Make a memory... Steal a piece of time... And all that is to be done, let it be done...your way!
P.S. Το να σε χαίρομαι είναι εγωιστικό και διόλου ρεαλιστικό. Παρόλα αυτά εύχομαι να απολαμβάνω το χαμόγελό σου για τα επόμενα 31 χρόνια και ακόμα περισσότερα... Μέχρι που θα πέσουν ολα σου τα δόντια και...παρά το γεγονός ότι θα έχεις γίνει ένας γκρινιάρης και στριμένος γεράκος ξέρω ότι θα σε κοιτάω και θα βλέπω αυτό που για χρόνια (θα) αγαπάω!
Λίγο μετά τη Eurovision, για την όποια εξακολουθούμε να συζητάμε λες και ήρθε η συντέλεια του κόσμου που χάσαμε την πρωτιά (ακόμα χρωστάμε την προηγούμενη pauvre φορολογούμενε που θα ζήσεις ακόμα μια αύξηση πολλών τ(ρ)ελών μέχρι να δείς μια άσπρη μέρα!) ήρθε μια πραγματικά σημαντική διάκριση στον κινηματογραφικό τομέα να κάνει την Ελλαδίτσα μας περήφανη για τους καλλιτέχνες που τόσο ανώνυμα κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Ο λόγος για τον Γιώργο Λάνθιμο και την ταινία του "Κυνόδοντας" που συμμετείχε στο επίσημο πρόγραμμα του φεστιβάλ Καννών και τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο στο παράλληλο αλλά σημαντικό τμήμα "Un certain regard" ("Ένα κάποιο βλέμμα") στο οποίο προβάλλονται οι ταινίες νέων, κυρίως, σκηνοθετών. Η συγκεκριμένη ταινία, για εκείνους που κινούνται στο χώρο και δεν αρκούνται σε τίτλους τύπου "Σούλα ελα ξανά", ακουγόταν εδω και καιρό ότι επρόκειτο να κάνει τη διαφορά και να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά της ελληνικής κινηματογραφικής πραγματικότητας. Η συμμετοχή της στο φεστιβάλ Καννών ήταν η πολύτιμη αρχή και η δικαίωση όλων εκείνων των ανθρώπων που πίστεψαν στις ικανότητες ενός σκηνοθέτη του οποίου το βλέμμα και η προοπτική ξεχωρίζουν εδω και χρόνια. Και μπορεί ο ίδιος να είναι ένας άνθρωπος λιγομίλητος και τόσο χαμηλών τόνων ώστε πολλοί να έχουν "πάρει" το δικαίωμα και να τον έχουν χαρακτηρίσει "ακοινώνητο", "περίεργο", "ιδιόμορφο" αλλά το έργο του σπάει τη σιωπή με την οποία ο ίδιος τόσο επιτηδευγμένα το έχει ντύσει και επιτρέπει στον τυχαίο θεατή να νιώσει, να εκφραστεί, να φωνάξει ή να σωπάσει οσο και όπως ο ίδιος επιθυμεί.
Ο "Κυνόδοντας" αφηγείται τη ζωή ενός ζευγαριού το οποίο αποφασίζει να μεγαλώσει τα 3 παιδιά του εντελώς απομακρυσμένα από τον εξω κόσμο, εγκλωβισμένα ουσιαστικά σε μια βίλα περικυκλωμένη από ψηλούς τοίχους σε ενα προάστιο της ελληνικής πόλης. Μοναδική οδός επικοινωνίας των παιδιών με τον εξω κόσμο, τον οποίο δεν γνωρίζουν, είναι η Χριστίνα, μια γυναίκα που εργάζεται στο εργοστάσιο του πατέρα. Τα παιδιά μεγαλώνουν σε ενα συναισθηματικά αποστειρωμένο περιβάλλον μέσα στο οποίο δημιουργούν αντιλήψεις πέραν από τα φυσιολογικά θεωρώντας οτι τα αεροπλάνα που πετάνε πάνω από το σπίτι τους είναι μέρος ενός παιχνιδιού ενω τα ζόμπι νομίζουν ότι είναι μικρά κίτρινα λουλούδια! Οι λόγοι για τους οποίους οι γονείς αποφάσισαν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους σε μια εικονική πραγματικότητα παραμένουν άγνωστοι ενω ο ρόλος της Χριστίνας από εργαζόμενη και παράλληλα μέσο για την ικανοποίηση των σεξουαλικών ορέξεων του γιού της οικογενείας αλλάζει τη στιγμή που θα κάνει δώρο στη μεγαλύτερη κόρη μια στέκα για τα μαλλιά, ζητώντας "κάτι" για αντάλλαγμα. Ο τίτλος της ταινίας παραπέμπει, πολύ λογικά, στην ανθρώπινη οδοντοστοιχία και ουσιαστικά λειτουργεί ως ενα σημείο χρόνου για τα παιδιά εφόσον η φυλάκισή τους θα διαρκέσει μέχρις ότου χάσουν τους κυνόδοντές τους... Την ταινία θα τη δω...δεν ξέρω αν θα καταφέρω να είμαι τόσο αντικειμενική οσο θα ήθελα καθώς λόγω δουλειάς τον Γιώργο τον ξέρω και κόντρα στους χαρακτηρισμούς τον συμπαθώ σαν προσωπικότητα και τον σέβομαι σαν καλλιτέχνη. Παρόλα αυτά, ανεξάρτητα με τον αν η ταινία θα βρεί φανατικούς παρατηρητές ή αδιάφορους θεατές, επιμένω στα συγχαρητήρια και στέκομαι σε εκείνο το αίσθημα που ένιωσα χθές το πρωί που έμαθα για το βραβείο...συγκίνηση για την προσπάθεια που αναγνωρίστηκε και ενα τεράστιο χαμόγελο για εκείνο το χαμόγελο που είδα σε μια φωτογραφία και τόσα χρόνια τώρα δεν είχα ξαναδεί. Τελικά, εκείνο το "κάτι" που ενεργοποιεί και κινεί κάθε ψυχή είναι τόσο ξεχωριστό που κανείς δεν μπορεί να βάζει πάντα ταμπέλες, κανείς δεν μπορεί πάντα να χαρακτηρίζει και πάνω από ολα κανείς δεν μπορεί πάντα να βγάζει συμπεράσματα από έναν κοινό μέσο όρο...και ο νοών νοείτω!
P.S. Από την ομάδα του "Κυνόδοντα", οσο κι αν δεν θέλω να ξεχωρίσω άτομα και "ειδικότητες", παρόλα αυτά θεωρώ ότι θερμά συγχαρητήρια αξίζουν και στον διευθυντή φωτογραφίας Θύμιο Μπακατάκη και τον παραγωγό Γιώργο Τσούργιαννη ...τελικά τίποτα δεν είναι τυχαίο! :)
Θα είναι κρύο ακόμα το νερό...Και τι σε νοιάζει, ο ήλιος θα καίει! Θα πρέπει να πάμε super market, το σπίτι είναι άδειο...Και τι σε νοιάζει, θα φτάσουμε νωρίς και θα ψωνίσουμε ότι θέλεις! Και μπύρες να βάλουμε στον πάγο...?Και μπύρες να βάλουμε στον πάγο! Κι αν το βράδυ κάνει ψύχρα...?Και τι σε νοιάζει, θα σε εχω αγκαλιά! Κι αν πέφτουν αστέρια και δεν προλαβαίνω να κάνω ευχές...?Και τι σε νοιάζει, αφού θα είμαι εγω εκεί να μου ψιθυρίζεις τις ευχές σου στο αυτί! Κι αν... Και τι σε νοιάζει... Δεν με νοιάζει...
Σήμερα στο τραμ είδα έναν παλιό μου συμφοιτητή. Δεν με είδε, δεν του μίλησα. Θα μπορούσα να είχα πάει και να του είχα μιλήσει. Θα μπορούσα να είχα μάθει τα πιο πρόσφατα νεα του, τα πιο καλά ή τα πιο άσχημα, και θα είχε μάθει τα δικά μου. Θα είχαμε ρωτήσει ο ένας τον άλλον αν έχουμε κρατήσει επαφές με κανέναν άλλον, θα είχαμε κουτσομπολέψει τα όποια νεα των άλλων, (ήταν και το κατινάκι της σχολής, τον θυμάμαι!) θα είχαμε ανταλλάξει τηλέφωνα και θα είχαμε υποσχεθεί να κανονίσουμε να βρεθούμε (όπου ακούς πολλά ρήματα να ξέρεις ότι κάτι δεν χωράει και συντακτικά δεν θα σταθεί ποτέ!) για καφέ, φαγητό, ποτό...ίσως σε μια έκρηξη χαράς να τα κάναμε και ολα μαζί. Και μετά εκείνος θα κατέβαινε μια στάση πρίν ή μετά από μένα και θα συνεχίζαμε τις ζωές μας χωρις ποτέ κανείς να πάρει τηλέφωνο, χωρίς ποτέ κανείς να κανονίσει. Αυτό δεν σημαίνει ότι τη στιγμή εκείνη που υποθετικά βρεθήκαμε δεν χαρήκαμε για την τυχαία μας συνάντηση. Απλά εκεί που ο χρόνος έχει βάλει τη δική του πινελιά, ο καθένας μπορεί να κοιτάζει τον δικό του πίνακα.
Έτσι κοίταξα εξω από το παράθυρο...περνούσε ένα εταιρικό Smart με τον Smart-ass πωλητή (μάλλον...λες να ήταν area και να τον στριμώχνανε στο κουβαδάκι? Κρίση θα μου πείς...μπορεί!) ο οποίος, την εποχή του μπλέ δοντιού, ήταν μπλεγμένος ανάμεσα στα καλώδια του κοινού hands free και του φορτιστή αυτοκινήτου και μιλούσε στον αέρα προσπαθώντας να επικοινωνήσει με την άλλη πλευρά. Πρόσεξα το ύφος του...πολλών illuminatιων καρδιναλίων. Ψιτ...Kyrios!Άραγε είναι η αίγλη του Smart που σε κάνει να φαίνεσαι τόσο καβαλημένα αλαζωνικός, ακόμα και μέσα από το παράθυρο του τραμ, ή το γεγονός ότι έχεις μια δουλειά σε κάνει προνομιούχο έναντι των υπολοίπων που την έχασαν και ψάχνουν να (την) βρουν? Και γιατί φωνάζεις να προχωρήσει ο μπροστινός? Μια χαρά χωράς και το ξέρεις. Smart έχεις...λάθος, Smart οδηγείς δεν σημαίνει οτι το έχεις κιόλας. Μήπως γι'αυτό έχεις νεύρα? Μήπως τα βάζεις με όλους και με ολα γιατί άλλα ονειρευόσουν και αλλιώς σου ήρθαν? Μήπως ο φίλος σου ο Μάκης που δεν έχει και MBA του LSE και δουλεύει με/στον/το μπαμπά του και δεν έχεις καταλάβει και τι ακριβώς κάνει, βγάζει περισσότερα από σένα που έχεις καταστρέψει το γόνατό σου κάθε μέρα με το συμπλέχτη, πηγμένος στην κίνηση, με πελάτες που "δεν μπορούν" και προϊσταμένους που "απαιτούν" περισσότερα? Σταδιάλα ο Μάκης και ο κάθε Μάκης! Κι εγω μαζι σου κι ας Μακίζω... Το νου σου καλέ και θα πέσεις πάνω στο τραμ!!!!! Και μετά φίλε μου άγνωστε, ποιός θα πληρώσει ποιόν? Το τραμ για τον εταιρικό κουβά? Δεν νομίζω! Άντε, καλοκαίρι έρχεται...think sunny!!!!! Κι εγω την επόμενη φορά θα μιλήσω σε όποιον παλιό γνωστό δω γιατί σε μάτιαξα...και είναι πολύ πρωί για τέτοιες φιλοσοφίες και με έπιασε το κεφάλι μου. Γειά σου τώρα!
Δεν το ξεχνάς, για λίγο προσπαθείς να ισορροπήσεις και κάνεις ατσούμπαλες στριβοτιμονιές δεξιά και αριστερά, γελάς και φοβάσαι την ίδια στιγμή ενω ο δρόμος υπομένει και περιμένει... Και τελικά δεν αργείς να θυμηθείς τον τρόπο, να ευχαριστηθείς τη διαδρομή, να συνεχίσεις να κάνεις πεντάλ, να αφήνεις δρόμο πίσω, να βρίσκεις δρόμο μπροστά...
Πέρασε καιρός από την τελευταία φορά που έγραψα ή που σκέφτηκα να γράψω κάτι, που διάβασα οσα όλοι εσείς έχετε γράψει, νιώσει σκεφτεί, δει...
Δεν ήταν διάλειμμα λόγω φόρτου εργασίας, δεν ήταν ερωτική απογοήτευση, δεν ήταν απώλεια έμπνευσης ούτε αποχή από την καθημερινότητα. Ήταν η ίδια η καθημερινότητα που άλλαξε μια φορά μέσα σε ενα μήνα και ξανα άλλαξε μέσα στον ίδιο μήνα χωρίς πολλά περιθώρια να συνειδητοποιήσουμε τις... αλλαγές.
Στην αρχή μάθαμε ότι μετά από 8 μήνες, εκτός από τα γατιά, θα είχαμε και νεο συγκάτοικο στο σπιτικό μας! Πάγωσα, χάρηκα, αγχώθηκα, τρόμαξα...απ'ολα και πολύ! Χρησιμοποιώ πρώτο ενικό γιατί εκείνος που "ανέχεται" εμένα και τις αλλαγές μου ήταν ξεκάθαρος από την αρχή...one happy mr.dot!Απλό δεν είναι?
Από την άλλη εγω χανόμουν σε ενα ροζ σύννεφο την ίδια στιγμή που φοβίες, ανησυχίες, λογικά και παράλογα "σενάρια" χόρευαν μέσα στο κεφάλι μου σαν τρελλά! Κάθε μέρα ήταν και διαφορετική. Πότε πιο ροζ, πότε πιο γκρί και ώρες ώρες τόσο μαύρη που απορούσα με τον ίδιο μου τον εαυτό. Κι εκείνος πάντα εκεί να υπομένει, να χαίρεται μόνος του και για τους δυο μας και να προσπαθεί να με βγάλει από το αδιέξοδο στο οποίο έσπρωχνα, ώρες ώρες, με μανία τον εαυτό μου.
Μέχρι που, μετά από μια καθυστέρηση 10 ημερών, είδαμε τον "συγκάτοικο". Είδαμε τα λίγα χιλιοστά μιας κουκίδας και ακούσαμε τα ακόμα λιγότερα χιλιοστά μιας καρδιάς να χτυπάνε δυνατά. Η χαρά επανήλθε, αυτή τη φορά για να μείνει. Οι πρωινές αναγούλες έγιναν μέρος της καθημερινότητας, η γνωστή αδυναμία για τη σοκολάτα αντικαταστάθηκε από μια μανία για....σαλάμι άερος (??????) και οι διαφωνίες για το τι μέλλι γεννέσθαι από εδω και στο εξής έβαζαν τη δική τους πινελιά στο έργο που ξεκινούσε και φαινόταν ότι θα διαρκούσε για καιρό.
Κι όμως, εκείνα που φαίνονται δεν είναι πάντα μέρος της πραγματικής εικόνας που θα δούμε στο τέλος.
Κάναμε ενα ταξίδι που μας χρωστούσαμε. Δώρο για τη γιορτή μου να ρίξω ενα νόμισμα στη Fontana di Trevi έτσι ώστε να επιστρέψουμε μια μέρα και πάλι στην αιώνια πόλη...Αιώνια αντιδραστική κι εγω δεν έριξα το νόμισμα, απλά το ευχήθηκα κι έψαξα για μια κοντινή gellateria. Κι εκεί είναι που οι δυνάμεις του σύμπαντος λειτούργησαν συνωμοτικά. Επιστρέψαμε από τη Ρώμη και στον υπέρηχο είδαμε την κουκίδα στη θέση της αλλά εκείνο που την προηγούμενη φορά ακουγόταν τόσο δυνατά που το είχα μπερδέψει με τη δική μου καρδιά, πια δεν ακουγόταν. Η γιατρός το αποκάλεσε "παλίνδρομη κύηση". Τίποτα που κάναμε, τίποτα που θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει και δεν κάναμε. Εμείς, μετά το πρώτο σοκ, το αποκαλέσαμε "έτσι ήταν να γίνει..." και αφού πήραμε κουράγιο ο ένας από τη ματιά του άλλου μπήκαμε στη διαδικασία "απομάκρυνσης του ξένου οργανισμού". Φοβερό δεν είναι το πως αλλάζουν οι ρόλοι από τη μια στιγμή στην άλλη? Η κουκίδα έγινε ξένος οργανισμός. Οι αναγούλες σταμάτησαν και η Milka πήρε και πάλι τη θέση της ανάμεσα στις αγαπημένες μου τροφές αφήνοντας τον κύριο ΝΙΚΑ στο βάθος του ψυγείου.
Και τότε ήρθε η ανακούφιση. Εκεί που περιμένεις ότι θα ξεσπάσεις, θα κλάψεις, θα φωνάξεις το μόνο που νιώθεις είναι...ηρεμία. Έχεις ανάγκη από έναν συγκεκριμένο άνθρωπο, ενα συγκεκριμένο άγγιγμα, μια συγκεκριμένη αγκαλιά, ενα οικείο χαμόγελο που να επιβεβαιώσει ότι ολα θα πάνε καλά.
Και η ζωή απλά συνεχίζεται...Γιατί έτσι γίνεται, γιατί έτσι πρέπει και σε τελική ανάλυση γιατί έτσι θέλουμε!!
Το κομμάτι είναι αφιερωμένο με ιδιαίτερη αγάπη σε εκείνους που είναι, περιμένουν, θέλουν, νιώθουν ή έχουν ξεχάσει πως να είναι...παιδιά!
