23 Δεκεμβρίου 2008

One last post before '08 takes off...



Έτσι όπως το σκέφτομαι αυτό είναι το τελευταίο post για το 2008...

Σήμερα, θεωρητικά πάντα, είναι η τελευταία μέρα στο γραφείο για την τρέχουσα χρονιά οπότε από αύριο θα γίνω μια καλή νοικοκυρά και θα κάνω τα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες που λέγαμε, θα ξαμολήσω εαυτόν για τα χριστουγεννιάτικα ψώνια μου, θα δω φίλους και γνωστούς, θα λιώσω στον καναπέ μετά από το πολύ φαϊ που θα φαω αναπόφευκτα για να μην προσβάλω τη νοικοκυρά, θα χαζέψω για πολλοστή φορά χαζοβιόλικες χριστουγεννιάτικες ταινίες με happy end το οποίο γνωρίζω ηδη αλλά who cares?, θα παω σινεμα να δω Μαδαγασκάρη 2 μαζί με την αγάπη και τους γονείς του πνευματικού μου παιδιού (το οποίο για όσους δεν το γνωρίζουν ήδη, it's a girl και σύμφωνα με τα στοιχεία θα γίνει τόσο ψηλό οσο η νονά του!) κι επειδή δεν τρέφω αυταπάτες...θα έρθω και στο γραφείο γιατί ολο και κάποια ανάγκη θα προκύψει από εκείνες που το σενάριο "δεν υπάρχει περίπτωση να το μεταφέρουμε για μετά τα Χριστούγεννα γιατί ο πελάτης θα μας τσακίσει" κερδίζει Οσκαρ κι εμείς απλά τρέχουμε το παραλάβουμε!
Μέσα σε ολα θα κάνω και τον απολογισμό μου...τι ήρθε, τι πέρασε, τι έφερε μαζί του, τι πήρε από κοντά μου, πόσα έμαθα, πόσα έχασα, πόσα κέρδισα, πόσα λεφτά έχουν μείνει στον αποταμιευτικό μου λογαριασμό και σε τι ποσοστό αυτό απέχει από τον αρχικό μου στόχο (μην μετρήσεις καν...100% και χρωστάς κοπελιά!) και τελικά...πόσα κουτιά Nutellas κατανάλωσα φέτος???
Ξέρω πως δύσκολα θα ξεχωρίσω τα γεγονότα μεταξύ τους, αν και το κερασάκι στην τούρτα του 2008 θα είναι πάντα αυτό... :)
Από κει και πέρα όμως η νεα χρονιά θα φέρει νέες εικόνες, νεα συναισθήματα, νέα γεγονότα. Καλά ή άσχημα θα έρθουν...κι εγω θα είμαι εδω να τα υποδεχτώ (πού αλλού να πάω άλλωστε, ακόμα δεν θέλει η επιστημονική κοινότητα να με κλωνοποιήσει οπότε...εδω!)
Η αναλογία είναι άγνωστη ανάμεσα στα όμορφα και τα άσχημα και η ευχή για τα όμορφα να είναι περισσότερα από τα άσχημα είναι τόσο λογική που δεν έχει νόημα να την κάνω. Παρόλα αυτά, επειδή κάθε χρονιά, οσο νεα κι αν είναι, σε πολλά σημεία αποτελεί συνέχεια της προηγούμενης κι επειδή πάντα αφήνουμε χρωστούμενα από το παρελθόν να μας κυνηγάνε, ελπίζω με το νεο έτος να τακτοποιήσουμε τις παλιές μας εκκρεμότητες και να ασχοληθούμε με ότι πρόκειται να έρθει...θα μου πείς, πάλι ετεροχρονισμένα θα λειτουργήσουμε αφου με το που θα ξεκινήσει το 2009 εμείς θα μετράμε πόσα χρωστάμε στο 2008 αλλά δεν βαριέσαι, μέχρι το Πάσχα έχουμε καιρό να ρεφάρουμε!

Εύχομαι ολόψυχα σε όλους Χρόνια πολλά, γλυκά, μοναδικά, υπερβολικά στα όλα τους...σε χαμόγελα, σε αγάπη, σε αγκαλιές, σε φαγητό, σε ομορφιά!
Καλή χρονιά ΘΑ έχουμε και εδω θα είμαστε να τα μοιραστούμε ολα!
Τα λέμε του χρόνου λοιπόν!


19 Δεκεμβρίου 2008

Θα πάρουμε τα βουνά...και θα τα παμε πιο κει!


Άντε σιγά σιγά να τα μαζεύουμε!

Σαββατοκύριακο έρχεται και τα εξωτικά λουτρά Ηραίας μας αναμένουν προκειμένου να νιώσουμε λίγο χειμώνα στο πετσί μας!
Πού είναι τα λουτρά Ηραίας θα ρωτήσεις τώρα εσυ και με το δίκιο σου και, εν πάσει περιπτώσει, τι πάμε να κάνουμε εκεί.
Θα σου απαντήσω ευθύς αμέσως.
Τα εν λόγω λουτρά λοιπόν βρίσκονται στο νομό Αρκαδίας και αν δεν γνωρίζεις πού είναι ο νομός Αρκαδίας τότε άνοιξε χάρτη διότι εγω, δηλωμένη αγεωγράφητη, δεν μπορώ να σε βοηθήσω. Για να θυμάμαι το νομό, μη φανώ και τελείως άσχετη όταν με ρωτάνε "που θα πάτε" και κοιτάω το ταβάνι σκεπτόμενη ότι έπρεπε να το βάψουμε λαχανί, θυμάμαι το ζ-αρκάδι γιατί πρίν από 2 χρόνια που είχα φάει με κυδώνι ήταν εξαιρετικό και μου έχει μείνει.
Στην ερώτηση που συνήθως ακολουθεί "και γιατί πατε εκεί είπαμε?" απαντάω πρώτον ότι δεν είπαμε, τώρα θα πούμε (αυτό το χούμορ μου είναι ενοχλητικά χουμοριστικό ώρες ώρες) και δεύτερον ότι θα πάμε εκεί με τα δελτία κοινωνικού τουρισμού με την επιλογή του προορισμού να γίνεται (σχεδόν) τυχαία τύπου κλείνω τα μάτια, ανοίγω τον οδηγό κοινωνικού τουρισμού και θα παω όπου πέσει το δάχτυλο...ooops έπεσε στο τραπεζάκι, πάμε πάλι αυτή τη φορά πιο μέσα το δαχτυλάκι...επ μην κλέβεις και...ααααα λουτρά it is!
Τι είναι εκεί, θα σε γελάσω.
Πώς είναι εκεί, θα σε κοροϊδέψω αν σου πω ότι γνωρίζω και δεν θα το ήθελα.
Βουνό όμως είναι οπότε πόσο άσχημα μπορεί να είναι?
Μαζί με τον κύριο της κυρίας θα είμαι οπότε πόσο να μην τον αντέξω και να τον σπρώξω από καμιά βουνοκορφή δηλώνοντας ότι "έπεσε κυριε όργανο ενω έκανε το κατσίκι και προσπαθούσε να μου κόψει ενα edelweiss (από τα μύρια που υπάρχουν στην ελληνική χλωρίδα) και μάλιστα πέφτοντας φώναζε "γιανταραλιιιιιιιχιιιιιχι"?!
Ενα κοψιδάκι δεν θα βρεθεί στο δρόμο μας και απο κει στο στομάχι μας ακολουθώντας την φυσική εξέλιξη των πραγμάτων (αχου κοίτα ενα προβατάκι που χοροπηδάει-->το θέλετε με πατάτες φούρνου η μακαρόνια?)
Μια φορά πάντως σουπερ μαρκετ θα παω πρίν να φύγουμε, ώστε αν ολα αποτύχουν να εχω μια ΙΟΝ από τις μεγάλες να πνίξω τον πόνο μου (εννοείται ότι ΔΕΝ θα την μοιραστώ με κανέναν οπότε όποιος επιθυμεί ας πάρει δική του και ας την κρύψει καλά γιατί αν την ανακαλύψω θα την κατάσχω και αυτή!)

Ο κύριος της κυρίας λέει να το αντιμετωπίσω σαν μια περιπέτεια πρός το άγνωστο κι εγω αναρωτιέμαι που έδεσα το καλοκαίρι τη βάρκα μου την ελπίδα! Αϊντε να δούμε τι θα δούμε οι φυσιολάτρες!

Καλό σαββατοκύριακο να έχουμε λοιπόν και...βουρ για τας εξοχάς! :)


P.S. 1Ιδού και το edelweiss Κύριε όργανο για να μη λέτε ότι δήθεν τάχα μου σας δουλεύω κιόλας! Το φύτεψα και έπιασε! Ούτε τα δικά μας τα γεράνια τέτοια επιτυχία!

P.S. 2 Φιλενάδες, αν δείτε πολλαπλές αναπάντητες και με ακούσετε να σας μιλάω από το μπάνιο ψιθυριστά σημαίνει ότι η ΙΟΝ τελείωσε και είναι ωρα να ξεκινήσετε αγάλι αγάλι...μετά την σήραγγα του Αρτεμισίου ακολουθείτε ταμπέλες που λένε "πρός Λαγκάδι"! Ευχαριστώ!


18 Δεκεμβρίου 2008

Dancing lesson No.1!



The OneHappyDot dance!!!!

Τοποθετούμε χεράκια στη μεσούλα αριστερά και δεξιά αντίστοιχα!
Ξεκινάμε λικνίζοντας το γοφό μας πρός τα δεξιά δις και τρις. Στην απίθανη που κάποιος έχει γυμνασμένους γλουτιαίους πρώτον σταματάει να διαβάζει διότι δεν χωράνε γυμνασμένοι σε τούτο το ιστιοκαλύβιον που λέει και η θεία και δεύτερον κουνιέται ακόμα περισσότερο! Πρός Θεού να μην πιαστεί κανείς και μείνει κάγκελο....στραβό!
Επαναλαμβάνουμε το αυτό και πρός τα αριστερά προσέχοντας η αλλαγή να γίνει με τσαχπινιά και ανάλαφρα! Δεν είμαστε στο Νotis και ουδείς θα μας πετάξει γαρούφαλλα για την ασήκωτη ζεμπεκιά οπότε...τσαχπινιά!
Απομακρύνουμε χεράκια από τη μεσούλα ενω συνεχίζουμε την εναλλαγή αριστερού-δεξιού λικνίσματος γοφού και τα φέρνουμε στο ύψος των ώμων τεντωμένα και κουνώντας τα ελαφρώς αφηνιασμένα σαν να θέλουμε να σπρώξουμε την πόρτα του ψυγείου που έχει κολήσει και μέσα βρίσκεται η αγαπημένη μας Nutellitsa ενω βρισκόμαστε στα πρόθυρα ενός μικρού συνδρόμου στέρησης! Με τους καρπούς πραγματοποιούμε κυκλικές κινήσεις σαν να γράψαμε μόλις ενα post σεντόνι για τα τρια κακά της μοίρας μας και παλεύουμε να ξεπιαστούμε.
Παράλληλα αρχίζουμε να κουνάμε και το κεφάλι μας μπρός και πίσω ή πίσω μπρός, όπως βολεύεται ο καθένας, και υιοθετούμε χαζοχαρούμενο βλέμμα τύπου...
Ανα διαστήματα σηκώνουμε ποδαράκια με χάρη όπως ο Τζόνυ-Βασίλης Τσιβιλίκας στην ταινία η "θεία μου η Χίπισσα" και κινούμαστε πότε πρός τα μπρός και πότε πρός τα πίσω ανάλογα με το βλέμμα στα πρόσωπα της ομήγυρης (τρόμος=πίσω, χαμόγελο συμπάθειας=μπροστά, ανέκφραστοι=κατά μέτωπον επίθεση!)
Αυτά είναι τα βασικά βήματα και φυσικά ο καθένας μπορεί να τα εμπλουτίσει ανάλογα με τις ικανότητες και τη φαντασία του!
Πάμε λίγο το Play mr. DJ...Today I feel like dancing!!!!!!


16 Δεκεμβρίου 2008

Πιστεύω το ψέμα ή αμφισβητώ την αλήθεια?


Τελικά, στη χώρα αυτή ούτε ο θάνατος δεν είναι βέβαιος!!!!

Έλαβα χθές ενα mass email το οποίο και κάνω copy - paste πρός αποφυγή λανθασμένων δηλώσεων:

Έσβησε χθες -αθόρυβα- αστυνομικός, θύμα κουκουλοφόρων του 2007.

Χθες έσβησε ο αστυνομικός που είχε δεχθεί επίθεση από κουκουλοφόρους σε συναυλία στο Ελληνικό το καλοκαίρι του 2007. Όλο αυτό το διάστημα ήταν ουσιαστικά ζωντανός-νεκρός.

Δεν ήταν αρκετά νέος,ήταν ήδη 24 ετών.

Δεν ανήκε στη γενιά των 700 ευρώ, γιατί έβγαζε 750.

Δεν είχε όνειρα για τη ζωή του, είχε όπλο, κι ας μην το τράβηξε ποτέ για να σωθεί.

Δεν είχε μάνα να τον κλάψει,γιατί ήταν ένας μπάτσος, ένα γουρούνι, ένας δολοφόνος.

Κάποιοι θάνατοι δεν πουλάνε το ίδιο, αλλά μαντέψτε,πονάνε το ίδιο.

Ποιος είναι ο αστυνομικός;Δυστυχώς θυμηθείτε το περιστατικό...."Από το Αρχηγείο της Ελληνικής Αστυνομίας ανακοινώνεται ότι την 23.10 ώρα της06/07/2007, δύο (2) αστυνομικοί οι οποίοι βρίσκονταν σε διατεταγμένη υπηρεσίαμέτρων ασφαλείας για αποτροπή κλοπών, επιθέσεων και φθορών ξένης περιουσίας,(σπάσιμο οχημάτων, καταστημάτων ή εγκαταστάσεων κ.α αδικημάτων) όπως έχεισυμβεί κατά το παρελθόν, κατά την διάρκεια συναυλίας συγκροτημάτων μουσικήςστις εγκαταστάσεις του γηπέδου Baseball στο Ελληνικό, δέχθηκαν απρόκλητα δολοφονική επίθεση από πλήθος ατόμων του αντιεξουσιαστικού χώρου. Η αναίτια επίθεση έγινε από τριάντα τουλάχιστον άτομα, με ενωμένες δυνάμεις ταοποία διέπραξαν βιαιοπραγίες σε βάρος των δύο (2) αστυνομικών, με γρόνθους,λακτίσματα και υλικά αντικείμενα (σιδηρολοστούς, ρόπαλα, θλώντα όργανα),προκαλώντας σε αυτούς βαρείες σωματικές βλάβες. Ειδικότερα ο ένας αστυνομικός (γεν. 1983), φέρει βαριές κακώσεις κεφαλής,πολλαπλά τραύματα στο σώμα και νοσηλεύεται στη Μ.Ε.Θ. Νοσοκομείου, ευρισκόμενοςσε καταστολή.Η κατάσταση του εγκυμονεί κίνδυνο ζωής. Ο δεύτερος αστυνομικός (γεν. 1972), επίσης νοσηλευόμενος φέρει ρωγμώδες κατάγματα στο αριστερό χέρι και μώλωπες στα πλευρά. Η βάναυση επίθεση συνεχίζει μια σειρά προκλήσεων έναντι της έννομης τάξης και''καταδρομών'' που αποδέχονται με απάθεια το ενδεχόμενο αποτέλεσμα τηςσωματικής βλάβης και της ανθρωποκτονίας από ''άτομα'' που ασκούνται στη βία, μάλλον ως πρόταση και στάση ζωής και ως ''πολιτική παρέμβαση''. Η Ελληνική Αστυνομία κινείται για την ανακάλυψη των δραστών".

OK αν πω ότι δεν προβληματίστηκα θα πω ψέμματα. Γιατί μπορεί τόσες μέρες, δικαίως, να έχουμε βάλει τον "άτυχο 15χρονο" στο σπίτι μας, να έχουμε ταυτιστεί με τον πόνο της μάνας που έχασε το γιό της, να έχουμε ταχθεί στο πλευρό των μαθητών που διαδηλώνουν για την αδικία της κατά-χρησης εξουσίας του έχοντος απέναντι στην αδυναμία του μη έχοντος...αλλά και τον συγκεκριμένο αστυνομικό, κλισέ ξεκλισέ, μάνα τον γέννησε, ανήκει επίσης στη γενιά των 700 € (προνομιούχος λόγω των 750 € που έπαιρνε!) και μπορεί να μην ήταν 15 αλλά και στα 24 πόσο έχεις προλάβει να ανακαλύψεις από τον κόσμο? Ισως ήταν η πρώτη φορά που αντι να καταδικάσω απόλυτα, είδα και την άλλη πλευρά του νομίσματος. Άλλωστε, αν τα βάλεις κάτω και στις 2 περίπτώσεις ανθρώπινη ζωή χάθηκε. Εκεί που ο ένας αποδίδει παράνομη διακαιοσύνη πάντα μυρίζει ανθρώπινο κρέας.

Κι εκεί που η ζωή συνεχίζεται και ξημέρωσε Τρίτη, βρήκα σε εφημερίδα το ακόλουθο άρθρο...

Ξεπέρασε κάθε όριο ο 37χρονος ειδικός φρουρός της Αστυνομίας Επαμεινώνδας Κορκονέας, ο οποίος προκειμένου να παρουσιάσει τον εαυτό του ως θύμα του καθήκοντος και ως θύμα «σκοπιμότητας των ΜΜΕ και όχι ανεξάρτητων δημοσιογράφων», όπως αναφέρει, χρησιμοποιεί ένα... μακάβριο ψέμα!...

...

Στην αίτηση αποφυλάκισής του, επικαλείται μεταξύ άλλων την περίπτωση του 24χρονου αστυνομικού Π.Τ., για τον οποίον αναφέρει ότι «... μόλις προχτές «έσβησε», ενάμιση χρόνο μετά τη βίαιη επίθεση που είχε δεχτεί, όταν μαζί με τον συνάδελφό του, βρισκόταν σε περιπολία στην περιοχή γύρω από το γήπεδο του μπέιζμπολ στο Ελληνικό και τριάντα τουλάχιστον άτομα, του αντιεξουσιαστικού χώρου προέβησαν σε βιαιοπραγίες εναντίον τους, με σιδερολοστούς, ρόπαλα και άλλα αντικείμενα, οι οποίες και επέφεραν στον άτυχο ήρωα αστυνομικό βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, τον περιήγαγαν σε μόνιμη κωματώδη κατάσταση και τελικώς οδήγησαν στην άδικη απώλειά του, χωρίς όμως στη δική του περίπτωση τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης να κάνουν, έστω και μια μικρή αναφορά στο περιστατικό, τιμώντας τη μνήμη του».

Οπως, όμως δήλωσε στο «Εθνος» ο εκπρόσωπος Τύπου της αστυνομίας, ο αστυνομικός Π. Τ. ζει και σιγά σιγά ξεπερνάει τα σοβαρά προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει. ... Τώρα βρίσκεται με τους γονείς του στο σπίτι τους στην Αθήνα και όπως είπε χθες ο πατέρας του, το πρόγραμμα που ακολούθησε στο Ισραήλ, έχει φέρει αποτελέσματα. «Εχει αρχίσει πλέον σιγά σιγά και περπατά. Μπορεί και πηγαίνει μόνος στο περίπτερο για να αγοράσει εφημερίδα και βγαίνει με τους φίλους του στην καφετέρια της γειτονιάς μας», είπε.

Και σε ρωτάω τώρα εγω...τι πρέπει να πιστέψω?
Να ζητήσω φωτογραφικά ντοκουμέντα με τον αστυνόμο να πίνει καφεδάκι στην πλατεία της γειτονιάς του?
Να ζητήσω τη ληξιαρχική πράξη του θανάτου του?
Να αμφισβητήσω τα λόγια ενός πατέρα που μιλάει δημόσια και ευγνωμονεί για τη ζωή του γιού του?
Μήπως τελικά να ζητήσω απλά να μην μου στέλνουν email με σκοπό την παραπληροφόρησή μου ή την καθοδήγηση της σκέψης μου με έμμεσο (ή άμεσο, ανάλογα με το πόσο μπορεί να επηρεαστεί κανείς) τρόπο έτσι ώστε κάτι 37χρονοι να βρούν πατήματα και να την γλιτώσουν με μια επίπληξη και δυσμενή μετάθεση?
Θα μπορούσα να ζητήσω και μια υποτυπώδη διαφάνεια σε θέματα που με αφορούν...άμεσα ή έμμεσα...γιατί μπορεί να μην το ήξερα το παιδί αλλά στεναχωρήθηκα αληθινά για ότι έγινε. Και οι κουκουλοφόροι μπορεί να μην γκρέμισαν το δικό μου μαγαζί αλλά γκρέμισαν μαγαζιά ανθρώπων που συναντάω καθημερινά για εκείνη την "καλημέρα" που κάνει τη διαφορά. Και σε τελική ανάλυση το να φοβάμαι να κυκλοφορήσω στην πόλη ΜΟΥ και να πέφτω πάνω σε διμοιρίες των ΜΑΤ σε κάθε στενό στο κέντρο της πόλης ΜΟΥ, αυτό και με χαλάει και με αφορά!
Αλλά η διαφάνεια έχει προ πολλού χαθεί μέσα στο μαύρο σύννεφο των ημερών και δεν φταίνε τα δακρυγόνα που δεν μπορώ να ανασάνω!
Γι'αυτό λεω να γυρίσω και πάλι στην κουζίνα μου που αν μη τι άλλο μυρίζει πιο όμορφα...και πιο αληθινά!

15 Δεκεμβρίου 2008

Χριστουγεννιάτικο πείραμα...


Σήμερα, Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008 ξεκινάει επίσημα η "μια εμδομάδα και κάτι ημέρες" πρίν από τα Χριστούγεννα! Κι ενω για πολύ κόσμο αυτή η "μια εβδομάδα και κάτι ημέρες" δεν διαφέρει σε τίποτα από τις υπόλοιπες "μια εβδομάδα και κάτι ημέρες" του χρόνου, για το onehappydot.blogspot αρχίζει επίσημα η περίοδος της νόμιμης μελομακαρονοφαγίας, κουραμπιεδοκατάπωσης, cookiesοργασμού και homemadeσοκολατοτρουφακίων κατανάλωσης!
Για το λόγο αυτό αποφάσισα -και το δηλώνω δημοσίως και επισήμως- ότι φέτος θα φτιάξω και μελομακάρονα και κουραμπιέδες και cookies και σοκολατοτρουφάκια! Σε έσκιαξα? Το ξέρω! Κι εγω αναστατώθηκα στη σκέψη και μόνο αλλά είναι η οικονομική κρίση βλέπεις που δεν μου αφήνει και πολλά περιθώρια. Μελομακάρονα με 13 ευρώ το κιλό και να σου βάζει από εκείνα που έχουν κολήσει μεταξύ τους από το πολύ σιρόπι και διαλύονται μέχρι να μπούν στο κουτί αμαρτία δεν είναι? Κουραμπιές με 12 ευρώ το κιλό ο οποίος κάτω από μισό κιλό άχνη ζάχαρη κρύβει μια τόση δα μπαλίτσα από ζύμη και 300 αμυγδαλάκια που σου σπάνε τα δόντια οπότε πληρώνεις και τον οδοντίατρο για σφράγισμα και γέφυρα δεν θα ήταν αφορμή για νεο σκάνδαλο, χαρακτηρισμό του κουραμπιέ ως αποκλίνον γλυκό και καθιέρωση του "ξεσκονίσματος" του κουραμπιέ για αποφυγή παρόμοιων "παρεξηγήσεων" ?
Για τους λόγους αυτούς και μύριους ακόμα που δεν τους έχω πρόχειρους θα το κάνουμε το κουζινάκι εργαστήρι και μαζί με τα γατιά θα πειραματιστούμε σε συνταγές της μαμάς, της γιαγιάς, της θείας Κλυμεντίνης και όποιου άλλου συγγενικού και μη προσώπου πέσουν στα χέρια μας. Χρονικά δεν μπορώ να τοποθετήσω το τέλος των εργασιών καθώς ακόμα και η αρχή αυτών είναι εξίσου απροσδιόριστη. Πάντως, στην περίπτωση που κάνω καιρό να αναρτήσω την πρόοδο του "Χριστουγεννιάτικου πειράματος" παρακαλώ όπως με αναζητήσετε εις τα απωλεσθέντα του Χατζή όπου και θα κρύβω την χαμένη μου αξιοπρέπεια πίσω από ενα χανούμ μπουρέκ
! Ευχαριστώ και...let the games begin! Floub!

P.S. Το συγκεκριμένο post έχει ως σκοπό την ενημέρωση του κύριου Dot ο οποίος ουδεμία ιδέα έχει για τα μεγαλεπίβολα σχέδια της γράφουσας και των νιαουριστών βοηθών αυτής! Τυχερούτσικο!

12 Δεκεμβρίου 2008

Αυτό (δεν) είναι ποίηση!

Στα πλαίσια του "βραδιές ποίησης" που θα οργανώνει από εδω και στο εξής το onehappydot.blogspot και οι οποίες θα πραγματοποιούνται όποτε το θυμάται και έχει έμπνευση το dotαριό, η ενότητα αυτή ξεκινάει με ενα ποίημα-ύμνο (ή ύπνο όπως το διαβάσει κανείς) ειδικά αφιερωμένο...στο Μεμάκι!

Τίτλος πονήματος...τι άλλο, "το Μεμάκι"



Ήταν μια φορά κι ενα καιρό ενα μικρό παιδάκι που το λέγανε Μεμάκι
Είχε και μια βεσπούλα, όμορφη μικρή και πρασσινούλα
Τυχαία την αγόρασε, δεν ήταν επι τούτου
Τις αγγελίες κοίταζε κι έκανε του κεφαλιού του
Είναι γλυκό, είναι τρελλό ετούτο το παιδάκι και για να προστατεύεται φοράει πράσσινο κρανάκι
Φοράει και γυαλάκια και κάθε που γελάει κουνιούνται και τ'αυτάκια
Μια μουρτζούφλης, μια σκεπτικός, δεν μας πείθει απόλυτα πως είναι και σοβαρός
Σε 7 τζοκερέους πάνω πίνει ενα ποτάκι
Να χαρεί μια στο τόσο που κερδίζει το τριφυλλάκι
Τους υπολογιστές τους γρατζουνάει και λέει ότι ξέρει
Συχνά κανείς ctrl-alt-delete να κάνει δεν συμφέρει
Κι αν μας γκρινιάζει που και που και μας λέει και βλαμμένες,
Δηλώνουμε αν μη τι άλλο πως είμαστε αγαπημένες
Κι επειδή χρόνια τώρα το Μεμάκι έχει και συνεταιράκι
Στην τρέλα, την αγάπη, το γέλιο και το δάκρυ
Ας την πάει ενα Παρίσι μήπως και βγάλει άκρη
Bien sur και Mes oui, bon jour και mizzampli
Τί να κάνει το παιδί, έχει μπλέξει με τρελλή!

p.s. όπως καταλαβαίνετε το ποίημα είναι ειδικά αφιερωμένο και δεν μου ήρθε έτσι απλά...είναι αποτέλεσμα πολύωρης ανάλυσης του Μεμάκιου χαρακτήρα και...μιας σοκοφρέτας ΙΟΝ!

11 Δεκεμβρίου 2008

Xmaς Vs. Xma(ς)

Κόντρα στο πνεύμα των καιρών και των μαύρων σύννεφων που έχουν μαζευτεί πάνω από τα κεφάλια μας λόγω των γεγονότων, των μολότοφ και των εμπρηστικών κινήσεων που χειμώνα καλοκαίρι δεν λείπουν απο την επικαιρότητά μας, το πιστό και πάντα ορθά συγχρονισμένο ημερολόγιό μας έδειξε ότι σε 14 ημέρες είναι Χριστούγεννα. Ιδού η απόδειξη για τους αμφισβητίες ...

(το συλλεκτικό ημερολόγιο-ταρανδάκι των Χριστουγέννων είναι μια ευγενική χορηγία της νεας μου φίλης-θαυμάστριας που κυκλοφορεί με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο "βλαμμένο" και η οποία αν και μεγαλύτερη από μένα-μουχαχαχαχα- έχει τον τρόπο της να εξακολουθεί να είναι ακόμα πιο παιδί και από παιδί!!)

Για το λόγο αυτό κι εμείς αποφασίσαμε να αφήσουμε για λίγο εξω από την πόρτα όσα με τη βια χώθηκαν στο σπίτι μας και στολίσαμε το δέντρο μας...


Κι ενω ξέρω πως Άγιος Βασίλης (μάλλον) δεν υπάρχει (στην περίπτωση που υπάρχεις να ξέρεις ότι ακόμα στο εχω φυλαγμένο που αντί για το σαλόνι της BiBi Bo μου είχες φέρει μια υδρόγειο σφαίρα και για το λόγο αυτό αποφάσισα να γίνω τελείως μα τελείως αγεωγράφητη και να χάνω τον προσανατολισμό μου ακόμα και εξω από το σπίτι μου) ξέρω πως και πάλι θα αφήσω μελομακάρονα, κουραμπιέδες και γάλα με σοκολάτα δίπλα στο παράθυρο μιας και δεν έχουμε τζάκι. Αν έρθει(ς) έχει καλώς. Αν πάλι οχι θα τα φαω παρέα με το ξωτικό που ήρθε πέρυσι και σε πληροφορώ ότι μια χαρά τα πήγαμε...



Αν τελικά δεν έρθει(ς) είτε γιατί δεν υπάρχει(ς) είτε γιατί μπορεί να μην έχει καθαρίσει η ατμόσφαιρα από τις μολότοφ και τα δακρυγόνα με αποτέλεσμα ο Rudolf και τα υπόλοιπα κερατοελαφάκια να πετάνε στου κουτρούλη το γάμο και να μου φέρει(ς) κανένα GPS και τι να το κάνω?, αλλά έχει(ς) παρόλα αυτά διάθεση να ακούσει(ς) τότε (σε) παρακαλώ να γεμίσει(ς) το σάκο με ελπίδα για όσους την έχουν χάσει, αγάπη για εκείνους που την ψάχνουν, υπομονή για τους μη έχοντες και ευρώπουλα για όλους μας γιατί κακά τα ψέμματα...εκείνες οι εποχές που ευχόμασταν σαν star hellas για παγκόσμια ειρήνη έχουν περάσει ανεπιστρεπτί!

Αν γίνουν τα ως ανω μπορώ να ελπίζω και σε κείνη την nutelloβροχόπτωση ε? φφφφφφφανταστικέ μου άγιε βασίλη? ε?ε?ε?
Ακού(ς)-ει άραγε? Κι αν δεν ακού(ς)-ει...μήπως bloagάρει(ς)? :)

Και του χρόνου λοιπόν ΘΑ είμαστε καλά!

10 Δεκεμβρίου 2008

Fuzzy



Grant Lee Buffalo-Fuzzy


Σαν αρχαία τραγωδία αυτές oi μέρες...όπου θύτης και θύμα είναι τυχαία πρόσωπα.

Χαλάστηκα πολύ περισσότερο από οσο θα περίμενα, στήθηκα στην τηλεόραση περισσότερο από οσο πραγματικά ήθελα. Δεν αναρωτήθηκα "γιατί" ούτε ζητάω απαντήσεις σε αόρατα ερωτήματα. Οσο περνάνε όμως οι μέρες, μπαίνω κι εγω στο τριπάκι του "και τώρα τι?"
Δεν ξέρω αν συνήθισα τις εικόνες μια πόλης που παραπέει. Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι, ίσως σιγά σιγά, θα πρέπει να αρχίσουμε να επικεντρωνόμαστε στο πως θα ορθοποδήσουμε από εδω και στο εξής και οχι στο πως θα σκορπίσουμε οσα στέκονται ακόμα όρθια.
Όποιος είναι να ξεχάσει θα ξεχάσει, όποιος είναι να θυμάται θα θυμάται. Κανείς δεν είναι καλύτερος, κανείς δεν είναι χειρότερος. Δεν αλλάζει ότι έγινε αλλά, ίσως είναι στο χέρι μας να αλλάξουμε οσα πρόκειται να γίνουν.
Σας παρακαλώ λοιπόν, πηγαίνετε σπίτι σας, συνεχίστε τις δουλειές σας...εδω δεν υπάρχει κάτι άλλο να δείτε...σας παρακαλώ...

We hunger for a bit of faith
To replace the fear

And I've been lied to
Now I'm Fuzzy
We've been lied to
Now we're Fuzzy
Fuzzy now
Lied to...

9 Δεκεμβρίου 2008

Φοβάμαι ότι δεν μπορώ...

Ότι κι αν ξεκινάω να γράφω το σβήνω. Τίποτα δεν μου φαίνεται αρκετό μπροστά στο μεγαλείο των ημερών...

Πόσο ήθελε το ποτήρι για να ξεχυλίσει τελικά?

Κατά πρώτον ήθελε μια δολοφονία. Και μάλιστα ενός 15χρονου μαθητή από έναν 37χρονο αστυνομικό.
Δεν ήθελε συγκεκριμένη αιτία, γι'αυτό και δεν υπήρξε.
Αν ήθελε μια αφορμή θα μπορούσε να αποτελέσει ενα πλαστικό μπουκάλι από νερό ή ενα άδειο τασάκι...αν πάλι δεν χρειαζόταν αφορμή κανείς δεν θα νοιαζόταν. Τα γεγονότα είχαν δρομολογηθεί από τη στιγμή που ο αστυνομικός
(ο ειδικός φρουρός για να λέμε και τα πράγματα με το όνομά τους...ειδικός γιατί έχει ειδικές δυνάμεις που τον τοποθετούν πάνω από τις κοινές έννοιες ζωή-θάνατος και φρουρός διότι φρουρεί τους ανθρώπους, την περιουσία, τις ζωές, τη δημοκρατία, την ελευθερία...) πάτησε τη σκανδάλη.
Και το τυφλό χτύπημα βρήκε στόχο. Και ο στόχος έπληξε μια οικογένεια. Και μετά μια γειτονιά που έγινε μια παρέα η οποία μεταλλάχτηκε σε μια ομάδα γροθιά και η γροθιά χτύπησε μια πόλη. Και όταν η πόλη διαλύθηκε, πήρε μαζί της τους κόπους μιας ζωής εκείνων που σε κάθε κρίση, σε κάθε δύσκολη στιγμή μαζεύουν τα κομμάτια της και την βοηθάνε να σταθεί στα πόδια της.
Στο πέρασμά της δεν βρήκε αντίσταση, δεν την εμπόδισε κανένα χέρι, δεν την έσπρωξε κανένα σώμα...Σε μια πόλη που κοιμάται τον ύπνο του δικαίου και τρώει ξαναζεσταμένο φαγητό δεν βρέθηκε κανείς να προστατεύσει το χαμένο της εγω. Η ιστορία δεν θα δικαιώσει κανέναν 15χρονο, ενδεχομένως η πολιτεία να μην δικαιώσει κανέναν 37χρονο και σίγουρα οι πολίτες μια Αθήνας που πονάει δεν θα δικαιώσουν ποτέ την ομάδα των κουκουλοφόρων που τα τελευταία βράδια μας κάνουν να κλεινόμαστε στο σπίτι και να παρακολουθούμε τρομαγμένοι τις ειδήσεις.
Γιατί το να είμαι εξω στους δρόμους και να νιώθω φόβο υπο τις δεδομένες συνθήκες πες ότι έχει μια λογική. Το να είμαι όμως στο σπίτι μου μέσα και να μην μπορώ να αισθανθώ την ασφάλεια του οικείου, αυτό είναι αρρωστημένα παράλογο.
Μπορώ πια να εξαιρέσω τον δικό μου μικρόκοσμο από αυτό που συμβαίνει? Μπορώ να προστατεύσω τα κεκτημένα μου όταν ανα πάσα ώρα μπορεί κάποιος να μου τα στερήσει?

Κι επειδή τα λόγια καμιά φορά γίνονται κόμπος και δεν βγαίνει λέξη, υπάρχουν φωτογραφίες μήπως και αυτή τη φορά δεν ξεχάσουμε τόσο γρήγορα...


τελικά φέτος αυτό το δέντρο ποιός θα το "ανάψει"?

με τι "όπλα" γυρεύουν να κάνουν τον κόσμο καλύτερο...?

ποιό είναι το μήνυμα που θέλουν να περάσουν...?

και για πόσο καιρό αυτή η "όμορφη" πόλη...

θα αντέξει "όμορφα" να καίγεται ...?










4 Δεκεμβρίου 2008

Ch-iou


Εκεί που καθόμουν και έκανα ωραία και καλά τη δουλίτσα μου χθές το μεσημέρι μακαρίζοντας την παραγωγικότητα που διακρίνει την προσωπικότητα μου ενίοτε, παρενοχλήθηκα msn -ικώς (στο οποίο msn όλως τυχαίως ήμουν συνδεδεμένη ...αυτό για την απίθανη εκείνη περίπτωση κατά την οποία μπορεί ο αφεντικός μπαμπάς να δει τις γραμμές αυτές και να προχωρήσει σε μαζικές απολύσεις) από έναν Βασίλη!!!

"Μην είναι ο Άγιος" σκέφτηκα με το μονοψήφιο I.Q. μου και απάντησα.

Η αλήθεια βέβαια είναι ότι στον συγκεκριμένο Βασίλη είχα κάνει accept όταν κάποια στιγμή πρίν από κανένα μήνα μου είχε κάνει friend request διότι τότε το email του μου θύμιζε το email ενός γνωστού μου επίσης Βασίλη οπότε θεώρησα ότι επρόκειτο για το ίδιο άτομο. Έτσι όταν μου είπε "hi" ο Βασίλης εγω πολύ απλά του απάντησα "hi και στα μούτρα σου".

Με τη σειρά του ο Βασίλης που δεν είναι ο Βασίλης που νόμιζα ότι ήταν τα πήρε κρανίο και βρέθηκα να παρεξηγούμαι με εναν Βασίλη που δεν ήξερα, γιατί του μίλησα απότομα χωρίς να τον γνωρίζω νομίζοντας όμως ότι ήταν ο Βασίλης που όντως γνωρίζω!

Κοκομπλόκο οr what?

Κι εκεί που εκείνος μου τα ψιλοχώνει γιατί ήμουν απότομη κι εγω θεωρώντας ότι κάνει πλάκα συνεχίζω το χα(λ)βά μου με ρωτάει από που είμαι...Κάπου εκεί αρχίζω να καταλαβαίνω ο φωστήρας ότι κάτι δεν είναι σωστό σε ολη αυτή την ιστορία. Παράλληλα προκύπτει και λίγη δουλίτσα που ήθελε την αμέριστη προσοχή μου και σύσσωμο το σύστημα του DNA μου σε πλήρη εγρήγορση
(ενω για ότι έκανα μέχρι πρότινος άντε να χρησιμοποιούσα κανα 2 κύτταρα κι αυτά από τα ληγμένα!) οπότε του πετάω ενα μαργαριτάρι τύπου "από τη Σουβάλα" και φεύγω από το pc.

Καμιά ωρίτσα αργότερα που επέστρεψα βρήκα ενα cartoonίστικο ερωτηματικό να αναβοσβήνει και ενα "ελα ρε πού είναι το Σουβάλα? Ελλάδα?".

Αποφασίζω να πάρω την υπόθεση λίγο πιο σοβαρά γιατί αν αυτός ο αγεωγράφητος Βασίλης δεν ηταν ούτε ο Άγιος ούτε ο γνωστός τότε ποιός ήταν και γιατί μιλούσα εγω μαζί του?

Τον ρώτησα λοιπόν πως βρεθήκαμε να μιλάμε εδω πέρα και η απάντησή του ήταν "ξέρω γω?" Δεν με βοήθησε ιδιαίτερα αλλά ήμουν πλέον σίγουρη ότι από τον συγκεκριμένο Βασίλη δώρο δεν θα έπαιρνα φέτος. Του εξήγησα λοιπόν ότι ενδεχομένως να επρόκειτο περι παρεξηγήσεως και ότι όταν τον έκανα accept τον μπέρδεψα μάλλον με κάποιον άλλο φίλο και ότι εν πάσει περιπτώσει δεν είχαμε και κανένα λόγο να μιλάμε παραπάνω (μα τι ανέραστη που γίνομαι ώρες ώρες!)

Κάνω λοιπόν να τον διαγράψω και να τον μπλοκάρω και πρίν προλάβω μου πετάει την ατάκα "μα όντως δεν γνωριζόμαστε αλλά θα ήθελα πολύ να γνωριστούμε!"

Dot
(ελαφρώς ενοχλημένη με την ανωνυμία του Internet που ώρες ώρες όμως δεν διαφυλάσσεται!)---> ... ε? Γιατί να γνωριστούμε?
Βασίλης
(που δεν είναι Ο Βασίλης)--->Για να κάνουμε παρεϊτσα και...που ξέρεις! ;)

Στα καπάκια βάζει και φωτογραφία στο προφίλ του...ενα τυπάκι γύρω στα 23 χωρίς μπλούζα, με ενα ξεβαμμένο τζήν
(μη χαίρεστε μόνο ως εδω ήταν το υποτιθέμενο καλό!) με τα μισά κιλά από εμένα, κοντό κατσαρό μαλλί τύπου "πήγα κομμωτήριο και πάτησα περμανάντ η οποία δεν έτυχε πέτυχε!" και ενα βλέμμα "με θέλεις σε θέλω γιατί να το σκεφτόμαστε, με θέλεις σε θέλω γιατί δεν παντρευόμαστε?"
Σαφέστατα δεν ήταν ούτε όρθιος ούτε καθιστός παρά ξαπλωμένος σε ενα κρεββάτι με λουλουδάτα σεντονάκια
(εδω φαίνεται η μαμά η προκομένη που έχει προνοήσει και έχει ψωνίσει τα προικιά του γιόκα της) το οποίο κρεββάτι είχε το επιμελώς ατημέλητο ύφος μιας νύχτας γεμάτη πάθος (με συμμετέχοντες ή μη...δεν μπορώ να ξέρω δεν ήμουν εκεί!), ή ενός δίλεπτου χορο-πηδητού έτσι για να το τσαλακώσουμε λίγο βρε αδερφέ. Εννοείται ότι παίζει πάντα το σενάριο να είναι απλά τελείως ανοικοκύρευτος και να μη ξέρει καν πώς και πότε αλλάζουν σεντόνια (οχι δεν τα ρουφάει το στρώμα φτύνοντάς τα καθαρά...έχεις την standard έκδοση. Αν θέλεις κάνε Update σε stroma 6.9. που σου κάνει και μασαζ στις παρανυχίδες!)

Αφού λοιπόν ρίχνω μια "γρήγορη" ματιά στη φωτογραφία, αποφασίζω ότι δεν εχω ούτε το χρόνο, ούτε το λόγο να ασχοληθώ περαιτέρω οπότε του εξηγώ ακόμα μια φορά ότι πρόκειται για λάθος και ότι θα κλείσω. Πρίν κλείσω όμως με ενδιαφέρει να μάθω πως βρήκε το mail μου. Η απάντηση που μου δίνει είναι αφοπλιστικά ειλικρινής και πολύ απλή...ψάχνω για νέες γνωριμίες και παίρνω mail από forward που μου στέλνουν, κάνω ενα screening και ότι κάτσει...που ξέρεις! Αν θές κράτα το email μου αλλιώς τσίου!

Τσιου λοιπόν...αλλά αν θέλεις να κάνεις νέες γνωριμίες πάρε ενα φίλο σου και βγες εξω.
Γιατί έτσι όπως το πας απλά θα εμπλουτίσεις το mailing list σου από πολύ κόσμο που σε έχει γραμμένο...και block-αρισμένο! (--->aahhhh there u are...the mom-side of my female personality!!)

p.s. Vangel είχατε δίκιο ακόμα μια φορά... :)

2 Δεκεμβρίου 2008

Ordinary day



Dolores O'Riordan - Ordinary Day



Κάτι τέτοια πρωινά σαν το σημερινό πραγματικά αισθάνομαι τυχερή και χαζοχαρούμενα ευτυχισμένη...
Ότι κι αν με απασχολεί έχει λύση, ότι πάει στραβά ελπίζω ότι θα ισιώσει, ότι είναι μαύρο μπορεί να γίνει γκρί αν οχι άσπρο. Τα προβλήματα μπορεί να μην εξαφανίζονται ως δια μαγείας αλλά συνειδητοποιώ ότι δεν στέκομαι μπροστά στο "τέρας" με άδεια χέρια. Εχω εσένα...να σε αγαπάω, να σε φροντίζω, να σε νοιάζομαι, να σε εκνευρίζω και να σε καλοπιάνω. Μεγαλώνω μαζί σου και γίνομαι το καλύτερο που μπορώ.
Εχω την οικογένειά μου η οποία μπορεί να έχει ενα σωρό μικρά και μεγάλα προβλήματα αλλά αν μη τι άλλο είμαστε όλοι εδω. Ότι έχουμε να πούμε το λέμε κατάματα, ότι είναι να νιώσουμε το νιώθουμε στο παρόν και οχι μεταχρονολογημένα κοιτάζοντας φωτογραφίες και σκαλίζοντας αναμνήσεις που πονάνε.
Εχω τους φίλους μου που γίνονται φίλοι μας. Ορισμένοι πιο παλιοί, αξίες διαχρονικές και σταθερές στη ζωή μου που γίνεται ζωή μας και άλλοι που ήρθαν πρόσφατα να προστεθούν στην παρέα μας και εύχομαι πως ήρθαν για να μείνουν.
Εχω στιγμές να αναπολώ και εικόνες να χαζεύω φυλαγμένες στο άλμπουμ του μυαλού μου.
Άλλες φέρνουν δάκρυα, άλλες ζωγραφίζουν χαμόγελα.
Όπως χθές...που μαζευτήκαμε από το πουθενά στο σπίτι και η θεία μας μαγείρευε με ποδιά λουλουδάτη και ξαφνικά έπεσε η ασφάλεια στο ρολόι της ΔΕΗ! Και μείναμε στα σκοτάδια να ψάχνουμε με κεριά να βρούμε ο ένας τον άλλον και να σκοντάφτουμε στα γατιά που απολάμβαναν το ρομαντικό σκηνικό και έλιωναν στο πάτωμα και τις πολυθρόνες . Και περιμέναμε κι εκείνους που δεν ξέραμε σίγουρα αλλά θέλαμε να έρθουν. Και η ΔΕΗ θα ερχόταν σε 2 ώρες και το φαγητό δεν είχε γίνει. Και τελικά μαγειρέψαμε στο γκάζι μέσα στα σκοτάδια με τρελό γέλιο και το σπίτι μοσχοβολούσε. Και ήρθαν όλοι και κανείς δεν νοιάστηκε που δεν υπήρχε φως. Μοναδική μας ανησυχία το 1.5 κιλό παγωτό που έλιωνε στην κατάψυξη και η αλεργία σου στις γάτες. Τελικά το φάγαμε όλο γιατί είναι αμαρτία να μένει αλλά μέσα στο μαύρο σκοτάδι ποιός μέτρησε θερμίδες? Και με μια ασπιρίνη αν μη τι άλλο επέζησες! :) Και ήρθε η ΔΕΗ, μαζί ήρθε και το φως και συνεχίσαμε σαν να μην είχε λείψει τίποτα.
Και ολο αυτό δεν έχει αρχή και τέλος αλλά είναι μέρος της ημέρας μας, της πραγματικότητας που βαφτίζω "ζωή μας" και με την οποία πορεύομαι. Και αν ήταν να αλλάξω κάτι θα έκανα τα ίδια ξανά. Γιατί αυτή είμαι και αν δεν σου αρέσω τότε απλά δεν με έχεις γνωρίσει καλά! Και είμαι εδω να σου απλώσω το χέρι και να (ξανα)συστηθούμε. Είμαι η Dot και μ'αρέσει η Nutella! Σειρά σου...