Οτι δεν συνέβη ποτέ είναι ότι δεν ποθήσαμε αρκετά...

Η ζωή μικραίνει από κουβέντες που έχουν μείνει ερμητικά κλειστές σε ντουλάπια του νου να ξέρεις...

Κουβέντες του θυμού που σκάνε μέσα σου σαν πυροτεχνήματα και σε τραυματίζουν. Κουβέντες της αγάπης που δεν έχεις χρόνο ή ξεχνάς ή μεταθέτεις για αργότερα και τελικά δεν στέλνεις, δεν λες ποτέ. 

Και κάποιος αμφιβάλλει για σένα κι εσυ αμφιβάλλεις για τη δύναμη των όσων νιώθεις. Αν ένιωθα αν ηθελα θα...αφού δεν ίσως τελικά να μην. 

Τα λόγια τα ανείπωτα που έχουνε ενα χαρακτήρα δεδομένου. Θα τα πω κάποια στιγμή, θα τα στείλω κάποια άλλη στιγμή. Μια στιγμή στο χρόνο που δεν ήταν η προηγούμενη, ίσως είναι η επόμενη ή μεθεπόμενη. Αντιφατικό με το concept τη ζωής που λέει ζήσε σα να είναι η τελευταία σου μέρα, η τελευταία σου στιγμή. 

Και μια συγγνώμη πόση αξία έχει? Συγγνώμη επειδή σε ξέχασα, οχι οχι δεν σε ξέχασα γιατί ξέρω οτι σε σκεφτόμουν αλλά να, δεν πρόλαβα να στο πω. Τι είναι ο χρόνος μέσα τις λέξεις? Πόσο χρόνο θέλει να γίνει μια σκέψη κουβέντα και μια κουβέντα η αόρατη κλωστή που ενώνει 2 ανθρώπους που είναι μακριά? 

Κάπου διάβασα 2 γραμμές...κανείς δεν είναι πάντα τόσο απασχολημένος, έχει να κάνει με το που σε έχει στη λίστα με τις προτεραιότητές του. Πονάει αυτή η παραδοχή έτσι? Βέβαια ίσως είναι απλά και η πικρία κάποιου που τον άφησαν να περιμένει πολύ καιρό, ίσως όμως να είναι και η αλήθεια του. 

Βρες χρόνο. Οχι όπως βρίσκω εγω, οχι γιατί βρίσκω εγω. Βρες χρόνο τέλος. Αν έχεις κάτι να πεις πες το γιατί η επόμενη στιγμή ίσως δεν έρθει, ίσως δεν είναι γραφτό της να έρθει. Πες το γιατί ίσως κάποια στιγμή να πάψω να ρωτάω, να μην με νοιάζει. Πες το γιατί αν δεν πεις αυτά τι θα πεις τελικά? Οχι μετά, τώρα. Οχι αργότερα, τώρα. Δεν το ξέρεις αλλά με αφήνεις να σε αφήσω. Και αναρωτιέμαι...Πρέπει η απουσία να σου δείξει την παρουσία? Πρέπει ο θόρυβος να σε κάνει να αγαπήσεις την ησυχία? Πρέπει να πονέσεις για να εκτιμήσεις τη χαρά? Έμαθα πως το μεγαλύτερο ψέμα στη ζωή είναι το δεδομένο. Θα έπρεπε να καταργηθεί απο τα λεξικά και τις συνειδήσεις μας. Θα γινόμασταν πιο ανασφαλείς? Και τώρα που δεν είμαστε ας πούμε τι?

Δεν θέλω να με σκέφτεσαι αν είναι να μην μου το λες. Κοιτάζω τις λέξεις και δεν μου θυμίζουν εσένα, ούτε καν εμένα και τι νιώθω για σένα. Κοιτάζω τις λέξεις και βλέπω γράμματα. Κι αν αλλάξω τη σειρά τους γίνονται ασυναρτησίες. Το να γινεται αν...να με σκέφτεσαι, αν με σκέφτεσαι. Και ολα αλλάζουν. Οχι πια δεδομένα, στο είπα. Οχι πια.

Για σένα που μια ζωή προσπαθείς να χωρέσεις κάπου...

σε παντελόνια με κοντά μπατζάκια

σε μπλούζες με κοντά μανίκια

σε κρεβάτια με κοντά στρώματα

σε σχέσεις με ανθρώπους για τους οποίους ήσουν εκεί για να διαπιστώσεις την απουσία τους

σε συνεργασίες με ανθρώπους που είχαν ανάγκη να αποτινάξουν την ανικανότητά τους πάνω στα δικά σου όνειρα

σε έρωτες μονόπλευρους

σε παλιές αγάπες μα για τις παλιές αγάπες μη μιλάς

...

είσαι ο οπαδός και ο φίλαθλος που δεν προδίδει την ομάδα, είσαι εκεί για να ενισχύσεις τη ματαιοδοξία του καθενός, τα κατορθώματα τα μεγάλα τα μικρά. Σημασία δεν έχει το πόσο μεγάλο είναι το βήμα τους, σημασία έχει οτι το έκαναν κι εσυ εκεί να χοροπηδάς απο χαρά για τη χαρά τους. Δεν σου μιλάνε αν δεν ρωτήσεις, ακόμα και τότε με το σταγονόμετρο αλλά και τόσο σου φτάνει. Θυμώνεις αλλά σου περνάει ίσως γιατί αυτό νομίζεις οτι σου αναλογεί και μετά θυμώνεις που θύμωσες. Και ύστερα έρχονται οι ενοχές. 

Μα εγω είμαι εδω για να καταλαβαίνω, να αποδέχομαι, να συμπάσχω, να δηλώνω αγάπη και χαρά για τη χαρά. Τότε γιατί θυμώνω?

Και νιώθεις αμήχανα ίσως και παράξενα. Κάτι δεν καταλαβαίνεις αλλά ακόμα και αυτό δεν το πιάνεις. 

Μήπως έτσι πρέπει να είναι? Μήπως μιλάω πολύ? Μήπως να μην είμαι τόσο πολύ εκεί? Μήπως η απουσία μου κάνει τελικά μεγαλύτερο πάταγο? Μα εγω μια ζωή νυχοπατούσα απο φόβο μην κάνω θόρυβο και ξυπνήσω κανένα από το μακάριο ύπνο του, από την όμορφη αδιαφορία του. Εγω η ψηλή που δεν χωράω πουθενά, ούτε σε κάλτσες ούτε σε μπλούζες ούτε σε αγάπες. Πάντα κάπου χτυπάω, πάντα κάπου βρίσκω. Μόνο που τελικά χάνω εμένα. 

Αλλά αυτά δεν τα λεω εγω, τα λες εσυ...εσυ που θυμώνεις γιατί δεν σου απαντάνε στην απλή ερώτηση...είσαι καλά? Αλήθεια γι'αυτό θυμώνεις? 

Οχι...θυμώνω γιατί κανείς δεν με ρωτάει εμένα αν είμαι καλά. Κι όταν με ρωτάνε και απαντώ ναι με δάκρυα αόρατα, κανείς δεν φαίνεται να μην με πιστεύει.

(Σ')αγαπώ, αγαπάμε γιατί...?

....γιατί αυτό μας δίνει ταυτότητα και προορισμό. Γιατί χωρίς αγάπη νιώθουμε μισοί. Γιατί έτσι δίνουμε. Ναι αλλά θέλουμε και να παίρνουμε. Αρα η αγάπη μας κάνει εγωιστές. Μας κάνει μίζερους ωρες ωρες και μικρούς. Κακές εκδοχές του εαυτού μας. Κτητικοί και ζηλιάρηδες. Ζητάμε οτι δίνουμε και όταν δεν το παίρνουμε τα παίρνει ολα ο διάολος. Τότε γιατί να αγαπάμε? Γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι μέσα απο την αγάπη? Γινόμαστε ανασφαλείς και απαιτητικοί. Γινόμαστε ολα εκείνα που δεν θα αγαπήσουμε ποτέ στον άλλον. Καταπιεστικοί και μικροί ζητιάνοι. Τότε γιατί αγαπάμε? Γιατί αλλιώς δεν ζούμε. Γιατί αναπνέουμε και υπάρχουμε μέσα απο εκείνο το υπέροχο χτυποκάρδι και το φτερούγισμα της πρώτης φοράς, της πρώτης στιγμής. Και αυτό δεν έχει ηλικία ούτε ιδανικές συνθήκες. Μπαίνει αποφασιστικά στη ζωή μας αλλάζοντας τα σχέδια των πλανητών και του σύμπαντος και παύουμε να είμαστε εκείνοι που είμασταν. Θα μπορούσες να ζήσεις χωρίς αγάπη? Οχι. Ακόμα κι αν σε πονάει? Ακόμα. Ακόμα κι αν δεν παίρνεις οτι δίνεις? Ακόμα. Ακόμα κι αν σε τρώει? Ακόμα. Γιατί? Γιατί αγαπώ σημαίνει οτι είμαι ζωντανός. Νιώθω το αίμα μου να πάλεται στις φλέβες μου, νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει πιο δυνατά, νιώθω το μυαλό μου να χορεύει σε νότες που νόμιζα οτι δεν μπορώ καν να περπατήσω. Εχω να δώσω να προσφέρω να χαρίσω απλόχερα κι ας ελπίζω κρυφά σε μια ανταπόδοση που ξέρω καλά πως δεν θα έρθει. Αγαπώ σημαίνει οτι αναγνωρίζω στον άλλον κάτι που αξίζει να αγαπηθεί και αυτό εξυψώνει και τους δυο μας. Αγαπώ σημαίνει οτι εχω να πω ιστορίες. Ίσως με ενα τέλος διαφορετικό απο εκείνο που θα ήθελα, ίσως με κανένα τέλος, ίσως μόνο με εκκρεμότητες. Αλλά αγαπώ. Και αυτό με κάνει καλύτερο άνθρωπο παρα τα ελαττώματά μου. Οχι οτι μου δικαιολογεί τα λάθη μου αλλά σαν κάπως  να τα χαϊδολογάει όταν μου παραπονιούνται. Αγαπώ και αποσυντονίζομαι. Αγαπώ και δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Αγαπώ και απλά υπάρχω και κάνω λούπες γύρω απο τα θέλω και τα πρέπει μου και σιγοτραγουδάω στίχους που νομίζω οτι με νιώθουν μονο και μονο επειδή εγω δεν μπορώ να σκαρώσω ενα τραγούδι που να έχει ρυθμό. Επειδή εγω απλά αγαπώ και ακόμα και τις μέρες που αυτό δεν είναι αρκετό εμένα μου αρκεί. Κι ας μην στο λεω, κι ας μην στο γράφω γιατί θα τρόμαζες με σελίδες γεμάτες καρδιές κι εγω δεν θέλω να σε τρομάξω. Οπότε σωπαίνω και εξαφανίζομαι και με ψάχνω σε σελίδες βιβλίων που ταξιδεύουν το νου. Αγαπώ, σ'αγαπώ γιατί έτσι. 

Γυρί-ζω!

Ξαναγυρνώ σαν τον δολοφόνο που επιστρέφει πάντα στον τόπο του εγκλήματος...για λίγο για πολύ θα δείξει. Με τόσες ανατροπές από την τελευταία φορά που έγραψα το μόνο που δεν παίρνω σαν δεδομένο είναι ο χρόνος και οι αποσκευές του. Ξαναγυρνώ και αφιερώνω το πρώτο ποστ στο παλλικαράκι μου, στο γιο μου...ναι είμαι μαμά πια και καμιά φορά νομίζω οτι τίποτα από οσα εχω κάνει στη ζωή μου δεν είχε μεγαλύτερη αξία από αυτό. Και μιας και στο ραδιόφωνο αυτή τη στιγμή παίζει Rihanna-Diamonds, σιγοτραγουδώ για το δικό μου διαμαντάκι. Θα μπορούσα να είμαι πιο κουλτουριάρα και να "ντυσω" την επιστροφή μου με κάτι πιο...πιο...αλλά οχι, πιστεύω στην τύχη και στις συμπτώσεις και πατάω Play!

Τα ίδια λόγια αλλιώτικα ειπωμένα.

Toi et Moi ...ή αλλιώς, εμείς!

Σκέφτομαι, γράφω, νιώθω κι έτσι δεν ξεχνάω...(μαζί ελπίζω κι εσυ μικρή μου!)