάρχουσες (σκούπες και σφουγγαρίστρες) έχουν πνεύσει τα ολίσθια! Στο σκουποσφουγγαριστρομαγαζί μπαίνει μια μαυροφορούσα που μας κερνάει κουλουράκια αμυγδάλου "από μνημόσυνο" όπως μας λέει. Δεν την ξέρω, δεν με ξέρει και εχω μείνει να την κοιτάω με το κλασσικό αγελαδίσιο/ζωντανό γιαούρτι βλέμμα! Πάνω στη βλακεία μου της πετάω "και στα δικά σας" για να το διορθώσω σε χρόνο ντόντο που τρέχει ανέμελα με το "να ζήσετε να τον/τη θυμάστε". Με κοιτάει με συμπάθεια και φέυγει. Ακόμα δεν ξέρω ποιανού/νής τη μνήμη μακάρισα με το αμυγδαλωτό κουλουράκι.

Στο μετρό ο διπλανός μου με βλέπει με μια σακουλίτσα Hondos Center-Υπέρχο ταξίδι ομορφιάς και θυμάται την πρωήν του που έκανε καταθέσεις κάθε μέρα στο "ναό" και μετά τον άφησε ταπί και διόλου ψύχραιμο. Περαστικά σας. Κατεβαίνω στο σταθμό μαζί με μια κοπέλα από εκείνες που τις βλέπεις και τα βάζεις με τα "θεία" για τις διακρίσεις που κάνει όταν δίνει κάλη και...κάλο. Διότι η κοπελιά ήτο κούκλα κυριολεκτικά αλλά βγαίνοντας στους Αμπελόκηπους έψαχνε το Σύνταγμα. Τελικά υπάρχουν και μελαχρινές χαζούλες οπότε θα ανασάνω με ανακούφιση.

Κατά τα άλλα...life is f%^&*ing good! :)


p.s.1 Θείτσα σήμερα λεω να κάνω σουφλεδάκι με τυριά..από εκείνα που τα βλέπουμε στις φωτογραφίες φουσκωμένα σα μπαλόνι αλλά το δικό μας καταλήγει Flat λες και το πέρασε οδοστροτήρας...καμία συμβουλή πρός ναυτιλομένους? ματς μουτς!
p.s.2 Ακόμα δεν έχω αξιωθεί να πάρω γυαλιά ηλίου και κινδυνεύω να αποκτήσω πάμπολες ρυτίδες έκφρασης και όπως είμαι και ανύπαντρη...να δω ποιός θα με πάρει! :) Mama Dot...j'adore!