23 Δεκεμβρίου 2008

One last post before '08 takes off...



Έτσι όπως το σκέφτομαι αυτό είναι το τελευταίο post για το 2008...

Σήμερα, θεωρητικά πάντα, είναι η τελευταία μέρα στο γραφείο για την τρέχουσα χρονιά οπότε από αύριο θα γίνω μια καλή νοικοκυρά και θα κάνω τα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες που λέγαμε, θα ξαμολήσω εαυτόν για τα χριστουγεννιάτικα ψώνια μου, θα δω φίλους και γνωστούς, θα λιώσω στον καναπέ μετά από το πολύ φαϊ που θα φαω αναπόφευκτα για να μην προσβάλω τη νοικοκυρά, θα χαζέψω για πολλοστή φορά χαζοβιόλικες χριστουγεννιάτικες ταινίες με happy end το οποίο γνωρίζω ηδη αλλά who cares?, θα παω σινεμα να δω Μαδαγασκάρη 2 μαζί με την αγάπη και τους γονείς του πνευματικού μου παιδιού (το οποίο για όσους δεν το γνωρίζουν ήδη, it's a girl και σύμφωνα με τα στοιχεία θα γίνει τόσο ψηλό οσο η νονά του!) κι επειδή δεν τρέφω αυταπάτες...θα έρθω και στο γραφείο γιατί ολο και κάποια ανάγκη θα προκύψει από εκείνες που το σενάριο "δεν υπάρχει περίπτωση να το μεταφέρουμε για μετά τα Χριστούγεννα γιατί ο πελάτης θα μας τσακίσει" κερδίζει Οσκαρ κι εμείς απλά τρέχουμε το παραλάβουμε!
Μέσα σε ολα θα κάνω και τον απολογισμό μου...τι ήρθε, τι πέρασε, τι έφερε μαζί του, τι πήρε από κοντά μου, πόσα έμαθα, πόσα έχασα, πόσα κέρδισα, πόσα λεφτά έχουν μείνει στον αποταμιευτικό μου λογαριασμό και σε τι ποσοστό αυτό απέχει από τον αρχικό μου στόχο (μην μετρήσεις καν...100% και χρωστάς κοπελιά!) και τελικά...πόσα κουτιά Nutellas κατανάλωσα φέτος???
Ξέρω πως δύσκολα θα ξεχωρίσω τα γεγονότα μεταξύ τους, αν και το κερασάκι στην τούρτα του 2008 θα είναι πάντα αυτό... :)
Από κει και πέρα όμως η νεα χρονιά θα φέρει νέες εικόνες, νεα συναισθήματα, νέα γεγονότα. Καλά ή άσχημα θα έρθουν...κι εγω θα είμαι εδω να τα υποδεχτώ (πού αλλού να πάω άλλωστε, ακόμα δεν θέλει η επιστημονική κοινότητα να με κλωνοποιήσει οπότε...εδω!)
Η αναλογία είναι άγνωστη ανάμεσα στα όμορφα και τα άσχημα και η ευχή για τα όμορφα να είναι περισσότερα από τα άσχημα είναι τόσο λογική που δεν έχει νόημα να την κάνω. Παρόλα αυτά, επειδή κάθε χρονιά, οσο νεα κι αν είναι, σε πολλά σημεία αποτελεί συνέχεια της προηγούμενης κι επειδή πάντα αφήνουμε χρωστούμενα από το παρελθόν να μας κυνηγάνε, ελπίζω με το νεο έτος να τακτοποιήσουμε τις παλιές μας εκκρεμότητες και να ασχοληθούμε με ότι πρόκειται να έρθει...θα μου πείς, πάλι ετεροχρονισμένα θα λειτουργήσουμε αφου με το που θα ξεκινήσει το 2009 εμείς θα μετράμε πόσα χρωστάμε στο 2008 αλλά δεν βαριέσαι, μέχρι το Πάσχα έχουμε καιρό να ρεφάρουμε!

Εύχομαι ολόψυχα σε όλους Χρόνια πολλά, γλυκά, μοναδικά, υπερβολικά στα όλα τους...σε χαμόγελα, σε αγάπη, σε αγκαλιές, σε φαγητό, σε ομορφιά!
Καλή χρονιά ΘΑ έχουμε και εδω θα είμαστε να τα μοιραστούμε ολα!
Τα λέμε του χρόνου λοιπόν!


19 Δεκεμβρίου 2008

Θα πάρουμε τα βουνά...και θα τα παμε πιο κει!


Άντε σιγά σιγά να τα μαζεύουμε!

Σαββατοκύριακο έρχεται και τα εξωτικά λουτρά Ηραίας μας αναμένουν προκειμένου να νιώσουμε λίγο χειμώνα στο πετσί μας!
Πού είναι τα λουτρά Ηραίας θα ρωτήσεις τώρα εσυ και με το δίκιο σου και, εν πάσει περιπτώσει, τι πάμε να κάνουμε εκεί.
Θα σου απαντήσω ευθύς αμέσως.
Τα εν λόγω λουτρά λοιπόν βρίσκονται στο νομό Αρκαδίας και αν δεν γνωρίζεις πού είναι ο νομός Αρκαδίας τότε άνοιξε χάρτη διότι εγω, δηλωμένη αγεωγράφητη, δεν μπορώ να σε βοηθήσω. Για να θυμάμαι το νομό, μη φανώ και τελείως άσχετη όταν με ρωτάνε "που θα πάτε" και κοιτάω το ταβάνι σκεπτόμενη ότι έπρεπε να το βάψουμε λαχανί, θυμάμαι το ζ-αρκάδι γιατί πρίν από 2 χρόνια που είχα φάει με κυδώνι ήταν εξαιρετικό και μου έχει μείνει.
Στην ερώτηση που συνήθως ακολουθεί "και γιατί πατε εκεί είπαμε?" απαντάω πρώτον ότι δεν είπαμε, τώρα θα πούμε (αυτό το χούμορ μου είναι ενοχλητικά χουμοριστικό ώρες ώρες) και δεύτερον ότι θα πάμε εκεί με τα δελτία κοινωνικού τουρισμού με την επιλογή του προορισμού να γίνεται (σχεδόν) τυχαία τύπου κλείνω τα μάτια, ανοίγω τον οδηγό κοινωνικού τουρισμού και θα παω όπου πέσει το δάχτυλο...ooops έπεσε στο τραπεζάκι, πάμε πάλι αυτή τη φορά πιο μέσα το δαχτυλάκι...επ μην κλέβεις και...ααααα λουτρά it is!
Τι είναι εκεί, θα σε γελάσω.
Πώς είναι εκεί, θα σε κοροϊδέψω αν σου πω ότι γνωρίζω και δεν θα το ήθελα.
Βουνό όμως είναι οπότε πόσο άσχημα μπορεί να είναι?
Μαζί με τον κύριο της κυρίας θα είμαι οπότε πόσο να μην τον αντέξω και να τον σπρώξω από καμιά βουνοκορφή δηλώνοντας ότι "έπεσε κυριε όργανο ενω έκανε το κατσίκι και προσπαθούσε να μου κόψει ενα edelweiss (από τα μύρια που υπάρχουν στην ελληνική χλωρίδα) και μάλιστα πέφτοντας φώναζε "γιανταραλιιιιιιιχιιιιιχι"?!
Ενα κοψιδάκι δεν θα βρεθεί στο δρόμο μας και απο κει στο στομάχι μας ακολουθώντας την φυσική εξέλιξη των πραγμάτων (αχου κοίτα ενα προβατάκι που χοροπηδάει-->το θέλετε με πατάτες φούρνου η μακαρόνια?)
Μια φορά πάντως σουπερ μαρκετ θα παω πρίν να φύγουμε, ώστε αν ολα αποτύχουν να εχω μια ΙΟΝ από τις μεγάλες να πνίξω τον πόνο μου (εννοείται ότι ΔΕΝ θα την μοιραστώ με κανέναν οπότε όποιος επιθυμεί ας πάρει δική του και ας την κρύψει καλά γιατί αν την ανακαλύψω θα την κατάσχω και αυτή!)

Ο κύριος της κυρίας λέει να το αντιμετωπίσω σαν μια περιπέτεια πρός το άγνωστο κι εγω αναρωτιέμαι που έδεσα το καλοκαίρι τη βάρκα μου την ελπίδα! Αϊντε να δούμε τι θα δούμε οι φυσιολάτρες!

Καλό σαββατοκύριακο να έχουμε λοιπόν και...βουρ για τας εξοχάς! :)


P.S. 1Ιδού και το edelweiss Κύριε όργανο για να μη λέτε ότι δήθεν τάχα μου σας δουλεύω κιόλας! Το φύτεψα και έπιασε! Ούτε τα δικά μας τα γεράνια τέτοια επιτυχία!

P.S. 2 Φιλενάδες, αν δείτε πολλαπλές αναπάντητες και με ακούσετε να σας μιλάω από το μπάνιο ψιθυριστά σημαίνει ότι η ΙΟΝ τελείωσε και είναι ωρα να ξεκινήσετε αγάλι αγάλι...μετά την σήραγγα του Αρτεμισίου ακολουθείτε ταμπέλες που λένε "πρός Λαγκάδι"! Ευχαριστώ!


18 Δεκεμβρίου 2008

Dancing lesson No.1!



The OneHappyDot dance!!!!

Τοποθετούμε χεράκια στη μεσούλα αριστερά και δεξιά αντίστοιχα!
Ξεκινάμε λικνίζοντας το γοφό μας πρός τα δεξιά δις και τρις. Στην απίθανη που κάποιος έχει γυμνασμένους γλουτιαίους πρώτον σταματάει να διαβάζει διότι δεν χωράνε γυμνασμένοι σε τούτο το ιστιοκαλύβιον που λέει και η θεία και δεύτερον κουνιέται ακόμα περισσότερο! Πρός Θεού να μην πιαστεί κανείς και μείνει κάγκελο....στραβό!
Επαναλαμβάνουμε το αυτό και πρός τα αριστερά προσέχοντας η αλλαγή να γίνει με τσαχπινιά και ανάλαφρα! Δεν είμαστε στο Νotis και ουδείς θα μας πετάξει γαρούφαλλα για την ασήκωτη ζεμπεκιά οπότε...τσαχπινιά!
Απομακρύνουμε χεράκια από τη μεσούλα ενω συνεχίζουμε την εναλλαγή αριστερού-δεξιού λικνίσματος γοφού και τα φέρνουμε στο ύψος των ώμων τεντωμένα και κουνώντας τα ελαφρώς αφηνιασμένα σαν να θέλουμε να σπρώξουμε την πόρτα του ψυγείου που έχει κολήσει και μέσα βρίσκεται η αγαπημένη μας Nutellitsa ενω βρισκόμαστε στα πρόθυρα ενός μικρού συνδρόμου στέρησης! Με τους καρπούς πραγματοποιούμε κυκλικές κινήσεις σαν να γράψαμε μόλις ενα post σεντόνι για τα τρια κακά της μοίρας μας και παλεύουμε να ξεπιαστούμε.
Παράλληλα αρχίζουμε να κουνάμε και το κεφάλι μας μπρός και πίσω ή πίσω μπρός, όπως βολεύεται ο καθένας, και υιοθετούμε χαζοχαρούμενο βλέμμα τύπου...
Ανα διαστήματα σηκώνουμε ποδαράκια με χάρη όπως ο Τζόνυ-Βασίλης Τσιβιλίκας στην ταινία η "θεία μου η Χίπισσα" και κινούμαστε πότε πρός τα μπρός και πότε πρός τα πίσω ανάλογα με το βλέμμα στα πρόσωπα της ομήγυρης (τρόμος=πίσω, χαμόγελο συμπάθειας=μπροστά, ανέκφραστοι=κατά μέτωπον επίθεση!)
Αυτά είναι τα βασικά βήματα και φυσικά ο καθένας μπορεί να τα εμπλουτίσει ανάλογα με τις ικανότητες και τη φαντασία του!
Πάμε λίγο το Play mr. DJ...Today I feel like dancing!!!!!!


16 Δεκεμβρίου 2008

Πιστεύω το ψέμα ή αμφισβητώ την αλήθεια?


Τελικά, στη χώρα αυτή ούτε ο θάνατος δεν είναι βέβαιος!!!!

Έλαβα χθές ενα mass email το οποίο και κάνω copy - paste πρός αποφυγή λανθασμένων δηλώσεων:

Έσβησε χθες -αθόρυβα- αστυνομικός, θύμα κουκουλοφόρων του 2007.

Χθες έσβησε ο αστυνομικός που είχε δεχθεί επίθεση από κουκουλοφόρους σε συναυλία στο Ελληνικό το καλοκαίρι του 2007. Όλο αυτό το διάστημα ήταν ουσιαστικά ζωντανός-νεκρός.

Δεν ήταν αρκετά νέος,ήταν ήδη 24 ετών.

Δεν ανήκε στη γενιά των 700 ευρώ, γιατί έβγαζε 750.

Δεν είχε όνειρα για τη ζωή του, είχε όπλο, κι ας μην το τράβηξε ποτέ για να σωθεί.

Δεν είχε μάνα να τον κλάψει,γιατί ήταν ένας μπάτσος, ένα γουρούνι, ένας δολοφόνος.

Κάποιοι θάνατοι δεν πουλάνε το ίδιο, αλλά μαντέψτε,πονάνε το ίδιο.

Ποιος είναι ο αστυνομικός;Δυστυχώς θυμηθείτε το περιστατικό...."Από το Αρχηγείο της Ελληνικής Αστυνομίας ανακοινώνεται ότι την 23.10 ώρα της06/07/2007, δύο (2) αστυνομικοί οι οποίοι βρίσκονταν σε διατεταγμένη υπηρεσίαμέτρων ασφαλείας για αποτροπή κλοπών, επιθέσεων και φθορών ξένης περιουσίας,(σπάσιμο οχημάτων, καταστημάτων ή εγκαταστάσεων κ.α αδικημάτων) όπως έχεισυμβεί κατά το παρελθόν, κατά την διάρκεια συναυλίας συγκροτημάτων μουσικήςστις εγκαταστάσεις του γηπέδου Baseball στο Ελληνικό, δέχθηκαν απρόκλητα δολοφονική επίθεση από πλήθος ατόμων του αντιεξουσιαστικού χώρου. Η αναίτια επίθεση έγινε από τριάντα τουλάχιστον άτομα, με ενωμένες δυνάμεις ταοποία διέπραξαν βιαιοπραγίες σε βάρος των δύο (2) αστυνομικών, με γρόνθους,λακτίσματα και υλικά αντικείμενα (σιδηρολοστούς, ρόπαλα, θλώντα όργανα),προκαλώντας σε αυτούς βαρείες σωματικές βλάβες. Ειδικότερα ο ένας αστυνομικός (γεν. 1983), φέρει βαριές κακώσεις κεφαλής,πολλαπλά τραύματα στο σώμα και νοσηλεύεται στη Μ.Ε.Θ. Νοσοκομείου, ευρισκόμενοςσε καταστολή.Η κατάσταση του εγκυμονεί κίνδυνο ζωής. Ο δεύτερος αστυνομικός (γεν. 1972), επίσης νοσηλευόμενος φέρει ρωγμώδες κατάγματα στο αριστερό χέρι και μώλωπες στα πλευρά. Η βάναυση επίθεση συνεχίζει μια σειρά προκλήσεων έναντι της έννομης τάξης και''καταδρομών'' που αποδέχονται με απάθεια το ενδεχόμενο αποτέλεσμα τηςσωματικής βλάβης και της ανθρωποκτονίας από ''άτομα'' που ασκούνται στη βία, μάλλον ως πρόταση και στάση ζωής και ως ''πολιτική παρέμβαση''. Η Ελληνική Αστυνομία κινείται για την ανακάλυψη των δραστών".

OK αν πω ότι δεν προβληματίστηκα θα πω ψέμματα. Γιατί μπορεί τόσες μέρες, δικαίως, να έχουμε βάλει τον "άτυχο 15χρονο" στο σπίτι μας, να έχουμε ταυτιστεί με τον πόνο της μάνας που έχασε το γιό της, να έχουμε ταχθεί στο πλευρό των μαθητών που διαδηλώνουν για την αδικία της κατά-χρησης εξουσίας του έχοντος απέναντι στην αδυναμία του μη έχοντος...αλλά και τον συγκεκριμένο αστυνομικό, κλισέ ξεκλισέ, μάνα τον γέννησε, ανήκει επίσης στη γενιά των 700 € (προνομιούχος λόγω των 750 € που έπαιρνε!) και μπορεί να μην ήταν 15 αλλά και στα 24 πόσο έχεις προλάβει να ανακαλύψεις από τον κόσμο? Ισως ήταν η πρώτη φορά που αντι να καταδικάσω απόλυτα, είδα και την άλλη πλευρά του νομίσματος. Άλλωστε, αν τα βάλεις κάτω και στις 2 περίπτώσεις ανθρώπινη ζωή χάθηκε. Εκεί που ο ένας αποδίδει παράνομη διακαιοσύνη πάντα μυρίζει ανθρώπινο κρέας.

Κι εκεί που η ζωή συνεχίζεται και ξημέρωσε Τρίτη, βρήκα σε εφημερίδα το ακόλουθο άρθρο...

Ξεπέρασε κάθε όριο ο 37χρονος ειδικός φρουρός της Αστυνομίας Επαμεινώνδας Κορκονέας, ο οποίος προκειμένου να παρουσιάσει τον εαυτό του ως θύμα του καθήκοντος και ως θύμα «σκοπιμότητας των ΜΜΕ και όχι ανεξάρτητων δημοσιογράφων», όπως αναφέρει, χρησιμοποιεί ένα... μακάβριο ψέμα!...

...

Στην αίτηση αποφυλάκισής του, επικαλείται μεταξύ άλλων την περίπτωση του 24χρονου αστυνομικού Π.Τ., για τον οποίον αναφέρει ότι «... μόλις προχτές «έσβησε», ενάμιση χρόνο μετά τη βίαιη επίθεση που είχε δεχτεί, όταν μαζί με τον συνάδελφό του, βρισκόταν σε περιπολία στην περιοχή γύρω από το γήπεδο του μπέιζμπολ στο Ελληνικό και τριάντα τουλάχιστον άτομα, του αντιεξουσιαστικού χώρου προέβησαν σε βιαιοπραγίες εναντίον τους, με σιδερολοστούς, ρόπαλα και άλλα αντικείμενα, οι οποίες και επέφεραν στον άτυχο ήρωα αστυνομικό βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, τον περιήγαγαν σε μόνιμη κωματώδη κατάσταση και τελικώς οδήγησαν στην άδικη απώλειά του, χωρίς όμως στη δική του περίπτωση τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης να κάνουν, έστω και μια μικρή αναφορά στο περιστατικό, τιμώντας τη μνήμη του».

Οπως, όμως δήλωσε στο «Εθνος» ο εκπρόσωπος Τύπου της αστυνομίας, ο αστυνομικός Π. Τ. ζει και σιγά σιγά ξεπερνάει τα σοβαρά προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει. ... Τώρα βρίσκεται με τους γονείς του στο σπίτι τους στην Αθήνα και όπως είπε χθες ο πατέρας του, το πρόγραμμα που ακολούθησε στο Ισραήλ, έχει φέρει αποτελέσματα. «Εχει αρχίσει πλέον σιγά σιγά και περπατά. Μπορεί και πηγαίνει μόνος στο περίπτερο για να αγοράσει εφημερίδα και βγαίνει με τους φίλους του στην καφετέρια της γειτονιάς μας», είπε.

Και σε ρωτάω τώρα εγω...τι πρέπει να πιστέψω?
Να ζητήσω φωτογραφικά ντοκουμέντα με τον αστυνόμο να πίνει καφεδάκι στην πλατεία της γειτονιάς του?
Να ζητήσω τη ληξιαρχική πράξη του θανάτου του?
Να αμφισβητήσω τα λόγια ενός πατέρα που μιλάει δημόσια και ευγνωμονεί για τη ζωή του γιού του?
Μήπως τελικά να ζητήσω απλά να μην μου στέλνουν email με σκοπό την παραπληροφόρησή μου ή την καθοδήγηση της σκέψης μου με έμμεσο (ή άμεσο, ανάλογα με το πόσο μπορεί να επηρεαστεί κανείς) τρόπο έτσι ώστε κάτι 37χρονοι να βρούν πατήματα και να την γλιτώσουν με μια επίπληξη και δυσμενή μετάθεση?
Θα μπορούσα να ζητήσω και μια υποτυπώδη διαφάνεια σε θέματα που με αφορούν...άμεσα ή έμμεσα...γιατί μπορεί να μην το ήξερα το παιδί αλλά στεναχωρήθηκα αληθινά για ότι έγινε. Και οι κουκουλοφόροι μπορεί να μην γκρέμισαν το δικό μου μαγαζί αλλά γκρέμισαν μαγαζιά ανθρώπων που συναντάω καθημερινά για εκείνη την "καλημέρα" που κάνει τη διαφορά. Και σε τελική ανάλυση το να φοβάμαι να κυκλοφορήσω στην πόλη ΜΟΥ και να πέφτω πάνω σε διμοιρίες των ΜΑΤ σε κάθε στενό στο κέντρο της πόλης ΜΟΥ, αυτό και με χαλάει και με αφορά!
Αλλά η διαφάνεια έχει προ πολλού χαθεί μέσα στο μαύρο σύννεφο των ημερών και δεν φταίνε τα δακρυγόνα που δεν μπορώ να ανασάνω!
Γι'αυτό λεω να γυρίσω και πάλι στην κουζίνα μου που αν μη τι άλλο μυρίζει πιο όμορφα...και πιο αληθινά!

15 Δεκεμβρίου 2008

Χριστουγεννιάτικο πείραμα...


Σήμερα, Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008 ξεκινάει επίσημα η "μια εμδομάδα και κάτι ημέρες" πρίν από τα Χριστούγεννα! Κι ενω για πολύ κόσμο αυτή η "μια εβδομάδα και κάτι ημέρες" δεν διαφέρει σε τίποτα από τις υπόλοιπες "μια εβδομάδα και κάτι ημέρες" του χρόνου, για το onehappydot.blogspot αρχίζει επίσημα η περίοδος της νόμιμης μελομακαρονοφαγίας, κουραμπιεδοκατάπωσης, cookiesοργασμού και homemadeσοκολατοτρουφακίων κατανάλωσης!
Για το λόγο αυτό αποφάσισα -και το δηλώνω δημοσίως και επισήμως- ότι φέτος θα φτιάξω και μελομακάρονα και κουραμπιέδες και cookies και σοκολατοτρουφάκια! Σε έσκιαξα? Το ξέρω! Κι εγω αναστατώθηκα στη σκέψη και μόνο αλλά είναι η οικονομική κρίση βλέπεις που δεν μου αφήνει και πολλά περιθώρια. Μελομακάρονα με 13 ευρώ το κιλό και να σου βάζει από εκείνα που έχουν κολήσει μεταξύ τους από το πολύ σιρόπι και διαλύονται μέχρι να μπούν στο κουτί αμαρτία δεν είναι? Κουραμπιές με 12 ευρώ το κιλό ο οποίος κάτω από μισό κιλό άχνη ζάχαρη κρύβει μια τόση δα μπαλίτσα από ζύμη και 300 αμυγδαλάκια που σου σπάνε τα δόντια οπότε πληρώνεις και τον οδοντίατρο για σφράγισμα και γέφυρα δεν θα ήταν αφορμή για νεο σκάνδαλο, χαρακτηρισμό του κουραμπιέ ως αποκλίνον γλυκό και καθιέρωση του "ξεσκονίσματος" του κουραμπιέ για αποφυγή παρόμοιων "παρεξηγήσεων" ?
Για τους λόγους αυτούς και μύριους ακόμα που δεν τους έχω πρόχειρους θα το κάνουμε το κουζινάκι εργαστήρι και μαζί με τα γατιά θα πειραματιστούμε σε συνταγές της μαμάς, της γιαγιάς, της θείας Κλυμεντίνης και όποιου άλλου συγγενικού και μη προσώπου πέσουν στα χέρια μας. Χρονικά δεν μπορώ να τοποθετήσω το τέλος των εργασιών καθώς ακόμα και η αρχή αυτών είναι εξίσου απροσδιόριστη. Πάντως, στην περίπτωση που κάνω καιρό να αναρτήσω την πρόοδο του "Χριστουγεννιάτικου πειράματος" παρακαλώ όπως με αναζητήσετε εις τα απωλεσθέντα του Χατζή όπου και θα κρύβω την χαμένη μου αξιοπρέπεια πίσω από ενα χανούμ μπουρέκ
! Ευχαριστώ και...let the games begin! Floub!

P.S. Το συγκεκριμένο post έχει ως σκοπό την ενημέρωση του κύριου Dot ο οποίος ουδεμία ιδέα έχει για τα μεγαλεπίβολα σχέδια της γράφουσας και των νιαουριστών βοηθών αυτής! Τυχερούτσικο!

12 Δεκεμβρίου 2008

Αυτό (δεν) είναι ποίηση!

Στα πλαίσια του "βραδιές ποίησης" που θα οργανώνει από εδω και στο εξής το onehappydot.blogspot και οι οποίες θα πραγματοποιούνται όποτε το θυμάται και έχει έμπνευση το dotαριό, η ενότητα αυτή ξεκινάει με ενα ποίημα-ύμνο (ή ύπνο όπως το διαβάσει κανείς) ειδικά αφιερωμένο...στο Μεμάκι!

Τίτλος πονήματος...τι άλλο, "το Μεμάκι"



Ήταν μια φορά κι ενα καιρό ενα μικρό παιδάκι που το λέγανε Μεμάκι
Είχε και μια βεσπούλα, όμορφη μικρή και πρασσινούλα
Τυχαία την αγόρασε, δεν ήταν επι τούτου
Τις αγγελίες κοίταζε κι έκανε του κεφαλιού του
Είναι γλυκό, είναι τρελλό ετούτο το παιδάκι και για να προστατεύεται φοράει πράσσινο κρανάκι
Φοράει και γυαλάκια και κάθε που γελάει κουνιούνται και τ'αυτάκια
Μια μουρτζούφλης, μια σκεπτικός, δεν μας πείθει απόλυτα πως είναι και σοβαρός
Σε 7 τζοκερέους πάνω πίνει ενα ποτάκι
Να χαρεί μια στο τόσο που κερδίζει το τριφυλλάκι
Τους υπολογιστές τους γρατζουνάει και λέει ότι ξέρει
Συχνά κανείς ctrl-alt-delete να κάνει δεν συμφέρει
Κι αν μας γκρινιάζει που και που και μας λέει και βλαμμένες,
Δηλώνουμε αν μη τι άλλο πως είμαστε αγαπημένες
Κι επειδή χρόνια τώρα το Μεμάκι έχει και συνεταιράκι
Στην τρέλα, την αγάπη, το γέλιο και το δάκρυ
Ας την πάει ενα Παρίσι μήπως και βγάλει άκρη
Bien sur και Mes oui, bon jour και mizzampli
Τί να κάνει το παιδί, έχει μπλέξει με τρελλή!

p.s. όπως καταλαβαίνετε το ποίημα είναι ειδικά αφιερωμένο και δεν μου ήρθε έτσι απλά...είναι αποτέλεσμα πολύωρης ανάλυσης του Μεμάκιου χαρακτήρα και...μιας σοκοφρέτας ΙΟΝ!

11 Δεκεμβρίου 2008

Xmaς Vs. Xma(ς)

Κόντρα στο πνεύμα των καιρών και των μαύρων σύννεφων που έχουν μαζευτεί πάνω από τα κεφάλια μας λόγω των γεγονότων, των μολότοφ και των εμπρηστικών κινήσεων που χειμώνα καλοκαίρι δεν λείπουν απο την επικαιρότητά μας, το πιστό και πάντα ορθά συγχρονισμένο ημερολόγιό μας έδειξε ότι σε 14 ημέρες είναι Χριστούγεννα. Ιδού η απόδειξη για τους αμφισβητίες ...

(το συλλεκτικό ημερολόγιο-ταρανδάκι των Χριστουγέννων είναι μια ευγενική χορηγία της νεας μου φίλης-θαυμάστριας που κυκλοφορεί με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο "βλαμμένο" και η οποία αν και μεγαλύτερη από μένα-μουχαχαχαχα- έχει τον τρόπο της να εξακολουθεί να είναι ακόμα πιο παιδί και από παιδί!!)

Για το λόγο αυτό κι εμείς αποφασίσαμε να αφήσουμε για λίγο εξω από την πόρτα όσα με τη βια χώθηκαν στο σπίτι μας και στολίσαμε το δέντρο μας...


Κι ενω ξέρω πως Άγιος Βασίλης (μάλλον) δεν υπάρχει (στην περίπτωση που υπάρχεις να ξέρεις ότι ακόμα στο εχω φυλαγμένο που αντί για το σαλόνι της BiBi Bo μου είχες φέρει μια υδρόγειο σφαίρα και για το λόγο αυτό αποφάσισα να γίνω τελείως μα τελείως αγεωγράφητη και να χάνω τον προσανατολισμό μου ακόμα και εξω από το σπίτι μου) ξέρω πως και πάλι θα αφήσω μελομακάρονα, κουραμπιέδες και γάλα με σοκολάτα δίπλα στο παράθυρο μιας και δεν έχουμε τζάκι. Αν έρθει(ς) έχει καλώς. Αν πάλι οχι θα τα φαω παρέα με το ξωτικό που ήρθε πέρυσι και σε πληροφορώ ότι μια χαρά τα πήγαμε...



Αν τελικά δεν έρθει(ς) είτε γιατί δεν υπάρχει(ς) είτε γιατί μπορεί να μην έχει καθαρίσει η ατμόσφαιρα από τις μολότοφ και τα δακρυγόνα με αποτέλεσμα ο Rudolf και τα υπόλοιπα κερατοελαφάκια να πετάνε στου κουτρούλη το γάμο και να μου φέρει(ς) κανένα GPS και τι να το κάνω?, αλλά έχει(ς) παρόλα αυτά διάθεση να ακούσει(ς) τότε (σε) παρακαλώ να γεμίσει(ς) το σάκο με ελπίδα για όσους την έχουν χάσει, αγάπη για εκείνους που την ψάχνουν, υπομονή για τους μη έχοντες και ευρώπουλα για όλους μας γιατί κακά τα ψέμματα...εκείνες οι εποχές που ευχόμασταν σαν star hellas για παγκόσμια ειρήνη έχουν περάσει ανεπιστρεπτί!

Αν γίνουν τα ως ανω μπορώ να ελπίζω και σε κείνη την nutelloβροχόπτωση ε? φφφφφφφανταστικέ μου άγιε βασίλη? ε?ε?ε?
Ακού(ς)-ει άραγε? Κι αν δεν ακού(ς)-ει...μήπως bloagάρει(ς)? :)

Και του χρόνου λοιπόν ΘΑ είμαστε καλά!

10 Δεκεμβρίου 2008

Fuzzy



Grant Lee Buffalo-Fuzzy


Σαν αρχαία τραγωδία αυτές oi μέρες...όπου θύτης και θύμα είναι τυχαία πρόσωπα.

Χαλάστηκα πολύ περισσότερο από οσο θα περίμενα, στήθηκα στην τηλεόραση περισσότερο από οσο πραγματικά ήθελα. Δεν αναρωτήθηκα "γιατί" ούτε ζητάω απαντήσεις σε αόρατα ερωτήματα. Οσο περνάνε όμως οι μέρες, μπαίνω κι εγω στο τριπάκι του "και τώρα τι?"
Δεν ξέρω αν συνήθισα τις εικόνες μια πόλης που παραπέει. Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι, ίσως σιγά σιγά, θα πρέπει να αρχίσουμε να επικεντρωνόμαστε στο πως θα ορθοποδήσουμε από εδω και στο εξής και οχι στο πως θα σκορπίσουμε οσα στέκονται ακόμα όρθια.
Όποιος είναι να ξεχάσει θα ξεχάσει, όποιος είναι να θυμάται θα θυμάται. Κανείς δεν είναι καλύτερος, κανείς δεν είναι χειρότερος. Δεν αλλάζει ότι έγινε αλλά, ίσως είναι στο χέρι μας να αλλάξουμε οσα πρόκειται να γίνουν.
Σας παρακαλώ λοιπόν, πηγαίνετε σπίτι σας, συνεχίστε τις δουλειές σας...εδω δεν υπάρχει κάτι άλλο να δείτε...σας παρακαλώ...

We hunger for a bit of faith
To replace the fear

And I've been lied to
Now I'm Fuzzy
We've been lied to
Now we're Fuzzy
Fuzzy now
Lied to...

9 Δεκεμβρίου 2008

Φοβάμαι ότι δεν μπορώ...

Ότι κι αν ξεκινάω να γράφω το σβήνω. Τίποτα δεν μου φαίνεται αρκετό μπροστά στο μεγαλείο των ημερών...

Πόσο ήθελε το ποτήρι για να ξεχυλίσει τελικά?

Κατά πρώτον ήθελε μια δολοφονία. Και μάλιστα ενός 15χρονου μαθητή από έναν 37χρονο αστυνομικό.
Δεν ήθελε συγκεκριμένη αιτία, γι'αυτό και δεν υπήρξε.
Αν ήθελε μια αφορμή θα μπορούσε να αποτελέσει ενα πλαστικό μπουκάλι από νερό ή ενα άδειο τασάκι...αν πάλι δεν χρειαζόταν αφορμή κανείς δεν θα νοιαζόταν. Τα γεγονότα είχαν δρομολογηθεί από τη στιγμή που ο αστυνομικός
(ο ειδικός φρουρός για να λέμε και τα πράγματα με το όνομά τους...ειδικός γιατί έχει ειδικές δυνάμεις που τον τοποθετούν πάνω από τις κοινές έννοιες ζωή-θάνατος και φρουρός διότι φρουρεί τους ανθρώπους, την περιουσία, τις ζωές, τη δημοκρατία, την ελευθερία...) πάτησε τη σκανδάλη.
Και το τυφλό χτύπημα βρήκε στόχο. Και ο στόχος έπληξε μια οικογένεια. Και μετά μια γειτονιά που έγινε μια παρέα η οποία μεταλλάχτηκε σε μια ομάδα γροθιά και η γροθιά χτύπησε μια πόλη. Και όταν η πόλη διαλύθηκε, πήρε μαζί της τους κόπους μιας ζωής εκείνων που σε κάθε κρίση, σε κάθε δύσκολη στιγμή μαζεύουν τα κομμάτια της και την βοηθάνε να σταθεί στα πόδια της.
Στο πέρασμά της δεν βρήκε αντίσταση, δεν την εμπόδισε κανένα χέρι, δεν την έσπρωξε κανένα σώμα...Σε μια πόλη που κοιμάται τον ύπνο του δικαίου και τρώει ξαναζεσταμένο φαγητό δεν βρέθηκε κανείς να προστατεύσει το χαμένο της εγω. Η ιστορία δεν θα δικαιώσει κανέναν 15χρονο, ενδεχομένως η πολιτεία να μην δικαιώσει κανέναν 37χρονο και σίγουρα οι πολίτες μια Αθήνας που πονάει δεν θα δικαιώσουν ποτέ την ομάδα των κουκουλοφόρων που τα τελευταία βράδια μας κάνουν να κλεινόμαστε στο σπίτι και να παρακολουθούμε τρομαγμένοι τις ειδήσεις.
Γιατί το να είμαι εξω στους δρόμους και να νιώθω φόβο υπο τις δεδομένες συνθήκες πες ότι έχει μια λογική. Το να είμαι όμως στο σπίτι μου μέσα και να μην μπορώ να αισθανθώ την ασφάλεια του οικείου, αυτό είναι αρρωστημένα παράλογο.
Μπορώ πια να εξαιρέσω τον δικό μου μικρόκοσμο από αυτό που συμβαίνει? Μπορώ να προστατεύσω τα κεκτημένα μου όταν ανα πάσα ώρα μπορεί κάποιος να μου τα στερήσει?

Κι επειδή τα λόγια καμιά φορά γίνονται κόμπος και δεν βγαίνει λέξη, υπάρχουν φωτογραφίες μήπως και αυτή τη φορά δεν ξεχάσουμε τόσο γρήγορα...


τελικά φέτος αυτό το δέντρο ποιός θα το "ανάψει"?

με τι "όπλα" γυρεύουν να κάνουν τον κόσμο καλύτερο...?

ποιό είναι το μήνυμα που θέλουν να περάσουν...?

και για πόσο καιρό αυτή η "όμορφη" πόλη...

θα αντέξει "όμορφα" να καίγεται ...?










4 Δεκεμβρίου 2008

Ch-iou


Εκεί που καθόμουν και έκανα ωραία και καλά τη δουλίτσα μου χθές το μεσημέρι μακαρίζοντας την παραγωγικότητα που διακρίνει την προσωπικότητα μου ενίοτε, παρενοχλήθηκα msn -ικώς (στο οποίο msn όλως τυχαίως ήμουν συνδεδεμένη ...αυτό για την απίθανη εκείνη περίπτωση κατά την οποία μπορεί ο αφεντικός μπαμπάς να δει τις γραμμές αυτές και να προχωρήσει σε μαζικές απολύσεις) από έναν Βασίλη!!!

"Μην είναι ο Άγιος" σκέφτηκα με το μονοψήφιο I.Q. μου και απάντησα.

Η αλήθεια βέβαια είναι ότι στον συγκεκριμένο Βασίλη είχα κάνει accept όταν κάποια στιγμή πρίν από κανένα μήνα μου είχε κάνει friend request διότι τότε το email του μου θύμιζε το email ενός γνωστού μου επίσης Βασίλη οπότε θεώρησα ότι επρόκειτο για το ίδιο άτομο. Έτσι όταν μου είπε "hi" ο Βασίλης εγω πολύ απλά του απάντησα "hi και στα μούτρα σου".

Με τη σειρά του ο Βασίλης που δεν είναι ο Βασίλης που νόμιζα ότι ήταν τα πήρε κρανίο και βρέθηκα να παρεξηγούμαι με εναν Βασίλη που δεν ήξερα, γιατί του μίλησα απότομα χωρίς να τον γνωρίζω νομίζοντας όμως ότι ήταν ο Βασίλης που όντως γνωρίζω!

Κοκομπλόκο οr what?

Κι εκεί που εκείνος μου τα ψιλοχώνει γιατί ήμουν απότομη κι εγω θεωρώντας ότι κάνει πλάκα συνεχίζω το χα(λ)βά μου με ρωτάει από που είμαι...Κάπου εκεί αρχίζω να καταλαβαίνω ο φωστήρας ότι κάτι δεν είναι σωστό σε ολη αυτή την ιστορία. Παράλληλα προκύπτει και λίγη δουλίτσα που ήθελε την αμέριστη προσοχή μου και σύσσωμο το σύστημα του DNA μου σε πλήρη εγρήγορση
(ενω για ότι έκανα μέχρι πρότινος άντε να χρησιμοποιούσα κανα 2 κύτταρα κι αυτά από τα ληγμένα!) οπότε του πετάω ενα μαργαριτάρι τύπου "από τη Σουβάλα" και φεύγω από το pc.

Καμιά ωρίτσα αργότερα που επέστρεψα βρήκα ενα cartoonίστικο ερωτηματικό να αναβοσβήνει και ενα "ελα ρε πού είναι το Σουβάλα? Ελλάδα?".

Αποφασίζω να πάρω την υπόθεση λίγο πιο σοβαρά γιατί αν αυτός ο αγεωγράφητος Βασίλης δεν ηταν ούτε ο Άγιος ούτε ο γνωστός τότε ποιός ήταν και γιατί μιλούσα εγω μαζί του?

Τον ρώτησα λοιπόν πως βρεθήκαμε να μιλάμε εδω πέρα και η απάντησή του ήταν "ξέρω γω?" Δεν με βοήθησε ιδιαίτερα αλλά ήμουν πλέον σίγουρη ότι από τον συγκεκριμένο Βασίλη δώρο δεν θα έπαιρνα φέτος. Του εξήγησα λοιπόν ότι ενδεχομένως να επρόκειτο περι παρεξηγήσεως και ότι όταν τον έκανα accept τον μπέρδεψα μάλλον με κάποιον άλλο φίλο και ότι εν πάσει περιπτώσει δεν είχαμε και κανένα λόγο να μιλάμε παραπάνω (μα τι ανέραστη που γίνομαι ώρες ώρες!)

Κάνω λοιπόν να τον διαγράψω και να τον μπλοκάρω και πρίν προλάβω μου πετάει την ατάκα "μα όντως δεν γνωριζόμαστε αλλά θα ήθελα πολύ να γνωριστούμε!"

Dot
(ελαφρώς ενοχλημένη με την ανωνυμία του Internet που ώρες ώρες όμως δεν διαφυλάσσεται!)---> ... ε? Γιατί να γνωριστούμε?
Βασίλης
(που δεν είναι Ο Βασίλης)--->Για να κάνουμε παρεϊτσα και...που ξέρεις! ;)

Στα καπάκια βάζει και φωτογραφία στο προφίλ του...ενα τυπάκι γύρω στα 23 χωρίς μπλούζα, με ενα ξεβαμμένο τζήν
(μη χαίρεστε μόνο ως εδω ήταν το υποτιθέμενο καλό!) με τα μισά κιλά από εμένα, κοντό κατσαρό μαλλί τύπου "πήγα κομμωτήριο και πάτησα περμανάντ η οποία δεν έτυχε πέτυχε!" και ενα βλέμμα "με θέλεις σε θέλω γιατί να το σκεφτόμαστε, με θέλεις σε θέλω γιατί δεν παντρευόμαστε?"
Σαφέστατα δεν ήταν ούτε όρθιος ούτε καθιστός παρά ξαπλωμένος σε ενα κρεββάτι με λουλουδάτα σεντονάκια
(εδω φαίνεται η μαμά η προκομένη που έχει προνοήσει και έχει ψωνίσει τα προικιά του γιόκα της) το οποίο κρεββάτι είχε το επιμελώς ατημέλητο ύφος μιας νύχτας γεμάτη πάθος (με συμμετέχοντες ή μη...δεν μπορώ να ξέρω δεν ήμουν εκεί!), ή ενός δίλεπτου χορο-πηδητού έτσι για να το τσαλακώσουμε λίγο βρε αδερφέ. Εννοείται ότι παίζει πάντα το σενάριο να είναι απλά τελείως ανοικοκύρευτος και να μη ξέρει καν πώς και πότε αλλάζουν σεντόνια (οχι δεν τα ρουφάει το στρώμα φτύνοντάς τα καθαρά...έχεις την standard έκδοση. Αν θέλεις κάνε Update σε stroma 6.9. που σου κάνει και μασαζ στις παρανυχίδες!)

Αφού λοιπόν ρίχνω μια "γρήγορη" ματιά στη φωτογραφία, αποφασίζω ότι δεν εχω ούτε το χρόνο, ούτε το λόγο να ασχοληθώ περαιτέρω οπότε του εξηγώ ακόμα μια φορά ότι πρόκειται για λάθος και ότι θα κλείσω. Πρίν κλείσω όμως με ενδιαφέρει να μάθω πως βρήκε το mail μου. Η απάντηση που μου δίνει είναι αφοπλιστικά ειλικρινής και πολύ απλή...ψάχνω για νέες γνωριμίες και παίρνω mail από forward που μου στέλνουν, κάνω ενα screening και ότι κάτσει...που ξέρεις! Αν θές κράτα το email μου αλλιώς τσίου!

Τσιου λοιπόν...αλλά αν θέλεις να κάνεις νέες γνωριμίες πάρε ενα φίλο σου και βγες εξω.
Γιατί έτσι όπως το πας απλά θα εμπλουτίσεις το mailing list σου από πολύ κόσμο που σε έχει γραμμένο...και block-αρισμένο! (--->aahhhh there u are...the mom-side of my female personality!!)

p.s. Vangel είχατε δίκιο ακόμα μια φορά... :)

2 Δεκεμβρίου 2008

Ordinary day



Dolores O'Riordan - Ordinary Day



Κάτι τέτοια πρωινά σαν το σημερινό πραγματικά αισθάνομαι τυχερή και χαζοχαρούμενα ευτυχισμένη...
Ότι κι αν με απασχολεί έχει λύση, ότι πάει στραβά ελπίζω ότι θα ισιώσει, ότι είναι μαύρο μπορεί να γίνει γκρί αν οχι άσπρο. Τα προβλήματα μπορεί να μην εξαφανίζονται ως δια μαγείας αλλά συνειδητοποιώ ότι δεν στέκομαι μπροστά στο "τέρας" με άδεια χέρια. Εχω εσένα...να σε αγαπάω, να σε φροντίζω, να σε νοιάζομαι, να σε εκνευρίζω και να σε καλοπιάνω. Μεγαλώνω μαζί σου και γίνομαι το καλύτερο που μπορώ.
Εχω την οικογένειά μου η οποία μπορεί να έχει ενα σωρό μικρά και μεγάλα προβλήματα αλλά αν μη τι άλλο είμαστε όλοι εδω. Ότι έχουμε να πούμε το λέμε κατάματα, ότι είναι να νιώσουμε το νιώθουμε στο παρόν και οχι μεταχρονολογημένα κοιτάζοντας φωτογραφίες και σκαλίζοντας αναμνήσεις που πονάνε.
Εχω τους φίλους μου που γίνονται φίλοι μας. Ορισμένοι πιο παλιοί, αξίες διαχρονικές και σταθερές στη ζωή μου που γίνεται ζωή μας και άλλοι που ήρθαν πρόσφατα να προστεθούν στην παρέα μας και εύχομαι πως ήρθαν για να μείνουν.
Εχω στιγμές να αναπολώ και εικόνες να χαζεύω φυλαγμένες στο άλμπουμ του μυαλού μου.
Άλλες φέρνουν δάκρυα, άλλες ζωγραφίζουν χαμόγελα.
Όπως χθές...που μαζευτήκαμε από το πουθενά στο σπίτι και η θεία μας μαγείρευε με ποδιά λουλουδάτη και ξαφνικά έπεσε η ασφάλεια στο ρολόι της ΔΕΗ! Και μείναμε στα σκοτάδια να ψάχνουμε με κεριά να βρούμε ο ένας τον άλλον και να σκοντάφτουμε στα γατιά που απολάμβαναν το ρομαντικό σκηνικό και έλιωναν στο πάτωμα και τις πολυθρόνες . Και περιμέναμε κι εκείνους που δεν ξέραμε σίγουρα αλλά θέλαμε να έρθουν. Και η ΔΕΗ θα ερχόταν σε 2 ώρες και το φαγητό δεν είχε γίνει. Και τελικά μαγειρέψαμε στο γκάζι μέσα στα σκοτάδια με τρελό γέλιο και το σπίτι μοσχοβολούσε. Και ήρθαν όλοι και κανείς δεν νοιάστηκε που δεν υπήρχε φως. Μοναδική μας ανησυχία το 1.5 κιλό παγωτό που έλιωνε στην κατάψυξη και η αλεργία σου στις γάτες. Τελικά το φάγαμε όλο γιατί είναι αμαρτία να μένει αλλά μέσα στο μαύρο σκοτάδι ποιός μέτρησε θερμίδες? Και με μια ασπιρίνη αν μη τι άλλο επέζησες! :) Και ήρθε η ΔΕΗ, μαζί ήρθε και το φως και συνεχίσαμε σαν να μην είχε λείψει τίποτα.
Και ολο αυτό δεν έχει αρχή και τέλος αλλά είναι μέρος της ημέρας μας, της πραγματικότητας που βαφτίζω "ζωή μας" και με την οποία πορεύομαι. Και αν ήταν να αλλάξω κάτι θα έκανα τα ίδια ξανά. Γιατί αυτή είμαι και αν δεν σου αρέσω τότε απλά δεν με έχεις γνωρίσει καλά! Και είμαι εδω να σου απλώσω το χέρι και να (ξανα)συστηθούμε. Είμαι η Dot και μ'αρέσει η Nutella! Σειρά σου...

28 Νοεμβρίου 2008

Ψιτ...σε σένα λέω!




Τι γίνεται όταν για κάποιον ανεξήγητο λόγο, εκεί που δεν είχες διάθεση και έκανες αναρτήσεις για το τίποτα ξαφνικά βρίσκεις και πάλι τη χαμένη σου χαρά και θέλεις να πηδήξεις πάνω κάτω στο κρεβάτι σου αγνοώντας τη βλακεία και το κόμπλεξ του κόσμου? Μήπως σκέφτηκες ότι θα είναι εκεί και αύριο? Μήπως η σκληρότητα που τόσο αποζητάς κρύβει καλά τη δική σου γλύκα που εγω, σαν γατόνι που είμαι, εχω ανακαλύψει? Μήπως άκουσες το τραγουδάκι του βίδιου το οποίο, αν και ρίχνει το επίπεδο του εν λόγω σοβαρού βλογίου στα πατώματα και το τσαλαπατάει, ελπίζω ότι θα φέρει ενα μικρό χαμόγελο Colgate σε σένα που ίσως να το έχεις λίγο περισσότερο ανάγκη...

Αν πάλι δεν έχουμε τα επιθυμητά αποτελέσματα, φόρτωσε τη χριστουγεννιάτικη κομπανία σε ενα αμάξι και...ραντεβού κάτω από το ρολόι!

Καλό σκ θα έχουμε που λέει και ο Mahler Ο σοφός γατούλης!

27 Νοεμβρίου 2008

Πες μου...



Patty Smith-Sometimes love just ain't enough

Καμιά φορά είναι περισσότερα εκείνα που δεν φαίνονται από εκείνα που αποκαλύπτονται. Καμιά φορά είναι λιγότερα εκείνα που θέλουμε να μάθουμε από εκείνα που τελικά γνωρίζουμε.
Καμιά φορά ο λόγος πίσω από την αφορμή δεν είναι η αιτία.
Καμιά φορά αναρωτιέμαι...
Τι κάνεις, όταν δεν ξέρεις τι να κάνεις?

25 Νοεμβρίου 2008

Ψίχουλα!


Αυτές τις μέρες έχει γεμίσει ψίχουλα το σπίτι μας...τρυπώνουν μέσα από την τηλεόραση και μας κάνουν ενα σαλόνι χάλια.

Ψίχουλο 1ο: Η υπόθεση με την ευγενέστατη κυρία Πάνια και τον αξιότιμο κύριο Καρβέλα οι οποίοι ενω είχαν ολόκληρη την Ασφάλεια Αττικής στο κατόπι τους (μαζί με τα σκυλιά, τα γατιά και τα λοιπά κατοικίδια της Ελληνικής Αστυνομίας) γιατί έτρεχαν πιο γρήγορα και από τον Superman όταν τρέχει να σώσει το καναρινάκι της Λοϊς που πιάστηκε στη μπουγάδα, υποστηρίζουν ότι δεν πήγαιναν με πάνω από 50 χλμ. την ώρα. Καλό ε? Ακόμα καλύτερη δε, είναι η δικαιολογία που προέβαλαν οι φίλτατοι συνάδελφοι του ευτυχούς ζεύγους κος. Λευτέρης-το'πε το'πε ο παπαγάλος-Πανταζής και κα. Αρβανιτίδη (σύζυγος Πασχάλη-αυτό το μήνα test DNA κάναμε?) και η οποία αφορά στη "συνήθεια" ορισμένων καλλιτεχνών να ακούν δυνατά μουσική την ωρα που οδηγούν με αποτέλεσμα να μην προσέχουν και να μην έχουν επαφή με τον εξω κόσμο! Επομένως αν τύχει και βρεθώ στο διάβα τους και με "πάρουν" μαζί μέχρι το επόμενο φανάρι όπου αν θέλουν και μπορούν θα σταματήσουν να μην το πάρω προσωπικά...θα ακούν κανένα καλό τσουξεδάκι τα παιδιά!

Ψίχουλο 2ο: Το περιβόητο βίντεο το οποίο σε εξαιρετική ανάλυση αναδεικνύει τη φωτογένεια δικηγόρου να ζητά χρήματα προκειμένου να αποσύρει την αγωγή των κατοίκων της Ραιδεστού για την υπόθεση της ανταλλαγής οικοπέδων με τη μονή Βατοπαιδίου. Το εκπληκτικότερο όλων είναι ότι τελείως μα τελείως συμπτωματικά ο δικηγόρος είναι συγχρόνως σύντροφος έταιρης δικηγόρου η οποία μάλιστα τυχαίνει να είναι και δικηγόρος των οικογενειών που διεκδικούσαν οικόπεδα στη Νέα Ραιδεστό Θεσσαλονίκης, τα οποία παραχωρήθηκαν τελικά στη Μονή Βατοπαιδίου!!!! Σαφέστατα ο πρώτος δικηγόρος αρνήθηκε τα πάντα και υποστήριξε ότι έκανε την διαπραγμάτευση προκειμένου να κερδίσει χρόνο και πως απειλούνταν η ζωή του μετά το δικαστικό αγώνα που ξεκίνησε η σύντροφός του. Αλλά και η σύντροφος υποστηρίζει ότι δεν γνώριζε τίποτα. Πιο συγκεκριμένα, τη στιγμή εκείνη η σύντροφος μούλιαζε στη χλωρίνη τις κάλτσες του προκομένου της που είχαν γαριάσει και μιλούσε με τη μάνα της στο τηλέφωνο για μια συνταγή για πολίτικα σουντζουκάκια!
Τα συμπεράσματα είναι 1. ότι ο κόσμος είναι πολύ μικρός και όλοι μια οικογένεια είμαστε βρε αδερφέ, 2. ότι οσο και αν λέμε ότι ο κόσμος προχωράει και εξελίσσεται και ζούμε την εποχή του dvd και του blue ray, εμείς εξακολουθούμε να δημιουργούμε ιστορίες γύρω από το προϊστορικό "video"! Decadance...

Ψίχουλο Νο.3,4,5...: Τελικά χώρισε ή δεν χώρισε η Αλιμπέρτη από τον Παρθένη? Θα κάνει 4ο παιδί η Μενεγάκη ή θα τον ψήσει τον Λάτσιο? Βρήκε γκόμενο η Θεοδωρίδου ή τσάμπα τραγουδάει και τα πίνει? Τα βρήκε ο Τσαλίκης με τη Γερμανού ή θα χαλάσει η κουμπαριά και θα ξαναζήσουμε τις γαμήλιες σκηνές απείρου κάλου(ς) με τον κουμπάρο-β'επιλογή?

Και υπάρχουν και άλλα ψίχουλα, χωμένα στις χαραμάδες, κάτω από τον καναπέ, πίσω από την κουρτίνα...ψίχουλα που τραβάνε την προσοχή μου ώστε να μην ασχοληθώ με τα πιο σοβαρά. Με την οικονομική κρίση που κλείνει επιχειρήσεις, κάνει τους φτωχούς φτωχώτερους, μικραίνει το καλάθι της νοικοκυράς, αδειάζει τα ντουλάπια. Το πλαφόν στις τράπεζες σταματάει και όσοι έχουν προεισπράξει επιταγές πελατών οι οποίοι "έσκασαν" και δεν κάλυψαν τις υποχρεώσεις τους τώρα καλούνται να πληρώσουν τα προεισπραχθέντα.

Και αυτό, λέγεται πως είναι ακόμα η αρχή.

Το 2009 αναμένεται να είναι δύσκολο για τους περισσότερους, υποφερτό για τους λίγους και με μικρές ζημιές για τους ηδη φυλακισμένους ή εκείνους που το χέρι του νόμου δεν είναι αρκετά μακρύ για να πιάσει. Αν και τώρα που το σκέφτομαι και οι φυλακισμένοι πορεύονται με το πνεύμα των καιρών και το έχουν ρίξει στις απεργίες πείνας διεκδικώντας ευνοϊκότερους όρους διαβίωσης μέσα στο σωφρωνιστικά ιδρύματα.
Για ποιά διαβίωση μιλάνε...?
Εδω στα νοσοκομεία των ελεύθερων πολιορκημένων Ελλήνων οι ελλείψεις σε υλικά πρώτης ανάγκης, όπως γάζες, γάντια, ακόμη και οινόπνευμα είναι τόσο τραγικές που σε λίγο θα αδειάσουμε και το φαρμακείο που έχουμε σπίτι μας να τους δανείσουμε! Κι επειδή Murphy είναι αυτός και νόμους εφαρμόσιμους "θέσπισε" σαν να μην έφταναν ολα εμφανίζονται και οι προμηθευτές ορθοπαιδικού υλικού και πραγματοποιούν κατασχέσεις από το ΚΑΤ και τον Ευαγγελισμό. Κοινώς καλό είναι να εχω το νου μου...δεν είναι εποχή για ατυχήματα που λέει και η Αση Μπίλιου!

Και τώρα που τα είπα και ξεθύμανα παω να πάρω μια στιγμή σκούπα και φαράσι γιατί θα γεμίσουμε μυρμήγκια...τέλος και το ψωμί. Με 1.30€ ποιός να το πάρει θα μου πείς?!


24 Νοεμβρίου 2008

Monday (in) love!



Octapus me + Octapus you = squeeeeze love!

και αν δεν θέλεις να ξέρεις θα σε χτυπήσω κάτω...σαν χταπόδι!

...

(am I romantic or what?)

20 Νοεμβρίου 2008

Me and my desktop!

Τώρα είναι σαν να βλέπω τον vk να γελάει αλλά....δεν πτοούμαι! Ναι εχω μια πασχαλίτσα στο desktop μου! Δεν ξέρω γιατί...Απλά την αγαπώ! Και είναι δική μου! Έχει βούλες (dots!) στα φτεράκια της και νιώθω ενα ιδιαίτερο δέσιμό μαζί της. Τη λένε πασχαλίτσα Dot (χαου κουλ ις δις?) και είναι η πιο έξυπνη πασχαλίτσα του κόσμου! Λένε ότι μοιάζουμε αλλά δεν νομίζω ότι είμαι τόσο κόκκινη ενω αυτό το λευκό γύρω από τα μάτια της δεν μπορώ να το πετύχω οσο concealer και hydratant να χρησιμοποιήσω. Άσε που κάθε φορά που προσπαθώ να την κεράσω λίγη Nutella καταλήγω να καθαρίζω την οθόνη με τα γνωστά πανάκια γιατί δεν με καταδέχεται. Αυτό και μόνο αποτελεί βασική μας διαφορά! Εν πάει περιπτώσει αυτό είναι το desktop μου και τώρα θα πρέπει να φύγω γιατί με περιμένει ο γιατρός μου για την επόμενη συνεδρία με τίτλο...Είμαι άνθρωπος, είναι πασχαλίτσα δεν έχουμε μέλλον!

18 Νοεμβρίου 2008

Η πορεία, η βροχή, τα ΜΑΤ και...η Hello Kitty!


17/11/2008...

Κάνω την ηρωίδα όπως κάθε χρόνο τέτοια μέρα και αντί να φύγω από νωρίς δηλώνω ότι θα φύγω στην ώρα μου όπως κάθε μέρα. Το κέντρο άλλωστε είχε ηδη κλείσει, η πορεία κατά τις 6 θα τελείωνε και ήμουν σίγουρη ότι η βροχή θα απέτρεπε τους περισσότερους διαδηλωτές να ρημάξουν τον τόπο όπως παραδοσιακά κάνουν κάθε χρόνο! (Κακομοίρα Dot...που να ήξεβρες!)

Η ώρα 6 και κάτι πρός 7 παρά κάτι άλλο κλείνω πόρτες, παράθυρα, υπολογιστές, τιμολόγια και λοιπά, βγάζω τη βάρκα, την φουσκώνω και την πετάω με χάρη στην Ιποκκράτους. Καθώς ξεκινάω να κάνω κουπί αμέριμνη και με χάρη καπετάνισσας παρατηρώ ότι η ερημιά στους δρόμους σε συνδυασμό με τους κεραυνούς που σκάνε κατά διαστήματα δημιουργούν ενα κινηματογραφικό σκηνικό, κάτι ανάμεσα σε Independence Day και "μάνα είναι η τελευταία μέρα μου στον πλανήτη και δεν εχω μαζέψει την μπουγάδα"!

Τα παπούτσια μου είναι μούσκεμα, τα πόδια μου πλατσουρίζουν μέσα στα μούσκεμα παπούτσια παράγοντας ευχάριστους ήχους τύπου "πλατς", τα κοτσίδια μου στάζουν και γενικότερα η όλη μου εικόνα θυμίζει...άνθρωπο χωρίς ομπρέλα! Παρόλα αυτα συνεχίζω το χαριτωμένο μου περπάτημα λαχταρώντας την κρεατόπιτα που γνωρίζω εκ των προτέρων ότι θα έχει σιάξει η mamma Dot με τα χεράκια της (σε ελέυθερη μετάφραση no cooking today! yay!)

Κι εκεί που η βροχή συνεχίζει κι εγω κάνω πατιναζ στο πεζοδρόμιο πιάνει το βιονικό μου αυτί θόρυβο βαθύ, μακρινό που καντοζυγώνει και ιδιαίτερα ανησυχητικό. Βγάζω κουκούλα και κάνω να γυρίσω το κεφάλι μου πρός τα πίσω. Μα τους 1000 κάστορες!!!! Περί τα 10 άτομα κατευθύνονται πρός τα πάνω μου κρατώντας πανό με βήμα γοργό! Δεν είναι κάτι προσωπικό...οοοχι! Απλά τους κυνηγάνε τα ΜΑΤ! Αισθάνομαι τα μάτια μου να γουρλώνουν (πώς έκανεο Rogger Rabbit όταν έβλεπε την πρόστυχη κουνελίτσα Jessica...? κάπως έτσι χωρίς τις καρδούλες!) και ενστικτωδώς στρίβω στο πρώτο στενό που βρίσκω! Η ομάδα των βαρβάρων περνάει από μπροστά μου με βήμα ταχύ για να προϋπαντήσει τα ΜΑΤ την επόμενη στιγμή. Βλέπεις οι πίσω είχαν δώσει σήμα στους μπροστά και το ραντεβού έκλεισε για το Α.Τ. της Καλλιδρομίου! Τσα! Οι βάρβαροι σκορπίζουν δεξιά και αριστερά ενω για λίγο τους κυνηγάνε και τα όργανα (σε πλήρη σύσταση με μπουζουκάκι, κιθαρίτσα κι εναν ευσωμούλη στα ντραμς!). Πιάνουν κανα δυο ενω οι υπόλοιποι τρέχουν και όπου φύγει φύγει. Σε λίγο το θέμα θεωρείται λήξαν.

Βγάζω κεφάλι από τη γωνία...αν εξαιρέσεις τα οργανάκια που έχουν κάνει μια ανθρώπινη αλυσίδα κατά μήκος της Ιπποκράτους, ο μόνος πεζός...είμαι εγω! :) Ξεκινάω να περπατάω στο πεζοδρόμιο, βγάζω την κουκούλα μη θυμίζω αναρχοαυτόνομο και μετράω ασπίδες...γαμώ την μυωπία μου και την βροχή ολα είναι θολά. Ας πούμε ότι είναι 10... Καθώς περνάω από δίπλα τους ενας αστυνομικός που στέκεται στην είσοδο μιας πολυκατοικίας με ρωτάει αν αυτό που κρατάω είναι πανό. Τον κοιτάω με βλέμμα τόσο ηλίθιο που το καταλαβαίνω. Ξεδιπλώνω αυτό που κρατάω...μια πανινη τιρκουάζ τσάντα με την hello kitty!!!!!

-Τσάντα είναι...(Αρ γιου σο βλάκας?)
-... πήγαινε! ( Αϊ αμ σο βλάκας!)

Συνεχίζω να περπατάω ολίγον τι "φοβισμένη" αλλά λίγα μέτρα πιο κάτω με πιάνει νευρικό γέλιο σκεπτόμενη τίτλο κεντρικού δελτίου ειδήσεων STAR : Η αναρχική Kitty!

Λίγο πρίν φτάσω Πανεπιστημίου συναντάω ακόμα μια ομάδα αστυνομικών εξω από τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ τα οποία πρόσφατα χρωματίστηκαν καλαίσθητα από έταιρη καλλιτεχνίζουσα ομάδα αναρχικών. Ξεδιπλώνω τη hello kitty μην τύχει και με συλλάβουν στο τέλος και με σούρνουνε σιδεροδέσμια στο τμήμα και περπατάω με το κεφάλι ψηλά! Δεν θα με σκιάξετε εσείς!

Με τα πολλά φτάνω Σταδίου να πάρω το λεωφορείο. Παίρνω και μια σοκολατίτσα την οποία θεωρώ ότι δικαιούμαι μετά από την ταραχή που πέρασα. Μπαίνω στο μπασάκι και αρχίζω να γράφω το σημερινό Post σε ενα λογαριασμό της Eurobank (παντού αυτή η τράπεζα!)
Κι εκεί που λεω ok σωθήκαμε και σήμερα, τα φώτα στο μπασάκι σβήνουν και μένουμε στη μέση του δρόμου. Συνεχίζω να γράφω μέσα στα μαύρα σκοτάδια λες και είμαι στο κρυφό σχολειό. Με πολλά σταμάτα-ξεκίνα τελικά το μπασάκι κατεβαίνει με χειρόφρενο τη λεωφόρο Συγγρού καθώς όπως άκουσα που μιλούσε ο οδηγός στο κινητό "ανάβει το κουμπί του ΕMS" (τώρα που το σκέφτομαι ίσως να αλλάζει η σειρά των γραμμάτων...αλλά έχουμε E & M & S!!!) που σημαίνει ότι δεν πρέπει να σταματάμε πουθενά, να διατηρούμε συγκεκριμένη ταχύτητα και στην ανηφόρα να κάνουμε το σταυρό μας!

Όλοι κατεβαίνουν και στο λεωφορείο απομένει ο τρελός της Νέας Σμύρνης (χαρακτηριστική φιγούρα που μπαινοβγαίνει σε ολα τα λεωφορεία, κάνει ενα σαματά ανάλογα με τα τρέχοντα γεγονότα των ημερών και κατεβαίνει στην επόμενη στάση!) ο ντραϊβερ κι εγω!! (όπου γάμος και χαρά...)
Λυπάμαι να αφήσω τον αδηγό μόνο του ο οποίος καταβάλλει φιλότιμες προσπάθειες να φτάσει μέχρι την πλατεία της Νέας Σμύρνης όπου έχει δώσει ραντεβού με το συνεργείο της ΕΘΕΛ.

Όταν επιτέλους κατεβαίνω, μετά από 15 λεπτά "στάσης" σε μια ανηφόρα που μας έπαιρνε πρός τα πίσω ενω τα φρένα δεν έπιαναν, αισθάνομαι την ανάγκη να φιλήσω το ιερό πεζοδρόμιο που πατάω ενω απορώ...μήπως τελικά ο Θεός έχει τη μορφή κάποιου πρώην γκόμενου ο οποίος αρέσκεται στο να με ταλαιπρωρεί? :)

15 Νοεμβρίου 2008

...

Εκεί που άλλοι ανάβουν τσιγάρο και φυσάνε τον καπνό εγω βουτάω το κουτάλι στη Nutella και ξεφυσάω από ικανοποίηση...
Ξημερώματα Σαββάτου πια και στο σπίτι επικρατεί σχετική ηρεμία. Τα γατιά κοιμούνται ύστερα από πολύωρο καυγά που άφησε πίσω του μικρές τριχόμπαλες, το πλυντήριο πλένει λιγότερο αθόρυβα από οσο λέει η διαφήμιση, εσυ πήγες για ποτάκι κι εγω "απολαμβάνω" τις μικρές στιγμές της μοναξιάς μου.
Κάποιος με είχε ρωτήσει πώς αντέχω τόσο πολιτισμό και πραγματικά μου είχε κάνει εντύπωση αυτή η ερώτηση. Είναι πολιτισμός οι λίγες ώρες μακριά? Οι "εξωσχολικές" δραστηριότητες του καθενός στα πλαίσια της ζωής που υπάρχει και σε άλλους πλανήτες πέραν από το "εμείς"? Υπάρχουν φίλοι τους οποίους έχουμε και μας έχουν ανάγκη και καμιά φορά η ανάγκη αυτή μεταφράζεται με την χαρακτηριστική φράση "να πιούμε ενα ποτάκι ή ενα καφεδάκι οι δυο μας να τα πούμε λίγο". Υπάρχει η ανάγκη να μείνω λίγο εγω με μένα, να ακούω το μυαλό μου να μιλάει και να μπερδεύεται με τη μυστική συνουσία των Πυξ Λαξ ενω πετάω τα ρούχα μου ψηλά πρίν μπω στο μπάνιο. Υπάρχει η επιθυμία σου να είσαι για λίγο μόνος στο σπίτι να χαζέψεις στο φατσοβιβλίο και να μιλήσεις με τον αδερφό σου, τον κολητό σου, να πετάξεις τα ρούχα σου και να ξέρεις ότι κανείς δεν πρόκειται να χαλάσει αυτό το σκηνικό της επιμελούς αταξίας που σ' αρέσει να δημιουργείς.
Τελικά είναι φοβερό το πόσο διαφορετικά αντιμετωπίζουμε τη ζωή εμείς οι ίδιοι άνθρωποι. Άλλοι πιο νευρικοί και ανασφαλείς. Κάποιοι άλλοι λίγο πιο ήρεμοι και σταρχιδιστές. Παραπέρα κάποιοι λίγο πιο αισιόδοξοι και χαζοχαρούμενοι. Λιγότεροι σοβαροί, περισσότερο μελαγχολικοί, χαμογελαστοί, μουρτζούφληδες, στριμένοι...όλοι σε ενα καζάνι είμαστε και βράζουμε.
Ώρες ώρες σκέφτομαι και παρακαλάω να μην μείνω στην επιφάνεια. Να βράσω μαζί με όλους, να μην αρκεστώ σε αυτά που μπορεί να δει το μάτι και να πάρει το αυτί. Να ζήσω ότι επιθυμώ με τον τρόπο που θέλω και οχι με τον τρόπο που θα μου υποδείξουν. Και να κάνω λάθη. Να σπάσω το προστατευτικό κάλυμα με τις φουσκαλίτσες και να γρατζουνίσω το πολύτιμο περιεχόμενό μου. Ίσως έτσι μάθω να το φυλάω καλύτερα. Ίσως έτσι να μάθω να περπατάω πιο σταθερά. Γιατί τι αξία έχει η διαδρομή αν δεν κάνω και μια λάθος στροφή? Ποιός ο ρόλος του συνοδηγού αν ο οδηγος είναι ξερόλας? Φέρνω στο νου μου μια καλή μου φίλη που ζει με κανόνες και πρέπει και αναρωτιέμαι πως περιμένει να βρεί την αληθινή ευτυχία όταν τα θέλω της είναι ακόμα αγέννητα.
Πρίν χρόνια ο παππούς μου έκλεψε τη γιαγιά μου γιατί ήταν τόσο φτωχός που οι γονείς της δεν τον ήθελαν. Κυριολεκτικά την έκλεψε! Οχι με σκάλα και δεμένα σεντόνια από το παράθυρο, ούτε με άλογο...την πήρε απλά και έφυγαν. Τίποτα σύνθετο, τίποτα οσκαρικά ρομαντικό. Κανένας ήλιος δεν βασίλευε και δεν χάθηκαν σε κανέναν ορίζοντα χέρι χέρι.
Κι όμως χρόνια πολλά μετά και αφού η γιαγιά μας είχε ηδη αφήσει ο παππούς μου αναρωτήθηκε, ίσως για πρώτη φορά φωναχτά στη ζωή του, αν είχε κάνει καλά που την πήρε από τις ανέσεις της, που της στέρησε το καινούριο φόρεμα, που πουλούσαν παπούτσια στη λαϊκή...Κι εγω επειδή δεν είχα δει πιο ερωτευμένο ζευγάρι στη ζωή μου ήμουν απόλυτα βέβαιη ότι είχε πράξει ορθά μέσα στον παραλογισμό του και πως είχε δώσει στη γιαγιά μου πολλά περισσότερα από οσα μπορούσε να φανταστεί.
Σκέφτομαι ότι η ζωή μας έχει πολλά μονοπάτια από τα οποία το καθένα οδηγεί κάπου διαφορετικά. Κοινότυπο και κάποιος άλλος το έχει σκεφτεί πολύ πρίν απο μένα αλλά του δίνω δίκιο. Το θέμα είναι πώς θα επιλέξεις εκείνο το μονοπάτι το οποίο δεν θα είναι πολύ απότομο, δεν θα έχει πολλες στροφές, θα έχει πινακίδες στο δρόμο που θα σε κατευθύνουν, ίσως να έχει και μια πηγή να ξεδιψάσεις και στο τέλος θα σε οδηγήσει εκεί που εξαρχής ήθελες να πας...?
Αμ εδω είναι το θέμα. Δεν το ξέρεις. Μπορεί να πάρεις λάθος μονοπάτι. Σίγουρα θα πάρεις λάθος μονοπάτι. Και θα γυρίσεις πίσω. Ίσως να χαθείς. Θα ντραπείς να ρωτήσεις για οδηγίες. Θα απογοητευτείς. Θα καθίσεις για λίγο αλλά θα ξανασηκωθείς. Γιατί ο κάθε δρόμος κάπου πηγαίνει και από κάπου γυρίζει. Και από όπου και αν περάσεις κάτι θα δείς. Όμορφο ή άσχημο. Μεγάλο ή μικρό, ασήμαντο ή σημαντικό. Κι αν είμαστε καλά παιδάκια ίσως συναντήσουμε και τα Στρουμφάκια...Η φαντασία οδηγός και η πεποίθηση ότι κάπου θα φτάσουμε. Κι αν καταλήξουμε σε αδιέξοδο μπορούμε πάντα να γυρίσουμε πρός τα πίσω. Αυτή την επιλογή αν μη τι άλλο όλοι την έχουμε... ας βρούμε και το θάρρος της αναστροφής.
Πολύ ασυνάρτητη βγήκε αυτή ανάρτηση αλλά γιατί οχι...ποιός θα με κατηγορήσει για έλλειψη λογικής ενα ξημέρωμα Σαββάτου η ώρα 2 όπου το ραδιόφωνο παίζει Βίσση (αφιερωμένο vk!) και η Nutella αργοτελειώνει σαν τσιγάρο που μόλις έσβησε. Καληνύχτα...καλό σαββατοκύριακο να έχουμε!
p.s.1 Η Βίσση έδωσε τη θέση της στον Eros και το "un altra te" ήρθε να με κεράσει ενα κρασάκι στην υγειά μιας αγάπης που άργησε λίγο περισσότερο από οσο μπορούσα να περιμένω...τελικά όμως άργησε και το λεωφορείο οπότε αναγκαστικά έκατσα στη στάση λίγο παραπάνω.
p.s.2 Ούτε φωτογραφία δεν μπορώ να βάλω αφού ο Blogger μάλλον τα έχει τσούξει απόψε..κρίμα και ήταν μια πολύ καταπλήκτικ!

12 Νοεμβρίου 2008

Bring over the xmas spirit!!!!


Χθές μπήκα στο super market… ομολουγουμένως είχε περάσει καιρός από την τελευταία φορά που επισκέφτηκα το εν λόγω οίκημα αλλά δεν είναι λόγος να με ψαρώσουν έτσι!


Πώς?


Με χριστουγεννιάτικα στολίδια ολούθε!


Με τραγουδάκια που καταλήγουν σε "φα-λα-λα-λα" και κορδελίτσες στα ράφια.

Με ενα επιβλητικότατο χάρτινο τζάκι να κρέμεται πάνω από τη σκάλα στο εσωτερικό του οποίου σειρές από κόκκινα φωτάκια περιμένουν να μπούν στην πρίζα και να ανάψει η φωτιά. Εντάξει αυτό το τελευταίο λίγο κιτσάτο το λες αλλά ποιά είμαι εγω να χαρακτηρίσω το ντεκόρ? Μια απλή πλήν τίμια καταναλώτρια!

Αλλά βρε πουλί μου...ακόμα δεν βγάλαμε τα κοντομάνικα και μου φέρνεις σοκολατένιους Αγιοβασίληδες? Ακόμα δεν βάλαμε τα μαγιώ στη ναφθαλίνη και μου βάζεις Wham? Πάλι με το George-δεν ξαναπάω σε δημόσια τουαλέτα-Michael θα υποδεχτούμε το νεο έτος να μου το θυμηθείς. Ούτε το "τρίγωνα κάλαντα" τέτοιο σουξέ!


Και απορώ η κορασίδα...πως να μη μας φαίνεται ότι περνάει γρήγορα ο χρόνος αφού εμείς οι ίδιοι βιαζόμαστε να τον...στείλουμε?!


Τα Χριστούγεννα ξεκινάμε να τα γιορτάζουμε από τα τέλη Σεπτέμβρη, τις απόκριες τις θυμόμαστε με το τέλος των Χριστουγέννων και γεμίζουμε τα εποχιακά μαγαζιά με τις φάτσες του πολιτικού και κοινωνικού γίγνεσθαι (που θα πάει θα βγεί και η Μπεζαντάκου σε μάσκα να τραγουδάει τραλαλά και τραλαλώ!) ενω το Πασχαλινό λαγουδάκι περι τα τέλη Φλεβάρη κάνει το πρώτο του χοπ!


Σε δουλειά να βρισκόμαστε δηλαδή και έξοδα να κάνουμε.


Γιατί και χριστουγεννιάτικο σοκολατένιο Santa Clause πήρα και τον έφαγα κιόλας.

Και βόλτα στο μαγαζί με τα χριστουγεννιάτικα έκανα και σημείωσα και ορισμένα "απαραίτητα" για το φετινό στολισμό (απαραίτητα=glitter, φτερά και πούπουλα, κορδέλες, αστεράκια φεγγαράκια και όοοοολοι οι πλανήτες σε διάταξη μήπως και κοροϊδέψουμε τον Ανάδρομο, κεράκια σε διάφορα σχεδιάκια και φυσικά...φουσκωτός kitsch Άγιος Βασίλης ο οποίος μέχρι να έρθουν τα Χριστούγεννα θα έχει ξεφουσκώσει και θα είναι σαν να έκανε τη δίαιτα του στροναύτη σε 2 μέρες!)

Και τα χριστουγεννιάτικα cd έψαξα στο σπίτι αλλά δεν βρήκα ώστε να μπούμε οικογενειακώς σε xmas mood και να τραγουδάμε το μικρό τυμπανιστή στα ρώσικα, οπότε το σκέφτομαι να παω να πάρω εκείνη την εξαιρετική συλλογή της Καιτούλας (της Γαρμπή καλέ...που παντρεύτηκε εκείνο το παλλικάρι που το ενα του μάτι βλέπει εδω και το άλλο είναι σε απευθείας σύνδεση με τον πλανήτη Άρη και έκαναν ενα παιδάκι που είναι μέσα στην τρελή χαρά και μοιάζει του μπαμπά του πιο πολύ από ότι μοιάζει στη μαμά, σε σημείο που σε κάνει να απορείς που ήταν η Καιτούλα το βράδυ της σύλληψης...κατάλαβες ποιά Καιτούλα ναι?) να μάθουν και τα γατιά το πολιτισμικό back round των ελληνικών χριστουγέννων με τον Rudolf το ελαφάκι που είναι τόσο ζωηρό!


Κοινώς πιάνω τον εαυτό μου καθόλα έτοιμο να παω κόντρα στο ρεύμα των καιρών και των ραδιόφωνων που μιλάνε για παγκόσμια οικονομική κρίση και να προβώ σε χριστουγεννιάτικο καταναλωτικό όργιο άχρηστων πραγμάτων!


Και ολα αυτά...ενα μήνα πρίν!


Καλή χρονιά να έχουμε και ευτυχισμένος ο Νέος Πάσχας! Επίσης... Πατρινό καρναβάλι για πάντα!

10 Νοεμβρίου 2008

Τα μεγάλα μικρά


Παλιά, όταν γυρνούσαμε από κάποια εκδρομή και με άφηνες στην πόρτα του σπιτιού ένιωθα μόνη πρίν καν φύγεις. Από το πρωί της ίδιας μέρας, η σκέψη και μόνο μπορούσε να μου χαλάσει τη διάθεση, να με κάνει νευρική, μελαγχολική, απόμακρη...
Εδω και 2 χρόνια αυτό έχει αλλάξει. Μαζί γυρίζουμε σε ενα σπίτι που μαζί έχουμε φτιάξει και μαζί χαιρόμαστε. Ναι είναι μικρό αλλά αντίθετα με τα οσα εχω πεί κατά καιρούς, μας χωράει μια χαρά αρκεί να είμαστε αγκαλιά...πόσο χώρο πιάνει μια αγκαλιά?
Γυρίζουμε αργά, είμαστε κουρασμένοι αλλά και ξεκούραστοι μαζί, με μια τσάντα...οχι πια δυο.
Μας περιμένουν ο Manu και ο Quillo, σε μια κουζίνα που την έχουν κάνει ανω κάτω, με τα χαμηλά ντουλάπια ανοιχτά και την τροφή τους σκορπισμένη στο πάτωμα, απόδειξη ότι λείψαμε λίγο παραπάνω. Ξέρεις ότι θα τσαντιστώ και μαζεύεις τα πολλά με το σκουπάκι ψευτομαλώνοντας τους τριχωτούς σίφουνες οι οποίοι ηδη μας έχουν ξεχάσει και παλεύουν πάνω από ενα λαστιχάκι.
Ανοίγω τη μια και μοναδική τσάντα που περιέχει τις εικόνες από το σαββατοκύριακο που πέρασε και μαζεύω τα πράγματά μας.
Ψάχνεις να βρείς κάτι να τσιμπολογήσεις, κάτι λίγο έτσι για τη λιγούρα. Βάζουμε θερμοσίφωνα να ζεσταθεί το νερό, ετοιμάζω ενα πλυντήριο και μου γκρινιάζεις ότι θα κρυώσει το νερό πρίν προλάβει να ζεσταθεί, ότι ο πλανήτης πάει κατά διαόλου κι εγω είμαι στον κόσμο μου...κι εγω γελάω γιατί ξέρω κάθε κουβέντα που θα πείς πρίν την πείς. Ξέρω ότι σουφρώνεις τα φρύδια στο μέτωπό σου και κάνεις 3 ρυτίδες, ότι κατεβάζεις τα χείλη σου και απορείς με την "αναισθησία" μου.
Σβήνω το θερμοσίφωνα ο οποίος στο μεταξύ έχει φτάσει στην κατάλληλη θερμοκρασία ενω ο πλανήτης ακόμα ζει και αναπνέει.
Κάνω μπάνιο και βλέπεις Αθλητική Κυριακή με διαλείμματα ύπνου. Μπαίνεις για μπάνιο και παραπονιέσαι γιατί είναι κρύο το νερό ενω σε διαβεβαιώ πως όταν βγήκα εγω έκαιγε. Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση και την ξέρουν μόνο τα γατιά που πλατσουρίζουν στα νερά που αφήνουν οι πατούσες μας στα πλακάκια.
Πλένουμε τα δόντια μας κάνοντας βόλτες σε ολο το σπίτι. Αλλού εσυ αλλού εγω. Συναντιόμαστε στο διάδρομο και προσπαθείς με την οδοντόβουρτσα στο στόμα να μου θυμίσεις να βάλω ξυπνητήρι. Κάνω ότι δεν σε καταλαβαίνω και τσαντίζεσαι με αποτέλεσμα να σου πέσει η οδοντόκρεμα στο πάτωμα. Τσαπατσούλη!
Πρίν ξαπλώσεις κοιμάμαι, πρίν κοιμηθείς ξανασηκώνεσαι να μου φορέσεις ενα ζευγάρι από τις κάλτσες σου γιατί τα πόδια μου είναι κρύα. Οι κάλτσες σου μου είναι μεγάλες και είναι από τις λίγες φορές που αισθάνομαι μικροκαμωμένη. Μπερδεύονται τα πόδια μας, τραβάμε τα σκεπάσματα, βολεύεσαι στο μαξιλάρι σου, κουκουλώνομαι και σκάω. Πετάω τα σκεπάσματα και σε ξεσκεπάζω. Λίγο πρίν κοιμηθείς απλώνεις το χέρι σου και πιάνεις το δικό μου. Ακούω την ανάσα σου και ξέρω ότι χαμογελάς. Σε ρωτάω τι σκέφτεσαι και μου απαντάς ότι κάποιος πρέπει να σηκωθεί να σβήσει το φως...Καληνύχτα, καλή εβδομάδα!!

5 Νοεμβρίου 2008

I cook! Yes I'm telling you!


Η οικονομική κρίση κάνει τα μεγάλα νοικοκυριά να μικραίνουν και τα μικρά να εξαφανίζονται.
Ο O-bam-a εξελέγη και, αν δεν τον φάνε μπαμπέσικα, μια νεα εποχή πρόκειται να ξεκινήσει για το U.S.A και τον υπόλοιπο πλανήτη ένθεν και εντεύθεν.
Ο Κούγιας πάλι είναι πρώτη μούρη στην ενημερωτική φυλλάδα Frapuccino γιατί χαστούκισε τη φίλη της πρώην του μέρα μεσημέρι στο Κολωνάκι κι εκείνη αντεπιτέθηκε με ενα ποτήρι ολόφρεσκο νερό που της είχαν φέρει από το πρωί.
Οι πανελλαδικές απεργίες και κινητοποιήσεις συνεχίζονται, φωτεινή απόδειξη ότι τίποτα δεν λειτουργεί ρολοϊ και ουδείς σοβαρός λόγος ανησυχίας υφίσταται.

Τι κάνω για να αντιμετωπίσω τα προαναφερθέντα με υπομονή και θετική σκέψη? Μαγειρεύω ενα νοστιμότατο πιάτο που αποτελείται από
πέννες, κοτόπουλο φιλέτο κομμένο σε μικρά κομματάκια, μανιτάρια, πιπεριές και πάπρικα!

Δεν θέλω εκφράσεις αποδοκιμασίας. Δεν θέλω ηχητικά εφε τύπου "ωχ", "αμάν", "Θεέ μου βάλε το χέρι σου" και λοιπά μπανάλ σχόλια.

Θα μου πεις εδω ο κόσμος καίγεται κι εσυ μας μιλάς για συνταγες? Ε ναι λοιπόν! Γιατί κάτι πρέπει να βάλουμε στο ρημάδι το στομαχάκι μας ώστε να πάψει να κάνει ήχους όπως "γκκρρρρββββλλλλοοοομπ!!!!" και γινόμαστε αφορμή να μας κοιτάνε οι άλλοι περίεργα!
(λες και το δικό τους το στομάχι είναι ήσυχο, άντε μην αρχίσω τώρα!)

Τα υλικά για 3 μερίδες
(εσυ, ο άλλος και ο τρίτος) είναι τα ακόλουθα:

-3 μεγαλούτσικα φιλέτα κοτόπουλο πλυμμένα, καθαρισμένα και κομμένα σε μικρά κομμάτια
-1 κόκκινη πιπεριά, 1 κίτρινη αχλαδιά
(με προσέχεις ή τσάμπα μιλάω????) πιπεριά λοιπόν κομμένες σε κυβάκια (εντάξει το κυβάκι δεν είναι το μοναδικό γεωμετρικό σχήμα που αναγνωρίζει η σύγχρονη κουζίνα οπότε κόψτα σε ότι σχήμα σου βγεί αρκεί να είναι μικρά!)
-1 κονσέρβα μανιτάρια κομμένα σε κομμάτια
(αν το μανιτάρι είναι άγριο δώστου μια κατακούτελα να ταβλιαστεί!) και στραγγισμένα από το υγρό τους
-1 κονσέρβα ντοματάκια σε κομμάτια με το χυμό τους
(η mamma Dot μου το λέει κον κασε, εγω το βρίσκω πρόστυχο και κοκκινίζω)
-1 κρεμμύδι & 1 σκόρδο χτυπημένα στο multi με μια μικρή χούφτα νερό
(δική σου χούφτα μη με αναγκάσεις να έρθω να μετρήσω με τη δική μου γιατί θα μείνεις χωρίς φαϊ)
-2 κουταλιές της σούπας λάδι
(αγνό παρθένο που πάει από το μαύρο ξημέρωμα ο ειδικός και ξυπνάει τις γιαγιάδες...τέτοιο!)
-1 κύβο μυρωδικών Knorr
(να και η διαφήμιση!)
-1 κουταλιά της σούπας γλυκειά πάπρικα
(την καταλαβαίνεις γιατί σου κάνει γούτσι γούτσι!)
-φρέσκο πιπέρι (οσο αντέχεις)
-αλάτι χοντρό
(οσο σου επιτρέπει η πίεση)
-1 πακέτο πέννες
(με ρίγες...penne riggati που λέει το κουτί. Αν είναι και integralli το κάνεις λίγο πιο υγιεινό και χτυπάς μια πάστα μετά χωρίς τύψεις!)

Παρασκευή-Σάββατο-Κυριακή:

Παίρνεις το Multiκομμένο κρεμμύδι και το σκόρδο και τα ρίχνεις με τον αέρα του τσεφ στο τηγάνι μαζί με τον κύβο μυρωδικών και τις 2 κουταλιές λάδι ώστε να τσιγαριστούν.
Όταν τσιρίξουν προσθέτεις τα μανιτάρια, τα ανακατεύεις και τα αφήνεις για λίγα λεπτά
(μην καρβουνιάσουν καλέ!) Ότι υγρά δείς πρώτον μην βάλεις με το νου σου διάφορα πονηρά και σταματήσεις το μαγείρεμα και δεύτερον τα διατηρείς αλλιώς θα σου καεί το φαϊ και θα παραγγείλεις L'artigiano και θα σε κοροϊδεύει η γειτονιά που τα έχεις με τον ντελιβερά!
Εν συνεχεία, ρίχνεις τα κοτοπουλοκομματάκια και ανακατεύεις ώστε να πάρουν μυρωδιά από τα υπόλοιπα και να αρχίσουν σιγά σιγά να ασπρίζουν. Αν μετά από ώρα μαυρίσουν σημαίνει ότι έπιασες το κους κους στο τηλέφωνο και πάει το φαϊ. Αν πάλι μετά από λιγότερη ώρα έχουν απλά ροδίσει και μυρίζει ωραία η κουζίνα σου
(και οι γειτόνισσες κάνουν το σταυρό τους και κρέμονται από τα διπλανά μπαλκόνια) τότε είσαι σε καλό δρόμο και είναι ώρα να ρίξεις την πάπρικα, το αλάτι και το πιπέρι. Ανακατεύεις ξανά και χαμηλώνεις τη φωτιά γιατί τι σοϊ ενεργειακή κλάση Α την πήρες την κουζίνα αν πρόκειται συνέχεια να την έχεις στο 3? Από οικολογική συνείδηση 0 έτσι?
Προσθέτεις ολα τα κομματάκια πιπεριάς και μετά από 1-2 λεπτά τη ντομάτα. Ξανά μανά ανακάτεμα και κλείνεις το καπάκι ώστε να μην χάνεται η θερμότητα. Επειδή όπως θα παρατηρήσεις
(αν τα κάνεις ολα σωστά και δεν τρως ήδη pizza ανοικοκύρευτο πλάσμα!) σιγά σιγά τα υγρά απορροφούνται, καλό είναι να ανακατεύεις συχνά μη σου κολλήσει στον πάτο το φαϊ και γελάει μαζί σου κάθε πικραμμένος...και κάθε πεινασμένος από τους άλλους 2 που έχεις τάξει γεύμα!
Όταν περάσουν 5 λεπτά περίπου από την ώρα που θα ρίξεις τη ντομάτα μπορείς να δοκιμάσεις ώστε να δείς κατά πόσο είναι έτοιμο το κοτόπουλο, κατά πόσο έχει βράσει η ντομάτα αλλιώς να πάρεις τηλέφωνο τον ντελιβερά! Λογικα, στα 10-12 λεπτά το γεύμα είναι έτοιμο οπότε το κατεβάζεις από τη φωτιά και το αφήνεις στην άκρη να ηρεμήσει μετά από τόσο ανακάτεμα!
Τελειώσαμε? Ασε κάτω το πιρούνι μαρή έχεις και τις πέννες! Τσακώνεις μια κατσαρολίτσα και γεμίζεις νεράκι
(ζεστό κατά προτίμηση ώστε να βράσει πιο γρήγορα γιατί σε βλέπω και ανυπόμονη) μέχρι τη μέση. Το βάζεις στο μάτι και το αφήνεις να φτάσει στο σημείο βρασμού (οχι ουδεμία σχέση έχει με το σημείο G μην σκανδαλίζεσαι, μαγειρεύουμε εδω!!).
Όταν μπουρμπουληθριάσει το νερό ρίχνεις λίγο αλάτι και τις πέννες. Στο κουτί λέει ότι χρειάζεται 10 λεπτά να βράσουν και να είναι al dente αλλά στην πραγματικότητα χρειάζονται περίπου 12 λεπτά. Δοκιμάζεις και όπου σ'αρέσει σταματάς! Όταν με το καλό βράσουν και τα ζυμαρικά, τα σουρώνεις και στην ίδια κατσαρόλα ρίχνεις το κοτόπουλο και ότι άλλο σε φώτισε ο Θεός κι έριξες μέσα πρίν. Ανακατεύεις καλά ώστε να πάει παντού η τσαλτσούλα, σερβίρεις σε μεγάλο πιάτο, τρίβεις και λίγη παρμεζάνα, μου ανοίγεις την πόρτα γιατί τόση ωρα βαράω το κουδούνι αλλά είχες τον απορροφητήρα και...επιτέλους τρώμε!

Αυτή τη συνταγή την αφιερώνω με εξαιρετικό amour στη θεία Ντόννα που πολύ αγαπώ και ας την κατσαδιάζω πυκνά συχνά!

Καλή όρεξη και τα λέμε από Δευτέρας εφόσον από αύριο το βράδυ θα βρισκόμαστε εις τα κρητσικά εδάφη και θα απολαμβάνουμε το εορταστικό τραπέζι γάμου και βάφτισης στο οποίο τυγχάνουμε καλεσμένοι και για το οποίο ανυπομονούμε! Όπως μπορεί να παρατηρήσει το έμπειρο μάτι του βλόγερ δίνω ιδιαίτερη σημασία στο τραπέζι που ακολουθεί και οχι στο μυστήριο που προηγείται... :)

Φιλί γλυκό!