Σήμερα μη με ψάχνετε...προσπαθώ να κρυφτώ!

Θα χωθώ μέσα στη ντουλάπα και θα παραμείνω εκεί μέχρι να σκοτεινιάσει

Θα κρυφτώ τόσο καλά που δεν θα με ανακαλύψει ποτέ κανείς

Θα κάνω ησυχία και αν χρειαστεί θα κρατήσω την αναπνοή μου μέχρι να σκάσω

Θα μεταμφιεστώ σε χαρτοσακούλα μήπως με παρατήσουν σε μια άκρη

Γιατί σήμερα το μόνο που θέλω είναι να κοιμηθώ!

...χωρίς να με ενοχλήσει κανείς!

Zzzzzzzzzzzzzzzzzz...ssssssssssssssssS

Η συναυλία όπως θα έπρεπε να είναι...

Πήγαμε (με τραμ, μετρό και τρένο), ταλαιπωρηθήκαμε (περισσότερο από οσο περιμέναμε), είδαμε (οσο μπορούσαμε), ενθουσιαστήκαμε (από την αρχή ως το τέλος), φύγαμε (με μισή καρδιά), ταλαιπωρηθήκαμε (περισσότερο από οσο αντέχαμε) και...η ζωή συνεχίζεται!

Σκέφτομαι όμως και ενα εναλλακτικό σενάριο...έτσι για την άλλη όψη του νομίσματος!

Μια ομάδα αποτελούμενη από τους:
Aunt Donna & Brother & friends
Mahler
Toymaker
One Happy Dot
Sakafiora & Simona

οδηγούνται στο πίσω μέρος της σκηνής με τα μαγικά χαρτάκια που θα τους επιτρέψουν να παρακολουθήσουν τη συναυλία back stage.
Ο ενθουσιασμός τους έχει χτυπήσει κόκκινο, η θεία Ντόνα κατεβάζει τα υπογλώσσια σαν καραμέλες (ένεκα τα χρόνια βλέπεις), η Σακαφιόρα αναζητάει κάποιο προσωπικό αντικείμενο της γραίας και την παρακαλούν να βγεί από τον σκουπιδοντενεκέ, ο Mahler ακούσει την Ιζόλδη στο MP3 Player δήθεν αδιάφορα, ο Toymaker προσπαθεί να κατεβάσει το σεντόνι με το τεράστιο Μ γιατί το φαντάζεται να καλύπτει την πολυκατοικία του ώστε να μην τη χέζουν τα περιστέρια και η Happy Dot ψάχνει να βρει καμία καμπαλοσοκολάτα καθώς η βραδιά αναμένεται μεγάλη!

Εκεί που ο καθένας είναι απασχολημένος με τις προαναφερθείσες δραστηριότητες εμφανίζεται η γραία με εμπριμέ ρομπάκι, παντοφλίτσα με πον πον που κάνει τακ τακ και μπικουτί στο κεφάλι σούρνοντας από το ενα χέρι μια 12χρονη Λούρδη η οποία βαριέται τη ζωή της και από το άλλο ενα Ρόκο που παίζει αδιάκοπα με ενα PSP και κάθε λίγο και λιγάκι σκούζει καμπαλίστικες ευχές τύπου "feck" (Με -e) και το χτυπάει στην ποδιά της μάνας του. Λίγο πιο πίσω ακολουθεί το Μαλαουι-ανό το οποίο και μασουλάει μια μπανάνα.

Μας πλησιάζει και μας χαιρετάει δηλώνοντας ενθουσιασμένη για τη γνωριμία. Προσπαθούμε να μη δείξουμε τη χαρά μας και το παίζουμε ανώτατες προσωπικότητες απλώνοντας το χέρι ενω κατουριόμαστε όλες μαζί. Η Σακαφιόρα που μέχρι εκείνη την ώρα είχε ξεθάψει από τα σκουπίδια 180 qtips, 200 τριγωνικά σφουγκαράκια για το μακιγιαζ, 120 πονπον πουδραρίσματος και 100 ζευγάρια καλσόν μαζί με ενα μισοφαγωμένο μαρούλι έχει απομείνει να την κοιτάζει ενω βγάζει άναρθρες κραυγές. Η γραία την κοιτάζει με συμπάθεια και της χαρίζει 1 μπλουζάκι ενω φωνάζει τον Guy να πάρει τα πόδια του να μαζέψει τα παιδιά μη του ρίξει κανένα καμπάλικο καντήλι. Επιτέλους η μουρλή βγαίνει από τα σκουπίδια και φοράει το μπλουζάκι πάνω πανω τα δικά της. Σε λίγο θα σκάσει.

Η ώρα περνάει ευχάριστα με τα καμπαλόπαιδα να λυσσάνε, τη γραία να ετοιμάζεται και να κάνει κύκλους αγάπης με την ομάδα της βαλαντώνοντας στο κλάμα και δίνοντας όρκους αιώνιας πίστης, τον Guy να βαριέται τόσες φορές που τα έχει δει αυτά και σύσσωμο το υπόλοιπο συνεργείο να τρέχει αλαφιασμένο στα όρια νευρικής κρίσης.
Εμείς στριμωγμένοι σε μια γωνία τα λέμε με την Robyn η οποία έχει μάθει ενα "geia sas athina" και μας το πετάει κάθε λίγο και λιγάκι. Σε λίγο βγαίνει κ αυτή σε μια γωνίτσα και λέει τα δικά της ενω τσιμπολογάμε κάτι Τsakiris που μας κέρασαν, πίνουμε νερό και κατουριόμαστε!
Περί τις 21.15 η γραία στρογγυλοκάθεται στην καρεκλίτσα της και ετοιμάζεται να βγεί στο κοινό που την αποθεώνει ηδη. Γυρίζει, μας χαμογελάει, μας ρίχνει ενα καμπαλοσιχτίρι και παραδίνεται στη λαοθάλασσα. Εμείς χορεύουμε και πηδάμε σαν κατσίκια, μαζεύουμε σε μπουκαλάκια τον ιδρώτα της, παίζουμε με τα καμπαλόπαιδα και προσπαθούμε να πείσουμε το Μαλαουι-ανό να κατέβει από τα μπαούλα.

Φωτογραφίζουμε τα πάντα ενω η Sakafiora ανακαλύπτει το ίδιο μπλουζάκι που της χάρισε και σε μια σπάνια απόχρωση του γκρι και το "δανείζεται" φορώντας το κάτω από συνολικά 3 tshirt και ενα αδιάβροχο! Ο Ρόκο την παίρνει χαμπάρι και απειλεί να τα πεί ολα στο μπαμπά του (ο οποίος πήγε για τσιγάρα και μάλλον την έκανε με ελαφριά) και η θεία Ντόνα σώζει την κατάσταση...τον πιάνει από το αυτί και του λέει σε άπταιστα αγγλικά "Ι will give you one and the wall will give you another one" (=θα σου δώσω μια και ο τοίχος άλλη μια) και το θέμα θεωρείται λήξαν!

Κάθε φορά που η γραία φεύγει από τη σκηνή προκειμένου να αλλάξει έρχεται και κάνουμε όλοι μαζί hi5 Και άλλα κοριτσίστικα. Μας ρωτάει πως περνάμε με την αγωνία να διαγράφεται στο πρόσωπό της και με κάθε μυ από τους 15.798 που έχει να τινάζονται από το χτυποκάρδι (εμ του '58 είσαι χρυσή μου...κάτσε και λίγο!)
Μπαίνει, βγαίνει σαν σίφουνας, φιλάει τα παιδιά, έχει χεσμένο τον Guy (ο οποίος εξακολουθει να είναι για τσιγάρα), πετάει μια ευχή, αλλάζει ρούχα, βλεφαρίδες, παπούτσια, σιχτιρίζει κανα δυο έτσι για το καλό κι εμείς την κοιτάμε σαν κουτάβια διαφήμισης Friskies!
Οι 2 ώρες περνάνε σαν νερό, τη βλέπουμε πλάτη να προτρέπει ευγενέστατα το κοινό να τραγουδήσει μαζί της ("Let me hear you sing motherfuckers") ενω απλώνει τα χέρια της και χαρίζει μια έκταση του μεσαίου δακτυλικού μυ όλη δική μας!! Μα είναι τόσο σταρικά ανωτάτου και αλουερ!
Τα λόγια είναι περιττά την ώρα που χωρίζουμε έλεγε η δικιά μας Madonna (βλ. Μαρινέλλα) οπότε η καληνύχτα στην οποία είμαστε συνηθισμένοι και το "thank u Athens" δεν ήρθε ποτέ! Με το που κατέβηκε από τη σκηνή τα καμπαλόπαιδα έτρεξαν κοντά της φωνάζοντας "Mommy mommy" ενω το Μαλαουι-ανό είπε απλά "Oug". Στο μεταξύ είχε επιστρέψει και ο Guy...χωρίς τσιγάρα! Σε χρόνο dt άλλαξε σε ενα απλό και απέριττο Gaultier, μας πήρε αλα μπρατσέτα και κινήσαμε αγάλι αγάλι για το ξενοδοχείο όπου και θα μας έκανε το τραπέζι με καμπαλίστικες λιχουδιές (νηστικοί μείναμε μη φανταστείς...τσουκνίδες γιαχνί και η θεία ζήτησε από ευγένεια τη συνταγή!). Εννοείται ότι φύγαμε με ελικόπερο και στη διαδρομή ακούγαμε JLo την οποία και θάψαμε δεόντως!
Ήταν μια αξέχαστη βραδιά η οποία τελείωσε με αγκαλιές, φιλιά, ανταλλαγή email και υποσχέσεις ότι θα γίνουμε φατσοβιβλιοφίλοι!

Οποιαδήποτε αναφορά σε βλόγιους και βλόγιες δεν είναι καθόλου συμπτωματική! :)

Low budget stories

Πάλι καλά, επαναλαμβάνω, πάλι καλά που τα εισιτήρια για τη γραία της Καμπάλα τα είχα προμηθευτεί από τότενες που γινόταν ο κακός χαμός.
Διότι μπορεί να τραβήξαμε τα πάθη του Κυρίου που λέει ο λόγος (μωρέ μια χαρά τα λέει αυτός ο λόγος) αλλά τουλάχιστον είχαμε το ανάλογο χρηματικο αντίτιμο, το δώσαμε, πήραμε τα εισιτήρια στο χέρι, πανηγυρίσαμε και τέλος!

Εαν αυτή η σκηνή εξελισσόταν στην παρούσα φάση, το πιθανότερο είναι πως θα χαϊδεύαμε με τρεμάμενα, από τη συγκίνηση, χέρια τα εν λόγω χαρτάκια, θα ρίχναμε ενα σταδιάλα Καμπάλα και θα παρακολουθούσαμε τον/την τυχερό/η ιδιοκτήτρια να φεύγει με τα καμπαλόχαρτα ενω εμείς θα ξεροσταλιάζαμε στο ΟΑΚΑ με την ομπρέλα και ενα σουβλακι ανα χείρας (όταν στεναχωριέμαι τσιμπάω, όταν είμαι χαρούμενη με τσιμπάνε για να σταματήσω να τσιμπολογάω) ακούγοντας την υπεραιωνόβια να ερμηνεύει το Vogue!

Διότι ως φαίνεται, η οικονομική κρίση που πλήττει τον κόσμο ήρθε να πλήξει και το δικό μου νοικοκυριό! Θα μου πείς, είναι δίκαιο να καίγεται ο γείτονας που είχε τοποθετήσει τα ωραία του ευρω-πουλάκια σε ομόλογα της Lehman Brothers (οικογενειακές επιχειρήσεις χρυσή μου....έτσι λέει ο ένας γιουβέτσι λέει ο άλλος και να τι γίνεται στο τέλος!) και τώρα τα βλέπει να κάνουν τσιου τσιου από μακριά ενω εσυ εξακολουθείς να ζείς πλουσιοπάροχα (μην είμαι η Λάτσαινα και δεν το ξέβρω?)?
Μα...εγω δεν εχω ομόλογα.
Και?
Αφού δεν έχεις ομόλογα, πάρε μια ασφάλεια σπιτιού (να θυμηθώ να κατεβάσω τη σκηνή από το πατάρι, μετακομίζουμε), ενα λογαριασμό πιστωτικής (αξία ανεκτίμητη!!!) και μια αλλαγή στα λάστιχα του Φρίξου (ναι κοπελιά και στα 4...τι είναι άλογο να του αλλάξουμε τα 2 πέταλα και τα άλλα 2 του χρόνου και βλέπουμε?) όλα για την επόμενη εβδομάδα και έχει ο Θεός.
Ναι, ο Θεός μπορεί να έχει (αν δεν τα επένδυσε σε ομόλογα των αδερφών Κατσάμπα) αλλά η Dot μετά την επόμενη εβδομάδα δεν θα έχει.

Διότι αυτά είναι τα σίγουρα.

Βάλε και ενα ωραίο ενδεχόμενο αλλαγής των αμορτισέρ που μου είπαν από το ΚΤΕΟ ότι χτυπάνε (κι εγω χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο με τόσα έξοδα αλλά δεν βρέθηκε κανείς να μου πει ότι πρέπει να το αλλάξω!) μαζί με λογαριασμό Forthnet που αναμένεται...και τα πιάσαμε τα λεφτά μας. Αμ δεν τα πιάσαμε.

Και αναρωτιέμαι η τελεία...

Γιατί έρχονται ολα μαζί? Φέρνει το ένα το άλλο? Πάνε δυο δυο σαν τους Χιώτες? Πότε θα δεήσει ο αποταμιευτικός λογαριασμός να έχει κάτι σε τριψήφιο νούμερο το οποίο και θα παραμείνει? Τι κακό είναι αυτό να εχω λεφτά και να μην εχω?

Και δεν είναι μονο αυτό, είναι και το άλλο. Ποιό? Θα σου πω αμέσως και το νου σου μη γελάσεις.
(Dot παίρνει το σοβαρό της, ισιώνει το γυαλί το οποίο το φοράει μονο όταν θέλει να τονίσει τη σοβαροτητα των όσων πρόκειται να ακολουθήσουν, παίρνει βαθειά ανάσα και λέει με μια ανάσα λίγο πρίν σκάσει...)
Κοριτσάκι είμαι, καινούργια ρουχαλάκια βλέπω στις βιτρίνες, τσαντούλες, παπουτσάκια, μπιζουδάκια και άλλα εις , -ούλες και-άκια και δεν λέω καλό το window shopping αλλά δεν συγκρίνεται με το κανονικό shopping (εδω οι γυναίκες θα με καταλάβουν και θα νιώσουν τον καημό μου!)
Είναι βαρύς ο πόνος μιας μπλούζας Custo Barcelona που δεν μπορείς να αποκτήσεις ή ενός ζευγαριού γόβες Guess που έχεις ανάγκη αλλά δεν κάνει να φορτώσεις στην πιστωτική γιατί την έχεις ήδη φορτώσει λες και είναι γαϊδούρι και αγκομαχάει το δόλιο το ζωντανό στην ανηφόρα!
Μα μου θες κι εσυ φίρμες χρυσουλάκι μου λες και χάθηκε ενα Zara που κάποτε ήταν το δεύτερο σπίτι σου (Μα και τώρα είναι, απλά το αντιμετωπίζω περισσότερο σαν...εξοχική κατοικία) και οσο να το πείς εκεί τα έξοδα ήταν πιο συνετά??
Δεν φταίω εγω.
Το μάτι πάει και πέφτει στα πιο ακριβά!!!
Συμπέρασμα: το μάτι λειτουργεί αυτόνομα και ουδεμία σχέση έχει με τον υπόλοιπο εγκέφαλο ο οποίος είναι υπέρμαχος της εγκράτειας και της οικονομίας. Αρα το μάτι κάνει τη ζημιά. Επιστημονική ανάλυση τέλος!

Μήπως πρέπει να ακολουθήσω το παράδειγμα των σοφών της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τραπέζης και με moto "συντονισμένες κινήσεις" να "προχωρήσω σε νέα βήματα, κατά πώς επιτάσσουν οι ανάγκες, για να αντιμετωπίσω τις συνεχιζόμενες πιέσεις στη χρηματοδότηση" του νοικοκυριού μου, ότι και αν σημαίνει αυτό? Αν το λένει οι σοφοί κάτι θα ξέρουν και αν δεν πετύχει θα ρίξω τι φταίξιμο σε εκείνους και θα παω για...window shopping, τι άλλο?

Καλό σαββατοκύριακο να έχουμε και ραντεβού στο ΟΑΚΑ για μια βραδιά με "κάτι από γραία" (των 80 € δεν πήρα? ε τι περιμένω να μου τραγούδησει το Hang Up prive?)
:)

UPDATE: Με τη βροχή που ρίχνει το σύνθημα της συναυλίας θα είναι

ΜΕ ΒΑΡΚΑ ΜΕ ΒΑΡΚΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΟΑΚΑ!!!!

Επειδή τα γραπτά μένουν...

Αυτό είναι για σένα...

Που διαβάζεις αλλά ποτέ δεν μιλάς
Που υπάρχεις αλλά δεν φαίνεσαι
Που ήρθες πρίν χρόνια πολλά αλλά κάθε φορά που σε βλέπω απλώνω το χέρι για να χαρώ για τη γνωριμία
Που με ξέρεις από την καλή και από την ανάποδη
Που με μαθαίνεις ακόμα
Που δεν σε τρομάζουν οι αλλαγές
Που μου κρατάς το χέρι όταν πονάω
Που μοιράζεσαι το χαμόγελο όταν είμαι χαρούμενη
Που είσαι αληθινός
Που δεν μεγαλώνεις σαν ήρωας παραμυθιού
Που μοιράζεσαι την αγάπη μου για τα cartoon
Που δεν γελάς όταν δακρύζω από μια χαζοκωμωδία στην τηλεόραση
Που δεν αλλάζεις κανάλι στις ελληνικές ταινίες
Που δεν θυμάσαι πολλά αλλά θυμάσαι ακόμα περισσότερα
Που βλέπεις αντί να κοιτάς
Που με σκεπάζεις όταν κρυώνω στον ύπνο μου και ξαγρυπνάς για να με ζεσταίνεις
Που παρέα αλλάζουμε και γινόμαστε το καλύτερο που μπορούμε να γίνουμε
Που κάνεις όνειρα
Που με παρασύρεις στα όνειρά σου
Που έχουμε φάει δυσκολίες με το κουτάλι αλλά είμαστε ακόμα εδω να μιλάμε για εκείνο το αύριο που πάντα έρχεται
Που με τσαντίζεις, με απογοητεύεις, με ρίχνεις κάτω
Που μου απλώνεις το χέρι και με σηκώνεις
Που με βλέπεις να κάνω βήματα και καμαρώνεις
Που δεν με σταματάς
Που βάζεις όριο το ανεκπλήρωτο όνειρο και το πραγματοποιείς
Που αντιδρώ και χαίρεσαι που είμαι ζωντανή
Που φωνάζω και χειροκροτείς
Που σιωπώ και ανησυχείς
Που βάζεις το νερό να ζεσταθεί όταν γυρίσεις πρώτος στο σπίτι
Που αντέχεις τις νοικοκυρίστικες υστερίες μου
Που είσαι τόσο τσαπατσούλης ώστε να απολαμβάνω να σε σιγυρίζω
Που σ'αρέσουν τα αυτοκόλλητα και οι μαρκαδόροι μου
Που πιστεύεις ότι με αυτά θα κάνω τον κόσμο πιο όμορφο
Που θέλεις έναν πιο όμορφο κόσμο
Που χτίσαμε στην άμμο και έμειναν όρθια, κάστρα μιας ημέρας που δεν έλεγε να νυχτώσει, μιας νύχτας που δεν ξημέρωνε.

Αυτό είναι για σένα...

Που έψαξες να βρείς για μένα οσα εγω αγνοούσα, οσα έπρεπε να μάθω αλλά δεν ήξερα τον τρόπο.

Αυτό είναι για σένα...

Για οσα ήρθαν, για οσα πέρασαν, για όσα θα έρθουν, για οσα θα μείνουν.
Για εκείνα που δεν θα έρθουν αλλά δεν παύουμε να ελπίζουμε στην ομορφιά της ανατροπής.
Για σένα που συνωμότησες παρέα με το σύμπαν και από τότε καμία μέρα δεν είναι ίδια με την προηγούμενη ενω ποιός ξέρει τι θα μας ξημερώσει αύριο...

Ας είναι, ας μάθουμε.

Τίποτα δεν είναι χειρότερο από το άγνωστο που δεν μπήκα στον κόπο να γνωρίσω.

Μαζί τραγουδάμε....

Χθές, μιας και ο καιρός το επέτρεψε, πραγματοποιήθηκε η συναυλία με τίτλο "Μαζί τραγουδάμε για το πράσσινο, τραγουδάμε για τη ζωή" στο Καλλιμάρμαρο με το στάδιο να είναι ασφυκτικά γεμάτο (από ενα σημείο και μετά η είσοδος ήταν ελεύθερη για όλους!) και τη σκηνή να μοιράζονται οι:

Χαρούλα Αλεξίου (Καημέ Καημέ είσαι εδω?)
Γιώργος Ανδρέου
Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
Δημήτρης Μητροπάνος
Μανώλης Μητσιάς
Θάνος Μικρούτσικος
Γιώργος Νταλάρας
Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Νίκος Πορτοκάλογλου
Διονύσης Σαββόπουλος
Μπάμπης Στόκας
Διονύσης Τσακνής
Ελένη Τσαλιγοπούλου
Μαρία Φαραντούρη

Μεγάλη αναφορά έγινε στις περσινές πυρκαγιές με κάθε ενα καλλιτέχνη να έχει το δικό του μήνυμα πρός κάθε υπεύθυνο αλλά και πρός κάθε πληγέντα. Ιδιαίτερα πετυχημένη δε ήταν η ατάκα του αιώνια έφηβου Βασίλη Παπακωνσταντίνου, ο οποίος με τη γνωστή ροκάδικη φωνή του φώναξε "η ολυμπιακή φλόγα έφτασε στο Πεκίνο από την Αρχαία Ολυμπία δέντρο δέντρο" και έγινε ενα με το κοινό που τον αποθέωσε!

Μοναδική ήταν και η υποδοχή που επιφύλαξαν οι "φίλοι" στον Δημήτρη Μητροπάνο ο οποίος τραγούδησε, χόρεψε και απέδειξε πως ότι τον είχε κρατήσει μακριά ολο αυτόν τον καιρό ανήκει πλέον στο παρελθόν. Δεν σταματήσαμε να τον χειροκροτάμε, δεν σταμάτησε ποτέ να μας αποζημιώνει!

Επειδή όμως για κάθε τι όμορφο και άξιο συλλογικής προσπάθειας υπάρχει και ο παραλογισμός των λίγων για να δυσκολεύει τη ζωή μας, έτσι και χθές για λόγους ακόμα ανεξήγητους απαγορεύτηκε από την Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή η τηλεοπτική μετάδοσης της συναυλίας από τον ΣΚΑΪ TV, το κανάλι δηλαδή που τη διοργάνωνε! Παρά το γεγονός ότι ο ΣΚΑΪ είχε μεριμνήσει να λάβει ευθύς εξ αρχής την απαραίτητη άδεια της αρχαιολογικής υπηρεσίας, την οποία είχε επισυνάψει στην αίτησή του προς την ΕΟΕ, ο πρόεδρος της Επιτροπής κ. Μίνως Κυριακού δεν την υπέγραψε ποτέ και έτσι μέχρι και την τελευταία στιγμή απέβησαν άκαρπες οι προσπάθειες για τη χορήγηση άδειας βιντεοσκόπησης.

Σύμφωνα με τη νομική υπηρεσία του τηλεοπτικού σταθμού ΣΚΑΪ, θα μπορούσε έστω και την τελευταία στιγμή να δοθεί μια προφορική εντολή, για ένα τόσο σημαντικό σκοπό. Η τηλεοπτική μετάδοση θα επέτρεπε, μέσω διαφημίσεων, να αυξηθούν τα έσοδα που θα δοθούν στο Ταμείο Δασών.

Άγνωσται αι βουλαί της Επιτροπής!

Κατά τα άλλα ήταν πραγματικά μια υπέροχη βραδιά με απίστευτο κέφι από όλους (70.000 άτομα μαζευτήκαμε) για 3 γεμάτες ώρες. Ακούσαμε γνώριμες μελωδίες, τις τραγουδήσαμε, βραχνιάσαμε και φύγαμε με την ικανοποίηση ότι βάλαμε το δικό μας λιθαράκι για τη διάσωση και την προστασία των δασών. Αρκεί οσα χρήματα συγκεντρώθηκαν να μην γίνουν διαφημιστική ταμπέλα (όπως πολύ ευστοχα παρατήρησε ο "διπλανός" μου) για ενα δάσος το οποίο το επόμενο καλοκαίρι θα γίνει στάχτη...μαζί με την ταμπέλα!

THINK GREEN! :)

For my heart that is broken...a promise!

Lights will guide you home
And ignite your bones
And I will try to fix you

Wall-E & Eve

Είναι γλυκό, είναι υπέροχο, είναι αστείο, είναι έξυπνο, είναι αγαπησιάρικο, είναι τρυφερό, είναι παιδικό, είναι για μεγάλους, είναι οικολογικό, είναι διαγαλαξιακά ταξιδιάρικο...είναι ενα 2ωρο cartoon που αξίζει τον κόπο να το δεί κανείς.
Να πάρει από το χεράκι το παιδί που κρύβει μέσα του και με καλή συντροφιά να ακολουθήσει τον Wall-E και την Eve σε ενα μοναδικό ταξίδι!

Καλή εβδομάδα!

p.s. Εξίσου φοβερό και το εισαγωγικό ταινιάκι! Τελικά εξακολουθούν να κάνουν θαύματα εκεί στην Pixar!

Mind games?

Σήμερα δεν είμαι καλά...
Απλά!
(ουφ το έγραψα και ενα βάρος έφυγε από πάνω μου...αλήθεια που πάει το βάρος όταν φεύγει από πάνω μας?)
Δεν είμαι και "κακά" (το αντίθετο του καλά και το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό!) απλά δεν εχω συνηθίσει να μην είμαι καλά οπότε δεν ξέρω ούτε πως να το βαφτίσω ούτε πως να το αντιμετωπίσω.
Δεν ξέρω τι να του κάνω για να περάσει.
Να το χαϊδέψω στο κεφαλάκι?
Να του πω ενα παραμύθι?
Να το κεράσω λίγο Nutella μήπως και μου χαμογελάσει λίγο? (ασε χαμένη θα πάει η κουταλιά, ας τη φάω εγω καλύτερα...μμμ φρέσκια ήταν!)
Μήπως αν το πετάξω στον αέρα θα σκορπίσουν οι άσχημες σκέψεις σαν αστερόσκονη και ολα θα φτιάξουν?
Να ελπίζω ότι αν βρέξει μπορεί και να διαλυθεί το μαύρο σύννεφο που έχει σκαλώσει μέσα στο μυαλό μου και πάνω από το κεφάλι μου?
Δεν είναι κάτι συγκεκριμένο.
Δεν είναι κάτι οριοθετημένο και σαφές.
Είναι αυτό που το νιώθεις αλλά δεν μπορείς να το εξηγήσεις.
Είναι εκείνο που δι-αισθάνεσαι ότι μπορεί να συμβεί, οχι απαραίτητα ότι έχει συμβεί, και η σκέψη και μόνο σου αφήνει μια πικρή γεύση.
Κάθομαι και βάζω την τρέχουσα ζωή μου στο τραπέζι και παίζω με τις πιθανότητες.
Τι μπορεί να συμβεί, τι ενδέχεται να συμβαίνει και τι οχι.
Έχει πιάσει κάτι στον αέρα το dotίσιο ΣΔΚΕΑ (Σύστημα Διαχείρισης Κρίσεων Εσωτερικού Αποπροσανατολισμού)?
Υπολογίζω τα πάντα εκτός από τον άγνωστο x τον οποίον εχω μισήσει από τα μαθητικά χρόνια και τις συναρτήσεις.
Μήπως εκεί θα βρώ την απάντηση?
Σε μια συνάρτηση. Αν y η dot και z η ζωή της πώς θα επηρεάσει τις, εως τώρα σταθερές τιμές τους, μια μεταβολή του x τον οποίο καν δεν γνωρίζω?
Άραγε θα μεταβάλλεται συνεχώς ή θα δείξει τα δόντια του και μετά θα μείνει στάσιμος σαν τον Ουρανό πάνω στους Ιχθύες που με κάνουν να θαλασσοπνίγομαι από τη μέρα που γεννήθηκα? Ψάρι σου λέει μετά.
Ίσως αν δεν του δίνω σημασία να βαρεθεί και να φύγει.
Ίσως τρέφεται από την ανησυχία μου και αν το αγνοήσω να αυτοκαταστραφεί.
Ίσως να μην είναι κάτι σημαντικό τελικά και να παίζει το μυαλό μου εκείνα τα παιχνίδια που πάντα αντιπαθούσα και πάντα θα αντιπαθώ. Παιχνίδια για ενα άτομο. Παιχνίδια στα οποία οι πολλοί παίχτες δεν χωράνε και κερδίζει μόνο εκείνος που δεν συμμετέχει.
Ίσως τελικά να μην είναι κάτι.
...Και αν είναι όμως?
(Τη Nutella γιατί χανόμαστε!)

16 +1 things that took me over 50 years to learn

Ο Dave Barry είναι ένας αρθρογράφος (humor columnist πιο συγκεκριμένα) με μεγάλη ιστορία στο χώρο του αμερικάνικου press, βραβευμένος με Pulitzer το 1988 και με το αναγνωστικό του κοινό να μοιράζεται ανάμεσα σε εκείνους που μισούν να τον διαβάζουν κι εκείνους που αγαπούν να τον διαβάζουν και μισούν εκείνους που μισούν να τον διαβάζουν!

Τον εχω συναντήσει κάμποσες φορές αποσπασματικά στο internet και σε διάφορα περιοδικά και παρά το γεγονός ότι δεν είμαι φανατική αναγνώστριά του, η αλήθεια είναι ότι μ'αρέσει ο τρόπος που γράφει.

Πρίν μερικά χρόνια έγραψε το περίφημο "16 things that took me over 50 years to learn" το οποίο βρίσκεται μαγνητοποιημένο στο ψυγείο της κουζίνας (ενω ο υπόλοιπος κόσμος έχει ενα ψυγείο στο μπάνιο, στο σαλονάκι, στο wc...) και το βρίσκω αρκετά ευρηματικό και φτιαχνοδιαθεσιάρικο γι'αυτό και το μοιράζομαι με τους αγαπημένους μου e-friends!

Πάμε λοιπόν...

16 THINGS THAT TOOK ME 50 YEARS TO LEARN
By Dave Barry, Nationally Syndicated Columnist

1. Never, under any circumstances, take a sleeping pill and a laxative on the same night.
2. If you had to identify, in one word, the reason why the human race has not achieved, and never will achieve, its full potential, that word would be "meetings".
3. There a very fine line between "hobby" and "mental illness".
4. People who want to share their religious views with you almost never want to share yours with them.
5. You should not confuse your career with your life.
   
6. Nobody cares if you can't dance well. Just get up and dance.
7. Never leak a steak knife.
8. The most destractive force in the universe is gossip.
9. You will never find anybody who can give you a clear and compelling reason why we observe daylight savings time.
10. You should never say anything to a woman that even remotely suggests that you think she's pregnant unless you can see an actual baby emerging from her at that moment.
11. There comes a time when you should stop expecting other people to make a big deal about your birthday. That time is age eleven.
12. The one thing that unites all human beings, regardless of age, gender, religion, economic status or ethnic backround, is that, deep down inside we ALL believe that we are above average drivers.
13. A person who is nice to you but rude to a waiter is not a nice person. (This is very important. Pay attention. It never fails.)
14. Your friends love you anyway.
15. Never be afraid to say something new. Remember that a lone amateur built the Ark. A large group of professionals built the Titanic.
16. Thought of the day: Men are like fine wine. They start out as grapes, and it's up to the women to stomp tha crap out of them until they turn into something acceptable to have dinner with.

FINAL THOUGHT OF THE DAY (!!!!!!!!!!!!!)
There is more money being spent on breast implants and Viagra than on Alzheimer's research. This means that by 2030, there should be a large elderly population with perky boobs and huge erections and a b s o l u t e l y no recollection of what to do with them.

Ώρα να αναπτύξουμε και τις δικές μας θεωρίες! :)

Don't u just love football?

Ίσως στην προηγούμενη ζωή μου να ήμουν ταμίας...ίσως να ήμουν εισπράκτορας...ότι και να ήμουν το πιθανότερο είναι πως βρισκόμουν από τη μέσα πλευρά και οχι στην ουρά!
Δεν εξηγείται αλλιώς η εμμονή μου όπου δω ουρά να στέκομαι και να περιμένω με υπομονή.

Πρίν 2 μήνες ήταν η σκατόγρια.

Σήμερα, ένεκα η αγάπη, στήθηκα στην ουρά που σχημάτιζαν τα ανθρωπόμορφα τερατίδια (βλ. φίλαθλοι) στη λεωφόρο Αλεξάνδρας με σκοπό να προσπαθήσω να φανώ τυχερή και να προμηθευτώ ενα εκ των 1.500 εισητηρίων που ορισμένοι έξυπνοι Ιταλιάνοι επέστρεψαν στον Παναθηναϊκό για το σημερινό αγώνα με την Ιντερ.

Διότι αξιαγάπητο αναγνωστικό κοινό (εσυ εσυ δεύτερη σειρά αριστερά σε βλέπω που κοιμάσαι και θα σου πετάξω κανένα απομνημόνευμα μήπως και ξυπνήσεις!) όταν έχει βουήξει ο τόπος για αυτά τα 1.500 μαγικά χαρτάκια, λογικό το βρίσκω να παρασύρεται και δικός μου άνθρωπος (οι κτητικές αντωνυμίες είναι τόσo passe χρυσό μου!) και να θέλει κι εκείνος 1...2...3 (φτου και βγαίνω) οπότε κι εγω ως γνήσια σκλάβα της αγάπης και του έρωτα (ποιά είσαι και τι θέλεις? τι έκανες στην dot μας?) προθυμοποιήθηκα να κάνω μια απόπειρα μήπως και...

Που να ήξερα η άσχετη ότι θα ξαναζούσα τα μεγαλεία της Καμπαλίστριας σε πράσσινο φόντο με την ουρά των ποδοσφαιρόφιλων να στρίβει στο φανάρι και να φτάνει τα πλαϊνά του γηπέδου?

Κι όμως το έκανα το λάθος και με το που βγήκα η "νατη έρχεται ψεκάζει με fresh air αχααααααα" από το μετρό και προχώρησα πρός το γήπεδο είδα τη λαοθάλασσα αφηνιασμένη να αναμένει να ανοίξουν τα ταμεία. Αποκαρδιωμένη από τα πρώτα δευτερόλεπτα και βιώνοντας ενα dejavous από εκείνες τις ένδοξες ώρες που πέρασα εξω από το ticket house αναμένοντας και ελπίζοντας οτι θα βρέξει καμπαλόχαρτα πήρα θέση.

Σε απόσταση που μπορούσε να καλύψει το μάτι χωρίς να πάθω εγκεφαλικό από τον κόσμο είχα πιτσιρικάδες, ως επι τον πλείστον, με φραπέ στο ενα χέρι (Freddo οι πιο elegant, νεράκι οι πιο μπατήριδες που είχαν μονο για το εισητήριο) και πιτσιρίκα στο άλλο χέρι η οποία μάλλον δεν ήξερε και ντύθηκε, στολίστηκε και ήρθε και στήθηκε στην εξωτική "λεωφόρο" με το τακουνάκι να της χτυπάει τα δαχτυλάκια και το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου της να μιλάει στο κινητό με τον κάθε Λάκη, Μάκη, Σάκη στον οποίο είχε υποσχεθεί εισητήριο ενω παράλληλα έβγαζε φωτογραφίες από τις ουρές και τις έστελνε με MMS σε κάποιον "τσιλιβίθρα" που δεν είχε ενεργοποιήσει την υπηρεσία λήψης ΜΜS και γι'αυτό κρίθηκε παμψηφεί "ο μεγαλύτερος μαλάκας του κόσμου" (με τις υγείες σου και ας πρόσεχες!)

Φυσικά δεν έλειπαν και οι μεγαλύτερης ηλικίας φίλαθλοι, οι σκαστοί από τη δουλειά που έπαιρναν τηλέφωνο κάθε λίγο και λιγάκι μην τυχόν και τους ζήτησε το αφεντικό, οι αργόσχολοι που δήλωναν "αφου δεν εχω κάτι αλλο να κάνω θα περιμένω" και οι απλοί περαστικοί που είδαν κόσμο και είπαν να μείνουν να αμπελοφιλοσοφήσουν.
Εκεί ανάμεσα κι εγω να κάνω αέρα με την Metropolis και να μετράω κεφάλια μπροστά.
Στα 74 απογοητεύτηκα και σταμάτησα. Άσε που από ενα σημείο και μετά ολα τα κεφάλια ήταν και ίδια και τα μετρούσα διπλά! Στο μεταξύ πίσω από μένα η ουρά είχε αυξηθεί, η θερμοκρασία είχε ανέβει και τα μαργαριτάρια πετούσαν σαν κωλεόπτερα στον αέρα...

-Αφού είναι τόσος κόσμος εδω γιατί δεν ανοίγει το ταμείο? (ναι βρε εσένα περιμένουν τόση ωρα οι ταμίες και τώρα που ήρθες έκλεισε το καρεδάκι!)
-Ρε μαλάκα λες να μην βρούμε στο τέλος? (Λες? Μπα...θα τους μείνουν κιόλας!)
-(ενοχλημένη κορασίδα) Θα μπορούσαν να μοιράζουν καφέ πάντως (κανένα παξιμαδάκι? κουλουράκι? μουσακά? πατσίτσιο?)
-Μαλάκα η Άντα μάλλον μου τα φοράει (άσχετο αλλά για πες!)
-Μαλάκα αν μετά από τέτοια ταλαιπωρία δούμε καμία μούφα και φάμε καμιά τριάρα θα πάρει τα @@ μου η ομάδα (τι δεν θα ξανάρθεις? δεν φέυγεις από τώρα να πάρω τη θέση σου που είσαι και μισό μέτρο πιο μπροστά?)
-Πού είσαι ρε μαλάκα και περιμένω τόσες ώρες? Τώρα ήρθα! (τώρα ποιός είναι ο μαλάκας?)

Τώρα ή που όλοι μιλούσαν με το ίδιο άτομο και για το ίδιο άτομο ή που...δεν ξέρω! Δεν περιγράφω άλλο!

Έφυγα άπραγη με κίνδυνο να σαμποτάρω τη σχέση μου αλλά έπρεπε να διαλέξω μεταξύ της αγάπης και μισού κιλού παγωτού μπισκότο που μόλις είχε σκάσει στο γραφείο και με περίμενε. Σε αυτή τη ζωή καλό είναι να θέτεις προτεραιότητες και να παίρνεις αποφάσεις γρήγορα...έτσι δεν λέγαμε χθές? :)
Ας κερδίσει λοιπόν ο καλύτερος...ή ο πιο κωλόφαρδος...ή ο πιο "τα εχω καλά με τη διαιτησία"...εγω μια φορά θα πάω για καφέ...ή για φαγητό...ή για γλυκό...ή και για τα δυο!

To drink or not not drink?

Για τις μικρές ή τις μεγάλες αποφάσεις με τις οποίες ερχόμαστε αντιμέτωποι καθημερινά και τον ενδεχόμενο κίνδυνο το τίμημα που θα πρέπει να πληρώσουμε για τις αποφάσεις αυτές να είναι μεγαλύτερο από οσο αντέχουμε, υπολογίζουμε, επιθυμούμε...
Ίσως όμως να είναι και η αξία αυτού του τιμήματος που κάνει μια απόφαση σημαντική η ασήμαντη. Πόσα, φαινομενικά, ασήμαντα "πολλά" είναι διατεθημένος να ρισκάρει κανείς ώστε να κερδίσει ενα, φαινομενικά, σημαντικό "ενα"? Πόσο τζογαδόροι είμαστε με τη ζωή μας?
Πάλι καλά που υπάρχουν και δηλώσεις όπως εκείνες των δεσποινίδων της φωτογραφίας ώστε ορισμένες αποφάσεις να λειτουργούν λίγο πιο...αυτονόητα! :) Καλή εβδομάδα!

To wish for the wish to come true!

Η Naya προσκαλεί (χωρίς πίεση) και η Dot παίζει (χωρίς κανένα πρόβλημα) το παιχνίδι των ευχών...

Μια ευχή για μένα...
Να βρέξει Nutella

Mια ευχή για τους φίλους μου
Να τους αρέσει η Nutella

(Μια ευχή για τους εχθρούς μου (αν υπάρχουν δεν το ξέρω...χμ...λες? Θα καλέσω τον ntoulapa να με προστατεύει τώρα που γύρισε)
Να έχουν χάσει τα κλειδιά της εξώπορτας και να βλέπουν τη Nutella να...βρέχει από το παράθυρο του σπιτιού τους και την αφεντιά μου να την μαζεύει εκστασιασμένη σε βαζάκια παρέα με τους φίλους!

Βλέπεις, κατά βάθος εύχομαι η ζωή μου να είναι μέσα στη γλύκα, να μοιράζομαι αυτή την αίσθηση με τους φίλους μου και οι "εχθροί" κλεισμένοι στο χρυσό τους κλουβάκι από το οποίο δεν μπορούν/δεν θέλουν να βγούν, να βλέπουν τί χάνουν μήπως και αλλάξουν τροπάρι που έλεγε και ο παππούς Σπύρος! Γιατί τελικά όταν θα βρέξει με το καλό Nutella, θα ήθελα να είμαστε πολλοί εκείνοι που θα το χαρούμε ρε γαμώτο!

Κι επειδή μου άρεσε αυτό το σύντομο παιχνιδάκι προσκαλώ τους Naf, Καημός, L'aesthete Soleil, Profylaktiko, Sakafiora, Sdryche, Brokensemaphore, Hfaistiwnas, bionic tsouloufi (vk in athens), Θεία Ντόνα Και Xip αν και εφόσον επιθυμούν να συμμετάσχουν. Αν πάλι δεν επιθυμούν ας περάσουν να παραλάβουν τις ομπρελίτσες τους γιατί τη μέρα που εγω θα κάνω μπάνιο στη Nutella και θα τραγουδάω "I'm singing in the Nutella rain" εκείνοι θα με παρακολουθούν κάτω από ομπρέλες...θαλάσσης!!
Καμία πίεση...αυτό είναι το moto μας για το σαββατοκύριακο που έρχεται το οποίο το καλό που του θέλω...να είναι καλό! :)

Η μεγάλη σοφία ενός παιδικού cartoon!

Όταν ήμουν μικρή και βιαζόμουν να μεγαλώσω μου φούσκωναν τα αυτιά με την περιβότητη "σοφία" των μεγάλων.
Που τα ξέρουν ολα. Και αν δεν τα ξέρουν ολα σίγουρα ξέρουν καλύτερα.

Ποιά ήταν αυτή η "σοφία" και γιατί την είχαν μόνο οι μεγάλοι? Η μαμά μου δηλαδή που λέγεται Σοφία κερδίζει Bonus κανονάκι και αλλαγή πίστας? Μήπως ήταν κάτι σαν την "άνθη φυτά" που είχε ολα τα ανθοπωλεία Ελλάδος?

Μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα ότι η περιβότητη "σοφία" δεν έχει ηλικία, δεν έχει μέρος όπου συχνάζει περισσότερο καθώς την ανακαλύπτεις στα πιο απίθανα σημεία και παράλληλα δεν έχει πρόσωπο (ούτε της μαμάς μου ούτε κάποιας άλλη κυρίας Σοφίας) καθώς ο καθένας από εμάς κουβαλάει και κάτι άξιο λόγου. Ορισμένοι είναι περισσότερο σοφοί, κάποιοι άλλοι λιγότερο. Έμαθα να μην δέχομαι την έλλειψη σοφίας ως πιθανότητα και μαζί με αυτό ήρθε η εμπιστοσύνη στην ικανότητα των ανθρώπων να κάνουν τον κόσμο καλύτερο. Απορίας άξιο βέβαια είναι γιατί καταναλώνουν τόση προσπάθεια στο να κάνουν τον κόσμο χειρότερο αλλά αυτό είναι μάλλον αποτέλεσμα βλακείας η οποία με τη σειρά της ίσως είναι αναπόσπαστο κομμάτι της σοφίας ως μέτρο σύγκρισης!

Όσοι με ξέρουν προσωπικά γνωρίζουν και την εμμονή που εχω με τα γλυκά (σε σοκολατένια μορφή και πρός άμεση κατανάλωση!) και τα cartoon! Χθές βράδυ λοιπόν συνδύασα και τα 2 με σπιτικό-θεϊκό-παγωτό μερέντα (με κροκάν φουντουκιού που απλά έκανε τη διαφορά στο τελικό αποτέλεσμα!) και Kung Fu Panda στο DVD σε έκδοση download από Internet πειρατικά και όμορφα!
Είμαι της άποψης ότι τα κινούμενα σχέδια έχουν να πουν σε έναν ενήλικα πολλά περισσότερα από οσα ενα μικρό παιδί μπορεί ή χρειάζεται να καταλάβει.
Αρκεί να μη χάνει ο σοφός ενήλικας την παιδικότητά του μεγαλώνοντας και να μην ξεχνάει τη φαντασία του στο συρτάρι του γραφείου. Έτσι λοιπόν η χθεσινή ταινία, η οποία αν και προέρχεται από το δημιουργικό team της Dreamworks (δηλώνω Pixar-ικιά ως το κόκκαλο!) μας εξέπληξε πολύ ευχάριστα!

Δεν θα αναφερθώ στην ταινία εν γέννει. Τη συνιστώ οπότε όποιος επιθυμεί μπορεί να πάει να τη δεί στους σινεμάδες (πληθυντικός του ο σινεμάς!) ή σαν κάθε τεχνολογικά φρικαρισμένος άνθρωπος να την κατεβάσει από το ιντερνέτι! Θα σταθώ όμως σε ενα σημείο. Μια κουβέντα του σοφού Master Oogay (Μια χελώνα καμπόσων εκατοντάδων ετών με προχωρημένο Alzheimer και πολλά κιλά αληθινής "σοφίας" την οποία όμως πρέπει κανείς να έχει την υπομονή να αποκρυπτογραφήσει και να προσαρμόσει στα δεδομένα του/της!) πρός τον πρωταγωνιστή της ταινίας τον Po (ενα ευσωμούλικο Panda Που λατρεύει το King fu αλλά δεν έχει την απαραίτητη εμπιστοσύνη στον εαυτό του ότι μπορεί αν θέλει να κάνει θαύματα...το ξέρω αυτό το σενάριο σου λεω!)

...

"Yesterday is history
Tomorrow is a mystery
but today is a gift...
That is why it is called Present"

...

Για μένα αυτή είναι μια μορφή "σοφίας" και ας προέρχεται από μια ψηφιακή χελώνα, σε μια ταινία κινουμένων σχεδίων που απευθύνεται ως επι το πλείστον σε παιδιά. Με τον καιρό ανακαλύπτω πως τα παιδιά έχουν πιο καθαρό μυαλό και είναι σε θέση να διαχειριστούν τις πληροφορίες καλύτερα από εμάς τους...μεγαλύτερους, κατ επέκταση και σοφότερους!

Το ποστάκι αυτό είναι αφιερωμένο στον e-φίλο μου Επαναστάτη που φοράει το μαγιώ του και βουτάει λίγο πρίν το δικό του Big Bang...Εύχομαι ο νούς σου να είναι πάντα στη επιφάνεια και ας βλέπεις τα πράγματα εις βάθος! :)

Και αν απορεί κανείς, το παγωτό δεν το έφτιαξα εγω...απλά το κατανάλωσα!
Γι'αυτό ευχαριστώ θερμά τη φιλενάδα μου Sakafiora ενω για τη συνέχεια της παγωτοπαρασκευής και κατανάλωσης...απλά επιφυλάσσομαι! :) (δεν θέλω άγχος!!!)

Λογική, φαντασία και...ο μέγας επιταχυντής!

Κάπου διάβασα..."Η φαντασία είναι καλός υπηρέτης αλλά κακό αφεντικό"

Έχει δίκιο άραγε ο πνευματικός κάτοχος αυτής της φράσης?
Είναι το μυαλό που ορίζει τη φαντασία ή η φαντασία που ορίζει το μυαλό?
Το μυαλό ως καλό αφεντικό διατάζει και η φαντασία ως πιστός υπηρέτης ακολουθεί διαταγές και υποδείξεις ή παίρνει κεφάλι και ο ιδιοκτήτης, ένας συναισθηματικός επιχειρηματίας χρεωκοπεί?

Ο καθένας λειτουργεί διαφορετικά μέσα στο δικό του κουτάκι.
Υπάρχουν εκείνοι που ακολουθούν πιστά τη λογική σαν καλά σκυλάκια και οτιδήποτε πέραν από τη γνήσια αλάνθαστη λογική απλά δεν τους απασχολεί. Σαν τα γατιά μας που δεν καταδέχονται να φάνε από το φαγητό τους αν αυτό δεν είναι μέσα στο μπωλ τους.
Υπάρχουν άνθρωποι που αισθάνονται ότι η όποια έννοια λογικής δεν τους αφορά και είναι η φαντασία πάνω στην οποία βασίζουν μια ζωή με αποφάσεις και επιθυμίες. Μπορεί να τρώνε συχνά τα μούτρα τους, να γίνονται αντικείμενο σχολιασμών και χιομοριστικών επιθέσεων αλλά οι ίδιοι είναι ευτυχισμένοι στον "κόσμο" τους και δηλώνουν "I live in my own little world but it's ok they know me here".
Κι επειδή από το μαύρο ως το λευκό μεσολαβεί και το γκρί, έτσι από την απόλυτη λογική εως την απόλυτη φαντασία υπάρχει και το φανταστικά λογικό η το λογικά φανταστικό!
Είναι εκείνη η κατηγορία ανθρώπων που τρώνε λίγο από το ενα και λίγο από το άλλο.
Ό,τι δεν μπορεί να ερμηνεύσει η φαντασία το εκλογικεύουν και ότι δεν συνίσταται λογικής μετουσιώνεται σε κάτι....φανταστικά φανταστικό!
Δηλώνω άνθρωπος με σκεπτικό που ισορροπεί επικίνδυνα κάπου ανάμεσα στη φαντασία και τη λογική.
Η ζυγαριά πάντα μπατάρει (που έλεγε και ένας παλιός μου συμμαθητής μπουζουκόβιος!) κι έτσι βρίσκομαι τις περισσότερες φορές να περπατάω στα σύννεφα ενω με περιμένουν στο πεζοδρόμιο ή να αμφισβητώ τη λογική της κοκκινοσκουφίτσας να περάσει το δάσος μονάχη της με μινι!!

Διάβαζα σήμερα στα Blog των σοφών Sakafiora και Xip για το πείραμα του αιώνα όπως το αναφέρουν με την ενεργοποίηση του LHC (Μεγάλος Επιταχυντής Ανδρονίων=πόσο πρόστυχο μου ακούγεται τώρα αυτό? Φαντασία-Λογική 1-0!)

Τι είναι αυτό? Λοιπόν όπως το αντιλαμβάνομαι βάσει της λογικής μου (και του in.gr) πρόκειται για το μεγαλύτερο και το πολυπλοκότερο επιστημονικό όργανο του κόσμου που έχει ως σκοπό να ανοίξει ενα παράθυρο στο Σύμπαν με μια αναπαράσταση της "Μεγάλης Έκρηξης".
Αν αφήσω στην άκρη τη λογική και πορευτώ με τη φαντασία, κάθε επιστημονική πτυχή του πειράματος σκάει σε μικρες φυσαλίδες στο κεφάλι μου σαν πορτοκαλάδα με ανθρακικό. Το μεγαλύτερο και πολυπλοκότερο επιστημονικό όργανο παίρνει την μορφή του φωτοξίφους των Τζενταϊ, η έναρξη του πειράματος πραγματοποιείται με μια φωνή στα ηχεία να λέει "A long time ago, in a galaxy far, far away..." ενω αρχηγός της αποστολής είναι ο εξέχων επιστήμονας Όμπι Ουαν Κενόμπι!

Συνεχίζοντας την κατανόηση ενός τόσο σημαντικού γεγονότος βάσει λογικής επεξεργάζομαι την πληροφορία ότι ο συγκεκριμένος επιταχυντής έχει συναρμολογηθεί σε μια υπόγεια κυκλική σύραγγα μήκους 27 χιλιομέτρων, ολοκληρώνοντας δύο δεκαετίες μετά την πρώτη πρόταση για την κατασκευή του. Μέσα στο τούνελ, δύο αντιπαράλληλες δέσμες πρωτονίων θα συγκρούονται μετωπικά κινούμενες σχεδόν με την ταχύτητα του φωτός, αναπαράγοντας στιγμιαία τις συνθήκες που επικρατούσαν λίγες στιγμές μετά το «Big Bang» που γέννησε το Σύμπαν.
Σταματάω εδω και η φαντασία οργιάζει. Σκέφτομαι ότι 20 χρόνια μετά πάλι καλά που θυμόντουσαν ότι υπήρχε ενα project στα σκαριά και εν πάσει περιπτώσει ας μην γκρινιάζουν οι δικοί μας που ο Μαλιακός άργησε τόσο! Εδω ολόκληρο "επιστημονικό όργανο" τύπου "beam me up Scotty" και άργησε με τη γραφειοκρατία!
Φαντάζομαι τις δέσμες πρωτονίων ως 2 τεράστιες κωλοφωτιές να κοπανάνε τα κεφάλια τους μέσα στο τούνελ με ταχύτητα "φωτός" (εντάξει αυτό δεν έχει και πολλούς τρόπους να το σκεφτεί κανείς!) ενω παράγουν ήχητικά εφέ "βββββββζζζζζζζτ" και "bang bang" και μετά ένα τεράστιο Black out θα σαρώσει τη γη. Δεν ξέρω τι ακριβώς έγινε τότε με το "Big Bang" (το Σύμπαν έγινε μαρή χαζιά!) αλλά το συγκεκριμένο bang ίσως να μας βρεί στα μαύρα σκοτάδια να απορούμε αν καθόμαστε πάνω στο χαλί ή πάνω στο γατί!

Η λογική μου συνεχίζει να διαβάζει ότι ο κύριος στόχος των πειραμάτων είναι να διερευνήσουν κατά πόσο ισχύει το Καθιερωμένο Μοντέλο της σωματιδιακής φυσικής. Η φαντασία στο σημείο αυτό έχει πάει πρός νερού της.

Μεταξύ άλλων, ο LHC είναι αρκετά πιθανό να παράξει το μυστηριώδες «μποζόνιο του Χιγκς», γνωστό και ως «Σωματίδιο του Θεού», ένα σωματίδιο του Καθιερωμένου Μοντέλου που εξηγεί γιατί ορισμένα σωματίδια έχουν μάζα ενώ άλλα όχι.
Η φαντασία έχει επιστρέψει από το μπάνιο και αναζητεί απαντήσεις.
Εγω εχω μάζα...μετά το καλοκαίρι μάλιστα εχω και πιο εμφανή μάζα. Στο σημείο αυτό, θυμάμαι και τον κύριο Β. (μέγας καθηγητής Φυσικής που μου είχε κάνει δύσκολη τη ζωή στο Λύκειο και τον οποίον εκδικήθηκα εξαφανίζοντας το ρημάδι το ελατήριο με το βαρίδι που δεχόνταν πιέσεις από το έδαφος και τις μετέφερε στο δικό μου το κεφάλι επιτυχώς!) ο οποίος χάριν χιούμορ συνήθιζε να λέει ότι η αδρανειακή μάζα των γυναικών μεγαλώνει οσο μεγαλώνουν και οι ίδιες με αποτέλεσμα να μεταβάλουν την κίνησή τους δυσκολότερα, γεγονός το οποίο οι σύζυγοι αυτών εκμεταλλεύονται δεόντως! Και ύστερα σου λέει μάθε παιδί μου γράμματα! Βρε ουστ!

Και εν πάσει περιπτώσει...πώς είναι αυτό το "μποζόνιο"? Μου φέρνει στο νου ενα χαμστεράκι που το έλεγαν Μπόζο και τελικά χάθηκε σε μια υδροροή. Εμ κοπελιά...ο καθένας κουβαλάει τα βιώματά του!

Συνεχίζοντας και ολοκληρώνοντας...η πρώτη απόπειρα για την επιτάχυνση μιας δέσμης πρωτονίων προγραμματίζεται για την Τετάρτη (κοινώς σήμερα!) σε όλο το μήκος της σήραγγας, ενώ οι πρώτες συγκρούσεις υψηλής ενέργειας θα πραγματοποιηθούν μετά τα επίσημα εγκαίνια της εγκατάστασης στις 21 Οκτωβρίου. Να ενα gala που δεν ήθελα να χάσω. Λες να είμαστε όλοι ντυμένοι με space outfit και να χορεύουμε στους ρυθμούς του "bang bang" ενω δεκάδες ντισκομπάλλες θα στροβιλίζονται πάνω από τα κεφάλια μας?

Τα πειράματα θα διαρκέσουν δεκαετίες και λαμβάνουν χώρα στα σύνορα Γαλλίας-Ελβετίας (σοκολάτα και φουα γκρα...μμμμ θα πάω!)
Έχω καιρό λοιπόν για περαιτέρω αναλύσεις.

Τώρα που τα ξαναδιαβάζω ολα αυτά....χαίρομαι που οι γονείς μου δεν με φαντάστηκαν επιστήμονα στη NASA ...λογικά γλίτωσαν το σύμπαν από περισσότερα Bangs. Φανταστικό?!

UPDATE: Το πείραμα "ας το πάρουμε από την αρχή" στοίχισε 6.5 δις Ευρώ! Λογικό?!

Το μυστήριο του μυστηρίου (μέσα από τα μάτια της Κλυμεντίνης δια πληκτρολογίου θείας Dot)

Είμαστε όλοι εδω!

Η μαμά, ο μπαμπάς, η γιαγιά, τα ξαδέρφια της μαμάς, του μπαμπά, της γιαγιάς, οι φίλες και οι φίλοι της μαμάς, του μπαμπά, της γιαγιάς.

Πρόσωπα από τα οποία τα περισσότερα ουδέποτε έχεις ξανασυναντήσει.

Δεν σε νοιάζει όμως. Αφού όλοι σου γελάνε σου δίνουν τα γυαλιά τους να παίξεις και σε αφήνουν να τους τραβάς τα κολιέ και τα ρολόγια, όλα πηγαίνουν μια χαρά.

Ένας επίσης άγνωστος κύριος, ο οποίος επιμένει να σε φωνάζει μπέμπα και να μην σε αφήνει να πιπιλίσεις με την ησυχία σου ενα κοκαλάκι μαλλιών της θείας Ευτέρπης, σε τραβάει συνέχεια φωτογραφίες ενω κάθε καλεσμένος θέλει να ποζάρει μαζί σου κάτω από τον κισσό. Μα τι ωραία που είναι η ζωή...και το κοκαλάκι μαλλιών της θείας Ευτέρπης.

Κι εκεί που ολα κυλάνε ήσυχα κι εσυ, αν και ενοχλείσαι από τα συνεχή μαγουλοτσιμπήματα, διατηρείς την ψυχραιμία σου και χαλαρώνεις στην αγκαλιά της μαμάς ξαφνικά όλοι αρχίζουν να προχωράνε πρός εκείνο το σπιτάκι με τα ροζ μπαλόνια που ανεμίζουν στην είσοδο και τα οποία προσπαθείς να αγγίξεις από την πρώτη στιγμή.

Σας περιμένει ένας άααααλος κύριος με μαύρο μακρί φόρεμα και μούσι το οποίο θέλεις πολύ να τραβήξεις αλλά μια κυρία που τη λένε νονά σου λέει πως δεν κάνει και σου πιάνει απαλά το χέρι.

Εσυ ξαναπροσπαθείς αλλά μάταια. Πάλι σε παίρνουν χαμπάρι.

Ο κύριος αρχίζει να μιλάει, εσυ δεν καταλαβαίνεις τίποτα.

Η νονά λέει κι εκείνη που και που κάτι αλλά δεν σε ενδιαφέρει τι.

Έχεις αρχίσει να νυστάζεις, να ζεσταίνεσαι και θέλεις τόσο πολύ εκείνο το πολύχρωμο κολιέ που φοράει η κοπέλα απέναντι. Κάνεις να το φτάσεις κι εκεί που είσαι τόσο κοντά ο κόσμος αρχίζει να μετακινείται. Πάμε ακόμα πιο μέσα στο σπιτάκι κι εκεί η ζέστη είναι αφόρητη.

Έχουν αρχίσει να σε πιάνουν τα διαόλια σου και ψάχνεις τη μαμά και το μπαμπά. Εκείνοι σε βλέπουν αλλά δεν σε παίρνουν αγκαλιά. Γιατί?

Τεντώνεσαι, κλωτσάς, απλώνεις χεράκια αλλά κανείς δεν κάνει ούτε βήμα. Γιατί?

Μόνο η κυρία νονά σε κρατάει και σου κάνει "κουπεπε" να σταματήσεις.

"Μα τι κουπεπε και βλακείες" σκέφτεσαι. Μεγάλη κοπέλα είσαι..."δώστε μου μια πιπίλα κάποιος"!

Η γιαγιά σαν να σε διαβάζει σου δίνει μια τεράστια ροζ πιπίλα και ηρεμείς.

Ξαφνικά πλησιάζουν 2 άλλες κυρίες και σε παίρνουν από τα χέρια της κυρίας νονάς και αρχίζουν να σε γδύνουν. Με τέτοια ζέστη δεν αντιστέκεσαι ιδιαίτερα καθώς είχες αρχίσει να ιδρώνεις και δεν αισθάνεσαι και ιδιαίτερα άνετα με τα ρούχα να κολάνε πάνω σου. Έχεις μείνει με την πάνα και γουστάρεις τρελά.

Κουνάς χέρια πόδια, χορεύεις και τσιμπάς από μια άλλη κυρία τα γυαλιά της- δεν της πάνε κιόλας- τα οποία βάζεις απευθείας στο στόμα.

Σου τα παίρνουν αμεσως και πρίν καταλάβεις τι γίνεται κάποιος σου έχει βγάλει και την πάνα.

Αυτό μόνο καλό δεν το λές! Έτσι φόρα παρτίδα θα τα βγάλουμε όλα? Μπαμπά κάνε κάτι ντε!!!!

Για κάποιο λόγο όμως τόσο ο μπαμπάς οσο και η μαμά έχουν ενα βλέμμα λίγο σεληνιασμένο, λένε και ακαταλαβίστικες λεξούλες όπως «αχου το» αλλά δεν κάνουν ούτε βήμα.

"Όταν παω να πιάσω εκείνο το πράγμα με τα κουμπιά που το παίρνει ο μπαμπάς και το κουνάει σε εκείνο το μεγάλο κουτί που δείχνει εικόνες και αυτές αλλάζουν εκεί ξέρετε να τρέχετε....τώρα τίποτα!"

"Τα νεύρα μου, τις πιπίλες μου και το καρότσι μου να φύγω γρήγορα."

Αμ δε...πρίν να πείς «μπομπ σφουγγαράκης» σε έχει βουτήξει ο κύριος με το μακρύ φόρεμα και το μούσι και σε βουτάει σε μια λεκάνη με νερό.

"Ε οχι! Αυτό πάει πολύ!" Τα παίρνεις κρανίο και βάζεις τις φωνές! Κλαίς και χτυπιέσαι και ψάχεις για βοήθεια αλλά όλοι σε κοιτάνε και σου χαμογελάνε!

"Δεν διασκεδάζουμε εδώωωωωωωω!!!"

Αυτό είναι χειρότερο και από εκείνο το επεισόδιο όπου ο κύριος Καλαμάρης έβαλε τον Μπομπ και τον Πάτρικ να του βάψουν το σπίτι και δεν έπρεπε να πέσει ούτε σταγόνα μπογιάς στο πάτωμα. Τι άγχος ήταν αυτο??!! Πότε θα τελειώσει το μαρτύριο???

Μια, δυο, τρείς και επιτέλους πετσέτα!

Δεν προλαβαίνεις να ηρεμήσεις και αφού σε λαδώσουν στο πρόσωπο και το σώμα (τι άλλη αρρωστημένη ιδέα έχετε???) σου κόβουν και το τυχερό σου τσουλούφι!!!!

Εκείνο το τσουλούφι που πιπιλάς κάθε μεσημέρι πρίν να κοιμηθείς. Εκείνο το τσουλούφι που είδες για πρώτη φορά και κατάλαβες ότι είναι δικό σου και το τράβηξες και πόνεσε αλλά εσυ έβαλες τα γέλια. Εκείνο το τσουλούφι πάει...

Ενω χτυπιέσαι και φωνάζεις αναζητώντας το δίκιο σου έρχεται – επιτελους – η μαμά και αρχίζουν να σε ντύνουν. Σιγά σιγά ηρεμείς γιατί την καταβρίσκεις με τα στρασάκια πάνω στο φόρεμα και προσπαθείς να μη δίνεις σημασία στα μαλλιά σου που πέφτουν λαδωμένα στο πρόσωπό σου.

Κακόμοιρο τσουλούφι...και λαδωμένο και κομμένο....έτσι θα είναι η ζωή μας στο εξής?

Κι εκεί που νομίζεις ότι δεν έχει χειρότερα....σου φοράνε καπέλο!!! Ενα καπέλο που σε ζεσταίνει, σε βαραίνει, με κορδελίτσα που τη δένουν κάτω από το λαιμό και σε σφίγγει. Ενα καπέλο που απλά δεν το θές! Και το βγάζεις. Και στο ξαναφοράνε. Και το ξαναβγάζεις και στο ξαναφοράνε. Και το βγάζεις....και το πετάς. Και η κυρία νονά σε καταλαβαίνει και δεν στο ξαναφοράει. OK την αγαπάμε την κυρία νονά.

Σιγά σιγά ο κόσμος αρχίζει να βγαίνει από το σπιτάκι και όλοι κάθονται σε μια σειρά και μιλανε με το μπαμπά και τη μαμά και την κυρία νονά και τη γιαγιά....και σου ξανατσιμπάνε τα μάγουλα και τα μπουτάκια και τη μύτη κι εσυ απλά θέλεις εκείνο το πολύχρωμο κολλιέ και...και...ψάχνεις τον κύριο Φλάφιο να τον πάρεις αγκαλιά να του πείς χωρίς λόγια πώς ήταν η μέρα σου και ξέρεις ότι εκείνος θα σε ακούσει χωρίς να μιλάει. Απλά θα σε κοιτάει με τα τεράστια μπλέ μάτια του πίσω από εκείνη τη χνουδωτή ροζ μύτη.

Και λίγο πρίν αποκοιμηθείτε παρέα το μάτι σου πέφτει στη λεκάνη που σε βούτηξαν λίγο πρίν. Το νερό είναι ανακατεμένο με το λάδι ενω το τσουλούφι σου κολυμπάει παραδωμένο αναπολώντας τα μεσημέρια εκείνα που σου έκανε παρέα μέχρι να σε πάρει ο ύπνος σαν τώρα.

Μια σκέψη μόνο πρίν κλείσεις τα μάτια σου...μπλιαχ!

Υ.Γ. Με την αγάπη μου στην υπέροχη ανηψιά μου Κλυμεντίνη που βαφτίστηκε την Κυριακή και παρά το «δύσκολο» έργο της, στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και με το παραπάνω. Να είσαι πάντα γερή και ευτυχισμένη όμορφη!

Από αγάπη με αγάπη!

Τους θυμάμαι από τα νιάτα μου...

Κάποτε ήταν το Wind of change, το Still loving you, το Always somewhere, το Holiday, το Can't live without you...μπαλάντες των Scorpions που έχουμε χορέψει ή έχουμε ονειρευτεί ότι έχουμε χορέψει ή έχουμε ευχηθεί να είχαμε χορέψει με εκείνον ή εκείνη που έκανε την καρδιά μας να χτυπάει λίγο πιο δυνατά κάθε φορά που τον/την συναντούσαμε.

Δεν δήλωνα ούτε δηλώνω φανατική τους θαυμάστρια αλλά ομολογώ οτι κατά καιρούς εχω κολήσει με κομμάτια τους. Για λιγότερο, για περισσότερο, για τους στίχους, για τη μελωδία ή και για τα δυο μαζί.
Αυτή τη φορά ήρθε το Love will keep us alive απο τον τελευταίο τους δίσκο (σε λίγο θα ακούμε μουσική από συσκευές στο μέγεθος ψείρας, παρόλα αυτά επιμένω στις παραδοσιακές έννοιες όπως "δίσκος"...μήπως μεγαλώνω και τελικά γίνομαι σαν το μπαμπα μου που εξακολουθεί να δραχμοποιεί τα ευρώ?) να με μελαγχολήσει πολύ γλυκά! Είναι η περίπτωση εκείνη όπου στίχοι και μουσική, χωρίς να είναι κάτι που ομοιό του δεν έχω ακούσει ξανά, έχουν ταιριάξει στη διάθεση των ημερών και το ακούω ξανά και ξανά.

I can't love you if you won't let me
Can't touch me if you don't try

Είναι παράξενα έντονες και μεγάλες αυτές οι μέρες. Αργούν να τελειώσουν και κουβαλάνε πολλαπλές εναλλαγές συναισθημάτων. Έχουν γκρίνια, έχουν τσακωμούς, έχουν χαμόγελα, έχουν δάκρυα, έχουν αποχωρισμούς (δυστυχώς παντοτινούς), έχουν κατανόηση, έχουν αγκαλιές, έχουν ανάγκη για ελπίδα και μια κουβέντα παρήγορη, έχουν αγάπη, έχουν τη νεα ζωή που ήρθε και προστέθηκε στην οικογένεια και για λίγο όλοι κολήσαμε πάνω σε μια γαλήνια φατσούλα που κοιμόταν αγνοώντας τον κόσμο που υπάρχει και γυρίζει πρίν από εκείνη και για εκείνη.

Love will keep us alive
Let's make the moment right
It's now or never
Love will keep us alive
Even the darkest night
Will shine forever
Love will keep us alive

Είναι ερωτικό το κομμάτι? Ίσως...με μια πρώτη ματιά οι στίχοι παραπέμπουν σε κάτι τέτοιο. Δεν το ακούω όμως έτσι. Εχω ανάγκη να πιστέψω σε κάτι αυτή την περίοδο. Σε κάτι όμορφο, σε κάτι άξιο, σε κάτι γλυκόπικρο αλλά αληθινό. Σε κάτι σταθερό, σε κάτι που ο χρόνος δεν μετακινεί ούτε αλλοιώνει.
Κλείνω τα μάτια και διαλέγω την αγάπη.


Πάντα διάλεγα την αγάπη.
Κρατιόμουν από τον έρωτα και ενθουσιαζόμουν από την παρουσία του στη ζωή μου αλλά ήταν η αγάπη που αποτελούσε τη σταθερή αξία ενάντια σε κάθε τι μεταβλητό.
Αγάπη οχι απαραίτητα ερωτική...αγάπη απλή, αξόδευτη. Συναίσθημα που σε κάνει να νιώθεις ζωντανός, ότι έχεις σκοπό, προορισμό...αγάπη για τον άνθρωπο οχι για τον έρωτα.
Αγάπη που μένει όταν έχεις κάψει ολα σου τα χαρτιά.
Αγάπη που σε κάνει παράλογα λογικό, προστατευτικό, ήρεμο και ανήσυχο μαζί. Αγάπη που σε κάνει να θέλεις να είσαι εκεί. Να βοηθήσεις, να κλάψεις, να γελάσεις, να μοιραστείς στιγμές και εικόνες, να φτιάξεις αναμνήσεις και να τις φυλάξεις.

If you need me
You know I'll come running
Right to you
Just give me a sign
I won't leave you
We'll make it together
And take it to the end of time

Σε αυτή την αγάπη λοιπόν πιστεύω και κρατάω την υπόσχεση που δίνει ακόμα μια φορά ο Klaus Meine...η αγάπη θα μας κρατήσει ζωντανούς. Εκεί που η καθημερινότητα με ρίχνει και ο ήλιος του χειμώνα που θα έρθει με μελαγχολεί (που έλεγαν και οι Πυξ Λαξ), εκεί που απογοητεύομαι και ψάχνω στο βλέμμα των ανθρώπων να βρω κάτι όμορφο, κάτι οικεία καλό, εκεί που δεν το βρίσκω και απορώ, εκεί που κάτι σπάει και αιμοραγεί, εκεί που κάτι με πονάει...εκεί θυμάμαι τη μελωδία, τα λόγια...Love will keep us alive.

Για όλους εσάς που μου κάνετε την τιμή να σας αγαπάω, εξαιρετικά αφιερωμένο.

Καλό σαββατοκύριακο.

The happy dot blog has played them!

Ελληνιστί το blogακι μου τα έπαιξε!

Κάνει ότι θέλει, όπως το θέλει.
Αλλάζει θέση στα έπιπλα χωρίς την έγκριση της ιδιοκτήτριάς του (νομίζω ότι για μένα λέμε τώρα αλλά μην πάρω και όρκο!) και δεν ακούει ότι και αν του κλικάρω!

Βρε καλό μου βρε χρυσό μου τι θέλεις? Γιατί το κάνεις αυτο στη μανούλα? (μου βγαίνουν και κάτι αρρύθμιστα βιολογικά ρολόγια τώρα αλλά δεν γίνεται να τα λύσω όλα μαζί η γυναίκα!)
Εκεί που τα πηγαίναμε μια χαρούλα τόσους μήνες, τι σε έπιασε τώρα?
Δεν σου δίνω κάθε μέρα (σχεδόν) "τροφή"?
Δεν σε ντύνω με τις πιο ζουζου (τα αρρύθμιστα που λέγαμε...) φωτογραφιούλες?
Δεν σου εχω βρεί εξαιρετική παρέα τόσα παιδάκια που σχολιάζουν εδω και σε γλιτώνουν από τις άκυρες φιλοσοφίες της μανούλας? (της ποιάς??)
Εσυ γιατί είσαι έτσι στριμμένο μου λες? Εδώ είμαι και ακούω...(πόδι χτυπάει νευρικά στα πλακάκια ενω το μάτι έχει γυαλίσει!)

Λοιπόν δεν ήθελα να φτάσω σε αυτό το σημείο αλλά θα με αναγκάσεις να το πω...αν δεν συμμορφωθείς γρήγορα θα σε δώσω στον μπαμπούλα των blog(s) να σε φάει. Μη με κοιτάς εμενα με βλέμμα "τι λές τώρα ρε μάνα"!

Υπάρχει και τον λένε Spy...αμε!

Εκείνος να δείς τι είχε κάνει στο blogακι του όταν τόλμησε να σηκώσει κεφάλι. Τι? ... Δεν θυμάμαι ακριβώς αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι είχαμε φάει πολλά Post & Comments μέχρι να τα ξαναβρούνε οι 2 τους. Είπε μια κουβέντα ο ένας, απάντησε με προκλητικές καρτ ποστάλ το άλλο από κάτι νησιά στο έλεος του κάτι και έγιναν Bits & bites! Εν πάσει περιπτώσει τα βρήκαν...ή τουλάχιστον έτσι μας είπανε.

Με ξέρεις δεν είμαι καμία κουτσομπόλα (να πώς βγαίνουμε από το θέμα μας!) αλλά δεν ξέρω αυτή η σχέση πως θα καταλήξει...μόνο τις φωνές και το λεξιλόγιο να άκουγες θα καταλάβαινες αλλά...αυτό δεν είναι της παρούσης!

Στα δικά μας...

Σύνελθε σε παρακαλώ και έχουμε θέματα να λύσουμε. Ολόκληρη Madonna θα έρθει, πώς θα αναρτήσουμε τα καθέκαστα αν εσύ επιδεικνύεις τέτοια συμπεριφορά? Λοιπόν...παω Stomp και θέλω μέχρι να επιστρέψω να έχεις σκεφτεί πολύ καλά τι θα γίνει στο εξής...(και το all time classic με το οποίο μεγάλωσα...) διότι εαν νομίζεις ότι με αυτή τη συμπεριφορά θα προκόψεις πλανάσαι πλάνην οικτρά! (Κλείνει η πόρτα, τακ τακ ακούγονται τα τακούνια που απομακρύνονται ενω το κουκιδοβλόγι έχει μείνει στο δωμάτιο μόνο του...κοιτάζει πρός την πόρτα, σκάει ενα τόσο δα πονηρό χαμογελάκι και πατάει Play...)

UPDATE: Μετά από παρέμβαση του βλόγιου συμβούλου Vangel το μικρό καλομαθημένο αποφάσισε να συνετίσει εαυτόν και να επανέλθει...psit...εσυ...THANK U!!!!!!

Ε(υ)φορία!

Όταν η εφορία στέλνει πρόσκληση με τη λέξη "επείγον" τέλη Αυγούστου μόνο κρύος ιδρώτας μπορεί να σε πιάσει κι ας σκάει ο τζίτζικας έξωθεν και ολούθεν!
Δηλώνω νόμιμος και φορολογούμενος πολίτης (αν και οχι νομίμως φορολογούμενος αφού κάθε χρόνο η προίκα μου συρρικνώνεται με τα Ε1, Ε9 και οσα ακόμα γράμματα της αλφαβήτου πληρώνουμε) οπότε η συγκεκριμένη πρόσκληση μου κίνησε την περίεργεια.

Τι να θέλει το κράτος από την dot?

Πήρα τηλέφωνο αρχές της εβδομάδος την κυρία Μπουρμπουληθράκη η οποία πολύ βαρεμένα με ενημέρωσε για τη φύση του προβλήματος. Μου ζήτησε να της παω κάποιες δηλώσεις άμεσα και μου έκλεισε χαριτωμένα το τηλέφωνο.

Σήμερα το πρωί λοιπόν ασκώθηκα, πλύθηκα, ντύθηκα, χτενίστηκα (κοινώς ότι κάνω κάθε πουρνό) και φόρεσα το πιο καλό μου ύφος ασορτί με χαμόγελο (οχι αυτό δεν το κάνω κάθε μέρα εκτός αν πρόκειται για αργία!) και πήγα στην αγαπημένη μου ΔΟΥ!

Το κτίριο...ω θεοί πρόκειται για ενα αρχιτεκτονικό αριστούργημα στις αποχρώσεις του γκρί, με τους τοίχους να ξεφλουδίζουν αργά, σχεδόν ηδονικά θα έλεγα. Τα πατώματα φέρουν λεκέδες ποικίλλων αποχρώσεων ενω ο φωτισμός, αυτός ο φθοριούχος που σου τρυπάει τον αμφιβληστροειδή, χαιδεύει γλυκά όλες τις επιφάνειες. Τα γραφεία, τοποθετημένα επιμελώς ατημέλητα από την εποχή που ανακαλύφθηκε η χρήση του ξύλου ως έπιπλο, φιλοξενούν ηλεκτρονικούς υπολογιστές από την εποχή των παγετώνων που βγάζουν έναν ήχο σαν να αργοπεθαίνει ενα τζιτζίκι. Να και το καλοκαίρι στον χώρο εργασίας!
Οι καρέκλες των εργαζομένων είναι ανατομικές σε αποχρώσεις του "ότι χρώμα είναι τα οπίσθια εκείνου που κάθεται πάνω μου τις περισσότερες ώρες" με την πλάτη σε ημικλινή θεση ώστε να ξεκουράζονται οι εργαζόμενοι από μόχθο τον οποίο καταβάλλουν καθημερινά.

Θαμπωμένη από τον περιβαλλοντα χώρο μπήκα μέσα με βήματα διστακτικά αναζητώντας την κυρία Μπουρμπουληθράκη. Ίσως αν αναζητούσα τα παιδια από την Πάτρα να είχα καλύτερη τύχη. Από το ισόγειο στον 3ο από εκεί στον 5ο για να καταλήξω στον 4ο όπου και την βρήκα!

Ήταν χωμένη σε ενα γραφείο το οποίο μοιραζόταν με άλλη μια σκληρά εργαζόμενη κυρία η οποία πληκτρολογούσε με το ενα χέρι και με το άλλο ετρωγε ενα μπουγατσάκι σκορπίζοντας ζάχαρη άχνη ολούθε. Η δική μου κυρία όμως...κυρία! Μιλούσε στο τηλέφωνο για συνταγή χορτόπιτας με τέτοια προσήλωση που άρχισαν να μου τρέχουν τα σάλια. Την περίμενα να βγάλει την πίτα από το φούρνο και της συστήθηκα. Της έδωσα τα χαρτιά μου και την περίμενα να ανακαλύψει μέσα σε ενα πάκο από έγγραφα ισα με το μποϊ μου την "επείγουσα υπόθεσή μου".

Αφού με ρώτησε κανα δυο φορές τι την εχω τη δηλούσα και της υπενθύμισα οτι εγω είμαι η δηλούσα με κοίταξε με συμπάθεια σαν να επρόκειτο να μου ανακοινώσει ότι έχασα τη συμμετοχή μου στο X-FACTOR από τη Ρούλα Βροχοπούλου. Τελικά με πήρε σχεδόν από το χέρι να με πάει σε ενα άλλο PC πιο γρήγορο γιατί το δικό της παρα ήταν αργό και θα κολούσαμε με τις ώρες. Η Κατεχάκη των bandwidth! Μα τι εξοικείωση με την τεχνολογία είναι αυτή? Πήγαμε στο άλλο pc και αφού καθήσαμε ωραία ωραία ξεκίνησε να πληκτρολογεί, να φουσκώνει, να ξεφουσκώνει, να τρώει το τσουλούφι της (που είσαι vk Να δείς συμπεριφορά στο τσουλούφι!) και να απορεί...

Με ρωτάει, της απαντάω...σιωπή...τσίκι τσίκι φτου (η διπλανή τρώει κάτι ηλιόσπορους που την κέρασε ο παραδιπλανός την ώρα που περίεγραφε ενα οικοπεδάκι που έχει στην Άρτα και φέτος έβγαλε κάτι ντομάτες να μετα συγχωρήσεως! Εργασιακός οργασμός!)...με ξαναρωτάει, της ξαναπαντάω αλλά δεν την καλύπτω.

Τηλέφωνο στο Λογιστή.

Όση ώρα κουσκουσάρουνε οι 2 τους βλέπω ενα δίσκο με μπουγατσάκια να περιφέρεται και από πίσω η διπλανή της κυρίας Μπουρμπουληθράκη να κερνάει τους συνεργάτες της. Αν αυτό δεν είναι υγιής εργασιάκη συμπεριφορά τότε δεν ξέρω πως αλλιώς να το χαρακτηρίσω. Συγκινούμαι αλλά δεν αφήνω το δάκρυ να κυλήσει.

Στο μεταξύ η δική μου κυρία έχει κλείσει το τηλέφωνο και παρακολουθεί που ονειροπολώ...Μου ανακοινώνει ότι δυστυχώς κάτι ανεξήγητο (αν δω Mulder & Scally να μπουκάρουν με την υπόθεσή μου ως άλλο X-File απλά θα τυπώσω αυτόγραφα!) έχει συμβεί με την δήλωση της επιχειρηματικής αμοιβής της προηγούμενης χρήσης και θα πρέπει να πάει ο λογιστής από εκεί ώστε να λυθεί το θέμα άμεσα προκειμένου να μην χρειαστεί να πληρώσουμε πρόστιμο.
Όλο αυτό το είπε με μια ανάσα και ακούστηκε τόσο "professional" που αναρωτήθηκα πόσες φορές ακόμα το είχε επαναλάβει την ίδια μέρα. Το μάτι μου έπεσε σε μερικές κόλλες Α3 που είχε μπροστά της με ονόματα - ανάμεσα στα οποία και το δικό μου φιγουράριζε κούκλα!- επιβεβαίωσα την υποψία μου για πολλοστή επανάληψη της ίδιας ατάκας σε μια μέρα και ηρέμησα...οχι δεν είχε πάθει κάτι αυτή η συμπαθής κυρία. Ήταν καθαρά ενστικτώδης αντίδραση. Και φραπέ να ήθελε να παραγγείλει πάλι τα ίδια θα έλεγε!

Κράτησε τα στοιχεία του λογιστή μας, με καθησύχασε ότι ολα λύνονται (και πολλοί δένονται και τους πάνε σηκωτους μέσα αλλά δεν είπαμε τίποτα για αυτό!) και πάλι να μην ανησυχώ! Λίγο ακόμα και θα με φιλούσε στο κούτελο πρίν να φύγω.

Βολεύτηκε στην αναπαυτική καρέκλα της η οποία έκανε ενα ήχο τύπου "μηηηηηηηηηηηηηηη βάζεις όλο σου το βάρος επάνω μου μαρηηηηηη" και σήκωσε το ακουστικό να τηλεφωνήσει....ok this was my que to leave!

Βγήκα εξω από το κτίριο της ΔΟΥ με τον αέρα να μου παίρνει τα μαλλιά (αέρα? σήμερα? whatever!) και τη σιγουριά ότι είμαστε ακόμα στην αρχή και σύντομα θα τα ξαναπούμε...

A bien tot madame Bourboulithrakis!