Έφυγα...

Πήγαμε σε μια παραμυθένια πόλη 1 ωρα εξω από τις Βρυξέλλες που τη λένε Brugges και έχει ποταμάκια, παπίτσες, προβατάκια με μικρότερα προβατάκια που τρέχουν σαν παλαβά ενω καλά καλά δεν μπορούν να σταθούν στα πόδια τους, ανθρώπους που κυκλοφορούν με ποδήλατα και σου χαμογελάνε ακόμα κι αν δεν σε γνωρίζουν, 47 μαγαζιά που πουλάνε σοκολάτες γάλακτος, υγείας, λευκές, με γέμιση, σκέτες τόσο υπέροχες που το σκέφτομαι και δακρύζω, μουσείο σοκολάτας με αναπαράσταση του πως φτιάχνεται η σοκολάτα ενω σε κερνάνε το πιο φρέσκο σοκολατάκι που θα δοκιμάσεις ποτέ στη ζωή σου, μαγαζιά με βάφλες, μαγαζιά που φτιάχνουν γλυφιτζούρια μπροστά στα μάτια σου...
Πήγαμε για 4 ημέρες και γύρισαμε χθές...και σε μια μέρα μέσα θέλω να φύγω ξανά. Οχι γιατί δεν αντέχω το μέρος, οχι γιατί δεν αντέχω τους ανθρώπους...απλά γιατί σε ενα μέρος που δεν ήξερα βρήκα εμένα για να με χάσω τόσο σύντομα επειδή κάποιοι άλλοι ακόμα ψάχνουν να βρουν την άκρη τους.
Κρίμα δεν είναι...?
Θα στέλνω σοκολάτες όμως...

32

32 χρόνια
32 βόλτες
32 λάθη
32 σωστά
32 αποφάσεις
32 ανακαλέσεις
32 χαμόγελα
32 δάκρυα
32 κεράκια με μια ανάσα...ενα για κάθε χρόνο που μετράω και ξεχνάω και υποδέχομαι και διώχνω και προσμένω και αναπολώ...

P.S. Πρίν από χρόνια, αυτό το τραγούδι ήταν η αφορμή για τη δική μου επανάσταση...χρόνια μετά μετράω ανάποδα και πάλι στο ίδιο 10 καταλήγω και φωνάζω για ολα και για τίποτα.
Τότε το λέγανε επανάσταση, τώρα το λένε μουρμούρα! Δε βαριέσαι! :) :) :)