Απορία:

Πού πάνε οι ευκαιρίες όταν χάνονται, ώστε να ψάξω κι εγω για μια χαμένη ευκαιρία κι αν τη βρω να την πάρω σπίτι και να τη μετατρέψω σε μια νεα αρχή?

Ρίψατε τις εύστοχες απαντήσεις σας στο καλάθι των σχολίων.

Ευχαριστώ!

Θέλω να σου πω ενα παραμύθι...

Για ενα μέρος μαγικό και μαγεμένο με ήρωες που κερδίζουν τις μάχες που δεν χρειάζεται να δώσουν.
Με δυνατούς και αδύναμους χαρακτήρες που υπάρχουν και ισοροπούν σε μια γέφυρα που στηρίζεται στο πουθενά πάνω από τα κεφάλια ανυποψίαστων περαστικών.
Με μελωδίες από εκείνες που κολάνε στο μυαλό και γεμίζουν τη σκέψη σου από νότες ασυνάρτητα τοποθετημένες σε μια σειρά χωρίς τέλος.

Θέλω να σε παω σε ενα τέτοιο μέρος.

Με ιπτάμενο χαλί με κρόσια από μαγική κλωστή δεμένη σε δυο άκρες και άλλες δυο γωνιές. Με δράκο μαγικό και μαγεμένο που βγάζει φωτιά από τα ρουθούνια, φωτιά που σε ζεσταίνει αλλά δεν καίει.
Με αμάξι, με τρένο, με πλοίο και αερόστατο...θέλω να σε παω.

Θα πάρω μαζί και μια κουβέρτα αν κρυώνεις και φαγητό αν πεινάσεις.
Θα πάρω και το φακό μου αν σκοτεινιάσει και ενα χάρτη αν χαθούμε για να ξαναβρεθούμε και να μη χαθούμε ποτέ ξανά.
Θα πάρω μαζί νερό αν διψάσεις και ενα καπέλο να φοράς αν ο ήλιος είναι ψηλά. Και ξέρεις, ο ήλιος είναι πάντα ψηλά σε αυτό το μέρος. Εκτός από όταν βγαίνει το φεγγάρι...τότε ολα βάφονται σε αποχρώσεις του ασημί, του απαλού γκρί και του μωβ...και είναι μαγεία, θα δεις. Και δεν θα πιστέψεις. Κι αν πιστέψεις θα νομίσεις οτι ονειρεύεσαι και δεν θα θέλεις να ξυπνήσεις.

Έτσι είναι αυτό το μέρος ξέρεις...σε μαγεύει, σε τρομάζει, σε ηρεμεί, σε ξεκουράζει, σε τραβάει και σε διώχνει την ίδια στιγμή.
Βλέπεις την ομορφιά του και ψάχνεις την ασχήμια του γιατί νιώθεις οτι είναι άδικη τόση ομορφιά μαζεμένη σε ενα μέρος ενω ο υπόλοιπος κόσμος ασχημαίνει μέρα με τη μέρα.

Γι'αυτό θέλω να σε παω σε ενα τέτοιο μέρος. Για να σε προστατέψω από εκείνα που σου χαλάνε τη διάθεση κάθε μέρα. Για να σε ξεκουράσω και να σε γαληνέψω. Για να μη σε νοιάζει τι θα ξημερώσει αρκεί να ξημερώσει. Υπάρχει έμπνευση στο μέρος αυτό. Υπάρχει ενα ξεχασμένο συναίσθημα οτι ολα μπορούν να είναι καλύτερα μόνο αν το θελήσεις, κι εσυ ξέρω (ο)τι θέλεις. Υπάρχει ενα σύννεφο λησμονιάς που παίρνει μακριά ότι δεν θέλεις να θυμάσαι και μένει μόνο μια αδιόρατη αίσθηση οτι κάποτε ήταν κάτι στη θέση του κενού που προσπαθείς να καλύψεις.

Κανείς δεν ξέρει γι'αυτό το μέρος...ακόμα κι εγω δεν ξέρω το δρόμο να το βρω. Ξέρω όμως οτι υπάρχει. Και θα σου πω ενα παραμύθι για το μέρος αυτό...Ενα παραμύθι που ξεκινάει μια φορά κι ενα καιρό και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Note of the day:

Σήμερα που έχει πανελλαδική απεργία είμαι στο γραφείο από τις 08.30, τρώω κριτσίνια και προσπαθώ να θυμηθώ τι εχω ξεχάσει να κάνω...α, ναι...να ερθω καθυστερημένη και με δικαιολογία αυτή τη φορά!!!! Damn!

Το νεο μου κόλημα λέγεται...Voca People (καθόλου μουσική, μόνο ήχοι που βγάζουν οι ίδιοι με το στόμα τους..σοκ και δεος!!! Παω να τους στείλω email να αφήσουν τον πλανήτη Voca από όπου υποστηρίζουν οτι κατάγονται και να έρθουν λίγο πρός τα μέρη μας. Άλλωστε κι εμείς Out of space είμαστε!)

Διαφορετικός τρόπος χαλάρωσης...

Τώρα φιλενάδα δεν είμαι σίγουρη αν καβαλώντας το ποδήλατο και κάνοντας έστω το 1/8 των ακροβατικών από αυτά που κάνει ο φίλος μου ο Danny(ς) θα χαλαρώσω ή θα βρεθώ στα επείγοντα με γύψο ακόμα και στις βλεφαρίδες, παρόλα αυτά το αποτέλεσμα από καλλιτεχνικής πλευράς είναι άρτιο και το ολο κλιπάκι είναι τόσο ταξιδιάρικο που μαγεύει...

Πι. Ες. Αν δεν παω με το ποδήλατο στο Εδιμβούργο, μπορώ να παω με αεροπλάνο έτσι δεν είναι? Δηλαδή ας μην είμαστε απόλυτοι ως πρός το μέσο μεταφοράς κύριε Πετροχείλο μου!

Η ζωή, τελικά έχει 2 όψεις...

Χθές είδαμε ξανά την όμορφη...

Έχει ύψος σχεδόν 50 εκατοστά και ζυγίζει 3,400 γραμμάρια. Έχει τα πιο υπέροχα χειλάκια του κόσμου τα οποία σουφρώνουν τόσο φυσικά που η Angelina (του Bradd) και η Despina (του Ντέμη) θα έσκαγαν από τη ζήλια τους.

Μια αγκαλιά ανθρωπάκι με φωνή καμπάνα που ηδη διεκδικεί, απολαμβάνει, προκαλεί, αναστατώνει με τον πιο υπέροχο τρόπο.
Δυο γονείς που ηδη λατρεύουν, ανησυχούν, καμαρώνουν, ελπίζουν, ονειρεύονται τις μέρες που θα έρθουν με την αγκαλιά τους να μεγαλώνει και το αστεράκι τους να λάμπει κάθε μέρα και πιο πολύ.
Έτσι είναι η ζωή κοπελιά...έχει τις ασχημες έχει τις όμορφες στιγμές. Και σε κάθε άσχημη στιγμή που προσπαθούμε να προσπεράσουμε αντιστοιχεί μια τόσο όμορφη που κάνει τον κόπο να αξίζει, τη ζωή να συνεχίζεται και την ομορφιά να μη χάνεται.

Για σένα λοιπόν, που ίσως αυτή τη στιγμή να κοιμάσαι ήσυχος σε μια αγκαλιά εύχομαι τα πάντα και ακόμα πιο πολλά. Ελπίζω να δεις τα όμορφα αυτού του κόσμου και να τα κάνεις ομορφότερα. Να πάρεις αγάπη και να δώσεις ακόμα περισσότερη. Να ζήσεις στιγμές και να δημιουργήσεις εικόνες. Να νιώσεις, να ονειρευτείς, να έρθεις αντιμέτωπος με εκείνα που θα φοβηθείς και να συνειδητοποιήσεις οτι δεν άξιζε ο φόβος. Κι επειδή ολα αυτά μπορεί να φαίνονται τώρα βουνό, μπορείς να θυμάσαι οτι αναγραμματίζοντας το αν γίνεται να και η αμφιβολία δίνει τη θέση της στην σιγουριά οτι ολα γίνονται αρκεί απλά ΝΑ το θέλουμε...μόνο ΑΝ το θέλουμε.

Η πρώτη σου βόλτα γύρω από τον ήλιο ξεκίνησε πρίγκιπάκο μου...καλή συνέχεια!

Κι επειδή σημασία όταν κοιμάσαι έχει να κοιμάσαι όμορφα, σου αφιερώνω το πρώτο σου νανούρισμα, λίγο διαφορετικό από τα κλασσικά... (με αγάπη και από το Μελινάκι...θα σου φέρω σχετική φωτό να καμαρώσεις!)

Το δικαίωμα της κουκίδας να μην είναι happy!

Το διεκδικώ και από οτι φαίνεται δεν μου αντιστέκεται ιδιαίτερα...

Μεταχρονολογημένες ευχές για μια υπέροχη χρονιά! Τις πιστεύω αν και μέχρι τώρα το 2011 μου έχει δώσει 2012 λόγους να αναρωτιέμαι αν τελειώνει σύντομα αυτός ο χρόνος. Η ερώτηση ρητορική κι εδω γελάμε...

Το ξεκίνημα του 2011 με βρήκε να πενθώ για πρώτη φορά...ενα συνάδελφο, ενα φίλο, μια καθημερινή παρουσία για τα 25 από τα 33 χρόνια της ζωής μου που έγινε τόσο ξαφνικά απουσία. 35 ημέρες από εκείνη την Τρίτη και ξαφνικά η Τρίτη έγινε η χειρότερη ημέρα της εβδομάδας. Κι εμείς πρέπει να συνεχίσουμε χωρίς τη γκρίνια, τη μουρμούρα, το γέλιο, το μπλαζέ εκείνο υφάκι με το τσιγάρο στο στόμα...

Υπάρχουν μέρες που είναι τόσο δύκολες που λεω οτι δεν θέλω να σηκωθώ από το κρεββάτι. Θέλω να μείνω εκεί, κάτω από τα σεντόνια και τα μαξιλάρια και να μην μιλήσω σε άνθρωπο, να μην ακούσω άνθρωπο. Γίνομαι η εγωιστική πλευρά του εαυτού μου που απεχθάνομαι αλλά δεν με νοιάζει. Μόνο για τον Κωστή με νοιάζει που με βλέπει να απομακρύνομαι και να γίνομαι κάτι που σε κανέναν δεν αρέσει. Υπάρχουν μέρες που είναι τόσο εύκολες που προσπαθώ να θυμηθώ τι με στεναχωρούσε την προηγούμενη. Το ίδιο μυαλό είναι χωρισμένο σε δυο κομμάτια που εναλάσσονται με ταχύτητα που το σώμα δεν μπορεί να ακολουθήσει. Μου είπαν οτι ακόμα κι αν δεν το καταλαβαίνω είμαι ακόμα σε κατάσταση σοκ. Σοκαρίστηκα...

Υπάρχουν και χειρότερα...έτσι άκουσα κάποιον να λέει στο μετρό. Σοφή κουβέντα. Φυσικά υπάρχουν και χειρότερα. Υπάρχουν όμως και καλύτερα. Γιατί κανείς δεν μιλάει ποτέ για τα καλύτερα? Γιατί συγκρίνουμε πάντα με τα χειρότερα προκειμένου να παρηγορηθούμε? Γιατί να μην σκεφτώ πόσο καλύτερα θα ήταν αν ήταν ακόμα εδω και μετά να λιώσω στο κλάμα αν αυτό με κάνει να νιώσω καλύτερα? Μήπως η στεναχώρια ή η απώλεια κάποιου άλλου θα με χαροποιήσει? Πόσο μικρόψυχη πρέπει να γίνω και τι είδους μηχανισμούς θα πρέπει να εφεύρω ώστε να βολέψω τον πόνο μου σε μια στάση που να μην με πονάει?

Είναι υγιές να πονάς...έτσι άκουσα να μου λένε. Χαζή κουβέντα. Ο χρόνος μαλακώνει τον πόνο. Χαζή κουβέντα. Ο χρόνος παγιώνει μια κατάσταση και οσο περνάνε οι μέρες τόσο πιο πολύ νιώθεις την απουσία. Και πονάς ακόμα πιο πολύ όταν συνειδητοποιείς ότι δεν υπάρχει ημερομηνία λήξης. Έφυγε και είναι οριστικό. Πώς είσαι? Χαζή ερώτηση. Είμαι καλά. Ψεύτικη απάντηση. Είμαι χάλια. Υπερβολική απάντηση. Δεν ξέρω πως είμαι. Άκυρη απάντηση. Είμαι όπως με βλέπεις. Απάντηση τύπου "τα συμπεράσματα δικά σας" κι αν έχεις απορίες ξαναρώτα με. Αμ δε!

Παρατηρώ τον εαυτό μου και σημαιώνω τις αντιδράσεις μου στα διάφορα ερεθίσματα. Ακόμα δηλώνω/είμαι οπαδός της σοκολάτας επομένως η κατάσταση δεν είναι μη αναστρέψιμη. Ακόμα πηγαίνω καθυστερημένη στο γραφείο επομένως δεν μεταλάχτηκα στον ύπνο μου. Εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω εκείνα που δεν καταλάβαινα και 35 ημέρες πρίν επομένως η αντίληψή μου εξακολουθεί να είναι στα φυσιολογικά για την εποχή επίπεδα. Τσαντίζομαι πιο εύκολα και χάνω την υπμονή μου πιο γρήγορα αλλά το αντιλαμβάνομαι γρήγορα και κάνω διορθωτικές κινήσεις...λίγο άχαρες κι αυτές αλλά η μπαλαρίνα μέσα μου έχει πάει διακοπές διαρκείας και άφησε στη θέση της μια αρκούδα που χορεύει όταν ακούει ντέφι. Εξαιρετική εικόνα σου λεω...

Εχω την βεβαιότητα ότι ολα θα αλλάξουν κάποια στιγμή. Εχω την απορία τι είδους αλλαγές θα συντελεστούν στο κοσμικό σύμπαν που ζω κι αν θα σταθώ στο ύψος των περιστάσεων. Εχω το άγχος αν θα με αντέξει για πολύ ακόμα ο Κωστής ή θα γυρίσω μια μέρα στο σπίτι και θα λείπουν τα ρούχα του, οι τσάντες της ανακύκλωσης και ενα από τα δυο γατιά. Εχω πολλά κι όμως κάτι μου λείπει. Εχω αλλά θα ήθελα κι οσο δεν μπορώ τόσο παραμένω στο ίδιο ακριβώς σημείο...

Βρήκα ενα τραγούδι και το λάτρεψα...έχει μια παράνοια που δεν μπορεί να μη σε παρασύρει...

Για τις 53 βόλτες σου γύρω από τον Ήλιο...