Βρε αει...

Τελικά, το χειρότερο πράγμα από το να έχεις τη λάθος εντύπωση για κάτι/κάποιον, είναι το να συντηρείς αυτή την εντύπωση για καιρό...έρχεται το πλήρωμα του χρόνου και ξαφνικά κοιτάζεσαι στον καθρέφτη σου και νιώθεις τόσο μα τόσο μ@λ@κ@ς!!! (Ναι με @ και οχι με α!)

Και μετά γελάς...οχι που θα σκάσεις!!!!!

Παράπονο!

Εμ έχει champions league και ΠΡΕΠΕΙ να το δούμε...
Εμ βρέχει και θα πρέπει να το δούμε μέσα με μόνη διέξοδο ακόμα μια ποιοτική συζήτηση με τα γατιά...
Καμιά φορά μνημονεύω εκείνη τη Μπάρμπαρα στις Βαρβαρότητες που έλεγε με πόνο ψυχής:
"Γιατί Θεε μου??" αλλά μετά συνειδητοποιώ οτι έτσι φαίνεται η ηλικία μου οπότε το ρίχνω στο OST του Μπομπ Σφουγγαράκη:

"Πάρε ενα ψάρι και πάμε κοντά, να δεις ενα σπόγγο μες στα νερά!"

κι έρχομαι στα ίσια μου!

Η αιώνια ασφάλεια μιας εμμονής από τα παλιά...

Όταν ήμουν μικρή και ερχόταν να με πάρει το σχολικό, έβγαινε η μαμά μου στο μπαλκόνι και με χαιρετούσε μέχρι να στρίψω στη γωνία.
Η ιεροτελεστία ήταν απλή και συγκεκριμένη. Θα γυρνούσα 3 φορές να την χαιρετήσω. Ούτε μια ούτε δυο ούτε τέσσερις...πάντα 3 φορές και πάντα στα ίδια σημεία της διαδρομής. Δεν ξέρω τι είδους ασφάλεια ή διαστροφή αποτελούσε αυτή η εμμονή. Δεν μου την είχε επιβάλει κανείς, δεν το είχα ξεσηκώσει από κάπου. Άρχισε την πρώτη μέρα που πήγα γυμνάσιο και τελείωσε μαζί με το σχολείο.
Σήμερα, αρκετά χρόνια από την τελευταία φορά που την είχα χαιρετήσει κάνοντας ακριβώς την ίδια διαδρομή, και αρκετά αλλαγμένη από το ψηλό και ολίγον ατσούμπαλο "κοριτσάκι" της (όπως πολύ άστοχα επέμενε να με φωνάζει πρός έκπληξη των υπολοίπων παρευρισκομένων που έβλεπαν εμένα και έψαχναν το κοριτσάκι...) πέρασα να τη δω.

Φεύγοντας συνειδητοποίησα οτι είχε βγει και πάλι στο μπαλκόνι και με χαιρετούσε.

Το δέντρο που υπάρχει εδω και χρόνια στη μέση του πεζοδρομίου έχει πια ψηλώσει και δεν μπορούσα να τη δω καλά, τα λουλούδια στο μπαλκόνι μας έχουν κάνει ζούγκλα και η μαμά μου κρυβόταν πίσω από μια πρασσινάδα που επιμένει οτι στο τέλος θα βγάλει τριαντάφυλλα αλλά δεν ξέρω πόσο αργεί αυτό το τέλος μπαμπα Στρουμφ, η καινούρια πολυκατοικία έχει κάτι μπαλκόνια που σου κρύβουν τη θεα όταν γυρνάς το κεφάλι και προσπαθείς να δεις...παρόλα αυτά, ήταν εκεί.

Μου κούνησε το χέρι, μου είπε οτι αύριο θα φτιάξει γεμιστά και οτι αν μέχρι αύριο δεν σταματήσει ο βήχας μου θα πρέπει να παω στο γιατρό. Και να σκεφτείς οτι μερικά λεπτά πρίν ήμουν στο πατρικό μου!

Και μπορεί αυτή τη φορά να γύρισα μια μόνο φορά και μετά να συνέχισα το δρόμο μου αλλά ξέρω καλά πως εκείνη είχε μείνει στο μπαλκόνι και με κοιτούσε μέχρι που έστριψα στη γωνία, σαν να είχα γυρίσει και να την είχα χαιρετήσει και τις 3, προβλεπόμενες, φορές...

Hope and dream and dream and hope even when everything seems long gone...

And just when the caterpillar
thought the world was over,
she turned into a butterfly...

Εργάζομαι στην οικογενειακή επιχείρηση.

11 χρόνια τώρα.
Ήρθα κοριτσάκι και εχω γίνει κοντζαμάν γαϊδάρα!
Στενοί μου συνεργάτες: Μπαμπάς και αδελφός.
Ξεκινάω από μια μεγάλη παραδοχή. Δεν είμαι τέλεια και ουδέποτε εχω ισχυριστεί το αντίθετο.
Εχω άπειρα στραβά (για τα οποία θα μιλήσουμε κάποια άλλη φορά καθώς τώρα δεν είναι αυτό το θέμα μας και εν πάσει περιπτώσει δεν υπάρχει μεγαλύτερη αρετή από το να είναι σε θέση κανείς να αναγνωρίζει οτι έχει στραβά...επομένως εξ'ορισμού είμαι και γαμώ τα παιδιά!) τα οποία πολλές φορές δεν κάνω καν τον κόπο να διορθώσω. Ιδίως όταν εχω/έχουμε μπόλικη δουλειά και την ίδια στιγμή ο Μέρφυς και οι νόμοι του συνουσιάζονται αυτοβούλως και όλοι μαζί, τότε μπορώ να γίνω ιδιαίτερα σπαστική.

Το μόνο που με σώζει και δεν εχω φαει μέχρι τώρα της χρονιάς μου είναι πως εχω μια σχετική αίσθηση του χιούμορ και (ότ)αν αγχώνομαι/θυμώνω/στεναχωριέμαι δεν το δείχνω. Μπορεί να σκαω μέσα μου αλλά το εξω μου χαμογελάει και αστειεύεται με ολους και με ολα. Θα μου πεις, κοπελιά αυτό μεσομακροπρόθεσμα θα σε αδηγήσει σε ενα εξαιρετικό καναπεδάκι από δερματίνη να εξηγείς σε ενα μυωψ κύριο πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια κι αν κοιμάσαι μπρούμυτα ή ανάσκελα αλλά...έτσι είμαι και καμιά φορά βγαίνει και σε καλό. Τις υπόλοιπες φορές που δεν εντάσσονται στην «καμιά φορά» μην τις συζητάς καν!

Όπως και να έχει, αυτή η χαζοχαρουμενιά είναι και αυτό που με ξεχωρίζει από τους «συνεργάτες» μπαμπά και αδελφό οι οποίοι όταν έχουν τα κέφια τους είναι ολα ζάχαρη αλλά όταν είναι στις μαύρες τους την έχουμε κάτσει. Δεν τους μιλάμε, δεν τους κοιτάμε περίεργα ή με μια υποψία περίεργου βλέμματος, δεν διαφωνούμε μαζί τους έστω κι αν εξω έχει πέσει η μαύρη νύχτα κι εκείνοι επιμένουν να λένε καλημέρα, δεν διασταυρωνόμαστε κι αν τύχει να διασταυρωθούμε κάνουμε στην άκρη να περάσουν καθώς έτσι σκυμένοι όπως περπατάνε μας παίρνουν παραμάζωμα μέχρι να βρουν καρέκλα να κάτσουν ή τοίχο να ξαποστάσουν.

Θα μου πεις κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός και αντιδράει διαφορετικά. Αλίμονο αν σε αυτό το γραφείο είμασταν ολοι χαζοχαρούμενοι λες και πέσαμε σε καμιά μαρμίτα με Holland’s best quality!! Παρόλα αυτά, θεωρώ οτι το να αφήνουμε τα προσωπικά μας (βλ. Καυγάς με σύζυγο/φιλενάδα, αμάξι/μηχανάκι χάλασε, φίλος/φίλη μας έθιξε ή υποψιαστήκαμε οτι μας έθιξε και η υποψία και μόνο στάθηκε αρκετή ώστε να μπει στη μαύρη λίστα κι εμείς ως γνήσια εγωιστικά θύματα τα βάζουμε με θεούς και δαίμονες και υποψιαζόμαστε τους πάντες και τα πάντα και δεν σηκώνουμε μύγα στο σπαθί μας...) να επηρεάζουν τη συμεπριφορά μας στον εργασιακό χώρο όπου σημειωτέον υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι με προβλήματα, έννοιες, ανησυχίες, οι οποίοι σε καμία περίπτωση δεν έχουν τη δική μας την όρεξη βρε αδερφέ, δεν είναι επαγγελματικά ορθό!

Ουφ...τώρα που τα είπα και έτσι λίγο στάνιαρα παω να κοιτάξω στον καθρέφτη του μπάνιου ολη αυτή την τελειότητα που έχει στριμωχτεί πάνω μου και αφού με φτύσω μη με ματιάξω θα τσιμπήσω και κάτι γιατί κάπου διάβασα οτι ο αυτοθαυμασμός λειτουργεί λιποδιαλυτικά..επομένως σήμερα παίζει και να εξαϋλωθώ!

Εχω μια φίλη...

Μια φίλη με χαρίσματα και κουσούρια.
Μια φίλη διαφορετική από τα συνηθισμένα αλλά ίδια με εκείνα που προσωπικά θεωρώ οικεία.
Μια φίλη που όταν χαμογελάει φωτίζει τον κόσμο γύρω της κι όταν σκοτινιάζει θέλεις να της δώσεις σφαλιάρα.
Μια φίλη λιγότερο παλιά από τις ιστορίες που θα μπορούσαμε να πούμε.
Μια φίλη που ήρθε τυχαία και έμεινε επι τούτου.
Μια φίλη που ψάχνει και ψάχνεται.
Μια φίλη που δεν συμβιβάζεται και τσαμπουκαλεύεται και προκαλεί και ονειρεύεται.
Μια φίλη που έχει εμμονές με τα άχρηστα υλικά στα οποία δίνει ζωή, στις νότες που συνθέτουν τις μουσικές της ζωης της, στις λεπτομέρειες που μια ζωη (ίσως) μόνο εκείνη να προσέχει.
Μια φίλη που ανέσυρε ενα κομμάτι από μια μνήμη μου χαμένη κάπου στα ερτζιανά και έκανε το βράδυ μου λίγο πιο ενδιαφέρον...

Φίλη μου, εσυ, σε ευχαριστώ για αυτό το ταξιδάκι!

Ludovico Einaudi

Δεν θυμάμαι αν σας εχω συστήσει τον Κύριο...Λέγεται Ludovico Einaudi και είναι μουσικός. Δεν χρειάστηκε να διαβάσω την ιστορία του για να λατρέψω τη μουσική του. Δεν χρειάστηκε να τον ακούσω δυο φορές για να επιβεβαιώσω την υποψία μου οτι πρόκειται για ενα μοναδικό ταλέντο. Χρειάστηκε μόνο να κλείσω τα μάτια μου και να τον απολαύσω...

(το χειμώνα που μας πέρασε έδωσε δυο συναυλίες στο Μέγαρο Μουσικής...χαίρομαι που τον φιλοξενήσαμε κι ας μην είχα την τύχη να τον ακούσω από κοντά. Την επόμενη φορά...γιατί θα υπάρξει επόμενη φορά!)

Επι-θυμίες...

Θέλω να πω κάτι αλλά δεν είμαι σίγουρη τι...
Θέλω να βάλω τις φωνές και να ακουστώ μέχρι την άκρη του κόσμου...να ακουστώ τόσο δυνατά που όποιος θα στέκεται εκείνη τη στιγμή στην άκρη του κόσμου να αναγκαστεί να κάνει "σσσστ" ενοχλημένος...
Θέλω να κρύψω την ανασφάλειά μου σε ενα ντουλάπι και να θυμηθώ να ξεχάσω που θα κρύψω το κλειδί...
Θέλω να κλάψω όπως χθες που χαιρέτησα σιωπηλά το μπαμπά ενός φίλου που έφυγε...
Θέλω να χαμογελάσω όπως χθές που κράτησα στα χέρια μου το γιο ενός φίλου που μόλις γεννήθηκε...
Θέλω να ζω μέσα στις αντιθέσεις και να ισορροπώ χωρίς να πέφτω...
Θέλω να νιώθω χωρίς εκπτώσεις...
Θέλω να αισθάνομαι χωρίς κενά...
Θέλω να φοβάμαι χωρίς να φοβάμαι...
Θέλω να θυμάμαι χωρίς να επιθυμώ να ξεχάσω...
Θέλω να διεκδικώ κι ας μην κατακτώ...
Θέλω να παραδέχομαι όσες αλήθειες έχουν το κουράγιο να φανερωθούν...
Θέλω να ελπίζω οτι κάποια μέρα θα γίνει...
Θέλω να κλείσω την πόρτα πίσω μου...
Θέλω να βγω από το παράθυρο...
Θέλω να πέσω και να ξανασηκωθώ...
Θέλω να πω κάτι...ψέμματα, δεν θέλω...εχω ανάγκη...και αυτό είναι αλλιώς.

Quick advice:

Never underestimate the power of not knowing...