30 Ιανουαρίου 2009

A fine, fine line

There's a fine line between my wish and what people wish for me...always has and always will be!

There's a fine, fine line between a lover and a friend
There's a fine, fine line between reality and pretend
And you never know 'til you reach the top if it was worth the uphill climb.

There's a fine, fine line between a fairy tale and a lie
And there's a fine, fine line between "You're wonderful" and "Goodbye."
I guess if someone doesn't love you back it isn't such a crime,
But there's a fine, fine line between love and a waste of your time.

There's a fine, fine line between together and not
And there's a fine, fine line between what you wanted and what you got.

Lyrics: Avenue Q

28 Ιανουαρίου 2009

Ευχαριστώ...


Κι εκεί που μεγαλώνουμε και νομίζουμε ότι δεν τους έχουμε ανάγκη γιατί πλέον στεκόμαστε στα πόδια μας και έχουμε τη δουλειά μας, τους έρωτές μας, τα δικά μας προβλήματα και "ώχου βρε μαμά/μπαμπά άσε με πια, μεγάλωσα σου λεω!"...έρχεται μια στιγμή που μια κουβέντα μαζί τους αποδεικνύεται το καλύτερο φάρμακο!

Θυμάμαι όταν ήμουν πολύ πολύ πιο μικρή και τύχαινε να αρωστήσω, η μαμά μου πάντα ετοίμαζε ενα τσαϊ με μέλι και έβαζε σε ενα πιάτο 2 φρυγανίτσες με λίγο τυράκι (πάντα χρησιμοποιούσε υποκοριστικά σε περίοδο ασθενείας μήπως και ελαφρύνει λίγο τη μουρμούρα μου!) τα οποία μου τα έφερνε σε ενα καφέ δίσκο που είχε ενα κοριτσάκι επάνω μαζί με ενα τόσο δα σκυλάκι από εκείνα με τα θλιμμένα μάτια...Ο sad sam, αυτό ήταν το όνομά του! Τα άφηνε πάνω στο γραφείο, τακτοποιούσε τα σκεπάσματα που είχαν γίνει κουβάρι από τη μάχη με τον ιό, έβαζε το χέρι της στο μετωπό μου να δεί αν έχω πυρετό (όπως τότε έτσι και τώρα μου φαίνεται μαγικό το πως πέφτει πάντα μέσα ως και στα δέκατα!) και μου έλεγε το πολύ απλό "φαε και κουκουλώσου". Φιλί και βουρ για την κουζίνα όπου καθάριζε τα ηδη καθαρά, έβραζε λαπά που ήξερε πολύ καλά πως δεν θα έτρωγα και μιλούσε στο τηλέφωνο με τη φιλενάδα της λέγοντάς της για τη "μικρή" που ανέβασε πάλι πυρετό!
Εγω θα έχυνα το περισσότερο τσαϊ στο νιπτήρα του μπάνιου (αφού δεν μπορείς να βάλεις σοκολάτα στο τσαϊ γιατί να το πιείς?) θα έβλεπα τηλεόραση μέχρι να με πάρει ο ύπνος και θα ήμουν ευτυχισμένη για την ίωση που με έριξε στο κρεβάτι και έτσι θα γινόμουν για μια μέρα "το παιδί της μαμάς". Οχι ότι και ο μπαμπάς ανησυχούσε λιγότερο αλλά από το πρωί ως το βράδυ στο γραφείο το άγχος του για το φοβερό 37.8 που με κρεβάτωσε εκδηλωνόταν με απανωτά τηλεφωνήματα και επιπλήξεις τύπου "στο είπα δεν στο είπα να ντύνεσαι καλά? Αυτά τα ζιβάγκο κάνουν τη ζημιά που μια τα φοράτε και την άλλη μου βγαίνετε με το ντεκολτέ και ο λαιμός μένει γδυτός..." Άκουγα άκουγα, έλεγα ναι σε ολα και στο τέλος έδινα την υπόσχεση ότι στο εξής θα πρόσεχα ακόμα περισσότερο. Έτσι απλά...

Κι όπως περνάει ο καιρός, αλλάζουμε εμείς και τα οσα μας απασχολούν, οι κουβέντες μας αποκτούν διαφορετικό περιεχόμενο, τα άγχη μας και τα άγχη τους απομακρύνονται. Κάπου εκεί ίσως να ξεχνάμε ότι για εκείνους ισχύει η θεωρία που μας θέλει να παραμένουμε για πάντα παιδιά. Ναι μεγαλώνουμε αλλά όπως μας χωρούσε η αγκαλιά τους τότε έτσι μας χωράει και τώρα. Όπως τότε ήξεραν καλύτερα από εμάς (τουλάχιστον έτσι νόμιζαν) έτσι ξέρουν και τώρα...ίσως οχι καλύτερα αλλά καταφέρνουν να ξέρουν αυτό το κάτι παραπάνω.

Γι'αυτό το κάτι παραπάνω έψαχνα κι εγω καιρό τώρα...και το βρήκα έτσι απλά. Σήμερα το πρωί, σε μια απλή και ειλικρινή κουβέντα με τη mama Dot...χωρίς να το περιμένω, χωρίς να το εχω σχεδιάσει, χωρίς να θέλω κατί παραπάνω από ότι μπορούσε να μου δώσει...την προσοχή της (από τη στιγμή που άφησε το Swiffer από τα χέρια της ήξερα ότι είχα κερδίσει το ενδιαφέρον της!) μια αγκαλιά και την επιβεβαίωση ότι "σαφέστατα θα πανε ολα καλά...είσαι μανούλα εσυ σε αυτά!" Κι όμως εσυ είσαι η μανούλα οχι εγω...εγω εξακολουθώ να είμαι η μικρή σου!
Και μετά έφαγα μια φρυγανίτσα με λίγο τυράκι, για τσαγάκι ούτε λόγος, κι έφυγα με ενα τόσο δα μικρό δάκρυ ευγνωμοσύνης για τα απλά, τα διαχρονικά...που ότι και να γίνει δεν αλλάζουν και οσο κι αν αλλάζουμε αυτά θα είναι εκεί να μας υπενθυμίζουν ότι ολα γίνονται...με τον έναν ή τον άλλο τρόπο!


26 Ιανουαρίου 2009

Η σημασία του να είναι κανείς ιδιαίτερος...και να μην το ξέρει!


Υπάρχουν άνθρωποι που απλά μπορούν να κάνουν πράγματα.
Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ταλέντο στο να κάνουν πράγματα.
Υπάρχουν άνθρωποι που τους γνωρίζεις μια ζωή.
Υπάρχουν άνθρωποι που τους γνωρίζεις τώρα και είναι σα να τους ξέρεις λίγο περισσότερο από το μόλις πρίν λίγο.
Υπάρχουν στιγμές που κάτι σου κάνει κλικ σε κάποιον και αποφασίζεις εντελώς εγωιστικά πως τον συγκεκριμένο κάποιον τον θέλεις στη ζωή σου γιατί αυτό το κλικ είχε καιρό να ακουστεί.
Υπάρχουν άνθρωποι που απλά ανατρέπουν τη θεωρία ότι οι καλύτεροι φίλοι είναι αυτοί που κάνουμε όταν είμαστε στο δημοτικό, στο Πανεπιστήμιο ή στο στρατό.

Εχω λοιπόν μια φίλη η οποία είναι αυτό που λέμε καλλιτεχνική φυσιογνωμία. Ελαφρώς λοξή, ψαγμένη σε σημείο που με κάνει να απορώ πως δεν έχει χαθεί ακόμα, λάτρης του Παρισιού, της μουσικής, του Μεμακίου και του 7 Jokers. Ώρες ώρες νομίζω ότι η πραγματικότητα της τη δίνει και τότε παίρνει τα στενά. Το καλό είναι ότι πάντα επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, οχι με σκοπό να συμβιβαστεί αλλά με τη διάθεση να δει τα πράγματα από άλλη οπτική γωνία. Για το λόγο αυτό μεταφέρει το τραπεζάκι με το νάνο, φέρνει τη βιβλιοθήκη στην κουζίνα, παει το μπάνιο στο μπαλκόνι και...γενικότερα δημιουργεί. Οχι μεταφορικά, κυριολεκτικά.

Φτιάχνει φωτιστικά χρησιμοποιώντας παλιά κουτιά από παπούτσια και πουκάμισσα...


...με τα οποία προσωπικά χαζεύω...

Φαντάζεται δαχτυλίδια με πεταλούδες από κουτάκια Σουρωτής...

...τα οποία θεωρώ έργα τέχνης...

Παίρνει ενα κομμάτι ύφασμα από εκείνο που εσείς κι εγω πετάμε και κάνει βραχιόλια...


...που είναι κουκλίστικα...

Δεν είναι άνθρωπος με φαντασία. Είναι ένας φανταστικός άνθρωπος που ολα τα παραπάνω τα κάνει για εκείνους που αγαπάει και απλά τα χαρίζει. Και μπορεί σε κάθε κουτάκι που σου δίνει να ξέρεις ότι κρύβεται ακόμα ένας μικρός θησαυρός, η ίδια όμως απλά χαμογελάει σαν να σου δίνει ακόμα ενα κοινό κουτάκι, το οποίο θα ανοίξεις και θα δείς ακόμα ενα κοινό "κάτι" που απλά θα προσπεράσεις με ενα κοινό "ωωωω ευχαριστώ" και θα το βάλεις στην άκρη.
Και αυτό την κάνει ακόμα πιο ιδιαίτερη...περίπτωση ανθρώπου!

p.s. Ειδκή παραγγελία για το dot-o-σπιτο...



...during the night hours, when the lights are out Ι will be still daydreaming...

22 Ιανουαρίου 2009

Καθημερινότητα σε εναν μικρόκοσμο


Υπάρχουν κομμάτια που ακούς και νομίζεις ότι απευθύνονται σε σένα. Ότι σε μια δεδομένη χρονική στιγμή κάποιος γνώριζε αυτό που εσυ έχεις τώρα στο νου σου ή βιώνεις στην καθημερινότητά σου και σφράγισε με ενα τραγούδι εκείνη τη στιγμή. Έστω και αν αυτή δεν είχε έρθει ακόμα.
Υπάρχουν κομμάτια που δεν έχουν καμία σχέση με τη δική σου πραγματικότητα και τα ακούς απλά και μόνο γιατί σ'αρέσει ο στίχος, η μουσική...το σύνολο. Το "I miss u love" ακούγεται πολύ αυτές τις μέρες - ή εγω το πετυχαίνω πολύ συχνά - και ποτέ δεν πρόσεξα τους στίχους πλήν του ρεφρέν (πόσο δύκολο να ήταν αυτό...)
Καθώς όμως η μελωδία έχει κάτι γλυκανάλατα ερωτεύσιμο το αναζήτησα...
Κι ενω σε καμία περίπτωση δεν με χαρακτηρίζει, πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται πώς θα ήταν η καθημερινότητά μου αν εσυ δεν ήσουν μέσα σε αυτή. Αν ήμουν αναγκασμένη να σε αναζητάω ανάμεσα σε ξεχασμένα μπλουζάκια, σε άδεια δωμάτια, στην οδοντόβουρτσα που λείπει από το ποτήρι του μπάνιου, στις πεταμένες κάλτσες που ως δια μαγείας συμμαζεύτηκαν και εξαφανίστηκαν.
Η καθημερινότητα...λέξη κενή και ρηχή. Συνώνυμο μιας συνήθειας που δεν μπορώ και δεν θέλω να συνηθίσω.
Κάθε μέρα ξυπνάμε-περπατάμε-τρέχουμε-τρώμε-εργαζόμαστε-σκεφτόμαστε-προβληματιζόμαστε-χαιρόμαστε-θυμόμαστε-ξεχνάμε-αναζητούμε-επιστρέφουμε...ολα μέρος ενός συστήματος το οποίο λειτουργεί με απόλυτη ακρίβεια σε ενα καθεστώς loop. H ταχύτητα και η συχνότητα με την οποία λαμβάνουν χώρα όλες αυτές οι ενέργειες αποτελεί την καθημερινότητα του καθενός από εμάς.
Την δική μου καθημερινότητα την ξέρεις. Σου μουρμουράω γι'αυτή σχεδόν καθημερινά. Με ακούς και ξέρεις ότι στο λεπτό θα εχω μετανιώσει που γκρινιάζω και η διάθεσή μου θα μεταλλαχτεί. Το λέω "ορμόνες" το λες "λόξα" και κανείς δεν μένει παραπονεμένος.
Αυτό που μάλλον δεν ξέρεις είναι ότι εσυ και η καθημερινότητά μου έχετε βρεί έναν μοναδικό τρόπο να συνυπάρχετε και να λειτουργείτε παράλληλα με τέτοιο τρόπο που το ενα αποτελεί κομμάτι του άλλου. Εσυ είσαι μέρος μια καθημερινόητας η οποία είναι λιγότερο καθημερινή και συνήθης ακριβώς επειδή εσυ είσαι κομμάτι της. Γίνομαι κουραστική όταν σου λέω και σου ξαναλέω πόσο πολύ απολαμβάνω τη στιγμή που γυρίζουμε σπίτι από όπου κι να είμαστε - έστω κι αν συναντηθήκαμε τυχαία στην είσοδο - και κλείνουμε την πόρτα πίσω μας.
Είναι ένας μικρόκοσμος σαν τον πλανήτη Β612 που μυρίζει πορτοκάλι και γιασεμί από τα αρωματικά ξυλάκια στο σαλόνι τα οποία μόλις είδες απόρησες για την χρηστική τους αξία αλλά δεν είπες τίποτα. Ένας μικρόκοσμος που έχει μια αρρωστημένη για σένα τάξη και μια οδυνηρή για μένα αταξία. Ένας μικρόκοσμος στον οποίο ανακυκλώνουμε οτιδήποτε μπορεί να ανακυκλωθεί, στον οποίο τσακωνόμαστε για οτιδήποτε θα μπορούσε να ανακυκλωθεί και δεν ανακυκλώθηκε αλλά κατέληξε στα συμβατικά σκουπίδια γιατί "κάποια απλά δεν ενδιαφέρεται για τον πλανήτη που ζεί". Ένας μικρόκοσμος που θα μπορούσε να είναι καλύτερος αλλά έχει τις προοπτικές να γίνει ακόμα πιο καλός και από καλύτερος. Ένας μικρόκοσμος που προέκυψε...που έγινε απλά. Γιατί οσο περνάνε τα χρόνια συνειδητοποιώ ότι δεν είναι που είμασταν ξένοι πρίν τη δημιουργία του μικρού αυτού μικρόκοσμου...είναι που απλά δεν είχαμε γνωριστεί ακόμα...

21 Ιανουαρίου 2009

Μην αναρωτιέσαι τι μπορεί να κάνει η κρίση σε σένα αλλά τι μπορεί να κάνεις εσυ στην κρίση!


  1. Σκεφτόμουν την απαγωγή μεγιστάνα, κροίσου, εφοπλιστή, επιχειρηματία κλπ αλλά με πρόλαβαν άλλοι πιο έξυπνοι! (Σημείωση: Χθές με ρώτησε ο μπαμπάς μου αν, στην περίπτωση που κάποιος τον απήγαγε, θα έδινα 30 εκ. € να τον πάρω πίσω. Το σκέφτηκα σοβαρά για 36 δευτερόλεπτα, θυμήθηκα όλες εκείνες τις φορές που με έχει κατσαδιάσει επειδή θεωρεί ότι ξοδεύω πολλά για βλακείες και του απάντησα ότι αν δεν είχα το ok από τον ίδιο ότι μπορώ να δώσω αυτά τα χρήματα προκειμένου να αποφύγω μεταγενέστερα καυγάδες με θέμα "παζάρι δεν μπορούσες να κάνεις? στο δρόμο τα βρήκες" δεν θα έδινα τίποτα! Μη μας πιάσουν και κότσους οι κύριοι απαγωγείς! Όλα και ολα!)
  2. Ψωνίζω στις εκπτώσεις. Γίνομαι ενα με τη μάζα που βρίσκεται αποβραδίς εξω από το Αttika και μεταμορφώνομαι σε κατίνα που θέλει οπωσδήποτε εκείνο το μπλουζάκι που βρίσκεται κάτω από ενα βουνό από άλλα μπλουζάκια και το ενα μανίκι το κρατάω εγω και το άλλο μια κυρία με κότσο τίγκα στη λακ ακριβώς απέναντι. Μάχομαι για το -70% που με υπνωτίζει και δικαιωματικά μου ανήκει! Το μπλουζάκι στην πραγματικότητα δεν το θέλω αλλά εκπτώσεις ειναι ρε γαμώτο, δεν θα πάρω κάτι? (Απάντηση πατέρα: Οχι...Γκλουρπ!) Τελικά κερδίζω ενα γιακά και ενα μανίκι και φεύγω με το χαμόγελο της ικανοποίησης.
  3. Ενημερώνομαι για τα νεα από την εφημερίδα του διπλανού μου στο τραμ, μετρό, λεωφορείο. Μάλιστα του ζητάω διακριτικά να διαβάζει λίγο πιο γρήγορα γιατί καθυστερεί πολύ και στην επόμενη στάση κατεβαίνω!
  4. Διαβάζω βιβλία for free σε μεγάλα βιβλιοπωλεία του κέντρου τα οποία επιμένουν να βάζουν αναπαυτικές πολυθρόνες ανάμεσα στους διαδρόμους και κανείς δεν μου λέει τίποτα που παω και την επόμενη μέρα για να διαβάσω τη συνέχεια του βιβλίου μου. Το μόνο κακό είναι ότι τους αλλάζουν θέσεις μέρα παραμέρα και θα πρέπει να μαρκάρω τους διαδρόμους! Δεν είναι κατάσταση αυτή αλλά ο τζάμπας θέλει θυσίες!
  5. Κάθε φορά που παω στο σούπερ μάρκετ δοκιμάζω από οτιδήποτε μου δώσουν, από γλυκό μέχρι αλμυρό, ενω αν είμαι τυχερή και πετύχω και καφεδάκι εχω ενα πλήρες γεύμα, χαμηλό σε θερμιδική αξία και όλες οι προωθήτριες των εταιριών με αγαπούν γιατί δεν τις αγνοώ!
  6. Ανακαλύπτω τη χαρά των άτοκων δόσεων και την ακόμα μεγαλύτερη ικανοποίηση της πληρωμής αυτών εγκαίρως έτσι ώστε να μην πληρώνω κερατιάτικα στην κάθε τράπεζα που εκμεταλλεύεται τις ανάγκες μου για ενα συρραπτικό που βγάζει χαρτάκια σε μορφή νιφάδας χιονιού!
  7. Στο σπίτι δεν ανάβoυμε φώτα, μόνο κεριά. Έτσι διατηρούμε το ρομαντισμό μας στα ύψη, δεν βλέπουμε καθαρά ο ένας το πρόσωπο του άλλου οπότε δεν βαριόμαστε, κάνουμε χαζές φάρσες τύπου "boooooo" τη στιγμή που ο άλλος προσπαθεί υπο το φως σπαρματσέτου να ανοίξει μια κονσέρβα με no name ζαμπονάκι (είπαμε σπαρτιάτικα τι Zwan μου τσαμπουνάς?) και εκτιμούμε το φως της ημέρας το οποίο μέχρι πρότινος θεωρούσαμε δεδομένο!
  8. Κάνουμε μπάνιο με ζεστό νερό το οποίο βράζουμε στο καμινέτο και λουζόμαστε δις εβδομαδιαίως με δειγματάκια σαμπουάν ή αφρόλουτρο (ότι έχουμε, άλλωστε ίδια συνταγή είναι) που έχουμε φροντίσει να προμηθευτούμε από το σούπερ μάρκετ εγκαίρως. Αν δεν βγαίνουμε οικονομικά για μπάνιο καθαριζόμαστε με τα μαντηλάκια που μας δίνει απλόχερα γνωστή αλυσίδα καταστημάτων με κύριο θέμα τη γυναικεία ματαιοδοξία. Δεδομένου ότι σε κάθε αγορά μας φορτώνουν και δυο σακούλες μαντηλάκια έχουμε αποθέματα τα οποία φτάνουν και περισσεύουν σε κάθε νοικοκυριό να κάνει μπάνιο μια εξαμελής οικογένεια με μωρό και γιαγιά!
  9. Ψωνίζουμε φρούτα και λαχανικά από τη λαϊκή αγορά. Θεωρητικά είναι πιο φτηνά από το σούπερ μάρκετ ενω σου ανεβάζει και την ψυχολογία ο ψαράς που σε λέει "ζαργάνα" του και ο "έμπορος λαχανικών και λοιπών εδεσμάτων" (έχει και καρτούλα αν δεν πιστεύεις) ο οποίος κάθε φορά σου βάζει κι ενα μπροκολάκι παραπάνω χωρίς να σε χρεώσει και σε κοιτάει με βλέμμα λάγνο τύπου "μανίτσα, από μένα για σένα γουϊθ λαβ"
  10. Κάνουμε υπομονή...κρίση είναι θα περάσει και μια μέρα θα τα θυμόμαστε ολα αυτά και θα γελάμε (άλλωστε στο ίδρυμα που θα μας έχουν χώσει όλοι την ίδια φορμίτσα θα φοράμε και το γέλιο μας θα είναι το μόνο φάρμακο ενάντια στην παράνοια)

19 Ιανουαρίου 2009

Monsieur Minimal-Lollipop



Υπεύθυνος για την happy dot μουσική που παίζει πιο πάνω είναι ο Monsieur Minimal aka Χρίστος Τσιτρούδης και το debut album του λέγεται Lollipop!



Το ανακάλυψα να παίζει πρόσφατα στο cd player του dot-o-σπιτου και από εκείνη τη στιγμή απλά δεν εχω σταματήσει να το ακούω. Τραγούδια που σου βγάζουν μια γλύκα, μια παιδικότητα, μια διάθεση να ανέβεις πάνω στο ροζ σύννεφο που σε ακολουθεί και να πηδήξεις στο κενό, να αψηφήσεις τους νόμους της βαρύτητας και να δείς τον κόσμο από ψηλά!! Όπως όταν τρως ενα τεράστιο ζαχαρωτό και τα αποθέματα ζάχαρης στον οργανισμό σου χτυπάνε κόκκινο και νιώθεις ενα μούδιασμα και μια πελώρια λαχτάρα για νερό χωρίς όμως να είσαι διατεθημένος να απαρνηθείς τη γεύση της ζάχαρης και της καραμέλας που λιώνουν ακόμα στο στόμα!

Το πρώτο κομμάτι λέγεται Beautiful και το αφιερώνω με πολλή πολλή αγάπη στον κύριο Dot ο οποίος ακόμα μια φορά είχε απόλυτο δίκιο για πολλά...ήθελα να ξερα δεν σου τη δίνει να έχεις δίκιο με τέτοια συχνότητα?

Το δεύτερο κομμάτι λέγεται Smile και το χαρίζω σε όποιον έχει ανάγκη να χαμογελάσει σήμερα και ιδιαίτερα στον VK in Athens που μάλλον αποφάσισε να γυρίσει σελίδα και να ασχοληθεί και πάλι με το τσουλούφι του που είχε παραμελήσει λίγο τον τελευταίο καιρό και είχε "πέσει"...

The more you smile
The less you cry
Unless you've hurt yourself before

The more you choose
The less you lose
Unless you've hurt yourself before


15 Ιανουαρίου 2009

Home, sweet home!

Το σπίτι μας μεγάλο δεν είναι. Καινούριο δεν το λες (κουβαλάει 30 χρονάκια στην πλάτη του και...του φαίνεται σε κάθε δυνατή ευκαρία!) η ηχομόνωση δεν είναι το φόρτε του (φτερνίζεται ο γείτονας και του λέμε "γείτσες" ενα πράγμα) ενω το μπαλκόνι μας θα μπορούσε να αποτελεί "δείγμα" για το μπαλκόνι που θα μπορούσε κάλλιστα να έχει αλλά...δεν έχει.
Παρόλα αυτά και άλλα τόσα, δεν παύει να είναι το σπίτι "μας" στο οποίο έχουμε βάλει χρήματα, προσωπικό γούστο (και οι 2 μας οπότε οι "γωνιές" του σπιτιού είναι πολύ χαρακτηριστικές της προσωπικότητας του καθενός και δίνουν εναν αέρα "αλλά ντι άλλων" στο τσαρδί μας) και υπομονή...μέχρι να το συνηθίσουμε και να μας συνηθίσει.
Καλλιτεχνική πινελιά οι δυο γάτοι μας οι οποίοι είναι πλεόν αναπόσπαστο κομμάτι του φτωχικού μας και φυσικά έχουν μαρκάρει πολυθρόνες και άλλα σημεία με αποτέλεσμα αν π.χ. καθίσεις στην πολυθρόνα δίπλα στο καλοριφέρ ο κύριος Quillo απλά θα σε αγνοήσει και θα καθίσει επάνω σου γιατί...εκεί είναι η θέση του. Για όσους δε έχουν αλεργία στις τριχωτές μας μπάλλες υπάρχει πλήρως εξοπλισμένο φαρμακείο και είμαστε σε ετοιμότητα να αντιμετωπίσουμε οποιαδήποτε κατάσταση.

Το καλύτερο βέβαια όλων είναι το γεγονός ότι όσοι επιλέγουν να έρχονται σπίτι μας, ξέρουν καλά ότι φαγητό μπορεί να μην έχουμε να λιγδώσει το αντεράκι τους αλλά...γλυκό θα υπάρχει σίγουρα! Για το λόγο αυτό και επειδή οι φίλοι είναι για να γνωρίζουν τις καλές αδυναμίες και να τις ενισχύουν, αυτή τη στιγμή στο σπίτι μας έχουμε...




  • 1/2 από μια Cadburrys caramel που ήρθε από την Αγγλία και τιμήθηκε δεόντως από την πρώτη στιγμή που βρέθηκε κοντά μας. Δεν ήρθε μισή...έμεινε μισή!
  • 1 ολόκληρη Milka 400 gr. strawberry που ήρθε από την Αυστρία και θυμίζει Lila Pause όταν ήταν ακόμα στις αρχές της και πρίν την πλαστικοποιήσουν.
  • 3 υπέροχες σοκολάτες Milka Luflee οι οποίες αποτελούν την επιτομή της ελαφριάς σοκολάτας καθώς η σύνθεσή τους είναι τέτοια που σε κάθε μπουκιά αισθάνεσαι σαν να σκάνε φουσκάλες σοκολάτας στο στόμα σου. Τρώγονται εύκολα και σε ποσότητα ενω η αμαρτία του γλυκού είναι αμελής!
  • 1 Nestle με φουντούκια επίσης 400 gr. την οποία μπορείς να χρησιμοποιήσεις και ως όπλο προστασίας ενάντια σε όποιον προσπαθήσει να την πάρει εφόσον το κάθε κομμάτι της αντιστοιχεί, σε περιεκτικότητα κακάο, σε μια μικρή σοκολάτα οπότε η πυκνότητά της είναι ανάλογη! Η συγκεκριμένη σοκολατίτσα μας ήρθε από τα Παρίσια!
  • 1 βάζο 400 gr. από μια λευκή κρέμα (βλέποντας τη φωτογραφία, μπροστά αριστερά) που είναι κάτι ανάμεσα σε κρέμα βανίλια του Γιώτη και ρευστή λευκή σοκολάτα και τρώγεται με το κουτάλι χωρίς ίχνος τύψεων. Συνοδεύεται δε -και αυτό είναι η προσωπική μου επιλογή- από έταιρο βάζο 400 gr. (δεξιά στη φωτογραφία!) με χειροποίητη κρέμα σοκολάτας που θυμίζει πάρα πολύ την καλή μας Nutellitsa ενω σε μυρωδιά απλά δεν υπάρχει αυτό το γλυκό! Τα βάζα ηρθαν επίσης από τους Παρίσιους νήσους!
Το τσαντικό στο backround είναι μέρος της συσκευασίας των Luflee και στο εξής θα κυκολοφορώ με αυτό γιατί αποφάσισα ότι μου πάει και το παω!

Στο σημείο αυτό θα ήθελα επίσης να προσθέσω ότι το ρεπορτάζ δεν είναι διαφημιστικό και στην πραγματικότα όποιος μας επισκεφτεί θα έχει να επιλέξει μεταξύ γαλλικού καφέ, νες και φραπέος ενω τρατάρουμε και βασιλόπιτα που δεν μου πέτυχε (λίψο άψητη τη λες και δεν καταλαβαίνω γιατί εφόν βύθισα το μαχαιράκι και βγήκε καθαρό!) και προσπαθούμε να την "σπρώξουμε" με τρόπο! Εννοείται ότι τα προαναφερθέντα γλυκά θα απομακρυνθούν εκ της οικίας μέχρι νεοτέρας...ή θα σκάψω στο πάτωμα και θα τα κρύψω σε ξύλινο σεντούκι το οποίο θα ανακαλύψουν τα εγγόνια μου μετά θάνατον!

Για εσάς που πήγατε στα εξωτερικά και μας θυμηθήκατε, ενα ευχαριστώ είναι λίγο. Οχι γιατί φέρατε 3 κιλά από το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου μου (μας...απλά προσπαθώ να ξεχάσω ότι ΠΡΕΠΕΙ να τις μοιραστώ!) αλλά γιατί μας θυμηθήκατε...και αυτό, σε μια χρονική στιγμή που οι περισσότεροι απλά ξεχνάμε, λέει πολλά!

13 Ιανουαρίου 2009

This is a weird day after all...




Loreena McKennitt - Dante's Prayer

When the dark wood fell before me
And all the paths were overgrown
When the priests of pride say
there is no other way
I tilled the sorrows of stone

I did not believe because I could not see
Though you came to me in the night
When the dawn seemed forever lost
You showed me your love in
the light of the stars

Cast your eyes on the ocean
Cast your soul to the sea
When the dark night seems endless
Please remember me

Then the mountain rose before me
By the deep well of desire
From the fountain of forgiveness
Beyond the ice and fire

Cast your eyes on the ocean
Cast your soul to the sea
When the dark night seems endless
Please remember me

Though we share this humble path, alone
How fragile is the heart
Oh give these clay feet wings to fly
To touch the face of the stars

Breathe life into this feeble heart
Lift this mortal veil of fear
Take these crumbled hopes, etched with tears
We'll rise above these earthly cares

Cast your eyes on the ocean
Cast your soul to the sea
When the dark night seems endless
Please remember me
Please remember me

12 Ιανουαρίου 2009

But life still goes on...

Πόσες φορές υπάρχουν πράγματα που θέλουμε να πούμε αλλά το αποφεύγουμε, μάλλον συνειδητά, απλά και μόνο για να μην στεναχωρήσουμε/ενοχλήσουμε εκείνους που θα μας δανείσουν για λίγο τα αυτιά και την προσοχή τους.
Ίσως πάλι δεν μιλάμε προκειμένου να μην ακούσουμε τον εαυτό μας να θίγει θέματα ιδιαζόντως ειδεχθή που τραγουδούσε και ο Μαχαιρίτσας, σε έναν Τιτανικό που ολοένα και βυθιζόταν. Αλήθειες που σκεπάζονται από συνειδητά ψέμματα ή ψέμματα που κρύβουν αλήθειες των οποίων η αξια και το μέγεθος δύσκολα μπορεί να οριστεί.
Όποιος και αν είναι ο λόγος, η αιτία και η αφορμή, σημασία έχει ότι κρατάμε το στόμα μας κλειστό και επιτρέπουμε στο μυαλό μας να γεμίζει με όμορφες ζωγραφιές και εικόνες λιγότερο στενάχωρες. Δίχως δεύτερη σκέψη επιλέγουμε αυτόματα την άλλη οψη του νομίσματος.
Πόσο διαρκεί όμως αυτή η πλάνη?
Πόσο μπορούμε να κρατάμε τα αυτιά μας κλειστά και να τραγουδάμε δυνατά αλλάζοντας τους στίχους όπως μας βολεύουν και αντικαθιστώντας τις λέξεις με ενα διαρκές "λαλαλαλαλαλαλαλα"?
Και τελικά πόσο καλό μας κάνει αυτό?
Για κάθε αύριο που ξημερώνει υπάρχει ενα χθές που το στοιχειώνει. Οσο πιο πολλές εκκρεμότητες έχουμε με το παρελθόν μας, τόσα περισσότερα χρωστούμενα μαζεύονται και πού να πρωτοδώσεις?
Και η μοναξιά που επιλέγουμε για να κρυφτούμε δεν είναι πάντα ο καλύτερος σύντροφος.
Γι'αυτο σου λεω...ελα να τα π(ι)ούμε...θα (σου) π(ι)ω, θα (μου) π(ι)είς και στο τέλος θα πάμε σπίτι μας. Εκεί που θα μας περιμένει η αλήθεια ή το ψέμμα, η άσχημη εικόνα μιας δυσσάρεστης ανάμνησης. Κι εμείς, καθώς θα τα έχουμε π(ι)εί θα της δώσουμε μια στα μούτρα και θα ψιθυρίσουμε μια μελωδία που ίσως να πηγαίνει κάπως έτσι...


9 Ιανουαρίου 2009

Υπάρχεις...

Σε είχα ονειρευτεί χωρίς να σε εχω δει ποτέ...
Σε είχα φανταστεί...
Είσαι ότι είχα σκεφτεί...
Ότι είχα επιθυμήσει...


εσυ...
εσυ...
εσυ...









5κιλη αγάπη μου, μια μέρα θα γίνεις δική μου!!!!!

Δεν ξέρω πότε και πως.
Δεν ξέρω τι θα χρειαστεί να κάνω προκειμένου να σε αποκτήσω και μέχρι που θα χρειαστεί να φτάσω.
Σημασία έχει ότι υπάρχεις!
Ακόμα και αν σε μαγάρισε ενα ζευγάρι χέρια με μωβ νύχια και σε αγκάλιασε πριν καν σε αγγίξω ενω τα σάλια της έκαναν λιμνούλα από κάτω!
Για την ωρα αναπαύσου στο ράφι σου, κάπου στα στενά του Παρισιού, και όταν έρθει η ωρα, θα ανταμώσουμε και θα μείνουμε μαζί ως το τέλος...

*Fin

8 Ιανουαρίου 2009

Super...Market!


"Πρωί πρωί που ξεκινώ, χαμογελώ στον ουρανόόόόό"
... τραγουδούσε με μπρίο ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ στις Διπλοπενιές με το κολατσιό του διπλωμένο σε καρώ τραπεζομάντηλο και το χάρτινο καπέλο διπλωμένο σε σχήμα βαρκούλας να ισορροπεί χαριτωμένα!

Κάπως έτσι κι εγω σήμερα την είδα πρωινή και με το βλέμμα ξεκούραστο από τον 5ωρο ύπνο μου (όπου ξεκούραστο βλέμμα βλέπε βλέμμα μοσχαρίσιο του γάλακτος) μπήκα στο γραφείο η ώρα 8 το πρωί! Οι συνάδελφοι, αφού έκαναν τον σταυρό τους τρις και ψιθύρισαν τις γνωστές επικλήσεις πρός τα Θεία, με έχωσαν να παω στο super market για τα ψώνια της εβδομάδας καθώς ο καφές τελείωνε γεγονός το οποίο ισοδυναμεί με παύση όλων των δραστηριοτήτων μέχρι ανανέωσης των αποθεμάτων και του ακούσματος "κλικ" στο on της καφετιέρας. Μόνο έτσι ξεμπλοκάρει ο εγκέφαλος και η μονάδα παραγωγής ξανά πρός τη δόξα τραβά!

Πήρα λοιπόν κι εγω το δισάκι μου και κατηφόρισα πρός γνωστή αλυσίδα super market όπου του πουλιού το γάλα δεν τελειώνει ποτέ (αγγλιστί the bird's milk) και ενω πας για τα απολύτως απαραίτητα φεύγεις με ηλεκτρικό μπρίκι που βράζει τα αυγά όρθια και αυτόματο καθαριστήρι για τα κολοκυθάκια!

Μπήκα μέσα, καλημέρισα τις οικείες φυσιογνωμίες και αφου πήρα καλαθάκι ξεκίνησα να περιδιαβαίνω στους διαδρόμους σαν τη Heidi. Μόνο που το δικό της πλεκτό καλαθάκι είχε αντικατασταθεί από μπλέ πλαστικό καλάθι με εργονομικό χερούλι το οποίο σε κάθε τσαχπινιά έριχνε και μερικά πράγματα από τα ράφια. Το καλάθι, οχι εγω!

Περιόρισα τις απότομες κινήσεις και ξεκίνησα από τα βασικά: καφές (
γαλλικός, νες, ελληνικός, cappuccino σε stick ώστε να ξυπνήσει ο λαός και να κάνουμε καμία δουλειά πρίν το Πάσχα...θα είμαι απασχολημένη άλλωστε τότε με το έργο μου ως πασχαλινό κουνέλι), ζάχαρη, γαλατάκια light και κανονικά (είμαστε της υγιεινής διατροφής ως γνωστόν!), καραμέλες baloo και mini lactas (να τρατάρουμε κάτι τον κόσμο που έρχεται μη μας πούνε και τσιγκούνηδες...εγω ως γνωστόν ούτε που να τα δω αυτά!), μπισκοτάκια που πάνε με τον καφέ μην το πίνουν ξεροσφύρι και τους πειράξει στα νεύρα και φύγει καμία ξανάστροφη πρός το μέρος μου, ψωμάκι, τυράκι σαλαμάκι να κάνουμε κανένα σαντουϊτσάκι να μην μείνει άδειο το στομάχι μας και ακούγεται το γουργουριστάν ως τη λεωφόρο (μιας και από ποδοσφαιρικής πλευράς δεν βλέπει ή ακούσει άλλες χαρές αυτές ο δρόμος...χμ!)

Πήρα επίσης κάτι χρωματιστά χαρτάκια σε κύβο να οργανώσω τις δουλειές μου. Εντάξει η αλήθεια είναι ότι είναι πολύ ζουζου τα χρωματάκια και μάλλον θα καταλήξουν σε κολάζ, σε απροδιόριστες καλλιτεχνίες τις οποίες θα προσπαθήσω με σιλικόνη να στερεώσω στην επιφάνεια του διαχωριστικού και όταν θα θελήσω να τις ξεκολήσω θα φύγουν μαζί με το διαχωριστικό - το εχω δει, δεν το εχω κάνει ποτέ ξανά - ή σε χαζά σημειωματάκια τύπου "βαριέμαι" ή "why me?" αλλά είναι η πρόθεση που μετράει! Μαζί προμηθεύτηκα και στυλό σε 4 διαφορετικά χρώματα επίσης για την οργάνωση και αρχειοθέτηση των εργασιών (επίσης θα καταλήξουν να χρωματίζουν τα ηδη χρωματιστά χαρτάκια προκαλώντας οπτικό ντελίριο σε όποιον προσπαθήσει να διαβάσει το πράσσινο πάνω στο μπλε και το κόκκινο πάνω στο πορτοκαλί, τι γλυκό!) και λευκούς φακέλους (δεν είχε χρωματιστούς μη νομίζεις ότι δεν ρώτησα!) με αυτοκόλλητο γιατί αυτοί που είχα ηδη είναι προπολεμικοί και θέλουν γλύψιμο για να κλείσουν (γεγονός το οποίο είναι 1.ανθυγιεινό, 2. επικίνδυνο καθώς έτσι και κοπείς στη γλώσσα και μετά πας να φας ντομάτα γατζώνεσαι από το ταβάνι και κάνεις τη μαϊμού από τον εκνευριστικό πόνο που σου προκαλεί το τραύμα, 3. αποτελεί σεξουαλική παρενόχληση στο χώρο εργασίας για όποιον/α κάθεται απέναντι τη δεδομένη χρονική στιγμή και άντε να πείσεις τον κυρ δικαστά ότι εσυ ήθελες απλά να κλείσεις εναν ρημαδοφάκελο...τελικά η αγορά των φακέλων αυτών αποτελεί επένδυση και μπράβο μου!)

Ευχαριστημένη καθώς ήμουν από τα ψώνια μου κατευθύνθηκα στο ταμείο και περίμενα πίσω από μια καλή κυρία η οποία άδειαζε το καλάθι της...Fabuloso, χαρτοπετσέτες, μπουκάλια με εμφιαλωμένο νερό και μακαρόνια. Αν βγάλεις τα μακαρόνια, ολα τα υπόλοιπα ήταν πράγματα τα οποία θα έπρεπε να βρίσκονται και στο δικό μου καλάθι καθώς, αν εξαιρέσεις τον καφέ που είναι απαραίτητο συστατικό κίνησης και λειτουργίας του γραφείου, ολα τα υπόλοιπα ψώνια μου ήταν απλά...περιφερειακά προϊόντα με ελάχιστη χρησιμότητα.

Ναι...αλλά ήταν ολα ωραία και μου έφτιαξαν τη μέρα! To Fabuloso δεν θα το έκανε ποτε αυτό για μένα. Οπότε κόντρα στη λίστα που είχα ξεχάσει στην τσέπη του μπουφάν μου πήρα τα καλούδια μου και επέστρεψα στο γραφείο. Στο μεταξύ είχε έρθει η καθαρίστρια και μουρμουρίσε ότι δεν είχε με τι να σφουγγαρίσει το πάτωμα. Επέστρεψα στο super market για το Fabuloso το οποίο νομίζω ότι με κοιτούσε με το χαιρέκακο βλέμμα της απόλυτης εκδίκησης από το ράφι οπότε προτίμησα Azax λεβάντα που έδινε δώρο και ενα ασορτί μωβ σφουγγάρι!

Σκέφτομαι λοιπόν...Δεν είναι που είμαι καταναλωτικό ον...είναι που είμαι λίγο περισσότερο από το κανονικό καταναλωτικό ον και κάθε φορά πρέπει να εκλογικεύω τις αγορές μου πρίν τις παρουσιάσω στο φιλοθέαμον κοινό μετατρέποντάς τις από impulsive σε compulsive (για να μιλάμε και με όρους Marketing που είναι πολύ της μοδός λέει φέτος μιας και οι εταιρείες στην Ελλάδα έχουν ακόμα τα τμήματα Marketing σε βρεφικό στάδιο και στόχος είναι να απογαλακτιστούν από τις πωλήσεις και να λειτουργούν αυτόνομα και οχι υποστηρικτικά...? whatever! Nutella σε καραμέλα θα βγάλει κανείς? οχι, αρα οποίος απογαλακτισμός?)...ορίστε, ξέχασα τι έλεγα...α ναι, είναι που λες ότι δεν πείθω κανέναν ότι αυτά που αγοράζω πραγματικά τα χρειάζομαι.

Αλλά εχω καταλήξει ότι ο κόσμος είναι δύσπιστος γενικότερα και με το μάυρο σύννεφο της κρίσης πάνω από τα κεφάλια μας ποιός θα βρεθεί να υποστηρίξει τη θεωρία του καπιταλισμού ψωνίζω αρα υπάρχω? Εδω ακόμα κι εγω ωρες ωρες αμφιβάλω...ψωνίζω αρα υπάρχω, υπάρχω αρα ας ψωνίσω, ψωνίζω για να υπάρχω?

Καταραμένο super market, δεν ξαναπάω πρωί πρωί!


Καλημερούδια! :)

7 Ιανουαρίου 2009

Αποσυντονισμένη!


Ακόμα προσπαθώ να συνέλθω από το πολύ φαγητό, τις άπειρες ώρες ύπνου, τη χαλάρωση σε σημείο αποχαύνωσης, τα λίγα πλήν εξαντλητικά ξενύχτια, το κρύωμα που με ταλαιπώρησε τις γιορτές και ακόμα το κουβαλάω, φορέας μικροβίων η Dot (κατά το φρεάτια-αποχετεύσεις ο Αχόρταγος) και γενικότερα ολο αυτό το χριστουγεννιάτικο κρεπάλιασμα το οποίο άφησε πίσω του μερικά παραπανίσια χιλιογραμμάρια (οοοοοχι κιλά γραμμάρια), μια διάθεση για κατανάλωση αλκοόλ ακόμα και για ψύλου πήδημα και μπόλικο glitter από τις μπαλίτσες και τα διακοσμητικά του χριστουγεννιάτικου δέντρου το οποίο μπορεί να αποκαθηλώσαμε νωρίς αλλά τα σημάδια του είναι ορατά πάνω στα ρούχα και τη μοκέτα μας!
Ευελπιστώ ότι μέσα στις επόμενες ημέρες θα βάλω στην άκρη και το χριστουγεννιάτικο καπέλο με το οποίο κυκλοφορούσα όλες αυτές τις ημέρες



και θα ξεκινήσω να ψάχνω στη στολή του πασχαλιάτικου κούνελου...μαζί με το καρότο!

Καλή bloggie χρονιά να έχουμε λοιπόν!

p.s. Πήρα και σημαντικές αποφάσεις για το νεο έτος...δεν τις θυμάμαι όλες γιατί μου ήρθαν απανωτές επιφοιτήσεις και το μόνο που πρόλαβα να κάνω ήταν να πάρω μαζί το τάπερ με τα μελομακάρονα και να κλείσω την πόρτα φεύγοντας! Πάντως η Nutella σε καραμέλα δεν βγαίνει οπότε πάλι με το κουτάλι θα την τρώω! Για να μην ανησυχεί κανείς!