Χαρίζεται "κάτι"

Να φταίει ο καιρός? Να φταίει η πίεση στο γραφείο? Να φταίνε τα μπαλάκια που σκάνε από όλες τις πλευρές και δεν προλαβαινω να σκύψω? Να φταίνε οι άλλοι πάντα και ποτέ εγω? Μήπως τελικά φταίω εγω?
Για όλα εκείνα που δεν μπορώ να ορίσω, για όλα εκείνα που αποφεύγω να δω, να ακούσω, να μάθω. Είμαι σε μια φάση που τα "οχι καλά" νεα έχουν σχεδόν μηδενικό χρόνο ζωής στη μνήμη μου. Και δεν χρησιμοποιώ την λέξη "κακά" ή "άσχημα" νεα γιατί στην ουσία δεν πρόκειται για κάτι τέτοιο. Είναι πληροφορίες τις οποίες ο εγκέφαλος, μάλλον, δεν είναι σε θέση να τις κατατάξει στην κατηγορία "happy news-do the happy dance" αλλά ούτε μπορεί να τις κλείσει και στο κουτί των "damn, why me???" οπότε τις αφήνει να αιωρούνται κάπου στο ενδιάμεσο σαν τους άστεγους στην Ομόνοια. Και δεν είναι ότι ο κόσμος μου σταματάει να γυρίζει και το χαμόγελο παγώνει στα χείλη μου (how tragic that would be my dear watchon?) αλλά όλη μέρα εχω ενα "κάτι" να με απασχολεί και να μου τρώει τα τελευταία απομηνάρια φαιάς ουσίας (τα οποία να σημειωθεί ότι είναι είδη σε καθεστώς εξαφάνισης!). Και ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τα "κάτι", ίσως γιατί τα εχω ακούσει τόσες φορές και τα εχω απαντήσει άλλες τόσες. "Τι έχεις? Δεν ξέρω, κάτι", "Κάτι συμβαίνει αλλά δεν ξέρω τι..", "Αυτό το κάτι που όλοι ψάχνουμε...". Το δικό μου το "κάτι" θέλω να το χαρίσω σε οποίον το επιθυμεί και τη θέση του να δώσω σε μια συγκεκριμένη απάντηση, ενα συγκεκριμένο συναίσθημα, μια εικόνα, μια λέξη...κάτι. Επ...μη σε ξαναδώ εσένα για ενα διάστημα!! :)