22 Ιανουαρίου 2010

Στο μυαλό αλαλούμ γι'αυτό παω στο χαρτούμ!




Καμιά φορά μου τη δίνει...
Ο καιρός, η δουλειά μου, οι συνεργάτες μου, οι υποχρεώσεις που αυξάνονται, οι δυνατότητες που περιορίζονται, οι επιλογές που (αν)ισοροπούν ανάμεσα σε "πρέπει" και "θέλω".
Καμιά φορά τα βάζω με όλους, τα βάζω με σένα, τα βάζω με μένα. Πιο πολύ τα βάζω με μένα που τα βάζω με όλους που τα βάζω με σένα.
Καμιά φορά κάθομαι και σκέφτομαι αν αξίζει τον κόπο να χαλιέμαι. Αποφασίζω οτι άλλες φορές αξίζει, άλλες πάλι οχι. Η διαχωριστική γραμμή είναι πολύ λεπτή και δεν εχω πάντα την ψυχραιμιά να δω καθαρά. Είναι όμως κάτι στιγμές...κάτι στιγμές τόσο αναπαίσθητα μικρές που θα πρέπει να κρατήσω την ανάσα μου προκειμένου να καταλάβω την παρουσία τους στο χωροχρόνο.
Κάτι τέτοιες στιγμές λοιπόν απλά ολα σταματούν. Σαν να πάτησε κάποιος το pause και ολα μπήκαν σε αναμονή. Κινούμαι κάπου ανάμεσα στην υπομονή και την εγρήγορση και περιμένω να ακούσω τον ήχο που κάνει ενα σημάδι οτι κάποιος θα πατήσει το play ξανά.
Νομίζεις οτι το σημάδι δεν βγάζει ήχο? Κι εγω έτσι έλεγα μέχρι που μέτρησα 124 χτύπους της καρδιάς μου όταν περίμενε μια απάντηση λίγο πρίν χτυπήσει το τηλέφωνο, άκουσα σε επανάληψη το ίδιο τραγούδι 17 φορές μέχρι να αποφασίσω οτι κάτι τελείωσε, έπαιξα με τα δάχτυλα 4 φορές μια μελωδία που πλέον δεν θυμάμαι οση ωρα περίμενα να βγεί ενα πιστοποιητικό που επιβεβαιώνει οτι δεν εχω ξαναζητήσει τέτοιο πιστοποιητικό ποτέ ξανά, υπολόγισα οτι η έκπληξή μου σε κάτι αναπάντεχο διαρκεί μόλις 6.5 δευτερόλεπτα πρίν βάλω τα γέλια, 3.2 δευτερόλεπτα πρίν βάλω τις φωνές, 60 δευτερόλετπα πρίν βάλω τα κλάμματα (έχει βελτιωθεί αυτός ο χρόνος...πριν ήταν real time ενα πράγμα!) και 1 δευτερόλεπτο πρίν κατουρηθώ από το φόβο μου!
Κι όταν τελικά το play πατηθεί-ή το πατήσω εγω εσκεμμένα ή κατά λάθος ή...-τότε τίποτα δεν συνεχίζεται από εκεί που το είχα αφήσει. Λες και το πρίν υπήρξε μόνο στη φαντασία μου και το τώρα είναι μια νεα κατάσταση που ουδεμία σχέση έχει με το πρίν και υπάρχει μόνο για οτι πρόκειται να έρθει. Μέχρι βέβαια να πατήσει πάλι κάποιος-ή εγω-το Pause και να χάσουμε τη μπάλα.
Τώρα που το σκέφτομαι...μέτα το κάτι που χάριζα τότε, μήπως να βάλω αγγελία μπάλα αναζητείται τώρα?

Αφιερωμένο στο μέσα μου..έτσι για να γουστάρει και να πάρει τα πάνω του!

19 Ιανουαρίου 2010

Reaching out for something...



Ending up touching nothing...
Nothing but the air your leave behind when you leave the room...
Nothing but the look on the door closing behind you...
Nothing but the memory of some seconds ago you were standing right beside me...
Nothing but the smell of a cup of tea half empty...
Moments like these, my nothing becomes my everything and the whole universe slows down just to listen to my heart pounding so loud you think it will explode!
And suddenly, cold silence covers the room and I can hear it so loud that no other noise can get between us. No matter how far, no matter how close, all I want to do is stand beside you, watching you leave the room all over again...

14 Ιανουαρίου 2010

Between the lines...



I go to sleep

Τα μάτια μου ανοίγω
before the devil wakes
και σε βλέπω να στέκεσαι στον αέρα
and I wake up
τα κλείνω ξανά
before the angels take
και πατάς στη γή
all my worldly desires
και βρίσκεσαι πιο κοντά
all my yardsticks of fear
από οσο μπορεί η κοινή μου λογική να αντέξει
all my secrets untold
κι οσο κι αν δεν θέλω να σου μιλήσω
all my motives unclear
για εκείνα που δεν θα μάθεις ποτέ
hangin' down in the fire
η επιθυμία να σε δω να αντιδράς με νικά
burnin' them higher
και λύνει τον κόμπο που εχω στο λαιμό
won't take them away from here
και παίρνει τις λέξεις μακριά
and long after we're gone
κι ενω τα νοήματα χάνονται
the light will stay on
εσυ απλά καταλαβαίνεις
Watched the city ... city of crows
πως όταν ακουστεί το πρώτο κλικ
watched them fly, watched'em all flyin' low
όταν γυρίσει το γρανάζι
out above the flood plain
τότε κανένα λάθος δεν υπάρχει
just above the dirt road
κανένα πισογύρισμα δεν επιτρέπεται
they were hungry as winter,
καμία ανάγκη δεν μπορεί να μείνει ανικανοποίητη
hungry as us
κανένας φόβος δεν θα κλειστεί σε συρτάρι
not afraid to be flyin', not
καμία σκιά δεν θα χαθεί πίσω από τοίχους λευκούς
afraid to be lost
Κι όταν ανοίξω τα μάτια μου ξανά
and long after we're gone
και όνειρο μου αποκαλύψει πως ήταν
the light will stay on
ξέρω πως θα ξεφυσήξω με προσποιητή ανακούφιση
and if you bury me,
για τα δεδομένα που δεν άλλαξαν
add three feet to it
για την επιλογή που έγινε από σύμπαν παράλληλο
one for your sorrow,
και θα πω πως έτσι έπρεπε να είναι
two for your sweat
και πρός στιγμή θα σε πείσω
three for the strange things we never forget
Μέχρι το επόμενο όνειρο
and long after we're gone
που θα σε δω πάλι πιο κοντά
the light will stay on
και θα χάσω τα λόγια μου
and long after we're safe
και τα νοήματα θα χαθούν κι αυτά
the lights will not fade

11 Ιανουαρίου 2010

Estrogen attack or some Zeus sitting his @ss on my f@ckin' sign?!?!


Σήμερα είδα στο δρόμο ενα θλιμμένο κορίτσι...
Καθισμένη σε ενα παγκάκι, είχε ενα βλέμμα χαμένο στο πεζοδρόμιο σαν να μην περιμένει κάτι, σαν να μην υπάρχει συνέχεια πέρα από εκείνη την πλάκα που είχε ακουμπήσει το παπούτσι της.
Το βλέμμα της μου προκάλεσε στεναχώρια και την κοιτούσα μέχρι που απλά δεν μπορούσα να τη δω...
Την ίδια στιγμή ήξερα πως μέχρι το τέλος της ημέρας θα την είχα ξεχάσει, σαν να μην την είδα ποτέ...
Δεν ξέρω αν ένιωσα ανακούφιση για το περιθώριο που εχω να ξεχνάω οσα με στεναχωρούν ή...θλίψη για εκείνα που στεναχωρούν τον κόσμο γύρω μου κι εγω με ανακούφιση ξεχνάω!

...Μετά τα έβαλα με τις ορμόνες μου όπως πάντα και με τη μαμά μου που με γέννησε Μάρτη μήνα μέρα μεσημέρι με αποτέλεσμα να ανήκω στο ζώδιο των Ιχθύων με ωροσκόπο Καρκίνο που δεν ξέρω τι σημαίνει αλλά δεν μπορεί να μην φταίει!!!!

8 Ιανουαρίου 2010

Καλή χρονιά σας είπα?



Κάπως έτσι ξύπνησα ανήμερα Πρωτοχρονιάς 2010!
Θα μου πείς "Σιγά μαρή κουλτουριάρα που ήθελες και τη Φιλαρμονική της Βιέννης για να πάρεις τα πόδια σου!"
Κι εγω, αφού σε πετύχω με το σομόν μου πασουμάκι με ασορτί φουντίτσα που ανεμίζει σκορπώντας πίπουλα που σε κάνουν να φταρνίζεσαι, θα σε κοιτάξω με λύπηση που δεν κατανοείς την αξία της τέχνης Παναγιωτάκη!
Έπειτα θα σου πω με ύφος "Αλεβουζόν και σκούξε μου τη Λεονί εκ του υψηλού προσωπικού να με κάνει ενα κοντινεντάλ πρωινό με σολωμό Σκουτίας! Βιτ βιτ!!!!"
Κι εσυ θα ξύσεις το κεφάλι σου με την απορία "μα τι σκατά σου βρήκα!" ζωγραφισμένη στο ταλαίπωρο προσωπάκι σου και θα στείλεις ενα από τα γατιά να γουργουρίσει δίπλα μου μήπως και ξεχάσω το σολωμό...που δε τον τρώω κιόλας!!
Και κάπως έτσι θα είναι η χρονιά μας φέτος Παναγιωτάκη...αλλοπαρμένη, μυστήρια, λίγο έτσι και λίγο αλλιώς...
Κι όμως, να δείς που θα είναι ωραία χρονιά...Στάσου και θα δείς!
Α! Κι οσο στέκεσαι τσάκω μάνα μου και τη Nutella με δυο κουτάλια να δούμε ποιός κέρδισε το φλουρί!!

(*Πλατς* Χτύπημα στα οπίσθια με βεντάλια από φτερά ντο ντο!)