Παράσκευη πρωί...λαλαλαλαλαλα (φιτ φιτ φιου!)...

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!!!!!!!
(και ας λέει ακόμα 31/7/08...)

Ειλικρινές P.S.

Μπορεί όλη αυτή η ιστορία με το Blog να ξεκίνησε-όπως πολλές φορές εχω πεί σε συζητήσεις με φίλους-ως μια μορφή ψυχοθεραπείας (τα λεω, τα διαβάζω, ηρεμώ και δεν ζαλίζω τον κόσμο) αλλά με τον καιρό, αυτή η μικρή ή μεγάλη επαφή με όσους έχουμε πεί έστω και μια κουβέντα, έγινε κομμάτι της καθημερινότητάς μου.
Το τραγούδι που μαζί ακούσαμε και μας θύμισε κάτι ή τίποτα, το πρόβλημα που μοιραστήκαμε, μια χαρά που μας έτυχε, μια ιστορία πάνω δυο ιστορίες κάτω...
Έτσι πολύ απλά σας λέω ότι θα μου λείψετε όλοι. Θα μου λείψει η παρέα σας.
Μπορεί ορισμένων η μορφή να είναι ακόμα απροσδιόριστη αλλά τα λόγια και μόνο κρατάνε καλή συντροφιά...
Ευχαριστώ για την βόλτα που κάνουμε μαζί μέσα από κάθε post...αν μη τι άλλο τα καλά τα απολαμβάνουμε και τα λιγότερο καλά... τα απαξιώνουμε και πάλι το ευχαριστιόμαστε! ;)

Το τραγουδάκι (μισό loop για ολόκληρο καλοκαίρι!) παίζει για όλους μας...

Καλό καλοκαίρι σε όλους...Να ταξιδέψουμε με το σώμα, με το μυαλό και πάλι εδω να γυρίσουμε να τα πούμε ολα!

Με αγάπη,

1 :) .

Την Πέμπτη δεν κρατιέμαι...

...και όλη μέρα κατουριέμαι!

Αυτό άκουσα στην τράπεζα σήμερα οσο περίμενα στην ουρά να εξυπηρετηθώ! Θεϊκή ατάκα και εκείνη τη στιγμή με εξέφραζε απόλυτα!

Διότι όταν περιμένεις με τις ώρες μαζί με άλλους 30 μπροστά και άλλους 30 από πίσω να μουρμουράνε, όλες οι βιολογικές σου ανάγκες ξυπνάνε. Έτσι πεινάς, νυστάζεις, θες να πας στο μπάνιο και εν γένει θέλεις να κάνεις ολα οσα δεν μπορείς.
Τι κάνεις λοιπον? Θα σου πω. Βρίσκεις τον φαινομενικά πιο ανυπόμονο και τον μπριζώνεις ώστε να ξεκινήσει ο φραμπαλάς να περάσει η ώρα. :)

Το σημερινό θύμα ήταν σε απόσταση αναπνοής και δεν χρειάστηκε να κάνω πολλά. Με το που μπήκε μέσα, οριοθέτησε το χώρο του ("ποιός είναι τελευταίος? Εσείς? Είμαι από πίσω σας") και κάθησε σε μια γωνία. Γύρω στα 50, ίδρωνε, φυσούσε ξεφυσούσε και έκανε αέρα με μια ζενιάλ βεντάλια φούξια με κάτι λέλουδα μωβ. Chic σου λέω!

Κάποια στιγμή κι ενω η ουρά έχει σταματήσει να προχωράει βγάζω ενα μακρόσυρτο "ουυυυυυυυυυυφ" δήθεν άνευ λόγου και αιτίας. Αυτό ήταν! Το "ουφ" το δικό μου άστραψε στα εγκεφαλικά κύτταρα του κυρίου ο οποίος αναπήδησε με τη βεντάλια στο χέρι και άρχισε να πηγαίνε περα δώθε.
"Τι κατάσταση είναι αυτή? Θα πεθάνουμε για να πληρώσουμε εναν λογαριασμό (την εφορία του ήρθε να πληρώσει αλλά δεν βαριέσαι, ας το λέμε λογαριασμό είναι πιο ανώδυνο!) μόνο 2 ταμεία είναι ανοιχτά και είμαστε τόσοι χριστιανοί εδω!"

Την κατάσταση σπέυδει A.S.A.P να σώσει ο κύριος διευθυντής!
Μια απίστευτη προσωπικότητα που τα έχει καλά με όλους. Κατανοεί τα προβλήματα κάθε κυρίας της οποίας το παιδί δεν πέρασε στις Πανελλήνιες και τώρα σπουδάζει στα εξωτερικά και πρέπει κάθε μήνα να του στέλνει 1000€ γιατί "Tι να κάνει το πουλάκι μου έχει αναγκες!" (ακριβό πουλάκι κανατε μανδάμ, την επόμενη φορά πάρτε ενα καναρινάκι να σας τραγουδάει κιόλας...τσάμπα!) και κάθε καημένου που έχει πάρει 1-2-3 δάνεια τα οποία δεν μπορεί να πληρώσει εγκαίρως και του βάζουν οι "κακοί" της τράπεζας αδικαιολόγητους τόκους για μια ημέρα καθυστέρησης! (Κύριέ μου, άλλοι και άλλοι αυτη τη "μια μέρα καθυστέρησης" την πληρώνουν μια ζωή κι εσείς σκάτε για ενα τόσο δα μικρό επιτοκιάκι? ήμρτον!)

Ο φοβερός αυτός διευθυντής λοιπόν ήρθε να φέρει την Ειρήνη (καλώς με!) Με λάθος τρόπο!
"Έχετε απόλυτο δίκιο αλλά πρέπει να καταλάβετε ότι πολλοί συνάδελφοι λείπουν με άδεια και...". Στο άκουσμα της λέξης "άδεια" ο κύριος από πίσω είχε μεταφερθεί 3 κυρίες και 5 παππούδες μπροστά και ήταν ηδη σε θέση μάχης!
"Κι επειδή εσείς κάνετε διακοπές εμείς θα πρέπει να περιμένουμε με τις ώρες να μας τρώει η ζέστη? (το air condition στο φουλ, λίγο ακόμα και θα φεύγαμε με κρυοπαγήματα!) Κι εμείς θα θέλαμε να είμαστε σε κάποια παραλία με το αμόρε μας (αχου αχου που είναι και της σχολής J'adore!) αλλά είμαστε ακόμα εδω να πληρώνουμε τους λογαριασμούς (εφορία είπαμε!) και να μας τρώει το λιοπύρι! Φυσάει κιόλας! (άσχετο!)"

Ο κύριος διευθυντής εχει σταυρώσει τα χέρια του στο στήθος, έχει πάρει το ύφος "σας καταλαβαίνω απόλυτα-έχετε δίκιο-σας εχω γραμμένο-πότε θα φύγω να γλιτώσω γαμώ το Οικονομικό μου Πανεπιστήμιο μέσα!" και κουνάει το κεφάλι του πάνω κάτω.
"Σας παρακαλώ να ηρεμήσετε. Έχετε δίκιο αλλά θα πρέπει να κάνετε υπομονή. Εκτός αν υπάρχει θέμα υγείας που να επιβάλει την άμεση εξυπηρέτησή σας, διαφορετικά θα πρέπει να περιμένετε στην ουρά όπως οι υπόλοιποι".

Έλαμψε ο κύριος και θυμήθηκε ότι έχει πίεση! Και το είπε με τόση χαρά λες και κέρδισε το Τζόκερ με δώρο το πιεσόμετρο!
"Είμαι υπερτασικός" αναφώνησε και μετά βίας συγκράτησε το "γιούπι".
Κι εκεί κάπου άρχισαν τα παράπλευρα όργανα...Με ενα στόμα μια φωνή άρχισαν όλοι να παραθέτουν τα προβλήματά τους.

"κι εγω εχω πίεση"
"εγω εχω την καρδιά μου"
"εχω ηλικιωμένο άνθρωπο σπίτι"
...

και ο υπερτασικός κύριος μουγκάθηκε απότομα καθώς ως φάνηκε ουδείς ήταν διατεθημένος να δώσει την πολύτιμη θέση του.

Ο κύριος διευθυντής είπε ενα μαραμένο "δυστυχώς..." γύρισε την πλάτη του και επέστρεψε στο γραφείο του με τις μπλιμπλικοοθόνες να αναβοσβήνουν.

Ο υπερτασικός κύριος μουρμούρισε κάτι που ακούστηκε σαν "γκρμαλστοδιαολογκρ" και βάλθηκε να κοιτάει τον λογαριασμό (εφορία!) ενω ο υπόλοιπος λαός, αφού είπε τον καημό του και ηρεμήσε λούφαξε στην ορθοστασία του και συνέχισε να περιμένει.

Με αυτά και με εκείνα ήρθε και η σειρά μου...

Τελικά, η ώρα περνάει ευχάριστα όταν έχεις έναν κύριο και έναν λαό που θέλουν απλά να πάρουν ο ένας τη θέση του άλλου στην ουρά, ανάλογα με το ποιός είναι πιο μπροστά!

Α! Μην ξεχνιόμαστε...Πέμπτη είναι...και πέρασε!

Τετάρτη πως βαριέμαι...

...τις ερωτήσεις τύπου "ήρθες" όταν μπαίνω στο γραφείο!

Καλέ δεν με βλέπεις? Ναι! Τί ρωτάς τότενες? Και αν σου πω όχι ποιόν θα πιστέψεις? Εσένα που με βλέπεις ή εμένα που σου λέω με βεβαιότητα ότι δεν έχω έρθει?

Απαντάω "οχι" και σε κοιτάω. Μου σκάς μισό γελάκι και με ρωτάς αν εχω όρεξη για καυγά...εεε....οχι! Αλλά δεν είναι λίγο παράλογη η ερώτησή σου εφόσον με βλέπεις?

Οι ώρες περνάνε, κάνουμε τη δουλειά μας ευτυχισμένα όλοι μαζί, τιμολογούμε με τρελούς ρυθμούς με τη χθεσινή βεβαιότητα ότι ουδείς θα ασχοληθεί να μας πληρώσει και ξαφνικά περνάς από δίπλα μου, κοιτάς το άδειο πιάτο πάνω στο γραφείο ΜΟΥ και με ρωτάς "έφαγες?" Οχι "τί έφαγες" αλλά σκέτο "έφαγες?". Σε κοιτάω με απορία και σου απαντώ, γραφικά πλεόν, "οχι". Με ρωτάς "ποιός έφαγε" και σου απαντώ "εγω". Με κοιτάς με απογοήτευση και κουνάς το κεφάλι σου. Σε κοιτάω απλά και περιμένω την ερώτηση-δήλωση που έρχεται περήφανα "τελικά σήμερα δεν είσαι με τα καλά σου?!" "Οχι, ειμαι με το τζην" (χαχαχαχα...) Κάνεις να φύγεις, γυρνάς, με ξανακοιτάς και με τρόπο κοιτάς τι φοράω! Δεν το κατάλαβες το χιουμοράκι έτσι?

Τικ τακ τικ τακ...Τσουπ να'σαι πάλι που ξεπροβάλεις από την πόρτα. "Μου τυπώνεις εκείνο το excel που μας έστειλαν με την προσφορά για το πρόγραμμα BlipBlop 3.2.4.5?"- "Κάτσε να στο στείλω με email" (Σημείωση: οι γνώσεις σου στον Η/Υ είναι τοπογραφικού χαρακτήρα...που είναι ο υπολογιστής? Εκεί. Τέλος!) Δεν προλαβαίνουν να περάσουν 10 δεύτερα από το send και με ύφος "Είμαι ο I.T. του Bill Gates αλλά δεν σας το εχω πει και με φωνάζουνε E.T." με ρωτάς γιατί δεν σου έχει έρθει ακόμα. "Μόλις το έστειλα, ίσως πάρει μερικά λεπτά" - "Καλά γιατί? Στο διπλανό γραφείο είμαι!" Ακολουθεί ολιγοδευτερόλεπτη παύση καθώς δεν βρίσκω απάντηση σε αυτή την ερώτηση-αγανάκτηση και σε κοιτάω που με κοιτάς απορημένος και ενοχλημένος με τις τεχνολογίες που δεν κατανοείς αλλά για τις οποίες έχεις άποψη!
Σκέφτομαι μια ευφυή βλακεία να σου πω αλλά με προλαβαίνεις και μου δηλώνεις με συγκρατημένη βεβαιότητα ότι "δεν έχει σήμα οπότε -ίσως- γι'αυτο να καθυστερεί" και νιώθω σαν την αγελάδα που βλέπει το τρένο να έρχεται και σε κάθε τσουφ απλά ανοιγοκλείνει τα μάτια. "Ίσως να έχεις δίκιο...ίσως φταίει ο ΟΤΕ"

Τι να σε κάνω που εκτός από αφεντικό είσαι και μπαμπάς -μου- και τα έφερε έτσι η ζωή να πρέπει και αυτή την Τετάρτη (που μεταξύ μας και οι 2 είμαστε βαρεμένοι!) να τα πάμε καλά...Καλή μας υπομονή, αύριο είναι Πέμπτη...

P.s. Κάθε μέρα μου λες να κάνω εξετάσεις γιατί είμαι χλωμή...μήπως τελικά φταίει το ρουζ? :)

Την Τρίτη δεν αντέχω...

Πάλι καλά που υπάρχουν κάτι τέτοια κομματάκια να μου μελαγχολούν ευχάριστα την Τρίτη την ώρα που τιμολογώ όσους έμειναν ακόμα στην πόλη των τρελών.
Σε σας αφιερωμένο αγαπημένοι μου πελάτες που ξέρω ότι σιγά μη με πληρώσετε καλοκαιριάτικα αλλά κατά βάθος αγαπώ να σας μισώ και γι'αυτό μέχρι να φύγω θα σας βομβαρδίζω με τιμολόγια!

Το νου σας!

...You were always pretty reckless with your love,
Come with the sun and getting restless when it's gone,
And when you go you leave me breathless and alone,
You leave me breathless,
When you close the door it feels just like you took the air out of the room with you

p.s. Thank you VagLuv!

Δευτέρα κάτι έχω...

Όποιος συμπαθεί τις Δευτέρες να σηκώσει το χέρι του...
...
...

Κανείς? Τίποτα? Εσείς μαντάμ εκεί πίσω μήπως σηκώσατε το χεράκι σας? Οχι είναι το καπέλο σας pardon! Εξαιρετικό το παραδείσσιο πουλί σας, τι είναι μπεκατσίνι? :) The one and only βlack χιούμορ της dot! :)

Λοιπόν τι σοφό έλεγα? Α ναι...η Δευτέρα είναι μια πολύ άσχημη μέρα και είναι ίσως η μόνη ημέρα της εβδομάδας που έχει σύνδρομο. Το διαχρονικά ενοχλητικό "σύνδρομο της Δευτέρας". Συνοδεύεται από νευράκια, μελαγχολία και γενικότερα κατσούφικη διάθεση. Αν το καλοσκεφτείς, τα πιο δυσάρεστα πράγματα τη Δευτέρα ξεκινάνε από την παιδική μας ηλικία...

Σχολείο - Μπορεί να έχουν περάσει κάμποσα χρόνια από τότε που πήγαινες σχολείο αλλά ακόμα θυμάσαι εκείνο το σφίξιμο στη στήθος κάθε Κυριακή βράδυ, λίγο μετά τη χαρακτηριστική μουσική από την Αθλητική Κυριακή στην ΕΡΤ, όπου έπρεπε να βγάλεις τα ρούχα σου για την επόμενη μέρα (γιατί με το μάτι μισόκλειστο το πρωί κάθε απόπειρα επιτυχών χρωματικών συνδυασμών ήταν εξαρχής χαμένη!) να φτιάξεις τη....σάκα, να αγχωθείς για ότι δεν είχες διαβάσει (προσωπική παραδοσιακή αναλογία: για κάθε ενα μάθημα που διάβαζα υπήρχαν 2-3 που δεν διάβαζα με τον διαχωρισμό να γίνεται βάσει του ονόματος που είχε εξεταστεί την τελευταία φορά. Αν σε κάποιο μάθημα κινδύνευα με "ιερά εξέταση" επικεντρωνόμουν εκεί ενω τα υπόλοιπα τα άφηνα για το διάλειμμα!) και μετά να ξαπλώσεις στο κρεβάτι και να χαζεύεις το ταβάνι υπολογίζοντας τις μέρες μέχρι τα Χριστούγεννα, το Πάσχα, το καλοκαίρι και όλες τις μονοήμερες αργίες. Σε περιπτώσεις διαγωνισμάτων ή απλού άγχους ενδεχομένως να περνούσες ολο το βράδυ κάνοντας πρόβα το "μαμά δεν αισθάνομαι πολύ καλά" της επόμενης μέρας με μηδενικές υποκριτικές ικανότητες και η μαμά με βλέμα "πάλι τα ίδια?" να σου λέει απλά "σήκω" το οποίο δεν άφηνε περιθώρια για τις λιποθυμίες που είχες κατα νου.

Μετά το σχολείο είτε πηγαίνεις να υπηρετήσεις τη μαμά πατρίδα (εδω δεν εχω άποψη καθώς δεν εχω κάνει φαντάρος ούτε είχα τη χαρα να πλέξω κάλτσες για κανένα ναύτη μούτσο, δεκανέα, υπολοχαγό κλπ!) είτε μπαίνεις σε κάποια σχολή (1η επιλογή ή 35η από ενα σημείο και μετά δεν έχει σημασία...πλέον σπουδάζεις και οι γονείς σε βλέπουν ηδη γιατρό ακόμα και να έχεις περάσει στη σχολή ιχθοκαλλιεργιών Μεσολογγίου!) και το σύνδρομο της Δευτέρας για λίγο σε εγκαταλείπει. Δηλώνεις φοιτητής και λίγο πολύ όλες οι μέρες είναι ίδιες. Αν είσαι μάλιστα φοιτητής μακριά από το σπίτι σου τότε ο πρώτος χρόνος ισοδυναμεί με επιδοτούμενες διακοπές διαρκείας ή ενα συνεχές σαββατοκύριακο, μια κατάσταση την οποία πείθεις τον εαυτό σου ότι δικαιούσαι μετά από το άγχος των πανελληνίων. Ξεκούραση σώματος και πνεύματος.

Και τα χρόνια περνάνε, αισίως παίρνεις πτυχίο (κάποια στιγμή, ανάλογα με το πόσο αιώνιος φοιτητής δηλώνεις και αισθάνεσαι) και απο κει και πέρα είτε κάνεις ενα μεταπτυχιακούλι ακολουθώντας τη μόδα και τις ανάγκες εύρεσης εργασίας, είτε κλείνεις μύτη και πέφτεις απευθείας στα βαθειά αναζητώντας δουλειά.

Απο εδω δυο δρόμοι ξεκινούν...

Ο ένας είναι του μεταπτυχιακού, στη διαδρομή του οποίου η Δευτέρα αρχικά παραμένει ως είχε (ίδια με τις υπόλοιπες μέρες) αλλά με τον καιρό σου δείχνει τις διαθέσεις της όταν αρχίζει να συνοδεύεται από έννοιες όπως "εμπρόθεσμη παράδοση εργασίας" ή αλλιώς (και πιο τρομακτικά) deadline!!! Να τη φας και να είναι κρύα! Εκεί θυμάσαι κάτι από τον τρόμο του σχολείου και αναρωτιέσαι αν έτσι θα είναι η ζωή σου στο εξής ενω την ίδια στιγμή τα δεδομένα είναι σαφή...έτσι θα είναι η ζωή σου στο εξής!

Στη περίπτωση που έχεις επιλέξει -και έχεις καταφέρει- να βρείς δουλειά μετά το πανεπιστήμιο χωρίς μεταπτυχιακό (που πας ξυπόλητος στα αγκάθια Θανάσ'?) απλά έχεις προλάβει το αναπόφευκτο και έχεις καταλήξει με σιγουριά ότι έτσι θα είναι η ζωή σου στο εξής εφόσον, οσο και να σου αρέσει αυτό που κάνεις, δεν με πείθεις ότι κάθε Δευτέρα πας δουλειά με το χαμόγελο και την ανακούφιση "ουφ Σαββατοκύριακο ήταν και πέρασε" ενω τα μάτια σου πετάνε καρδούλες πρός τη μεριά του αφεντικού σου!
Η εκδοχή αυτή αφορά και την περίπτωση εκείνη όπου τελικά έκανες μεταπτυχιακούλι, βγήκες με το κεφάλι ψηλά και με ύφος "I have the power" και μετά χρόνου, κόπων και βασάνων βρήκες δουλειά λίγο διαφορετική από ότι υπολόγιζες και με λιγότερα έσοδα από οσα θα ήθελες αλλά έχεις μέλλον να πριονίσεις τις καρέκλες των συναδέλφων και να ανέβεις στην ιεραρχία!

Τελικά, το μόνο διάστημα της ζωής μου κατά το οποίο η Δευτέρα πραγματικά δεν με απασχολούσε ήταν από τα 0 μου εως το Δημοτικό όταν μάθαινα να τη γράφω και το μόνο που με ενοχλούσε ήταν ότι γράφεται με "υ" αντί με "φ". Που να ήξερα...

Καλή εβδομάδα να έχουμε!!! :)

p.s. Μη ξεχάσω...και οι δίαιτες Δευτέρα ξεκινάνε...άλλο που τελειώνουν την Τρίτη της ίδιας εβδομάδας!

11 "Να..." ώστε 1 "Να μην..."

Λένε πως το παρόν δεν προλαβαίνεις να το ζήσεις, μπορείς όμως να το θυμάσαι. Όταν το παρόν "παρόν" γίνει παρελθόν κι εσυ θα ζείς ενα διαφορετικό παρόν το οποίο θα περνάει με ταχύτητα φωτός, θα έχεις το παρελθοντικό παρόν σαν ανάμνηση να θυμάσαι και να χαίρεσαι.

Στα πλαίσια αυτής της απλοϊκά μπουρδουκλωμένης φιλοσοφίας αποφασίζω τα ακολουθα:

Να (σε) ερωτευτώ ξανά! (Απλά και όμορφα!)
Να (σε) αγαπήσω πιο δυνατά και με διάρκεια...απεριόριστη (Αγάπη σαν σύνδεση κινητής τηλεφωνίας με χαμηλό πάγιο και fun υπηρεσίες!!)
Να μη με ρίχνω για βλακείες και όταν το κάνω να μου δίνω το χέρι να σηκωθώ (Σιγά που θα κάτσω κάτω και ο κόσμος θα συνεχίσει να γυρίζει!)
Να παω για ψώνια και να αγοράσω σημαντικές βλακείες που τόσο καιρό θεωρώ πως δεν χρειάζομαι αλλά τελικά τις εχω ανάγκη (π.χ. ...δεν εχω ιδεα τι αλλά όταν το δω θα το καταλάβω!)
Να περάσω χρόνο με τις φίλες μου που μου έχουν λείψει (Αλκοόλ χωρίς εσάς δεν πίνω κορίτσια το υπόσχομαι!)
Να (σε) μεθύσω ενα βράδυ (και να μην θυμάσαι τίποτα την επόμενη μέρα)
Να κάνω οικονομία για να κάνω ενα ταξίδι στην Αμερική που τόσο θέλω (...αυτο δεν συμβαδίζει με τα ψώνια εκτός αν κάνω υπομονή μέχρι να μαζέψω λεφτά και παω στην Αμερική και φωνίσω εκεί...ε...ναι...δύσκολο!)
Να μετράω τις μέρες ανάποδα μέχρι τις διακοπές (7...6...5...)
Να οδηγήσω εγω αυτό το σκ κι εσυ να κοιμάσαι στο διπλανό κάθισμα (θα σε ξυπνήσω 1 χλμ πρίν φτάσουμε τα διόδια γιατί και να κρατάω το τιμόνι και να ψάχνω ψιλά και να πηγαίνουμε ευθεία και μέσα σε ολα να ΜΗΝ αγχωθώ δεν γίνεται!)
Να δοκιμάσω με τη βοήθεια της partner in ice cream crime όλα τα παγωτάδικα που προτείνει η Lifο μέχρι είτε να βρούμε το καλύτερο είτε να μας πιάσει η κοιλιά μας (και να μας πιάσει απλά συνεχίζουμε το θεάρεστο έργο μας!)

Τέλος, οσο περνάει από το χέρι μου...

Αποφασίζω, γιατί έτσι θέλω, να μην πάψει κανείς να χαμογελάει καθώς ότι άσχημο και αν μας συμβαίνει έχουμε την υγειά μας, έχουμε ανθρώπους δίπλα μας να μοιραστούμε τα καλά και τα κακά και σε τελική ανάλυση...οσο πιο πολύ εμείς χαμογελάμε τόσο πιο καλά νιώθουν και οι άλλοι γύρω μας!

...γιατί πολύ απλά θέλω ενα γεμάτο παρελθόν, για να έχω ιστορίες να λέω σε όποιον έχει διάθεση να ακούσει, ενα ζωντανό παρόν γιατί εγω αποφασίζω γι'αυτό και ενα μέλλον που δεν εχω ιδέα πως θα είναι αλλά το καλό που του θέλω να είναι έτσι όπως το εχω ονειρευτεί...ωστε να μην χρειαστεί ποτέ ξανά να ανησυχήσω για ανοιχτό παράθυρο στη ζωή μου! :)

Αχ, καήκαμε και φέτος και νιώσαμε καλοκαίρι!

Διότι καλοκαίρι χωρίς φωτιές απλά δεν υπάρχει!
Νοείται ελληνικός ουρανός χωρίς καναντέρ να πετάνε πάνω απο τα κεφάλια μας?
Έχει λογική να φυσάει βορειαδάκι και να μη βρεθεί ένας ακόμα 80χρονος που δεν είχε τι να κάνει και είπε να βγεί μέσα στη ζέστη με τη δύσπνοια και τη χαμηλή πίεση να κάψει τα ξερόχορτα στον κήπο του?
Και εν πάσει περιπτώσει, ταιριάζει ενα πράσσινο πευκοδάσος με τη μαυρίλα γύρω μας?

Οχι οχι οχι!

Έτσι και χθές κάηκαν ακόμα 300 στρέμματα στη Βαρυμπόμπη, η Ρόδος εξακολουθεί να καίγεται (μου ήθελες και πήδημα μαρή κι εσυ!) με 10.000 στρέμματα έτοιμα να μετατραπούν σε ξενοδοχειακές μονάδες και 60χρονο αυτή τη φορά να παίζει με τα σπίρτα (κακό κακό παιδί!). Διαχρονικές αξίες στις καλοκαιρινές πυρκαγιές οι περιοχές της Λακωνίας, Αρκαδίας, της Μεσηνίας και δεν θυμαμαι ποιές άλλες σχώρα με!! Στη Μεσσηνία μάλιστα η πυρκαγιά σε αγρόκτημα που εκδηλώθηκε την Τετάρτη ναι μεν κατασβέστηκε από άνδρες της Πυροσβεστικής (αγόρια με στολή...I love!) αλλά διαπιστώθηκε ύπαρξη φυτείας χασίς σε σημείο του αγροκτήματος που δεν είχε καεί. (Αμα σε πάει η τύχη πήγαινε κι εσυ μαζί της!) Ειδοποιήθηκε η αστυνομία και κατασχέθηκαν και εκριζώθηκαν 18 φυτά ινδικής κάνναβης, ύψους από 20 εκατοστά έως 40 εκατοστά. (Άσε την τύχη και ξεκίνα να τρέχεις φίλε κτηματία!)

Για να είμαστε δίκαιοι όμως πρέπει να πούμε ότι η Γενική Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας το είπε....αααα ολα και ολα! Όταν φυσάει ο κόσμος καίγεται! Τι βγαίνεις κοπελιά στα κανάλια και φωνάζεις? Δεν το έχεις συνηθίσει ακόμα? Κακώς! Δεν εγκλιματίζεσαι εύκολα, να το κοιτάξεις!
Που θα μεγαλώσει το βλαστάρι σου?
Στην κουκλίστικη βιλίτσα που θα χτίσει κάποια ανώνυμη-επώνυμη κατασκευαστική εταιρεία η οποία (η βιλίτσα ντε, συγκεντρώσου!) για λίγα μόλις εκατοστά θα ήταν εκτός σχεδίου αν οι καλοί αυτοί άνθρωποι (οι πυρομανείς εμπρηστές!) δεν είχαν βρεθεί να παρα-κά(μ)ψουν το εμπόδιο. Ποιό εμπόδιο? Το δάσος καλέ! Αχάριστη είσαι τελικά!
Και τι θα αναπνέουμε σε λίγο που θα έχουν γίνει ολα στάχτη και μπούρμπερη? Το νέφος. Breathe in, breathe out!
Και τι θα γίνουν ολα εκείνα τα δέντρα που χάνονται και τα ζώα τα οποία κινδυνέουν με εξαφάνιση?
Ε τα δέντρα θα αντικατασταθούν σε επόμενη αναδάσωση όπου θα σπεύσουν όλοι με καπελάκια να φωνάζουν "εχω τρύπα έχεις δέντρο" (ατάκα που έπαιξε πολύ στις φετινές αναδασώσεις) προκειμένου να δώσουν το θετικό μήνυμα ότι μαζί μπορούμε να σώσουμε τον πλανήτη. Βέβαια, στην πρώτη πλημμύρα τα δεντράκια θα χάθούν και οσα σωθούν μέχρι να πάρουν λίγο μποϊ θα έχουν καεί αλλά δεν βαριέσαι...εσυ το χρέος σου το έκανες. Οσο για τα ζωάκια...μήπως είχες δει ποτέ σου ελάφι από κοντά για να λυπάσαι που κινδυνεύει? Δίκιο έχεις!

Μόνο κάνε μου μια χάρη...οσο προχωράει το καλοκαίρι κι εσύ θα ζεσταίνεσαι ολοένα και περισσότερο και θα έχεις και τον παππού με αναπνευστικά προβλήματα στο κρεβάτι και δεν θα έχεις σκιά να ξαποστάσεις και το πιτσιρίκι σου θα μεγαλώνει και το πνευμόνι του θα μαυρίζει πιο γρήγορα και από καμινάδα εργοστασίου και κάθε φορά θα καίγεται και η τελευταία όαση δροσιάς...μην γρινιάξεις! Μη ρωτήσεις γιατί, μην απορήσεις, μην τα βάλεις με τους πυροσβέστες που δεν έφτασαν γρήγορα, μη τα ρίξεις στον αέρα που φυσούσε μανιασμένα, μην καλέσεις τα κανάλια να δείξεις το σπίτι σου που έγινε στάχτη...Νέες πολυτελείς κατοικίες θα ανεγερθούν, τα όρια του "εντός και εκτός σχεδίου" θα διευρυνθούν και η ζωή θα συνεχιστεί μέχρι το επόμενο καλοκαίρι.

Μη φωνάζεις λοιπόν γιατί κανείς δεν σε ακούσει και σε καμένο τοπίο η φωνή σου κάνει ηχό και ενοχλεί εκείνους που σχεδιάζουν την τσιμεντοποίηση της Ελλάδας σου, της Ελλάδας μου...Σσσσσσστ!

To the rescue of 1 :) .

Το να δουλεύεις στα 150 μέτρα, περίπου, από το σπίτι του Προέδρου της Δημοκρατίας έχει τα καλά και τα κακά του.

Π.χ.

• Στις πανυγηρικές διακοπές της ΔΕΗ άντε να μείναμε κανένα μισάωρο συνολικά χωρίς ρεύμα (Αυτό είναι καλό γιατί δεν άρχισαν οι μουρμούρες "γιατί δεν δούλεψε το UPS" και "τι θα γίνει τώρα" και "ποιός θα κάτσει παραπάνω" και...μπαμπά θα μου τα φουσκώσεις μπαμπά θα μου τα φουσκώσεις? Από την άλλη είναι κακό γιατί...απλά συνεχίσαμε τη δουλειά μας!)
• Έχουμε μόνιμη παρέα την άγρυπνη Ελληνική Αστυνομία να μας "προσέχει" (αυτό εννοείται πως είναι κακό γιατί αν μπαίνεις κάθε μέρα στο δακτύλιο, ανεξάρτητα με το αν κυκλοφορείς ή οχι, καταλήγεις στο στόμα του λύκου και στα πλαίσια του στόχου που έχουν τα παλλικάρια για να πιάσουν το bonus του καλοκαιριού έχουν γίνει αρκετά "ανοιχτομάτηδες" και γράφουν αβέρτα!!)
• Φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε και τους ειδικούς φρουρούς ντυμένους με πολιτικά ρούχα και γυαλιά Rayban Aviator που είναι στημένοι κάτω από το σπίτι του "προκλητικού" αυτού ανθρώπου με Audi A3 διακριτικά παρκαρισμένα σε ολο το μήκος του δρόμου.
  

Η παρουσία των τελευταίων είναι που κάνει τη ζωή μας σχετικά δύσκολη τους τελευταίους μήνες που ο Πρόεδρος έχει πρωινές "δουλειές" και λείπει συχνά από το σπίτι. Διότι, τα αστροπελέκια που σουλατσάρουν κάθε μέρα κάτω από το σπίτι του messie le president την έχουν δει πολύ 007 (και να του έμοιαζαν πάει στο καλό αλλά που τέτοια τύχη!) και ταλαιπωρούν τους διερχόμενους οδηγούς καθώς και τους απλούς πεζούς. Και πες ότι το να σταματήσεις την κυκλοφορία για να φύγει ο Πρόεδρος με τη συνοδεία του το έχουμε συνηθίσει, το βλέπουμε συχνά, γίνεται ένας σχετικός φραμπαλάς, κουσκουσάρουμε εμείς οι κοινοί θνητοί και περνάει η ώρα!
Το να σταματάς τον πεζό που έτυχε να περνάει από το πεζοδρόμιο της πολυκατοικίας του Προέδρου την ωρα που ο καλός αυτός ανθρωπάκος κατεβαίνει για να πάει να κόψει την κορδέλα σε ακόμα ενα ίδρυμα που ενας Θεός ξέρει για ποιό λόγο το έφτιαξαν, έχει λογική?

Σήμερα το πρωί, κι ενω τη συγκεκριμένη διαδρομή την εχω κάνει άπειρες φορές ολα αυτά τα χρόνια και έχουμε αποκτήσει μια οπτική οικειότητα με τα παλλικάρια, έκανα το λάθος να περάσω στο απέναντι πεζοδρόμιο και να αγγίξω τον περιβάλλοντα χώρο της "ιερής πολυκατοικίας".
Δεν ξέρω γιατί...δεν ξέρω τι μου ήρθε. Φαντάζομαι όταν κάνεις την ίδια διαδρομή κάαααααθε μέρα, έρχεται κάποια στιγμή που τα πόδια σου επαναστατούν και κάνουν το δικό τους. Έτσι τα δικά μου πόδια σήμερα αποφάσισαν να περπατήσουν απέναντι για αλλαγή.
Είχα ηδη βγάλει τα ακουστικά και τα τακτοποιούσα στην τσάντα μου (τα έκανα κουβάρι και τα έριξα μέσα με το MP3 να παίζει ακόμα και τελείωσε και η μπαταρία...άσχετο!) με πλησιάζει μια "ντουλαπίτσα" από τις γνωστές και χωρίς να βγάλει το γυαλί (αγένεια σου λεω!) ακολουθεί ο εξής σουρεαλιστικός διάλογος (όπου Νt: ntoulapas, D: Dot)

Nt: θα πρέπει να σας ζητήσω να περιμένετε
D: Ορίστε?
Nt: Πρέπει να περιμένετε να περάσει ο Κύριος Πρόεδρος και μετά να συνεχίσετε
D: Α! Ναι, μάλιστα συγγνώμη (λίγο ψαρωμένη το ομολογώ)
Nt: Παρακαλώ. Κάντε στην άκρη μόνο αν μπορείτε
(σημείωση: είμαι ηδη στον τοίχο και δεξιά είναι η είσοδος της πολυκατοικίας, αριστερά μια τσιμεντένια κακόγουστη γλάστρα)
D: Μα είμαι στην άκρη...μη γίνω και ενα με τη γλάστρα (συμπαθητικό γελάκι που κάποτε έπιανε αλλά τώρα μάλλον έχει χάσει την παλιά του δόξα καταραμένα -αντα! άσχετο!)
Nt: Οσο πιο συνεργάσιμη είστε τόσο το καλύτερο
D: (oh my God this is so CSI cool!!!!) Για ποιόν? (εδω πρέπει να ομολογήσω ότι μίλησα μέσα από τα δόντια μου και δεν είχα σκοπό να το ακούσει ο ntoulapas αλλά το βιονικό του αυτί το τσάκωσε!)
Nt: (με βλέμμα που σκοτώνει...κουνούπι) Για όλους και κυρίως για να συνεχίσετε την πορεία σας το συντομότερο δυνατό...(συνακτικά στέκει τώρα αυτό?)

[Στο μεταξύ κανείς δεν του δίνει σημασία που είναι έτσι Brutal γιατί 1. ίσως είναι έτσι πάντα αλλά δεν δαγκώνει, 2.ήμουν πιο ψηλή και τον είχα (!!!), 3. μόλις είχε κατέβει ο Πρόεδρος.]

...κι εκείνη τη στιγμή, the President comes to the rescue of Happy Dot!!!!!!! Στο εξής, όπου P: The President (οσκαρικό το βλέπω το post Και ποιόν θα πρωτοευχαριστήσω! Μαμά, μπαμπά, αγάπη...)

P: (Απορημένα) Καλημέρα (Συννεφάκι πάνω από το κεφάλι του:Εσυ πάλι ποιά είσαι?)(πρώτα σε μένα και μετά στον ntoulapa Να σκάσει να πλαντάξει!)
D: Καλημέρα σας (με μια ανάσα μη προλάβει και μιλήσει ο αχώνευτος!)
Nt: Καλημέρα κύριε Πρόεδρε
P: Πηγαίνουμε?
Nt: Είμαστε έτοιμοι. Περάστε παρακαλώ
P:Καλημέρα σας (Δεύτερη, ntoulapa λύσσα τώρα!)
D: Στο καλό να πάτε (Ok ok ok δεν ήταν και τόσο ευρηματικό αλλά μου έχει κολήσει σαν έκφραση και τη λέω παντού!)

Σε χρόνο dt 4 αμάξια και μια μηχανή έχουν ξεκινήσει, η ξανθιά τροχονόμα ανοίγει χώρο (εδω ασματακι τύπου "κάνε πέρα να περάσω κάνε πέρα να διαβώ" θα μπορούσε να ντύσει μουσικά τη σκηνή) και ο ntoulapas κοιτάει πρός το μέρος μου με το ίδιο ανέκφραστο ύφος των Rayban αλλά βάζω στοίχημα ότι στο κεφάλι του το αλα Schwarzenegger I'll be back έκοβε βόλτες!

Σε 2 λεπτά ήμουν στο γραφείο και δούλευα πυρετωδώς (ναι ναι με πυρετό...με χαλάει η δουλειά τελικά!) ενω περιμένω την επόμενη φορά που ο αρχηγός θα ξεμυτίσει για να εχω ακομα ενα "τρυφερό" ενσταντανε με τον all time classic...ntoulapa!

(Αυλαία, φώτα, χειροκρότημα!)

Keep on falling...

Κάνω μια σκέψη...

Όταν μια σχέση φτάνει πρός το τέλος της ίσως είναι σαν να πέφτεις από ενα ψηλό κτίριο και να καρφώνεσαι στο έδαφος...χωρίς να εχω πέσει ποτέ από ψηλό κτίριο (μόνο από κούνια και ιδου τα αποτελέσματα) για να γνωρίζω τι συμβαίνει στο σώμα και στο μυαλό εκείνη τη στιγμή, τη φαντάζομαι σαν μια κατάσταση όπου ολα συμβαίνουν πολύ γρήγορα, δεν προλαβαίνεις να αισθανθείς, να νιώσεις, να αντιληφθείς, να σκεφτείς, να κοιτάξεις γύρω σου...απλά πέφτεις.
Ίσως να δακρύζουν τα μάτια, ίσως να πονάει το κεφάλι, ίσως να μικραίνει η καρδιά...και μετά χτυπάς πάτο...έδαφος.
Ενδεχομένως να τρέξουν φίλοι, γνωστοί, γείτονες και απλοί περαστικοί, θεατές του ατυχήματος, και να σου προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες. Να σε μεταφέρουν στο πλησιέστερο νοσοκομείο, να σου ψιθυρίζουν καθησυχαστικά λόγια στη διαδρομή, να σου χαϊδεύουν το κεφάλι, να σου κρατάνε το χέρι.
Εσυ ομως δεν τους καταλαβαίνεις...ακούς φωνές αλλά δεν ακούς μια λέξη. Αισθάνεσαι βαβούρα αλλά είσαι χαμένος σε μια παράλληλη πραγματικότητα με απίστευτη ηρεμία. Πονάς αλλά δεν ξέρεις που. Φοβάσαι αλλά δεν ξέρεις τι. Δεν θυμάσαι αλλά δεν μπορείς και να ρωτήσεις. Οπότε απλά παραμένεις και περιμένεις. Κάποια στιγμή αναλαμβάνει δράση μέγας γιατρός ονόματι χρόνος...λένε πως είναι καλός και έχει το φάρμακο για κάθε περίπτωση. Η δική σου φαίνεται ανίατη αλλά δεν είναι. Θέλει να σε κοιτάξει στα μάτια αλλά είναι κλειστά. Τρυπώνει στο μυαλό σου και με φωνή δυνατή, καθαρή σου λέει ότι ολα θα πάνε καλά. Δεν μπορείς να τον αμφισβητήσεις γιατί έχεις ανάγκη να τον πιστέψεις. Σου λέει ότι είναι στο χέρι σου αν θα σηκωθείς να περπατήσεις ή αν θα αφήσεις τη ζωή να σε προσπεράσει.
Η αδυναμία της στιγμής σου φαίνεται αιώνια αλλά έχεις ενα σύμμαχο οπότε παίρνεις κουράγιο.
Χρονος γιατρός, γιατρός χρόνος και η αποθεραπεία ξεκινάει...δεν είναι εύκολο αλλά δεν είναι και ακατόρθωτο. Πονάς και απελπίζεσαι αλλά συνεχίζεις γιατί και η ζωή συνεχίζεται και είπαμε...δεν θέλεις να σε προσπεράσει.
Κι εκεί που αναρώνεις, ξαφνικά θυμάσαι...αρχίζουν τα κομμάτια να μπαίνουν στη θεση τους και το παζλ του μυαλού σχηματίζει μια εικόνα. Γυρνάς το χρόνο πίσω και αναρωτιέσαι αν κάποιος δεν ήταν τελικά τόσο καλός οσο έλεγαν...σου χαμογελάει και σου λέει ότι χρόνος πάει μόνο μπροστά, δεν γυρίζει πίσω παρα μόνο για να κλείσεις τις πόρτες που άφησες ανοιχτές φεύγοντας, να βάλεις στη θέση τους τις αναμνήσεις σου και να συνεχίσεις. Μετά χάνεται κι εσυ ξεκινάς να βάζεις τάξη.
Τα πάντα λειτουργούν αντίστροφα...ξεκινάς από το έδαφος και ανεβάινεις ανάποδα πρός τα πάνω. Τα μάτια στεγνώνουν, η καρδιά μεγαλώνει, το κεφάλι επανέρχεται. Κοιτάς, βλέπεις, ακούς, αισθάνεσαι...βρίσκεσαι δίπλα στο κάγκελο το οποίο και κρατάς σφιχτά και κάνεις ενα βήμα πίσω. Απομακρύνεσαι και μπαίνεις μέσα στο σπίτι. Κλείνεις το παράθυρο, κάθεσαι στην πολυθρόνα και ακουμπάς ενα χέρι που είχες καιρό να νιώσεις ζεστά δικό σου. Αυτή τη φορά, ας κρατήσουμε κλειστό το παράθυρο...ναι? Έχουμε χρόνο μπροστά μας...

Am I having a crisis or what???

Το εχω προσέξει...το έχω προσέξει σου λεω!! Όποτε ξυπνήσω με κέφια και αποφασίσω να "φτιαχτώ" (= δεν φοράω ότι βρω μπροστά μου κινδυνεύοντας να συλληφθώ από αυτούς τους αχρείους του Fashion Police Greece και να βρεθώ front page, αδειάζω την τσάντα μου έτσι ώστε να μη φαίνεται ότι κουβαλάω μαζί τα υπάρχοντα του σπίτιου μου σε compact size, βάφομαι ελαφριά τύπου θα βγείς σε πίστα πρωί πρωί κοπελιά? κλπ) πέφτω πάνω σε κάτι "κοριτσάκια" ηλικιακού range 22-25 τα οποία σε τίποτα δεν θυμίζουν αυτό που ήμουν εγω στα 22-25 και ξάφνου βρίσκομαι στα πρόθυρα μικρού εγκεφαλικού.
Διότι, αυτή η κατηγορία ανθρώπων είναι ψηλή, με κάτι πόδια 2.5 χιλιόμετρα τα οποία δεν χρειάζονται την super dooper wow Anti-celulite της L'oreal για να μην έχουν κυτταρίτιδα, αγνούν την έννοια ραγάδες και η χαλάρωση απλά δεν κατοικεί εδω. Φοράνε κάτι κοντά σορτσάκια ή μακριά εσώρουχα (όπως το αντιλαμβάνεται ο καθένας) και τοσοδούλικα μπλουζάκια που δεν κάνουν ούτε για μανίκι. Τα μαλλιά τους λάμπουν μια χαρά από υγεία και δεν φταίει το Pantene ενω το πρόσωπό τους χωρίς ίχνος μακιγιάζ και αγουροξυπνημένο είναι δυο χαρές! Άσε που είναι μαυρισμένα όοοοοολο το χρόνο!
Και σε ρωτάω εγω...πώς στο καλό μαυρίζει το πισω μέρος του ποδιού ε? Όσες φορές εχω προσπαθήσει καταλήγω με Mini έγκαυμα και κόκκινα μπουτάκια σαν φρατζολάκια μπύρας (γούτσι γούτσι...)
Και τι στο καλό τρώνε και είναι "έτσι"? Αέρα? Ενα σουσάμι τη μέρα? Και μην ακούσω πάλι για καλό μεταβολισμό γιατί θέλω κι εγω τέτοιο πράγμα που τρως σαν βόδι και μετά κάνεις την πάπια και δεν παχαίνεις αλλά πού?
Και αυτό το βλέμμα τύπου "life is good and I feel pretty" που στο καλό το πουλάνε να πάρω κι εγω? Μαζϊ με λίγο από αυτό το Pretty αρκεί να μη μου κάτσει βαρύ! Άσε που ενω είναι ψηλά παιδιά έχουν κάτι πατουσάκια τόσα δα και βρίσκουν νούμερο σε ότι παπούτσι θέλουν ενω άλλες και άλλες παλέυουν με το οριακό 41 μήπως και μπεί και ας μας χτυπήσει λίγο δεν βαριέσαι? (Μετά μόνο τα Compeed μας σώνουν αλλά τι να σου κάνουν και αυτά? 10 τα δάχτυλα, 3 τα compeed σημειώσατε πόνος, σιχτίρι και βάδισμα σαν στρουθοκάμηλος...εξαιρετικό το θέαμα!)
Και τελικά τι θα πεί γεννήθηκε το 1985? Το '85 ήμουν ηδη 7 χρονών και διάβαζα "Να Λόλα ενα μήλο!" Ξέρεις εσυ χρυσό μου τη Λόλα και το μήλο ή γεννήθηκες με το εγχειρίδιο του/της LAK το οποίο και έχεις αποστηθίσει σελίδα πρός σελίδα?

...
...
...
Αν υποψιαστώ ότι μόλις έπαθα κρίση ηλικίας...θα το καταευχαριστηθώ! :)

Καλό σαββατοκύριακο μικρά και μεγάλα παιδιά...

p.s. το ρεπορτάζ δεν είναι διαφημιστικό! :p

Making a difference...

Δεν είναι που γεννηθηκα για να κάνω τη διαφορά. Αυτό το ξέρω.
Δεν είναι που γεννήθηκα διαφορετική. Αυτό το έμαθα.
Δεν είναι που έγινα κάτι διαφορετικό από αυτό που δεν είχα φανταστεί. Αυτό το συνειδητοποιώ.
Είναι που τελικά μεγαλώνω και αγνοώ τη βασική διαφορά μεταξύ του τι είμαι, τι ήθελα να γίνω και τι θα ήθελα να είχα(-ε) γίνει...Αυτό ίσως και να το μετανιώνω.

Ενα κρυφό κάτι ανάμεσα σε ενα φανερό τίποτα

Μετά από μια ολιγόλεπτη πρωινή τηλεφωνική συνομιλία με τη βλογοθεία καταλήξαμε ότι αυτή η μέρα έχει "κάτι" περίεργο το οποίο πλανάται πάνω από τα κεφάλια μας, "κάτι" αόρατο το οποίο μεταφέρεται με τον αέρα και μας χαλάει το καλό μας "τίποτα". Λες να είναι "ζουδιακό" και επιβάλεται συνεδρία με τον Άγγελο -εχω κληρονικό χάρισμα από τη θειά μου την Ευτέρπη-Πράσσινο και συνεργάτες?

Για δώσε λίγο βάση...

Ξύπνησα το πρωί μετά από έναν ύπνο τον οποίο μάλλον μπέρδεψα με το κώμα καθώς ταβλιάστηκα και, αν κρίνω από το πως ξύπνησα, μάλλον δεν γύρισα ούτε πλευρό (και να γύρισα επανήλθα). Είδα τη "σκιά του ανέμου" στα όνειρά μου και ολοι μου οι γνωστοί είχαν και από ενα ρόλο με αποτέλεσμα το όνειρο να είναι τόσο ζωντανό που το πρωί άνοιξα τα μάτια μου και μου πήρε λίγη ώρα να βγω από το "φανταστικό σπίτι των Αλντάγια". Φταίει που εχω διαβάσει το βιβλίο 2 φορές ή το χθεσινοβραδινό γαστρονομιμό όργιο?
Στην ερώτηση "έχεις κάτι?" απάντησα "τίποτα" ενω στην πραγματικότητα εχω βαρύ στομάχι και ακόμα πιο βαρύ κεφάλι.

Πονάει η μέση μου. Εχω στένωση κάποιων Ι σπόνδυλων και ελαφριά σκωλίωση λόγω ύψους και πρέπει να προσέχω τις κινήσεις μου. Για το λόγο αυτό χθές σήκωσα περήφανα ενα μπιτόνι λάδι βάρους 17 κιλών προκειμένου να γεμίσω ενα μπουκάλι. Το αποτέλεσμα ήταν χυμένο λάδι στις μεγαλύτερες επιφάνειες της κουζίνας, το μπουκάλι μισοάδειο και η μέση μου για μερικά δευτερόλεπτα κοκαλωμένη να κοιτάει το μωσαϊκό. Ωχ...μαλακία παίχτηκε και άντε να εξηγήσω στο γατί πώς θα με ισιώσει!
Στην ερώτηση "τι έχεις?" απάντησα "τίποτα" ενω στην πραγματικότητα εχω μερικά κιλά βλακείας στο κεφάλι, πείσμα ότι μπορώ να τα κάνω όλα χωρίς βοήθεια και ενα μπουκάλι λάδι γεμάτο ως τη μέση...τα πλακάκια της κουζίνας ακόμα γλιστράνε και τα γατιά πατινάρουν με σκέρτσο.

Έχω να πάω σε μια παράσταση σήμερα στο θέατρο Βράχων και αποφάσισα να βάλω φούστα. Λες και ο Μαρκουλάκης θα περφορμάρει καλύτερα αν εγω δεν φοράω παντελόνι. Σήμερα φυσάει, η φούστα κάνει το μπαλονι κι εγω περπατάω σαν τον Κουασιμόδο με μόνιμη καμπούρα προσπαθώντας να κρατήσω τη φούστα στη θέση της. Η mama Dot το πρωί με έφτυνε γιατί "επιτέλους ντύθηκα σαν άνθρωπος". Αναρωτιέμαι αν τον υπόλοιπο καιρό φαίνεται η εξωγήινη υπόστασή μου την οποία καμουφλάρω με βερμούδες ή παντελόνια.
Στην ερώτηση "τι έχεις?" απάντησα "τίποτα" ενω στην πραγματικότητα είχα τον ET στο μυαλό να με ρωτάει αν μπορεί να δανειστεί τη φούστα μου και να μοστράρει άνθρωπος για σήμερα.


Τελικά στην ερώτηση "τι έχεις?", το "τίποτα" είναι βολική απάντηση γιατί "εσυ" δεν αναλώνεις σάλιο να μιλήσεις και να εξηγήσεις οσα δεν θέλεις/βαριέσαι/δεν γνωρίζεις και "ο άλλος", ευτυχής που ενδιαφέρθηκε για σένα και εσυ είσαι καλά γυρίζει την πλάτη του ικανοποιημένος αν και, ας μην κοροιδευόμαστε...κάτι έχει(ς)! Ε! Ρώτα τον Πράσσινο και τους συνεργάτες του, κάτι ξέβρει κάτι ξέβρει! :)

Musique?

Kαλοκαιράκι είναι και το θειτσάκι έχει όρεξη για παιχνίδια. Οχι στο νερό, ούτε στην αμμουδιά. e-παιχνίδια θέλει η καλή μου και την καταλαβαίνω αλλά το συγκεκριμένο...γιατί μάτια μου?

Το Concept, γραμμένο από τα χεράκια της: "Εδω θέλω να προσκαλέσω σε αυτό το παιχνιδάκι τους κάτωθι, και περιμένω να μου γράψουν τα τραγούδια που τους γαμήσανε την ψυχολογία πιο πολύ[ και γιατί] τα τελευταία χρόνια Or whatever..."

Η αντίδραση: fuck...ετοιμάσου για χαρτομάντηλα γιατί αυτό το παιχνίδι για καλό δεν είναι και θα το ανοίξω πάλι το κουτί με τις τρελές (στιγμές, εικόνες, αναμνήσεις) και να δω ποιός θα βρεθεί να το κλείσει πάλι...

Τα τραγούδια: (με σχετική σειρά "μου γάμησε την ψυχολογία ανεπανόρθωτα" εως "Ok...κόπηκα αλλά με πρόλαβαν στο τσακ και τώρα πίνω πορτοκαλαδίτσα να ανέβει ο σίδερας!"

Evanescence: My immortal
Για τις "αθάνατες" αποφάσεις που έγιναν πράξη μέσα σε ενα βράδυ για να παραμείνουν μια ζωή. Τότε δεν με έλεγες Happy Dot...μάλλον I have my black mess(s-->πολλά s) (εχω τα μαύρα μου τα χάλια) Dot



Bon Jovi: Born to be my baby (unplugged version)
Για τη σιγουριά εκείνη που με οδήγησε 4.5 χρόνια πρίν να μπω σε κείνο το ταξί και εν των μέσω βροχής να σταθώ μπροστά στην πιο μεγάλη αλήθεια μου εως τότε. Καρεκλοπόδαρα έριχνε κι εγω το χα(λ)βά μου, μούσκεμα ως το κόκαλο να τρέμω από την προσμονή της απόφασης και οχι από το κρύο...με 40C την πόμενη μέρα!



Evanthia Reboutsika: Sta limania (OST Politiki Kouzina)
Για τις αμφιβολίες εν έτει 2003 αν τελικά "αξίζει" περισσότερο τον κόπο να αφήνεις ή να αφήνεσαι. Τελικά άφησα και αφέθηκα και το αερόστατο πέταξε πάνω από την πόλη :)



Riccardo Cocciante: Ho dimenticato
Χριστούγεννα 2004, δεν ξέχασα τίποτα απλά ξεκίνησα να περπατάω πρός την αντίθετη κατεύθυνση. Η ζωή τελικά δεν είναι μονόδρομος και ας άργησα να το καταλάβω.



James: Senorita
Βεντούζες, Επιτόκιο, φιλενάδες και κάθε πρόβλημα έβρισκε λύση. Η Mama Dot νόμιζε ότι η κόρη της ήταν αλκοολική και εδω που τα λέμε...πόσο άδικο είχε? :)



Sophia: Oh my love
Πρώτες βόλτες με τον Φρίξο...ενα γαλάζιο girly Lancia-κι το οποίο με φοβόταν οσο κι εγω αλλά κάπου στην πορεία και μετά τις πρώτες γρατζουνιές τα βρήκαμε.



The Cranberries: Promises
Γιατί υποσχέθηκα στον εαυτό μου, αρκετά νωρίς για να μην αθετήσω την υπόσχεση και αρκετά αργά για να μην την εχω πατήσει ήδη, να μην ξαναπιστέψω ευφάνταστες παπαρολογίες που περιείχαν την έκφραση "για πάντα" οπερ και εγέννετο.



Τhe Smashing Pumpkins: Disarm
Για την 5ήμερη που δεν πήγα...σταδιάλα τα "κάνε ότι θέλεις" και εγω που δεν το έκανα!



U2: With or without you
Γιατί τελικά είναι είτε το ενα είτε το άλλο και σε κάθε περίπτωση είμαι εγω να αποφασίσω, να αποδεχτώ, να προχωρήσω μόνη ή με παρέα.



Αλκίνοος Ιωαννίδης: Οσα η αγάπη ονειρεύεται
Για την Πάτρα οπου πέρασα τα καλύτερα φοιτητικά χρόνια και για τους φίλους που έκανα με τη σιγουριά ότι ήρθαν τότε για να μείνουν για καιρό



The Calling: Wherever you will go
Παρασκευή απόγευμα εν έτει 2004 (σκατοχρονιά τελικά, τι τα θες και τα ρωτάς?) χειμώνας με το cdplayer στα αυτιά να κάνω βόλτες γύρω από το σπίτι (Λεωφόρος Συγγρού βραδιάτικα, λίγο ακόμα και θα σταύρωνα πελάτη) και να ψάψνω να βρω το χαμένο μου "σκουλαρίκι"



Verve: The Sonnet
yes, there is love if you want it...χωρίς λόγο, απλά με κόλημα!



and last but not least...all time classic και "ταιριάζει πάντα και παντού σαν το γαλάζιο του ουρανού" στην ανασυμπούρμπουλη καθημερινότητά μου...

Placebo: Every me and every you



Να καλέσω? Χμ...Naf, Spy (ξέρω ξέρω δεν συμμετέχετε σε βλογοπαίχνιδα αλλά αυτό έχει και μια καλλιτεχνική ιδέα Backround δεν βρίσκετε?), Hfaistiwna, Naya, Broken Semaphore, vk, Οναρ αν έχετε διάθεση να μοιραστείτε τις μουσικές που σας έκαναν την ψυχολογία σκατά (όμορφο ακούγεται εεεεεεεε??? και ευδιάθετο!) παρακαλώ προσδεθείτε!

UPDATE

McAlmont-Buttler: Falling

And if you take my hand, you could take command
Can't you hear me calling I'm falling
Won't you take my hand, won't you understand?
Can't you hear me calling I'm falling

Γιατί ξανασηκωθήκαμε κύριος!




Puressence: Casting lazy shadows

Για το γαμώτο μας...

Manu Chao: ένας γαλλοκαταλανός ροκάς...

...που δεν γίνεται να μην σε ξεσηκώσει!
Τραγουδάει με χαρακτηριστική φρεσκάδα μια μουσική που δύσκολα κατηγοριοποιείται και κινείται μεταξύ έθνικ, γαλλικής μπαλάντας, ρέγκε και …παιδικών τραγουδιών. Σαν γνήσιο "παιδί" παίζει, πηδάει πάνω κάτω, χτυπάει το μικρόφωνο στο μέρος της καρδιάς και μετατρέπει τα τραγούδια του σε καρδιογράφημα πότε ήρεμο σαν να ρεμβάζεις πάνω σε σύννεφο και πότε αναστατωμένο σαν να παλεύεις με τα δαιμόνια του κόσμου που ο ίδιος προσπαθεί να αλλάξει.
Έχει έντονα πολιτικοποιημένο στίχο (αν καταφέρεις να τον καταλάβεις ή πας "διαβασμένος" καθώς τραγουδάει στα γαλλικά, τα Ισπανικά, τα Αραβικά και τα Αγγλικά, πολλές φορές μέσα στο ίδιο κομμάτι), κοροϊδεύει τον George Bush και λατρέυει τους Έλληνες! Grecia para sempre φώναζε λίγο πρίν φύγει από τη σκηνή για 5η φορά (οχι δεν τον αφήναμε να σταματήσει) και το κοινό παραληρούσε.
Μετά τον Roger Waters ήταν η επόμενη συναυλία όπου είδα τόσο πολύ κόσμο μαζεμένο στο TerraVibe το οποίο και ταρακουνήθηκε! Άνθρωποι κάθε ηλικίας, κάθε μουσικής/ενδυματολογικής προτίμησης μαζεύτηκαν και μετά την Patti Smith, την οποία δυστυχώς δεν προλάβαμε να δούμε αλλά ακούσαμε να τραγουδάει Because the night και για λίγο ρομαντζάραμε διακριτικά, κανείς δεν σταμάτησε να χορεύει, να πηδάει πανω κάτω, να γίνεται ενα με το ρυθμό που ο ίδιος και οι Radio Bemba Sound System πρόσταζαν.
Δεν θα το κρύψω, όλοι είμασταν σε μια ευφορία...μια χαρούμενη ατμόσφαιρα. Σε αυτό φυσικά συνέβαλλαν οι "ποικιλλίες" όλου του κόσμου που είχαν μαζευτεί και δημιουργούσαν ενα σύννεφο πάνω από τα κεφάλια μας, μέσα στα ρουθούνια μας και τρύπωναν ακόμα πιο μέσα στον εγκέφαλό μας. Ενα ελαφρύ αεράκι που φυσούσε που και που καθάριζε λίγο την ατμόσφαιρα ώστε το νεο "κύμα" να μας βρεί λίγο πιο αποτοξινωμένους και έτοιμους για νέα "ταξίδια" υπό τις μελωδίες μιας κιθάρας που κυριολεκτικά μας καθήλωνε.
Προσωπικά η συναυλία θα μου μείνει αξέχαστη, παρά το γεγονός ότι ποτέ δεν ήμουν φανατική θαυμάστρια του Manu Chao. Δηλαδή ok me gustas αλλά μετά από χθές me gustas ακόμα περισσότερο! Μοναδικό "παράπονο"...δεν είπε το Me llaman Calle αλλά δεν βαριέσαι, είπε τόσα με τη φωνή και άλλα τόσα με τη γλώσσα του σώματος που τελικά δεν αφήνει περιθώρια για παράπονα!
Σε μια συνέντευξή του είχε ζητήσει να μην τον αποκαλούν ηγέτη γιατί οι ηγέτες διαφθείρονται. Οι ηγέτες ομως εμπνέουν κι εκείνος χθές ήταν σίγουρα μια πηγή έμπνευσης για όλους μας.

Περιβάλλοντας χώρος....γραφείο!

Τόσες ώρες περνάμε εδώ μέσα, ας είμαστε χιουμοριστικά ειλικρινείς απέναντι στους γύρω μας! Κατανοητόν ή να βάλω τις φωνές? :)

Ah...summer!

Επειδή(ς) καλοκαίρι είναι και με το mood των τελευταίων ημερών από happy Dot εχω γίνει "catch the egg and cut its hair" αλλάζω και λέω...no more little miss moody! Άλλωστε τι κατάλαβα??? Ρίχνω και τον καλό μου Ηφαιστίωνα ο οποίος πολύ σωστά έκρουξε (!) την κουδούνα και είπε τα πράγματα με το όνομά τους! Happy Dot vs. unhappy Dot σημειώσατε 1! Thank you sweets και συγχαρητήρια για τη νέα αρχή! Το τραγουδάκι να ξέρεις παίζει για σένα και τους δρόμους που ανοίγονται μπροστά σου!

Για το λόγο αυτό γίνομαι καλοκαιρινή, ακούω Manu Chao τον οποίο και θα δω από κοντά την Πέμπτη και ...το ρίχνω στα mojito τα οποία μέχρι πρότινος δεν τα συμπαθούσα κιόλας! (άκουσον άκουσον! Ας είναι καλά η Naf και το coiffure!)
Παραθέτω λοιπόν σχετικό ασματάκι που πολύ αγαπώ και τo χορεύω φανατικά από το πρωί με full καλοκαιρινή διάθεση και θερμοκρασία ανεβασμένη! Btw...αυγό να αφήσεις σήμερα στο κέντρο...μπορεί και να εξατμιστεί! Επίσης σκέφτομαι ανήμερα της συναυλίας να κουβαλήσω στο γραφείο ολα τα απαραίτητα συστατικά για την παρασκευή mojito ώστε να παω στο concert ready to boogie!!
Θα μου πείς τώρα...είσαι σοβαρή? Θα σιάξεις mojito στο γραφείο? Mes oui! Τα καλά του να είναι δική σου η δουλειά! Διότι αν οι αγαπημένοι μου συνάδελφοι έχουν αντέξει τα ουκ ολίγα ταπεράκια με τους γαστρονομικούς πειραματισμούς στους οποίους επιδίδομαι κατά καιρούς, τότε μια χαρά θα τους έρθει και ο δυόσμος και θα ευθυμήσουμε κιόλας!
Αν γνωρίζει κανείς εναλλακτικές συνταγές για το εν λόγω ηδύποτο (πόσες να υπάρχουν καλέ, δεν είναι δα και μουσακάς...) παρακαλώ όπως τις αναφέρει πάραυτα! Κάπου διάβασα για μέντα αντί για δυόσμο αλλά...δυόσμο έχω, μέντα όμως μόνο σε τσίχλα και δεν λέει! Λέει?

Me Llaman Calle...Το όνομά μου είναι δρόμος...

Como puede ser verdad?

Πότε θα με πάρεις να φύγουμε?

Πότε θα αφήσουμε τα πάντα πίσω να σαλπάρουμε για το μαγεμένο νησί? Πότε θα έρθει η στιγμή που θα ξυπνάω με αλάτι στα χείλια και τα μαλλιά? Πότε είμαστε οι δυο μας ανάμεσα σε χιλιάδες, κέντρο ενός κόσμου που εμείς χτίζουμε και γκρεμίζουμε σε μια στιγμή? Πότε θα πάψουμε να αναβάλλουμε τα όνειρά μας για χάρη των "πρέπει" μας? Πότε θα δώσουμε μια και θα διαλύσουμε τις φοβίες μας? Πότε θα ξεχαστούμε σε μια βόλτα που δεν θα τελειώσει ποτέ? Πότε θα με κρατήσεις σαν να φοβάσαι μη σου ξεγλυστρίσω και φύγω? Πότε θα πιούμε μαζί γλυκό κρασί με φρούτα και θα αφήσουμε την τελευταία σταγόνα να κυλήσει ως τον πάτο του ποτηριού, λεκέ να κάνει κόκκινο ανεξίτηλο, σημάδι μιας νύχτας που ποτέ δεν ξημέρωσε? Πότε θα μου πείς όσα θέλω να ακούσω και θα μου κλείσεις τα αυτιά στις κουβέντες που πονάνε? Πότε θα μου κρατήσεις το χέρι για χρόνια? Πότε θα μου πείς την ιστορία μας? Πότε θα με ψάξεις όταν χάνομαι στην παράνοια της μέρας?

Πότε θα με πάρεις να φύγουμε?

Running up that hill...

P.S.1 |
PLACEBO - Running up that hill

It doesn't hurt me.
You want to feel, how it feels?
You want to know, know that it doesn't hurt me?
You want to hear about the deal I'm making.
You, (If I only could, be running up that hill)
You and me (If I only could, be running up that hill)

And if I only could,
Make a deal with God,
Get him to swap our places,
Be running up that road,
Be running up that hill,
Be running up that building.
If I only could

You don't want to hurt me,
But see how deep the bullet lies.
Unaware that I'm tearing you asunder.
There's a thunder in our hearts, baby

So much hate for the ones we love?
Tell me, we both matter, don't we?
You, (If I only could, be running up that hill)
You and me (If I only could, be running up that hill)
You and me, won't be unhappy

And if I only could,
Make a deal with God,
And get him to swap our places,
Be running up that road,
Be running up that hill,
Be running up that building.
If I only could

Come on, baby, come on, come on, darling,
Let me steal this moment from you now.
Come on angel, come on, come on, darling,
Let's exchange the experience

And if I only could,
Make a deal with God,
And get him to swap our places,
Be running up that road,
Be running up that hill,
With no problems.

And if I only could,
Make a deal with God,
And I'd get him to swap our places,
Be running up that road,
Be running up that hill,
With no problems.

If I only could, be running up that hill
If I only could, be running up that hill
If I only could, be running up that hill
If I only could, be running up that hill

P.S. 2| Εσύ δεν με γνωρίζεις αλλά εγω σήμερα σε είδα...Είχες και στα 2 χέρια σου σημάδια από κάψιμο και τα κόκαλά σου εξήχαν από τη θέση τους. Τα ποδαράκια σου ήταν επίσης παραμορφωμένα, από οσο μπορούσα να παρατηρήσω πάνω από το παντελόνι σου.
Το πρόσωπό σου όμως ήταν ανέπαφο. Κανένα σημάδι, καμία παραμόρφωση...λές και μας έκανε τη χάρη "κάποιος" και δεν μας στέρησε την ομορφιά του βλέματός σου και ας ήταν μελαγχολικό. Κοιτούσες στο κενό λες και αυτή ήταν η μοναδική σου επιλογή...με πείσμα χωρίς να παρεκλίνεις στιγμή από αυτό. Αναρωτιέμαι αν ήταν τα βλέματα των γύρω σου που προσπαθούσες να αποφύγεις στην πραγματικότητα. Ο κόσμος μπορεί να γίνει τόσο μικρόψυχος, ακόμα και με μια ματιά.
Σηκώθηκες όταν ήρθε η ώρα να κατέβεις στη στάση και φαινόσουν ακόμα πιο μικροκαμωμένος. Κουβαλούσες την αγνότητα των 12-13 σου χρόνων σε ενα σώμα πιο κουρασμένο και από ενός ανθρώπου που έχει ζήσει μια ζωή και άλλες τόσες. Κι όμως στάθηκες μπροστά μου, σήκωσες το κεφάλι σου και με ενα βλέμα σάρωσες όλο το βαγόνι και όλοι κοίταξαν χαμηλά. Βγήκες εξω κι ενω το βήμα σου ήταν αργό, ήταν συγχρόνως περήφανο. Τον τελευταίο που τόλμησε να σε κοιτάξει περίεργα δεν πρόλαβες να του ανταποδώσεις το βλέμα. Χωρίς να ξέρω γιατί μπήκα μπροστά σαν να ήθελα να σε προστατέψω από τη μικροψυχία της κοινής περίεργeιας. Το κατάλαβες και μου χαμογέλασες...μπορεί και να μου φάνηκε. Μπορεί απλά να ήθελα να σε δω να χαμογελάς. Προχώρησα ευθεία, έστριψες δεξιά. Ακόμα σε εχω στο νου μου μικρέ μου "φίλε". Εύχομαι για σένα...Να έχεις τη δύναμη να αντιμετωπίσεις τους πάντες και τα πάντα μα πάνω από ολα τον εαυτό σου. Να έχεις γύρω σου αγάπη και χαμόγελα που θα σε στηρίζουν όταν εσυ ενδεχομένως δεν μπορείς. Να μην λυγίσεις για χάρη κανενός. Να μην χρειαστείς να βιαστείς για να προλάβεις τον κόσμο αλλά ο κόσμος να πάει πιο σιγά και να σε περιμένει. Για σένα...

Αλήθεια, τι είναι η αλήθεια?

Αυτο το Post είναι μια (αυτο)πρόσκληση από τον Mahler την οποία τσίμπησε και ο vk οπότε είπα...y not?! Άλλωστε αυτές τις μέρες η αλήθεια και το ψέμα φαίνεται οτι ισορροπούν με προσοχή γύρω μου...

Υπήρχε ενα παιχνίδι που παίζαμε όταν είμασταν πιο μικρά (και ανόητα?) το οποίο λεγόταν "Θάρρος ή αλήθεια" και ήταν το Must κάθε party! Νομίζω ότι πάντα επέλεγα θάρρος. Οχι γιατί είμαι καμία ατρόμητη Xena και δεν μασάω...το αντίθετο. Η έννοια όμως "αλήθεια" πρίν καν καταλάβω τη σημασία της μου προκαλούσε μια παράξενη ανησυχία. Άσε που το θάρρος κατέληγε σε κανένα φιλάκι στην καλύτερη των περιπτώσεων (είπαμε είμασταν μικρά και ανόητα τότενες!) ενω η αλήθεια έβγαζε του σχολείου τα άπλυτα στη φόρα!

Θεωρητικά η αλήθεια είναι μια λυτρωτική κατάσταση κατά την οποία απαλάσσεσαι από προσωπικές εκτιμήσεις και αντιμετωπίζεις μια κατάσταση ως έχει και οχι όπως ιδανικά θα ήθελες να είναι, με ότι συνεπάγεται αυτό.

Σαν ορισμός έχει λογική αλλά εξακολουθώ να αναρωτιέμαι πεισματικά...Τι είναι η αλήθεια?

Και πού ξέρεις εσυ ότι αυτό που χαρακτηρίζω εγω ως αλήθεια, γιατί έτσι το εχω μεταφράσει, στην πραγματικότητα δεν είναι ενα μέρος αυτής ή δεν έχει καν σχέση με την δική σου εκτίμηση της αλήθειας? Η αλήθεια ορίζεται από εσένα και μένα που συμμετέχουμε στη δημιουργία μιας κατάστασης ή υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που την οριοθετούν?
Αν για παράδειγμα σε μια σχέση ενας εκ των δυο κερατώσει τον άλλον (εμ ποιόν άλλον εκτός του άλλου θα μπορούσε να κερατώσει?) τότε πόσοι εμπλέκονται στην αλήθεια που κρύβεται πίσω από το κέρατο? Υπάρχει η αλήθεια της αφορμής, η αλήθεια της αιτίας, η αλήθεια της στιγμής, η αλήθεια που αφορά το ζευγάρι, η αλήθεια που αφορά το τρίτο πρόσωπο...κ.οκ.
Το ποιά από όλες είναι διατεθημένος να αναζητήσει κανείς και που θα καταλήξει είναι σαν την ιστορία χωρίς τέλος και ίσως να λειτουργεί σε συνάρτηση με την αλήθεια που είναι διατεθημένος να ομολογήσει κανείς και την αλήθεια που αντέχει να ακούσει.
(Κλισέ το σενάριο με το κέρατο αλλά είναι θέμα εύκολα πραγματεύσιμο καθώς ολοι έχουμε παίξει τον έναν ή τον άλλο ρόλο.)

Και πες οτι ολο αυτό το φιλοσοφείν είναι πολύ μπλεγμένο και άκρη το κουβάρι δεν έχει.
Έστω λοιπόν ότι η αλήθεια είναι σχετική για τον καθένα από εμάς. Γιατί όμως φτάνουμε στο σημείο να τη φοβόμαστε ώρες ώρες? Αν υποθέσουμε ότι η αλήθεια υφίσταται και πως ότι συμβαίνει έχει άμεση σχέση με αυτή, γιατί καταφεύγουμε τόσο εύκολα στα ψέματα τα οποία αργά ή γρήγορα θα αποκαλυφθούν και η όποια αλήθεια θα "λάμψει"?

Είναι η εύκολη λύση ενδεχομένως. Είναι το κανονάκι μας να κερδίσουμε λίγο χρόνο. Να σκεφτούμε, να αποφασίσουμε. Με τον τρόπο αυτό όμως γινομαστε ίσως λίγο πιο ενοχικοί από όσο μπορούμε να αντέξουμε. Φτιάχνουμε ιστορίες και πείθουμε εαυτόν ότι τελικά ίσως τα πράγματα να είναι (και) αλλιώς. Ζούμε σε μια συνειδητή φούσκα γνωρίζοντας πολύ καλά τι γίνεται έξω από αυτή αλλά τη συντηρούμε για λόγους... αυτοπροστασίας?

Υπάρχει κι εκείνο το σενάριο της "αναγκαστικής απόκρυψης" της αλήθειας (που δεν είναι ψέμα ?) η οποία έχει διάφορες παραμέτρους. Λέμε ότι το κάνουμε για το καλό του άλλου αλλά...είναι έτσι? Γινόμαστε τόσο ανιδιοτελείς και προστατευτικοί απέναντι σε μια αλήθεια που μπορεί να πονέσει το φίλο/φίλη/συγγενή/συνεργάτη μας ώστε να γίνουμε το "μαξιλαράκι" πάνω στο οποίο θα προσγειωθεί ο άλλος απαλά και να συνεχίσει να πιπιλά το δάχτυλό του γαλήνια?

Πολλές φορές εχω έρθει αντιμέτωπη με αλήθειες που δεν μου άρεσαν. Με αλήθειες που με πόνεσαν, με αλήθειες που πόνεσαν τους γύρω μου, με αλήθειες που θα μπορούσαν να είναι αλλιώς αλλά δεν ήταν, με αλήθειες που με έκαναν να χαρώ, με αλήθειες που με άφησαν αδιάφορη. Κοινος παρονομαστής σε ολες τις καταστάσεις δεν υπάρχει καθώς διαφορετικά αντιμετωπίζεις μια πικρή αλήθεια από μια χαρούμενη. Και ψέματα εχω πει...μικρά, μεγάλα, ανευ ουσίας ή σοβαρά. Και την αλήθεια εχω στολίσει έτσι ώστε να ακουστεί πιο όμορφη από ότι ειναι. Αλήθεια, αυτό χαρακτηρίζεται ως ψέμα? Ο σημαιοστολισμός? Οπως και να έχει, το αποτέλεσμα σε ολες αυτές τις καταστάσεις είναι κοινό...τύψεις, τύψεις και...τύψεις. Μέχρι να ανακαλυφθεί το ψέμα ή μέχρι να ξεχαστεί...και από μένα που το είπα και από τον άλλον που το άκουσε αλλά δεν το ξέρει. Και όλα επιστρεφουν στη θέση τους.

Ίσως τελικά να λειτουργούμε όντως επιλεκτικά ως πρός το κομμάτι της αλήθειας που θα κρατήσουμε κι εκείνο που θα πεταξουμε. Ίσως ο χρόνος να λειτουργεί καταλυτικά.
Το κακό είναι ότι ορισμένες φορές το "άσχημο" κομμάτι επιστρέφει με μη φιλικές διαθέσεις. Γιατί για κάθε προσπάθειά μας να πείσουμε τον εαυτό μας ότι τα πράγματα είναι έτσι, υπάρχει μια θύμηση, ενα γεγονός, μια εικόνα, ένας άνθρωπος που μας χτυπάζει το καμπανάκι ότι στην πραγματικότητα είναι αλλιώς και αργά ή γρήγορα θα πρέπει να το αντιμετωπίσουμε.

Τελικά η αλήθεια πονάει ή λυτρώνει? Ο κόσμος μας θα είναι καλύτερος αν γίνουμε όλοι αληθινοί ή απλά θα πέσουν οι μάσκες και θα ψάχνουμε πέτρα να κρυφτούμε?

"Ο δρόμος της αλήθειας περνάει πάνω από ένα σκοινί, που δεν είναι τεντωμένο σε μεγάλο ύψος, αλλά ακριβώς λίγο πιο πάνω από τη γη. Φαίνεται περισσότερο να προορίζεται να σκοντάφτουν οι άνθρωποι, παρά να βαδίζουν πάνω σ' αυτό." ~ Φραντς Κάφκα

Μήπως τελικά πρέπει απλά να προσέχουμε που πατάμε ? :)

UPDATE...Μετά την "ευγενή" προτροπή του καλού μας Spy, παραθέτω μια πρωινή έμπνευση περι αλήθειας όπως προέκυψε από τα comments όλων στο συγκεκριμένο post...

"Ίσως τελικά η πραματική αξία της όποιας αλήθειας έχει να κάνει με την επιμονή κάποιου να την ανακαλύψει ή με το πείσμα κάποιου άλλου να την αποκρύψει."

Καλημέρες updated!

Ιούλιος είναι, θα περάσει! p.s. σκατόγρια!

Σε μια χρονική περίοδο που ζω στιγμές μεγαλειώδεις και επαναστατικές στο γραφείο και στο σπίτι (αυτά τελικά πάνε πακέτο, δεν εξηγείται αλλιώς ο συντονισμός του συνουσιασμού του Δια σε ολα τα μέτωπα!), εκεί που παλεύω με το ρημάδι το pc να βγάλω τα τιμολόγια του μήνα γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι πρίν τον Οκτώβριο δεν θα δούμε ούτε δίφραγκο (για θυμόμαστε και τη δραχμούλα και να κλαίμε γοερά!), εκεί που απλά πήζω και βρίζω χαρούμενες φωνές με ξενίζουν και με βγάζουν από τη μιζέρια μου. "wtf?" αναρωτιέμαι και σηκώνω το βλέμμα το γαλαζοπράσσινο του Αιγαίου και...ακριβώς μπροστά στην είσοδο και στην ευθεία του οπτικού μου πεδίου μια τυπική ελληνική οικογένεια φόρτωσε ενα κόκκινο Renault Clio με 6 ξέχυλες βαλίτσες (2 στο πορτ μπαγκαζ και οι υπόλοιπες με χταποδάκι στην οροφή να φτάνουν τον ημιόροφο πολυκατοικίας σε ύψος), 2 κουτσούβελα, μια γιαγιά και ενα σκυλάκι ράτσας σφουγγαρίστρα στο πιο μεγάλο και έφυγε για διακοπές! Επιστρατεύτηκαν τα γνωστά ταπεράκια με κιοφτέδες, τυροπιτάκια, ντομάτες και καρπούζι (όση ωρα περιμέναμε τη μαμά να τα ετοιμάσει την ακούγαμε να τα απαρριθμεί στη γειτόνισσα απέναντι που πότιζε τον βασιλικό!) και ο πατερ-δημόσιος υπάλληλος-φαμίλιας αφού συμβουλεύτηκε το χάρτη, ρούφηξε μια καλαμιά φραπεδιά και έβαλε μπροστά αφήνοντας εμάς πίσω να τρώμε τη σκόνη του συνοδεία με τα λυσσακά μας που ακόμα το ρημάδι το καλοκαίρι είναι μακριά!

Άντε, καλό μήνα να έχουμε και να περάσει γρήγορα και αναίμακτα!!
:)

p.s. Ξέρω ότι χρωστάω στη θειά μου τη Ντόνα και την partner in ice cream crime post με την περιπέτειά μου την Παρασκευή 27/6/2008 όταν η σκατόγρια (με την καλή πάντα έννοια!) προ-μοσχο-πούλησε τα χαρτάκια της αλλά η περίοδος αυτή είναι λίγο "ζόρικη" (ούτε το "λίγο" ισχύει και το "ζόρικη" απλά δεν το τσιμπάει η λογοκρισία αλλιώς θα σου'λεγα τι περίοδος είναι αυτή!) οπότε τσου αφιερώνω απλά ενα μέρος του φωτογραφικού ντοκουμέντου που υποσχέθηκα...

Πανεπιστημίου, ώρα 08.30: τα κανάλια είναι ηδη εκεί
(γιατί ο πολίτης έχει δικαίωμα να γνωρίζει!)
Όποιος/α δει τη φατσούλα του/της...ε ας χαμογελούσε στο φακό!



Πανεπιστημίου, ώρα 09.30...το αυτό! Εσυ μας ήρθες κακοκουρεμένος...ας πρόσεχες!



Πανεπιστημίου, ώρα 10.30 "πανοραμική θέα"


ΟΑΚΑ, ώρα 11.30 μετά από προτροπή ενός εκ των υπευθύνων ότι
"εκεί είναι πιο ανθρώπινη η κατάσταση"
(και μου το έχει πει η μαμά μου να μην ακούω ότι μαλακία λέει ο καθένας!)


ΟΑΚΑ, ώρα 14.00 λίγο πρίν την ηλίαση και τα εγκαύματα γ(ματα) βαθμού,
χωρίς εισητήρια αλλά με ομπρέλα θαλάσσης στο βάθος κήπος
που έδινε στον τσιμεντένιο χώρο μια essence...παραλίας?!

παρόλα αυτά...Θείτσα δεν ξεχνάω ότι χάρη σε σένα και την τσαχπινιά σου τελικά...
θα πάω!!!!!!!! (σταδιάλα η καμπάλα!)