To-do-list

Μήπως τώρα που γύρισα είναι ωρα να φύγω?

Αλλά δεν γίνεται. 'Εχω δουλειές αυτό το σ/κ...

Να πάρω τη Mamma Dot από το αεροδρόμιο. Μετά από 40-ήμερη παραμονή εις τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και λίγο πρίν της χαρίσουν την αμερικάνικη υπηκοότητα αποφάσισε ότι είναι ωρα να γυρίσει στο Ελλάντα! Σε όλη τη διάρκεια των διακοπών της μου έστελνε μηνύματα...Φιλάκια από New York-Φιλάκια από Hollywood-Φιλάκια από Las Vegas. Έχουν κουλοχέρηδες ως και στο αεροδρόμιο (η μάνα μου έγινε το 14ο μέλος των Ocean's Eleven και θα ξετινάξει την μπανκα!)-Φιλάκια από Grand Kanyon...καλέ είναι πολύ ψηλά εδω! (μητέρα δεν είστε στην ταράτσα του σπιτιού, φυσικά και είναι ψηλά! Μην κοιτάζετε κάτω και μη χάσκετε λες και δνε το έχετε ξαναδεί! Και ας μην το έχετε ξαναδεί!)
Στο τηλέφωνο δε ήταν σαφέστατη...μην έρθεις με το Φρίξο (βλ. μπλέ Lanciaki που κάνει υπομονή με τις οδηγικές μου αν-ικανότητες) γιατί έχουμε 4 βαλίτσες μεγάλες (με 2 δεν φύγατε μαμα?) Και πώς να έρθω βρε μαμά? Με γερανό? Με κλαρκ? Όπως και να έχει μου έλειψες πολύ οπότε θα έρθω όπως μπορώ...εσυ μια φορά θα γυρίσεις με το μετρό που μου θέλεις και 4 βαλίτσες! :)

Να καθαρίσω λίγο το σπίτι. Μέχρι να βγεί εκείνη η συσκευή που θα πατάω ενα κουμπί και σε χρόνο dt ολα θα αστράφτουν (μήπως να κάνω ενα update στο προηγούμενο Post και να επισπεύσω τη δημιουργία μιας τέτοιας μηχανής? Clean house dt V.1.0.0.) πρέπει να κάνω έστω τα βασικά τα οποία έχουν να γίνουν καιρό και η σκόνη συγκατοικεί μαζί μας...και δεν πληρώνει και τα κοινόχρηστα. Που σημαίνει ότι πρέπει να περάσω ενα σαδομαζοχιστικό 2ωράκι στο σουπερ μάρκετ να μυρίζω AZAX, FABULOSO, FAIRY, MARY, SARY ώστε να διαλέξω εκείνο που θα φέρει την άνοιξη στο σπίτι, δεν θα χαράξει τα πατώματα, δεν θα σκάσει το παρκέ, δεν θα πειράξει τα γατιά, θα στεγνώνει γρήγορα, θα είναι παχύρευστο, διαίτης (αν τύχει και το καταπιώ), οικολογικό (γιατί έχουμε και συνείδηση) και πανω απ΄όλα θα είναι οικονομικό γιατί περνάμε και περίοδο οικονομικής κρίσεως και δεν είμαστε για έξοδα!

Να παω στο γάμο ενός φιλικού ζευγαριού. Τώρα μάλιστα...αυτά είναι ευχάριστα! Θα βάλουμε τα καλά μας (επιτέλους θα ντυθώ άνθρωπος-επάγγελμα γυναίκα), θα φορέσω τακούνια (θα φτάσω το 1.92 και θα μεταφέρω στους πίσω καθήμενους τα γεγονότα της τελέτης...π.χ. πάτησε η νύφη τον γαμπρό? λύσιαξε η συμπεθέρα? μπερδεύτηκε η κουμπάρα και άλλαξε βέρες με τον ξάδερφο? Ποιός ανακάτεψε κουφέτα με το ρύζι και ξεράθηκε ο παππάς???), θα σιαχτώ (μαλλιά, νύχια...έλα σύνελθε άλλος παντρέυεται ψωνάκι!) , θα συγκινηθώ (α δεν μπορώ κοπελιά, πάντα κλαίω στους γάμους...ακόμα και μια φορά που οπως αποδείχτηκε ήμουν σε λάθος γάμο πάλι έκλαψα...ορμόνες, τι τα θές?!) και θα περάσουμε καλά στο γαμήλιο party by Locomondo!



to-do-list συνέχεια...

Να πάμε για κανένα μπανάκι στην εξωτική Ανάβυσσο πρίν γυρίσουν οι πολλοί και δεν χωράει ούτε χαρτοπετσέτα να απλώσουμε!

Να βάλω πλυντήριο.
Να μην ξεχάσω να τα απλώσω ώστε να μην χρειαστεί να τα ξαναπλύνω.
Να σκεφτώ αν θα το πάρω απόφαση να υπολογίσω το ενδεχόμενο να τα σιδερώσω αν και εφόσον ο ανάδρομος Ερμής δεν εμποδίσει την ευχάριστη αυτή δραστηριότητα.

Να πάρω τους βασιλικούς μου από τη γειτόνισσα η οποία ήταν πολύ καλή και τους φρόντισε τόσες μέρες αλλά σε λίγο καιρό θα επικαλεστεί χρησικτησία και πάει το pesto που υποσχέθηκα!

Ουφ...μετά από το σκ θα χρειαστώ άδεια και διακοπές! Παω να επικαλεστώ πνευματική υπερκόπωση και να οργανώσω το πρόγραμμα του φθινοπώρου γιατί με λες πολλά αλλά ανοργάνωτη ποτέ! ...αναρωτιέμαι με ποιά πτήση έρχεται η mamma Dot...έρχεται σίγουρα αύριο? χμ... ;D

Καλό σαββατοκύριακο στρουμφάκια μου!

Αν ήμουν Θεός για μια μέρα...

Πειράζει που δεν θα γλίτωνα τους φτωχούς από τη φτώχεια τους, τους πλούσιους από τη ματαιοδοξία τους?
Πειράζει που δεν θα έκανα τους κακούς καλούς και τους καλούς καλύτερους?
Πειράζει που δεν θα έδινα τέλος στους πολέμους, την πορνεία, την παιδική εκμετάλλευση, τις τόσες αρώστιες, την αδικία, το φόβο και την αγωνία του κάθε ανθρώπου για το σπίτι του που κάηκε για 3η φορά και τώρα μένει σε παράγκα? Άλλωστε, οσο μεγαλόκαρδη και αν είμαι, τι να προλάβω σε μια μέρα? Και εν πάσει περιπτώσει αν ο επόμενος μου τα κάνει παλι σαλάτα, για ποιον καλύτερο κόσμο θα εχω αφιερώσει ενα ολόκληρο 24ωρο η μεγαλοδύναμη?

Το σκεφτομαι λίγο πιο πρακτικά και ίσως τελικά να έκανα τα εξής...

Θα καθιέρωνα ενα νούμερο 090 για ξεμάτιασμα από τηλεφώνου καθώς ο χρόνος είναι πολύ περιορισμένος.
Θα έψαχνα να βρω κάτι πιο εύηχο από το "ου" για τις 10 εντολές καθώς ως γνωστό ότι απαγορεύεται είναι πιο ενδιαφέρον....ίσως το "κάνε ότι θέλεις αλλά μετά την έκατσες" να ήταν λίγο πιο αποδοτικό.
Θα άλλαζα το "ο Θεός βοηθός" το οποίο όσο να το πείς δημιουργεί ενα θέμα ιεραρχίας σε "ο Θεός και οι συνεργάτες του" και όποιος παρεξηγηθεί....ξύδι!
Θα προσπαθούσα να θυμηθώ αν τη ζέμπρα την έκανα άσπρη με μαύρες ρίγες ή μαύρη με άσπρες ρίγες ώστε να ξέρω σε ποιά χρωματική κατηγορία θα το κατατάξω το ζωντανό.
Θα απαγόρευα κάθε αναφορά στη Δευτέρα Παρουσία καθώς όλοι αυτοί οι χρονικοί περιορισμοί με αγχώνουν.
Θα άλλαζα το "deja vous" (στο οποίο εννοείται πως δεν πιστεύω καθώς εγω ξέρω τι συμβαίνει και πότε συμβαίνει και γιατί αλλά δεν το μαρτυράω!) σε "deja ftous" (=η αδιόρατη έκεινη αίσθηση ότι εκείνος/εκείνη που σε έφτυσε σε έχει φτύσει και στο παρελθόν) γιατί δεν αντέχω κάθε κατατρεγμένο να τα ρίχνει σε μένα και την τύχη του που είναι μπακούρι!

Φυσικά ξέρω πως ο κόσμος δεν θα γίνει καλύτερος με τη δική μου παρέμβαση, ιδίως όταν υπάρχουν οι επι γής λίγοι "καλοθελητές" που λύνουν και δένουν σε βάρος των πολλών που ούτε τα κορδόνια τους δεν μπορούν ή δεν τους αφήνουν να δέσουν. Όπως και να έχει...μια σκέψη έκανα και πέρασε...thank God! :)

Παλιά ήταν πιο γερά...

Απόγευμα χθεσινής Τρίτης, βρισκόμαι μέσα στο λεωφορείο το οποίο περιμένω να ξεκινήσει να με πάει σπιτάκι μου να μαγειρέψω κοτοπουλάκι αλα κρεμ με πιπεριές και μανιτάρια (δεν είμαι πάντα τόσο προκομένη αλλά είχα πρωινή έμπνευση και εν πάσει περιπτώσει είναι πολλές οι κατσαρόλες Άρη να μένουν στο ντουλάπι!) και αναλογίζομαι και το σίδερο που έχει φτάσει στους πρόποδες του Ολύμπου με προοπτικές να δούμε και την κορυφή σύντομα, παρόλα αυτά είμαι αισιόδοξη ότι θα τα καταφέρω ως άλλη Μαίρη Παναγιωταρά.
Εκεί λοιπόν που σκέφτομαι τα ως ανω και παράλληλα αναλογίζομαι ότι μια εβδομάδα πριν αναζητούσα την χαμένη Ατλαντίδα με τη μάσκα (ο καθένας έχει τις δικές του βλέψεις!) ακούω μια φωνή δίπλα μου να μονολογεί..."έχει γεμίσει ο τόπος πόρνες". Μου κάθεται βαριά αυτή η φιλοσοφημένη κουβέντα, γυρίζω και βλέπω δίπλα μου καθισμένη μια κυρία γύρω στα 60 καλοστεκούμενη να με κοιτάει και να επαναλαμβάνει την παραπάνω φράση. What the fuck? Why me? Την κοιτάω καλά καλά (το γνωστό βλέμμα αγελάδα-τρένο έρχεται-μπαμ) και αναρωτιέμαι γιατί πρέπει να το υποστώ αυτό. Με κοιτάει και με ρωτάει αν το λεωφορείο περνάει από τη Λεόντειο ξεχνώντας, μάλλον, τις προηγούμενες βαρύγδουπες δηλώσεις της.
Της απαντάω "ναι" και συνειδητοποιώ ότι το μεγάλο μας ταξίδι μόλις ξεκινάει!
Το λεωφορείο φεύγει και η κυρία κάθεται δίπλα μου ανήσυχα ήσυχη και με παρατηρεί με την άκρη του ματιού της να της παρατηρώ με την άκρη του ματιού μου. Οφθαλμικοί διαξιφισμοί και η διαδρομή ως τη Νεα Σμύρνη αποκτά άλλη αξία. Μέχρι το Σύνταγμα δεν κρατιέται και ξεκινάει. Μέσα σε 5 λεπτά εχω μάθει ότι ζούσε στην Αυστραλία και γύρισε πρίν 12 χρόνια μαζί με τις 2 κόρες της, ότι η καλύτερή της φίλη έμενε στην Αγγλία αλλά μετά το θάνατο του στρατιωτικού άντρα της τα πούλησε ολα και επέστρεψε στα πάτρια εδάφη και της τα τρώνε τα παιδιά της αλλά τι να κάνεις "είναι κουτή αυτή η γυναίκα από τότε που τη θυμάμαι".
Το επόμενο 5λεπτο το αφιερώνουμε στις σχέσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών οι οποίες μένουν μόνες (οι γυναίκες) και έρημες (το αυτό!) αν δεν καταφέρουν να παντρευτούν μέχρι τα 32 τους γιατί μετά τα "αρσενικά κυνηγάνε τις μικρούλες κι εσυ ψάξε να βρείς το γαμπρό" (moi?) Παράλληλα μνημονεύουμε την μικρή της κόρη που "κατάφερε" να παντρευτεί νωρίς ενω η άλλη η μεγάλη ακόμα περιμένει την τύχη να της χτυπήσει την πόρτα" (μήπως να βγεί στο μπαλκόνι σαν τη θεία από το Σικάγο και να πετάει στάμνες?). Λίγο πρίν μπούμε στη Συγγρού κι ενω περνάμε μπροστά από τις στήλες του Ολυμπίου Διός αναρωτιέται "από τι υλικό να είναι φτιαγμένες τούτες οι κολώνες που έχουν αντέξει τόσα χρόνια? Τώρα μια πολυκατοικία κάνουν και με το πρώτο κούνημα πάρτην κάτω!"
Με το που φτάνουμε στον Άγιο Σώστη σταματάει, κάνει το σταυρό της και μετά αρχίζει να μιλάει με το Θεό! Του δίνει κουράγιο να μας αντέξει εμάς τους ανθρώπους ενω μου λέει με σιγουριά ότι αργά ή γρήγορα θα πέσει κόκκινο αίμα και θα μας κάψει (τωρά αυτό χημικά στέκει?). Εκείνη συνεχίζει να μιλάει κι εγω την ακούω.
Το διαβολάκι στον αριστερό μου ωμο πηδάει πάνω κάτω και ζητάει να κατέβω 10 στάσεις νωρίτερα ενω το αγγελάκι στα δεξιά έχει σταυρώσει τα χέρια του και μου λέει να κάνω υπομονή, είναι μεγάλη γυναίκα έχει ανάγκη να μιλήσει. Τελικά το αγγελάκι κερδίζει, το διαβολάκι σκάει από το κακό του κι εγω παραμένω στη θέση μου για 2 στάσεις ακόμα όπου τα έχει βάλει και πάλι με την εξ Αγγλίας φιλενάδα της. Σηκώνομαι για να κατέβω, με φτύνει και με σταυρώνει.
Βρίσκομαι εξω από το λεωφορείο το οποίο κλασσικά έχει κολήσει εξω από το Zara και σκέφτομαι ότι στα τόσα χρόνια που χρησιμοποιώ τα ΜΜΜ δεν είναι η πρώτη φορά που καποιος μου απλώνει την ιστορία της ζωής του σε περίληψη. Μεγάλο σουξέ εχω στις ηλικιές 50-70. Περπατάω πρός το σπίτι και αναρωτιέμαι αν οι άνθρωποι, ιδιαίτερα εκείνοι που έχουν γράψει περισσότερα χρόνια συνεχούς παρουσίας στον πλανήτη Happy, έχουν τόσο μεγάλη ανάγκη την επικοινωνία που δεν ενδιαφέρονται στην πραγματικότητα ποιος θα είναι ο συνομιλητής τους, αρκεί να υπάρχει. Να τον βλέπουν μπροστά τους και να νιώθουν πως τους ακούει. Ας μην τους προσέχει...αρκεί να τους ακούει. Πολλές οι ιστορίες που έχουν να πουν, χαμένες κάπου ανάμεσα στη λογική και το παράλογο, το χθές και το σήμερα, την ανάμνηση του πως ήταν και το όνειρο του πως θα ήθελαν να έχουν υπάρξει.
Και τελικά, αν εγω εχω λίγο χρόνο μέσα στο λεωφορείο, το τρένο, το τραμ γιατί να μην τον διαθέσω να τους ακούσω? Άλλωστε, τώρα που το σκέφτομαι, ποτέ δεν είχα αναρωτηθεί από τι να είναι φτιαγμένες οι κολώνες που έχουν αντέξει τόσα χρόνια και δεν πέφτουν. "Είναι παλιές" κατέληξε η συνεπιβάτισσα "και παλιά όλα τα φτιάχναν πιο γερά". Γειά σου Ανδριανέ αυτοκράτορα που διάλεξες καλά υλικά! :)

p.s. Η φωτογραφία είναι από το μπαλκόνι του σπιτιού μια Κυριακή που έβρεξε καλοκαίρι...

Και να που γύρισα...

...έστω και νωρίτερα από οσο θα ήθελα, εστω και αργότερα από οσο θα έπρεπε!

Μικρές αλήθειες ενός καλοκαιριού που πέρασε αλλά συνεχίζεται... χωρίς σειρά προτεραιότητας, χωρίς σειρά σπουδαιότητας. Χωρίς κουτάκια...

Σας αποθύμησα...όλους!
Ξεκουράστηκα.
Ταξίδεψα στο Πήλιο, τη Σκιάθο, τη Σκόπελο και την Αλόνησο.
Κολύμπησα στη Σκάτζουρα, την Κυρα Παναγιά, τη Γιούρα και την Περιστέρα.
Είδα φώκιες...2+1 όταν κοιμόμουν.
(Αν και μέγας χέστης) Βούτηξα με μάσκα και αναπνευστήρα και χάζεψα το βυθό με όπλα έναν ενθουσιασμό για ότι βρισκόταν εκεί κάτω και με παρακολουθούσε να το αναζητώ, μια απίστευτη γαλήνη σε γαλάζιο φόντο και...πρακτικά μια παρέα από άλλους 7 αναπνευστήρες να μου δείχνουν το δρόμο.
Ικανοποίησα την πείνα μου με...πείνα (=τεράστιο οστρακοειδές σαν μεγάλη αχοιβάδα το οποίο κρύβει απίστευτο μεζεδάκι. Αν το κάνεις στο τηγάνι με σκορδάκι, λεμόνι και λίγο κρασί θα γλύφεις και τα δάχτυλα των ποδιών σου!) από τα ικανά χεράκια του Θωμά!
Έμεινα άπλυτη 4 μέρες...με ενα μαγιώ, ενα παρεό και μπόλικο αλάτι. Ούτε μια στιγμή δεν ένιωσα βρώμικη. Την 5η μέρα κατανάλωσα 22 λίτρα νερού για να πλυθώ! :)
Διάβασα υπέροχα βιβλία της Πωλίνα Σίμμονς μετά από προτροπή της Naf.
Με έπιασε νευρικό γέλιο μέσα σε ενα dinky που δεν έλεγε να πάρει μπροστά με τίποτα (tip: τέρμα το γκάζι σαν τα παλιά αυτοκίνητα!!!!) στο λιμάνι της Αλονήσου, ενα βράδυ που ολα πήγαιναν στραβά αλλά στο τέλος δέσαμε πριμάτσες σε μια γοργόνα και έναν καπετάνιο.
Είδα Πανσέληνο και μετά από λίγο το φεγγάρι χάθηκε...σε ενα βράδυ.
Έβλεπα το φεγγάρι να βγαίνει κάθε βράδυ.
Έμαθα ότι ο βορράς έχει στα δεξιά του την Ανατολή και για πρώτη φορά περίμενα το φεγγάρι να βγεί από τη σωστή μεριά! :)
Κοιμήθηκα μετρώντας κύμματα.
Ξύπνησα με βουτιές.
Είδα σάλπες και έναν κουτσό αστερία.
Ψαρέψαμε με ψωμί, γαλοπούλα, φλούδες από καρπούζι και πεπόνι. Ότι πιάναμε το αφήναμε και τα ψάρια θα μας θυμούνται για περισσότερο από 3''!
Περπάτησα ξυπόλητη και έχει μείνει στις πατούσες μου σημάδι ανεξίτηλο κάθε λιμάνι που πιάσαμε.
Μαύρισα όσο μου επιτρέπουν τα αποθέματα μελανίνης μου και ξεφλούδισε η μύτη μου.

...

Μετά από 1 εβδομάδα εν πλω, η στεριά κουνάει ενω το 1ο πρωινό σηκώθηκα από το κρεβάτι και ονειρευόμουν τη βουτιά που θα έκανα για να ξυπνήσω. Τελικά βολεύτηκα με ενα ντουσάκι και ενα μικρό παράπονο.

Μια τελευταία αλήθεια-επίλογος και συγχρόνως πρόλογος μιας νέας αρχής...κατά ενα περίεργο τρόπο χαίρομαι που γύρισα.

Συνταξιδιώτες μου στο "no stress" ήταν χαρά μου που ορτσάραμε και ποδίσαμε παρέα.

Για όλους τους υπόλοιπους...καλώς σας βρήκα και καλή συνέχεια να έχουμε! :)